Morgunblaðið - 19.06.1973, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. JÚNl 1973
23 '
U'rt til Reykjavikur árið 1946.
Bj'Ugg u þau lengst af í sérstakri
íbúð, fyrst að Grenimel 6 og síð
air í Hólmigarði 15.
Skairphéði'nn andaðist sumar-
ið 1970, 94 ára að .aldri.
B5rn frú Gerðair og Skarp-
héðims eru:
Sigurður, vélamaður við
Kleppsspítalann, kvaantur
Helgu Jónsdóttur frá Ingveld-
arstöðum í Kélduhverfi. Eiga
þau tvaar uppkomnar dœt-
ur, sem báðar eru giftar.
Ing'ibjöirg, hjú’krunar- og for-
stöðukona, f. 1. jan. 1909, d. 28.
okt. 1971. Hún var gift Óla Þór
Ólaifssyni, prentara. Þau eign-
uðust eina dóttur, Arnbjörgu,
sem giftist Sveinbiirni trésmið
Kristjánssyni, byggingameistara
Jóelssonar, trésmiðs Þorleifsson
ar.
Þórir, fyrrum járnsmiður og
nú kaupmaður í Reykjavík,
lcvæntur Unni Þórarinsdóttur.
Böm þeirra eru: Skarphéðinn
við liagamám i Háskólianum,
kvæntur Sigrúnu Sigurðardóttur,
Bgilssonar, framkv.stj., Erla
gift Helga Sigurðssyni skip-
stjóra Jónssonar og Þórunn við
sálfræðimám í Háskólanum.
Baldur, rafviirkjameistari,
þjóðhagasmiður og uppfinninga-
máður mótahúsa, í Reykjavik.
Baldur er kvæntur Höllu Gísla
dóttur, ættaðri frá Vestmanna-
eyjum. Dóttir þeirra er Haila
Björg, sem varð stúdent 1 vor.
Varð hún dúx í eðlisfræðideild
Mennitaskólans við Tjömina.
með 'hæstu einkunn í öllum skól-
anium. Sonur þeinra er Gísii, 12
ára gamall.
Fósturdóttir þeirra Gerðar og
Skarphéðins er Anna Halldórs-
dóttir, ættuð úr Súðavík. Hún
giiftist Lothar Grund, arkitekt í
Hamborg. Eiga þau hjón þrjá
efnilega syni.
Hróarsstaðahjónin bjuggu sam
an í hjómabandi í 66 ár og héldu
'heimiU í 64 ár.
Jón Ólafsson, ritstjóri, skáld
og alþingismaður, var með við-
förlustu íslendingum um Sina
daga. Hann var fæddur árið
1850 og andaðist árið 1916.
Jón segir m.a. svo í formáía
fyrir 3. útgáfu af ljóðum Krist-
jáns Jónssomar, Fjallaskálds,
sem hann ritaði árið 1911:
„Það tel ég vafalaust, að það
hafi verið einkar mikUsvert fyr
ir Kristján, að hann var fædd-
ur og uppalinn í Þimg-
eyjarsýslu. Þaðan renna upp
fleiri gáfumenn en úr nokkru
öðru héraði hér á landi, eins
og ég hefi e'nhverntima á vikið
áður í einihverri blaðagrein. Þar
er og meiri menntunarfýsn og
meiri bókalestur, heldur en
nokkurs staðar annars staðar
hér á landi.
Ailir íslendingar vita það, er
um húsdýr þeirra er að ræða,
að fjárkyn er annálað t.d. á Jök
uldal, hestakyn i Homa-
firði o.s.frv. En hinu virð-
ast menn ekki hafa gefið svo al
mennt gaum, að manmkyn
sé langbezt hér á landi í Þing-
eyjarsýslu.“
Jón sjálfur var Austfirðing-
ur, svo sem kunnugt er.
Gerður frá Hróarsstöðum var
sem afkomandi Gottskálks að
Fjöllum og konu hans Guðlaug-
ar, dóttnr Þorkels hreppstjóra í
Nýjabæ Þorkelssonar, þremenn
ingur að frændsemi við marga
þjóðkunna menn: Benedikt
Sve.ínsson, ynigri, al'þingisfor-
seta, Friðnilk óðalsbónda Sæ-
mundsson að Efri-Hólum í Núpa
sveit, Benedikt Björnsson skóla
stjóra, Húsavík, sem stundum
nefndi sig rithöfundaimafninu
Björn austræni, Kára Sigurjóns
son, alþingismann að Halibjam
arstöðum á Tjörnesi og Guð-
mund Magnússon, skáld (Jón
Trausta). Ennfremur var hún í
frændsemi við skáldin Jón
Sveinsison (Nonna) og Krist-
ján Jómsson, FjaUaskáld.
Þau Gerður og Skarphéðinm
voru efeki rík af hinum verald-
lega auði, en auðug af þeim
mannkostum og atgjörvi, sem
möi'ur og ryð fá ei grandað.
Það er sá auður, sem dugað hef
ur ísl-enzku þjóðinni bezt á tím-
um kúgunar og niðurlægimgar.
Nú hafa þessir mannkostir for-
feðranma losnað úr læðingi fyr
ir atbeina þeirra þjóðhol'lu
manma, sem með baráttu sinni
fengu fulilveldi þjóðarinnar við
urkennt hinn 17. júnií 1944.
Nú sækir islenzka þjóð-
in fram sem alfrjáls menniinig-
arþjóð og á möngum góðum þjóð
félagslþegnum á að síkipa, sem
þola samanburð við menn amn-
airra þjóða i mörgum gneinunx,
Þar hafa afkomendur hinna
góðu, mikilhæfu hjóna Gerðar
og Sfearphéðins frá Hróarsstöð-
um eigi látið sinn hlut eftir
liggja.
Megi svo verða urn sem flesta
íslendinga.
1 Eiimar Benediktsson kvað I
AldamótaJljóðum:
„Já, blessum öll hin hljóðu
heit,
sem heiil vors lands voru’
unnin,
hvern krapt, sem studdi stað
og sveit
og steina lagði’ í grunnimm."
Minntag hjónanna frá Hróars
stöðum li'fir í hugum allra
lieirra, sem af þeim höfðu nokk-
ur kynni.
Blessuð sé minntag þeirra.
Sveinn Benediktsson.
Ásta Hallsdóttir, tann-
smiður — Minning
Fædd 15. maí 1895.
Dáin 8. júní 1973.
1 DAG fer fram útför vinkonu
minnar Ástu Hallsdóttur tann-
smiðs Vesturgötu 34 Reykjavík.
Það eru margar ljúfar minn-
ingar sem feoma fram í huga
minn á þessari kveðjustund.
Ég minnist oklkar fyrstu kynna
þegar við hjónin komum fyrsit
til þeirra hjóna Ástu og Símon,
ar Sveinbjörnssonar skipstjóra í
Reykjaví'k, en það eru mú miHi
40 og 50 ár síðan. Við vorum þá
nýgift og var ég heldur feimin
og hl'édræg að hitta ófcunnugt
fóik. Þeir Símon og maðurinn
rntan voru systrasynir. En það
fór fljótt af, þegar ég sá Ástu.
Kom hún með faðminn móti
miér eins og ég væri systir henn-
ar, og frá þeiirri stundu var hún
mér sönn vinkona. Það var allt-
af yfir henni þessi létta og
elskulega framkoma, sem lað-
aði alla að sér.
Vð hjónta áttum margar
ánaegj ustundir á heimiU þeirra
á Vesturgötunnd og sömiuleiðis
heimia hjá okkur á Akranesi.
Það var svo hressandi að vera
með Ástu, hún kom manni
ávallt í gotit sfcap.
En lífið er efldki alltaf án
sfcugga, og Ásta varð fyrir mik-
iilll.i reynslu á lífsleiðtani. Hún
missti mann sinn frá fjórum
unigum sonum þeirra hjónia. Var
það mikið áfall fyrir hana þvi
mikili kærleikur var þar á milli
Ásta lét sarnt ekki bugast. Hún
hafði lært tannsmiði hjá Halli
Hallstsyni bróður staium þegar
hún var ung stúlka. Kom það
sér vel fyriir hana. Vanm hún
svo hjá Halli og gat þannig
haldíð heim'illi.
Einnig varð Ásta fyrir þeirri
mifclu sorg að missa tvo syni
sína með nokfcurra ára miUi-
bili. Voru þeir báðir kvæntir og
létu eftdir sig konur og mjög
unig böm. En Ásta lét ei bugast,
heldur stóð sem hetja, er reyndi
eftir mætti að styrkj a hinar
ungu eklkjur og böm þeirra.
Þaniniig var Ásta.
Eftir að hún var orðin ein fór
Iiún að vinna sjálfstætt við tann
smiðar bæði heima hjá sér og
einnig vanm hún á sumirta úti
á larndi og sagði húni að sér hefði
aMis staðar verið mjög vel tekið.
Það báru allir traust til hennar,
hvar sem hún fór. Akranes var
Ástu mjög kært. Þaðan var mað-
ur heninar ættaður og þar átti
hún ilíka marga vtai og kunin-
tagja.
Hún vann hér í mörg ár við
tammstmiíðar. Kom hún ávallt
einu sin.ni í viku, hvermig sem
veður var, og kom það fyrir að
sfcipið varð að fara frá og fara
aftur suður. Dugnaðurinn,
kjartkurinn og vinmugleðta héldu
henni uppi.
Ásta var mjög vel látta sem
tamnsmiður og eignaðiist hún
marga kuinndngja í gegnum sitt
starf. Ég veit að margir hugsa
hlýtt tíl hennar og þakka hemmi
alla velvild og hlýhug.
Ásta mín, ég vi'l að síðustu
þakka þér fyrir þína vináttu og
tryggð við mig og fjölskyldu
mína.
Heimili þitt hefur ávaUt staðið
mér opið nótt sem dag öll þessi
ár, og geymd ég margar l'júfar
minindnigar þaðan.
Far þú í friðd,
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Að síðustu votta ég sonuim
þímum, tengdadætrum og öllum
áistvinum þínum mína inndleg-
ustu samúð.
Blessuð sé mtaninig þín.
Ása Ó. Finsen.
1 DAG verður tiil grafar borin
frá Dómkirkjummd frú Inigiibjörg
Sigurást HaGsdóttir, tannismið-
ur, Vesturgötu 34, en hún gekk
ævtatega undir niafininu Ásta.
Miig lainigiar til að kveðja hiama
með fáetaum þakkaroróum. Hún
á það hjá mér — svo vel reynd-
iist hún mér sem teiðbetaamdi í
starfi og samvinnu ásarnit simum
eiskutega bróður og öðlltags-
manmii, Ha(Uii L. HaM'ssyni, tamm-
lækni, sem lézt fyrir fimm ár-
um. Ásita var fædd að Syðstu-
Görðum í Kodbetaisstaðahreppi á
Snæfeösnesi 15. mad 1895, dóttir
hjónamma Vadigerðar Kanráðsdótt
ur og HaUs Bjömsisonar, bónda
þar, og var þvi rúmlega 78 ára,
þegar hún lézt.
Ásta Hadttsdóttir var einstakur
og mikittl persónutei'ki, þróttmik-
51 og stierk, með geisd'andii sikap-
gerð, sem smitaði frá sér i allar
áttir og til alílra, sem aitthvað
komust i snerttagu við haina.
Þegar ég byrjaði að starfa með
henni viissd ég aðetas, að hún var
tm, en uri'g frænka mta sagði,
þegar hún vi'ssd hvað titt stóð og
með hverjum ég ætti að starfa:
— „Ég kamnaist Viið hana. Hún
er miamma attttra strákanna á
Ves'turgötunai'i. “
Það mátti tii sanns vegar
færa, þar sem hún átti fjóra
umga, föðurlausa drengi, altta
yndlstega og tápmikia. Þann
fiiimmita hafði hún misst ungian.
Hún missti stan eiskuttiega eigin-
marnn frá þessuim hópi, þegar
elzti dremgurinin hennar var á
fiimmtánda ári.
Ásta giftiist árið 1920 Simoni
skipstjóra Svetabjömsisyni.
Hjónaband þedra var ednstaktega
gotit, og fjöliskyldan samhe'ldin.
Bn þessi hamingjia stóð ekki
iemigi — Símon lézt sumarið
1935 eftiir stutta legu og kom
það sem reiðairsttag. Hann hafði
verið kvæmtur áður en hann
gekk að eiiga Ástu, og voru móð-
ir hans og ung dóttir á heimil-
tau. —• Fyrri konuma missti Sim-
on skips'tjóri þegar dóttlirin Sigr-
íður fæddisit. Það var aldtaf
mjög kært með þeiim Ástu og
Sigríði, sem gift er Ólatfi Frið-
rikssyni. Þau eiga þrjú börn,
Margréti, Ástu og Friðnik skák-
meistara, sem additiaf köliluðu
Ástu ömmu og voru mjög hænd
að hemnd.
Það var þungur róður, þegar
héiimiildsfaðirinn féll frá á bezta
alldri, en Ásta hóf þá aifitur störf
sem tannsmiður. — Það var
erfitit að veiitia stóru heimili for-
stöðu og þurfa að vtana að starfi
uitan þesis, sem útheimitir hug
mianns all'ain og mikla natni og
þolinmæði, þair sem attdrei má
muna hársbreidd. Bn betri
starfskraft hefði Hallur tann-
læknlir, bróðir hemnar, ekki get-
að fengið. Þar fyrir utan var
svo eliskulegt systkimaisamband á
milttd þe'rra, að það var göfgamdi
að vera í návist þeirra. Ég, sem
stóð á vegamótum lífs mtas, get
ekki þakksað eins og skyldi hvað
það var mikitts virði, að fá tæki-
færi tiitt að eiga samiieið með svo
eliskulegu fólfci — skittindnigs'riku
á Mfið, umburðariynt og tiryggða-
tröll. Það er aldrei fullþakkað að
kyrnnast góðu fðlki.
Ásta haifði miikla ilifsorku og
hún þurftti á því að halda til að
allia upp og koftma tiil mannis fjór-
um somuim. Fjöiiskyldan stækk-
aði og margfaidað'iisit. Tveir elztu
synirmiir kvæntust og eignuðust
imidælar konur. Svo kom reiðar-
siaigið. Það fyrra, þegar næst-
elzti sonurtam, Gummar, lofit-
skeyitamaður á togaramum Marz,
lézt snögglega 29 ára að aldri,
frá konu og fjórum umgum
börnum — öBum tanan við tíu
ára aidur. Það liðu tvö áur, en
þá lézt elzti sonurinn snögglega
— Kriistján, stýriirmaður á Trölttia-
fossi, 34 ára — frá konu og
fimm umguim bömum, sem etan-
ig voru öitt innan við tíu ára aid-
ur. Báðir symiiimlr veiktust við
skyldustörf á hafi útii.
Þá stóðu uppi tivær umgar
ekkjur og níu föðurlaus böm.
Það reyndi mikið á móðurfina og
Ásita stóð sem sterk eilk — sjál'f
hafði hún gemgið í gegntuim það
sama og þessar urngu konur. En
ÁS'ta var hetjia, sem attdrei lét
bugast og breiddi faðminn á
móti Mtttiu, föðuriausu bömunum
og var stoð og stytifca temgda-
dætra simma. Allitaf var einstak-
lega kært á milOti þeirra.
Yngri sooum símum, sem nú
kveðja móður sína, HálM blaða-
manni og Sdmomá frarmkvæmda-
stjóra, vair hún ailltaif miikitt móð-
ir og baimabömta og bama-
baimabömdn skipta tugum.
Hafðu þökk fyrir alflit og allt.
Biiesisuð sé mtandnig þín.
Margrét Guðnuindsdóttir.
AFI minn, Símom Sveinbjömis-
son, var tvíkvænitur. Fyriri konu
sitaa, Siigriði Jómsdótitur, missti
hann eftiæ s'kamma sambúð af
bamsiförum, eftiir fæðtagu móð-
ur mimrnar, Sigriðar. Um það bil
12 árum seinina kvæmtist afi
Imgibjörgu Siigurást (Ástu)
Hail'sdóttur, sem við nú kveðj-
um í diag. Við systkinin köliliuð-
um hana alltaf „ömmu Ásitu“, og
gleymdisit alveg, að hún var ekki
biin raunverulega aimma okkar,
svo vett fórsit heninii ömmuhlutt-
verkið.
Amma Ásta og Símon afi
eignuöuist fimm syni, sem mér
haifa aflltaf fundizt vera bræð-
ur minir. Eimn þeirra, Kári, dó
aðeins nokkurra mánaða gam-
all og afi Símon dó áður en ég
varð það gömul að murna eftir
honuim. Ölll bernskuár okkar
systktaanna var fjöliskylda mita
á aðfanigad'agskvöld heima hjá
ömmu Ásitu og sonum hennar
fjórum, Krisitjáni, Guninari, Hailli
og Símoni. Amrna sá allitaf um,
að jólaisveinn kæmi í heimsókin
með pokanin sinn á bakinu og
útibýttii jóliagjöfum. Síðan spi'iaði
aimma jóiaiiög á hljómfagra org-
edið si'tit og við sunigum og geng-
um kriimgum jólaitréð.
Amma Ásta var sérstaktega
aðlaðandi persóna og öllluim leið
,vel í náviist hennar. Augu henn-
air gebsluðu af kærieika sálar-
tanar og engum duldist, að þar
fór góð kona. Styrkleiki hennar
í gteði og sorg var styrkur
þeiirrar persónu, sem felur sig
handileiðislu guðs. Minnist ég sér-
stakiiega, hve mikil hetja hún
var, er hún mi'ssti tvo synd staa,
þá Gunnar og Kriistján, með
stiuititu millinbilti. Þeiir voru þá
báðir kvæntir mernn með stór-
ar fjölskylidur.
Amma sagði mér etau sii^il
frá þremuir atriðum, sem þau
afi ásettu sér að Mfa eftir. Það
fynsta var að brosa að erfiðteik-
unum. 1 öðru liagi eiinsetitu þau
sér að sofima aldrei ósátt, því að
ekki værl víst, að maður vaton-
aði að morgni. Síðaista en ekki
sízta aitri'ðið var trúiin á Guð, því
að ef Guð er með okkur, hver
er þá á móti okkur.
Amma bjó í gömlu, hlýlegu
húsi á Vesturgötunni. Þar vann
hún að taninisimíðastarfi stau og
gaman var að horfa á Mprar
hendiur hennair að viminu. Síðan
sdðla í jiainúiairmánuði sl, var hún
á sjúkrahúisd, þar sem hún fékk
altta þá beztu aðhlynininigu, sem
hugsazt gait. Bn iiíkami henmar
var orðtan lúinn, og hvíttd hlaut
hainn 8. þ.m. Var amma nýorð-
ta 78 ára, er hún lézt.
Framhald á bls. 25.
Tölvustjóri
Framtíðarstarf
IBM á íslandi óskar að ráða tölvustjóra
í skýrsluvéladeild.
Starfið krefst:
— Nákvæmni, árvekni og samvizkusemi.
— Góðrar framkomu og umgengnisvenja.
— Undirstöðuþekkingar í ensku og stærðfræði.
Starfið býður:
— Fjölbreytni.
— Góð vinnuskilyrði.
— Starfsöryggi.
— Nýjustu tækni á sviði gagnaúrvinnslu.
Æskilegur aldur 18—25 ára.
Umsóknareyðublöð liggja framrni á skrifstofu
okkar.
Á ÍSLANDI
KLAPPARSTÍG 27.