Morgunblaðið - 03.06.1973, Qupperneq 25

MORGUNBL.AÐCÐ, SUNNUDAGÖR 3. JÚNt 1973
25
— Viltu gjöra sv« vel að — Ég er að cinla við að
reykja ekki í svefnherberginu. skera kalkúninn i snndur.
*. stjörnu
. JEANE DIXON
xirúturinn, 21. marz — 19. april.
Þú hel'dur áfram með það verk, sem þú hefur hafiS, ■ þótt tímiun
«é lUturaur.
Nauísð, 20. april — 20. maí.
lÍMffa fóikid e-r u*»i*ivöA«3msamt, en samt er rétt að gefa þvi
ffaum.
Tvtburarair, 21. maá — 20. júní
Hapiít er rié að wýir si$ir ýti þeim grumlu til hltftar. Vandinn er
a<5 aftlaga gamla sifti nýjuni tiraa.
Kr&bbtim, 21. júttí — 22. joii.
Ef þú ert í vafa ura, hverutg eyða eigi deginum, ræddu þá málið
við þíua HÚmistu.
Ljónlð. 23. i*lt — 22. ágúst.
Ef þú átt eittlivað undir aðra að sækja, ræddu þá málið við
trausta vi*t« j*íiija, «*e hlýddu á ráð þeirra.
Mærln, 23. ágúst — 22. september.
Nú er úr viindu að ráða. l»ú tiefur áhyggjur af fjarstöddu fólki.
Vogin, 23. septevnlier — 22. ofctober.
l'reystu á s,i;Ufan þiff, aðrir koma þér ekki til hjátpar.
Siwríkirekinn, 2S. október — 21. névember.
Gerðn þér gtaðan dag. I»ú hefur til þess unnið.
Bogmaðuriim, 22. nóveraber — 21. desember.
Nn ríður á résMHi þinni, þar »*em þú verður »ð utíBla til frilar.
lÁttu ekki mgta e.iffin dómgreind.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
I>átt u ekkl á þig fá þó seint ganffi. Með þolinmæði sigrastu á
©rfiðletkunum.
Vatnsberinn. 20. janúar — 18. febrúar.
rtffjöld þ»« hæk-ka ntöðufft. l»ú srttir að leita fyrir þér mn nýtt
Btarf eða uukavinnu.
Fiskarnir, 19. febrwar — 20. ruane.
Allur hreytinffar eru t»D hóta, það er að Megja á meðan þú lieldur
öllum þráðum í eigin hendi.
Til Vestmannaey-
inga á sjómannadag
SíCAMMDEGISNÆTURNAR eru
sk'ug-galaingar hér á voru ísa-
láði. Eíti s-líik jiótit í janúar á sl.
vetri bar þó í skauti sér myrk-
ari og ágjnþrurag'nari sikugga en
flestar aðrar. — Skamma stund
hafiði ég sofið þessa nóitt, er
skninin vafeti iruig. Ég gekk að
honuim ®g tók upp taLnemamn.
Rödd frá fréttastoí'n un greindi
mér þá frá því aS stórtíðindi
væru orðin, því eídgos væri
hafið á Heimaey í Vestmanna-
eyj um. Fréttir voru þá mjög
óljósar, en það fyrsta, sem að
naér fcom var ótti um að stór-
mannskaðar hefðu orðið.
Ekki reyndist mögulegt að ná
síimasamíbandí til Eyja og biðin
var löng. Ég opnaði útvarpið, en
þar var eíkkert að heyra í
fyrstu. Síðan er frá leið var
þar greint frá þeim tíðindum
er orðið höfðu og að gosið hefði
efeki komnið upp í byggðinni
sjáJfri þó nærrd væri, er var
lánið meira úr því, sem komið
var. Efeki hefði gefið á að Htast,
ef gosrifan hefði myndast vest-
an Helgafellg og rifið byggðina
suodur, svelgt í sig hús og
manntólkið með. Hér var engu
líkara, en sá hinn sterki hefði
haft toönd í bagga. „Alfaðdr ræð
ur“ stemdur á einum stað. Und-
arlegar tilviljainir v>oru fleiri,
því bálafiotinn lá afflur inmi eftir
óvteðiur. Fól'kið safnaðdst nú að
höfminni eftir sinni eðlisávisun.
Síðar 'komiu hvatningar til þess
uim úévarp að gera svo, enda
augl'jóat að það var hið eina
rétta. Við höfinina tóku við
fólkinu öruggar hendur Vest-
mannaeyjasjómanna, san kunn-
ir eru að áræði og úrræðum til
bjargar á örlagastundum. Þarna
var þessu næst safnast á skips-
fjalir, svo þétit að segja mátti
að maður stæði við mann. Síð-
ara var haldið út á ægi, úfinn
efltir iliviðri. Sigiingin mifcla var
áfaHalaus, sem líkt var þeim,
er vandanm viidu leysa.
Ég fór til Þorlákshafn.ar árla
örlagamorguninn til að vera við-
staddur þemnan atburð.
Sk i pst j ó rn a nmen n i r n i r steipu-
tögðu sjálfir aðkomu sína í Þor-
láfeshöfin. Sooimir héldu sjó utan
hafnar, meðan aðrir lönduöu
fólkinu og fór það alilt sikipu-
lega fram undir þeirra stjórn.
Góð og öruigg handtök voru við
lendiimgu og lamdtöfcu fóifcsins
beraodi ungatoörn og amnað hið
nauðsynlegasta. Þá skal og sagt
sam var að nög var þanna af
flóiliksftMtiniiingabiffie'iðuim og stór-
mannleg móttafea foriáðamanna
Reyfcj.avíifcurborgar var tál reiðu,
flólifeinu, sem flýja þurfti heiœa-
vistir vegna jarðeldavoðans
Alli.r iiátdju Vestnaannaeyjasjó-
menn aftur til hafs eftir lend-
inguina og virtist það þeim sjálf-
sagt og eðlilegt, að sigla út í
myrfcur og sort'a sfeamimdeglsins
á úflmuim oldum í vonleysi. EJkfci
töpuðu Eyjamenin kjarkinuim við
þessi umisfcipti og því síður sjó-
menn, sem reyndust bera þjóð-
arbuinu hina rnes-tu björg í bú
á síðustu vertrarvertíð, s>vo sem
daemin sanna. Er vi-st efciki »f-
mæit þó að sagt sé, að þeir
hafi bjargað suirmnm. fiskvinnslu-
stöðvum toér suð-vestanlands
umdam faiti og þannig borið
hjálpræðí á þá, sem ætluðu og
imrau reyna að bjarga þeitn.
Samisfcipti manma eru ae gagn-
kvæmari, eftir því sem tímar
iiða og má fyrst og fremst
þakka það trésmdStnum mifcila
frá Nasaret, er gerði beimsbylt-
inguna stóru, um samskipti
manma, svo mannheimur skalf
og breytti.st til þess betra, eftir
það, þó blóðielfar hafi runnið og
hendur og fætur sumra borið
naglaför og viðSfika áveifca
eftir kvaladauða.
Vestmannaeyinguim bar og
ber þjóðarþökk fyrir stórfram-
tak þeirra í sjávarútvegsimálium.
Þeir höfðu byggt upp fjórar
stærstu og fulllfeomniustu fisk-
vinnsliustöðvar hérlendis, ágætan
bátaflota og höfn. Þeír höfðu
stofnað eigin s j óm a n n askói a
fyrir forgöngu Guðlaugs Gésda-
sonar, alþinigismawns. Valdist
þar sem skólastjóri Ármann
Eyj ólifsson, ættaður frá Gerðis-
og Búastaðatorfunni i Heimaey.
Var það vei til fundið þar eð
hann hefur sjótiðsforiingja-
mianntun og kuinnur þeim hinút-
um er Eyjasjótiraenn höfðu .bund-
ið á hsafi og við vanir. Sjósókm-
ara hafa Eyjamenn jafnan átt
góða <ag ýmsa hitna mestu ihappa
menn. Að öðrum ólasluðuun vil
ég geta þess hér að Stefán.
Stefánsson frá Gerði, sfcipstjóri
á Halkion, bjargaði þrem sfciipis^-
höfnuim á einu ári og þar raeð
einni af beinni köliun, er haan
ætlaði efcfci á sjó vegna veðwo,
en fannst hainm verða að gera
svo, og var þá svo heppinn að
bjarga sfei pb rotsiBaönn uim, sem
af fcomust, eftir þó drufcfcmum
tveggja manna við skiptapa þá
skötoBM áður. Þet'ta var á
vetrarvertíð 1963. Vestmannaey-
ingar hafa á stumd-uim goldið af-
hroð stór á hafi við skipa- og
manntapa. Dettur mér nú í hug
útilegan mikJia, sem kötlúð var,
er nær aBir Eyjam'emn lágu úibi
á opnum bátúim, yfir óveðuras-
nótt veturion 1869. Var nótt sú
minnisstæð baeði þeim er úti
ilágu og sem bedma voru. Þrár
metnn fcrófcnuðu af kulda þessa
nótt og toeámsig'lin.gin varð sunn-
um hál daginn næsia, því Gerð-
isimenn fóru þá ruður á Hre-k-
anum með öllu sítvu liði. sam
talið var til aflburðamaTma.
En Vestran'armaeyingar mumu
hvorfci fyrr tné síðar láta debgan
síga þó í ra un rati. Þeir rminu
halda skipum til veiða á haf,
þó í móti blási. Farið þið heilir
og fcomið þið heílir úr öltan.
sjóuim, í fylgd þess sterfca, sem
með sinm toendi getur lsegt öld-
ur og ’bj.argað roannum á öc-
lagastumd.
Hallgrímur Jónsswn..
— Eins og mér
sýnist
Framliald af Ms. 17.
samaTirúHaðan pappírshólk »g
fær síöan ófeeypds að étia í
staðinn. Ég hef á rösklega
tuttugu Ara blaðamannsferii
sjálfsagt séð þúsund myndir
af þessiim atíburði, en ég er
engu nær fyrir það.
Tiil hvers er hólkurinn?
Skyldi eiga að kíkja i gegnum
hann og skyidi forsetinn þá
fetkja fyrst og refca sdöan hólk
inn að utanríkisráðherra og
segja: „Nú mátt þú, Einar.“
Þetta esr alit svo dularfuWt.
Ég hef Mka tekið eftir þvi
(og nú skal ég fara að hætta)
að hversu annrífet sem menn
ei'ga og hversu miikið sem
um er að vera uppi í Stjóim-
arráði, þá gefur utanríkisráð
heTra sér all1]af tíima tfi að
skokka suður til Bessasbaða
þegar úöendínig ber að garðí
iweð hólk. Meramirrair í utaawik
isráðuneytínu hljóta að hafa
morgunkjóiinra í skriifb(wftmu
sírau, þar sem þeiir geyma
tyggjóí® sát.t og önnur ve*S-
maeti. Þegiar mest gengur .4
hafa þeir Mklega fataslsipti - 4
leiðinni suður eftir. Ég hef
oft séð ráöherratoáia bnemta
suður úr, og stumdum eins og
hringsóla þeir drjúga stund í
feríngum bensimstóð semti
þama er áður en þeir beáaa
famrtækinu aftiir tiffl fieaaa-
staða og brenma þanigað.
Ég reifcna maeð að þá haift
Einar fcannski týnt fiibba-
hnappnum sínum i hamagang
inum eða að afclabandið hans
hafi kannski flækzt í öryggis-
beltimu i bilnum og að haam
sé óviljaundá búinn að gtárða
ság fastan við bílstjónainja.
Og nú etr ég hastitiuir.