Morgunblaðið - 17.03.1973, Blaðsíða 23

MORCUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. MARZ 1973
23
Hjónin Gréta Þórarins
dóttir og Engilbert Kol
beinsson — Minning
VIÐ stöndum á ströndinni og
horfum til hafis — rýmuim í enda-
lausa móðu óvissunnar —
hryggir, hrjáðir og smáir bíð-
um við, vonum oig biðjum í öli-
um otokar nakba eimmanaleik,
seim umlykur og gagn tekur hugi
og hjörtu þeirra, sem vita sína
nánustu vlni — eiginmenn, syni,
íeður, já, og mæður heyja sitt
harða stríð upp á ilf og dauða.
— Urúgandi óviissan læsist inn
í vitundina daga og nætur, já,
tniarga daga og langar andvöku-
neetur. Vomarneistinn gneistar i
huigskotinu — umdirvitund þess
eðfhs, sem hverj'-m er gefið til
styrfctar í hverri raun — þeim
vontarimmar neista sem öllu bjarg
ar í raun og neyð, ef um nokkra
björgun er að ræða. En sá von-
arinnar neisti gebur stundum
kuinað, en það kviknar annar
neisti upp af homum — annar
meisti huggunar harmi gegn.
Neis'ti þeirrar vonar — og ör-
uggu vissi — að til leiðarenda
er haldið á eilífðarbraut, þar sem
fyrirheitna landið biður eftdr sín-
tim jarðarbörmum. Þar trúum
við að faigni vinir á fagu.rri
strönd, fagni hverri sál í sól-
giMti lifandi landa.
En umskiptin frá okkar huga
eru sár, óvæmt og hörð — að
þau gleymast þeim ekki sem á
ströndinni standa og bíða eftir
simum nánustu í óendanlegri eft-
irværatiimgu — og fagnaðarvon —
jaifnvel þótt hver og ein far-
marurasferðin sé ávallt óvissunni
háð.
Enda þótt ailger vanmáttur sé
tíl þess, að minmast þess hrygtgi-
lega atburðw, þegar skipverjar
á Sjöstjörnunni frá Keflavik
fórust, og öll'uim sé um megtn að
lýsa þeiorri þumgu raun, sem að
stjandendum þeirrar skipshafn-
air var á ströndinni búin lamg-
tíimuim miil'li vonar og ótta um
afdrif þeirra, þá vil ég ekki láta
hjá liða að minnast hér nokkr-
uim orðum miins ástkæra og
©ÍBkMlega frænda Engdlberts
Koiibeinssonar f.rá Auðnum —
og hans elskulegu kornu, Grétu
Þðrairinsdóttur. — Himum skal
þó ekki gleymt, sem með þeim
fórust — enda þótt ókumnug-
leilki hiaimli þar máraari kveðj-
um.
Bngiillbert var fæddur að
Reykjakotí í öl’fusi 7. sept. 1938.
Hamn fl’uttist barn með foreidr-
um sínum að Auðnum að Vatns-
leysuströnd. Af þeirri strönd
leit hann fyrst heillandi haifið
— en eitranig andstæður þess i
öllum þeim miikilleik sam ógn-
valdur Ms og sitarfs. Hann byrj-
aði sem barn að aildri að fást
við þenman ógnvald, sem þó oft
með blíðu brosi iék við fleyt-
una smáu og gældi við á'höfn-
ina. Þessar margbrotlegu að-
S'tæður þekkti Engilbert af
langri reynslu og næmum skiln-
ingi þess er hafið gerir að vett-
vangi athafna simna. Þennan ak-
ur plægði Engdlbert svo tii
hinzta dags með einstakri ár--
vekni, lagni og áræði, svo sem
honum var í blóð borið, — enda
lék í hendi hams allt sem til
starfa heyrði, svo óumræðilega
létt og skipulegia. Rósemi og
Ijúfmennskan var hans trausti
förunautur og aldrei af hans
munni skyldi kalt orð heyrast til
siraraa félaga — í þeim samskdpt-
um var hann jafnimgi adlra, sem
með honum voru, enda virtur og
metinn af þeim verðleikum í fari
hans. Þar fann ungmennið sem
kærleika síns eiigin föður — er til
hans réðst og munu úr minni
þeim seint iíða, sem aðnjótandi
þess urðu, að stíga siím fyrstu
spor á skipsf jöl með þessum siín-
um viðmótsþýða húsbónda.
EngiJlbert lauk himu meira
stýrimannaprófi í Stýrimanna-
skóla íslands með ágætiseink-
unn, og hafði skipstjórnarrétt-
indi á hin.um stærstu skipum.
Var hann á fyrstu skipstjórnar-
áruim sínum hjá útgerð föður
síns, ein síðan hjá annarri útgerð,
en nú síðustu árin á Sjöstjöm-
unni i Keflavík.
Áður hafði Bngilbert komizt í
krappan dans við Ránardætur,
er bátur hans Strákur frá Siglu-
firði sökk á leið frá Vestmanna-
eyjuim til Hafnarfjarðar og á
siðustu stundu að brezkur tog-
ari bjargaiði áhöfininnd í ofsa-
veðri. Aðdáunarverð var þá af
öl'lum talin rósemi hans og rök-
hyggja til björgunar ú.r þeim
háska. Mam ég þetta veður
gjörla, er ég þá á ferð minrai
raálgaðist Suðurland. Og ekki
siður ma.n ég þann einlæga fögn-
uð, sem allra hugi snertu er
þessairi björgim lauk svo giftu-
samlega og það kærleiksríka
þakklæti, sem skip.st jóm og
skipshöfn hins brezka togara,
sem þeim bjargaði, var* auð-
sýnd.
Með Engilibert var nú i hinztu
ferðinni kona hans Gréta Þórar-
insdóttir, er einnig hlaut með
homum hina votu gröf. Þau
höfðu geingið í hjónaband hinn
25. marz 1972. Áttu þau í skjóli
móður hennar heima um árs-
gamla telpu, sem nú hefur sína
dýrmætustu eign misst og eng-
in getur metið það þungu högg,
sem henni er með þeim foreldra-
missi greitt — enda þótt ég viti,
að allt verður fyrir hana gert,
sem í mannlegu valdi frekast er
unnt. Heitir hún Anna Kapítóla,
sem munu vera mæðrainöfn
þeirra hjóna. Áður var Eragillbert
giftur Kristínu Valddmarsdóttur
úr Reykjavík og áttu þaiu saman
3 börn: Sigurrósu 9 ára, Guð-
mund 8 ára og Kolibeiin 7 ára.
Þau slitu samvistum og eru þau
3 böm þeirra hjá móður sinni.
Ég minnist þessara mætu
hjóna frá sl. sumri, er þau komu
hér í heimsókn og dvöldu hér
nokkra daga. Gréta hafði þá ekki
áður hér að Djúpi komið — en
svo heiillaði hana þessi stutta
dvöl, er hún tók sér hrífu í
hönd til aöiafna og ánægju, að
víst vildi hún leingur vera, enda
þótt ekki gæti af orðið. Minnist
ég hennar hlýju og brostmildu
kynningar, sem al'la gladdi og
þeirri heiðrikju í adlri kynniragu,
sem hún bar með sér. Þá einnig
er mianni ijúf miinningin um þá
höind, sem Engiibert var jafnan
fús að leggja að öiilu, er hann
sá ábótavant. Það var hans rík-
asta eðlishneigð, að laga og
bæta, og ha'fa í laigi og reglu
það sem hann umgekkst og
miðla öðrum af drengskap og
hjálpfýsi var einn atf hans eðlis-
lægu eiginleikum.
Já, það er margs að minnast
al'lt frá bemskudögum þessa
mæta manns. Og þung er sú
hugsun, að eiga ekki von á
heimsókn þeirra oftar. En hvað
er þó það, við það sem aðrir
þeim nákomnari nú hafa misst.
Það eru tóm orð uim að tala og
enginn megnar að fylla í þær
eyður, sem orðið hafa.
Frændum okkar Færeyingun-
um sendum vi'ð kveðjur og
dýpstu saimúð. Þeir voru Engil-
bert kærir félagar. — Átti hann
þar manga kæra vini frá liðnum
árum, en Færeyinga hafði hann
haft í skipshöfn sinni, marga þá
sömu vertiðum samatn. Kunnu
þeir vel að meta ljúflyndi hans
og öryggi og hin tryggustu vina-
bönd knýttu þá félaga samian.
Öðrum aðstandendum þessanar
sbipshatfnar öllum votta ég ein-
lœga samúð. Ekki fer ég í
i grafgötur um að sonarmissir-
inn hefir orðið þeiim sár for-
eldrunum á Auðnum, systkinum
hans hians og bömum. Vissi ég
vel að þeir feðgar höfðu marga
hildi háð saiman í viðskiptum
sínum við Ægi. Þar var einn hug
ur og ein hönd svo kærleiksríkt
samofin, að hvorug mátti hina
missa. Traustið og kærleikurinn
svo fast saman fléttað, að þar
gat ekkert siitnað. Á ströndinni
við hafið horfa þau nú döprum
huga út i víðáttu tómleikans, út
á viðáttu þess hatfs, sem gefur
og tekur. En einnig yfir þá móðu
lýsir af því friðarins landi sem
bjartir geislar verma sorgarinn-
ar rann.
Af hjartans huga kveðjum við
þá föllnu og þökkum þeim ó-
gieymanlegar minningar. Að-
standendum öllum sendum við
dýpstu samúð og hlýjustu kveðj-
ur og biðjuni þeim blessunar í
Guðs friði. Jens í Kaldalöiii.
Guðmundur Jón
Magnússon
KVEÐJUORÐ TIL PABBA.
ENGINN veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur. Elsku paibbi,
það er svo ótrúlegt en satt, þvi
miður, að þú sért horfinn og
við hér heima fáum aldrei að
sj'á þiig afbur. Stunduim fininst
mér bara eins og þú sért úti á
sjó, en iranst inn.i veit maður að
þú kemur aldrei atftur heim.
Við minni'nigarathöfnina, þá
ge.rði ég mér fyrst greira fyrir
hvað hefði í raun og veru gerzt.
ÞetJta sjóslys er hörmu.ng og
miannsllíf verða aldrei bætt sarn.a
á hvern hátt það er reyint. Svo
eru það ékkii bara við hér heima.
Svo margir aðrir hafa einwig
misst ástvini síina.
AlTtatf kom okkur nú vel sam-
an, þegair þú varst hekraa, töluð-
um saman í gamini og alvöru ogi
gerðum að gammii okkar. Áhuga-
mál þín voru ekki mörg en gam- ]
a.n fanin'St okkur, mér og þér að
horfa á sjónvarpið og spjalla
saman um þaið á eftir. Bn nú er
stólKran þiin.n auður og það er
ömurlegt til þesis að vita, að þú
sitjir eklkii í honum aftur.
Lítil/l sólargeisl'i læddist þó
inn í al’lt myrkrið. Ég eignaðdst |
l'ítinn son meðan á leitinni stóð
og því skal ég lofia þér að nafnið
þi'tlt verður fært yflir á hann og
ég vona að haran beri það með
prýði, ei.ns og þú gerðir. Aldrei
var þér halllmælt á nofekurn hátt
en hafðir sérstakt skap og það
var ekki sama hvernig var að
þér farið.
Ætíð varstu sk.emimtilegur í
vinahóp og gamanisiamur á alla
lund. Ég veit t. d. um fólk, setrv
fannst ekki gaman að fara úft að
skemmit.a sér nema þú værir með,
þú gazt verið hreinasti sprelli-
gosi ef þú vildir svo við hafa.
Elsku pabbi, hvar sem þín
góða siál er þá bið ég að heilsa,
og ölluim hinum í hinzta sinra.
Þín elsku dótitir,
Gunna.
■.................. "
FLUCFÉLAC /SLAJVDS
ÞJÓNUSTA HRAÐI ÞÆGINDI
Vöruflutningar
i lofti eru
auóveldasta
leiðin
Flugfélagið býður beztu þjónustu í vöruflutningum
innanlands og milli ianda. Fé, tími og fyrirhöfn
sparast, ef beitt er fullkomnustu flutningatækni
nútímans. Sendið vöruna með Flugfélaginu: ódýrt,
fljótt og fyrirhafnarlaust.