Morgunblaðið - 21.11.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. NÖVEMBER 1973

Þýtur í skóginum
Eftir Kenneth
Graheme
4. kafli Froskur
„Hann lék þetta svo frábærilega vel,“ sagði rottan
mjög miður sín.
„Hann lék frábærilega vel á þig,“ sagði greifinginn
með þunga. „En ekki tjáir að tala frekar um þetta.
Hann er sloppinn, það er bæði satt og víst, að það,
sem verra er: nú verður hann svo upp með sér vegna
kænsku sinnar, að honum er trúandi til alls. Við
DRÁTTHAGI BLÝANTURENN
getum þó huggað okkur við það, að þarflaust er að
eyða meiri tíma í varðstöður hér. Ég held, að samt sé
ráðlegast, að við gistum hér í Glæsihöll enn um hríð.
Vel getur svo, að froskur verði borinn hingað inn
fljótlega á sjúkrabörum eða leiddur inn á milli
tveggja lögregluþjóna."
Þetta voru orð greifingjans, því hann vissi ekki,
hvað framtíðin bar í skauti sínu, né heldur, hversu
mikið vatn myndi renna til sjávar áður en froskur
settist að á ættaróðali sínu í Glæsihöll.
Froskur þrammaði rösklega eftir þjóðveginum,
kátur og áhyggjulaus og var brátt kominn góðan spöl
frá heimili sínu. Fyrst hafði hann farið ýmsar koppa-
götur og yfir akra og engi og breytt stefnu nokkrum
sinnum, ef vera kynni, að honum yrði veitt eftirför.
En nú þóttist hann öruggur um, að bragðið hefði
heppnazt og hrósaði sigri. Sólin brosti blítt til hans af
heiðum himni og náttúran öll tók undir lofsönginn
um hann sjálfan, sem ómaði hjarta hans.
„Vel af sér vikið,“ sagði hann við sjálfan sig.
„Þarna sigraði andinn ofbeldið... eins og vera ber.
Vesjdings rotturófan. Sú fær á baukinn, þegar
greifinginn kemur heim. Rotturófan var svo sem
ágæt, — hafði marga góða kosti, en hún var tak-
mörkuðum gáfum gædd og algerlega mennuntar-
snauð. Ég verð að segja henni svolítið til einhvern
daginn og vita, hvort ég get ekki bætt um betur.“
cunnLAUG^^GA oRnucunGU
þeim, er í Skörum heitir. Þar
réS fyrir jarl sá, er Sigurður
hét og var við aldur. Gunnlaug-
ur gekk fyrir hann og kvaddi
hann vel og kvaðst kvæði
hafa ort um hann. Jarl
gaf gott hljóð til. Gunn-
laugur kvað kvæðið, og
var það flokkur. Jarl þakkað
honum og launaði honum vel
og bauð honum með sér að vera
um veturinn. Sigurður jarl
hafði jólaboð mikið um vetur-
ínn. Og aðfangadag jóla koma
þar sendimenn Eiríks jarls
norðan af Noregi, tólf saman;
þeir fóru með gjöt'um til Sig-
urðar jarls. Jarlinn fagnaði
þeim vel og skipaði þeim um
jólin hjá Gunnlaugi. Þar var
ölteiti mikil. Gautarræddu um,
að enginn jarl væri meiri og
frægari en Sigurðu. Noregs-
mönnum þótti Eiríkur jarl
miklu framar; og um þetta
þrættu þeir og tóku Gunnlaug
til úrskurðarmanns hvorir-
tveggja um þetta mál. Gunn-
laugur kvað þá vfsu þessa:
Segið ér frá jarli,
oddfeimu stafir, þeima,
hann hefir litnar hóvar,
hárr karl es sá, bórur;
sigreynir hefir sénar
sjalfr í miklu gjalfri
austr fyr unnar hesti
Eiríkr bláar fleiri.
(Hermenn, þið segið frá jarli
þessum; hann hefir séð háar
öldur; hann er gamall f
hettunni, karl sá; Eirákur
kappinn hefir sjálfur séð fleiri
bláar bárur f austurvegi fyrir
f raman skip sitt í miklum sjó.)
Hvorirtveggja undu vel við
úrskurðinn, en betur Noregs-
menn. Sendimenn fóru þaðan
eftir jólin með fégjöfum, er
Sigurður jarl sendi Eiríki jarli;
sögðu þeir nú Eirfki jarli úr-
skurðinn Gunnlaugs. Jarli þótti
Gunnlaugur hafa sýnt við sig
einörð og vináttu, og lét þau orð
um fara, að Gunnlaugur skyldi
þar friðland hafa f hans ríki.
Það frétti Gunnlaugur síðan,
hvað jarl hafði um mælt. Sig-
urður jarl fékk Gunnlaugi leið-
toga austur f Tíundaland í Svf-
þjóð, sem hann beiddi.
IX. kapítuli.
Þennan tíma réð fyrir
Svíþjóð Olafur konungur
sænski, sonur Eiríks konungs
sigursæla og Sigríar hinnar
stórráðu, dóttur Sköglar-Tósta;
hann var rfkur konungur og
ágætur, metnaðarmaður mikill.
Gunnlaugur kom til Uppsala
nær þingi þeirra Svía um vorið,
og er hann náði konungsfundi,
kvaddi hann konunginn. Hann
tók honum vel og spyr, hver
hann væri. Hann kvaðst vera ís
lenzkur maður. Þar var þá með
Ólafi konungi Hrafn Önundar-
son. Konungur mælti: „Hrafn,“
segir hann, „hvaða manna er
hann á Islandi?" Maður stóð
upp af hinum óæðra bekk, mik-
ill og vasklegur, gekk fyi-ir kon-
ung og mælti: „Herra,“ segir
hann, „hann er hinnar beztu
ættar og sjálfur hinn vaskasti
maður.“ „Fari hann þá og sitji
hjá þér,“ sagði konungur.
Gunnlaugur mælti: „Kvæði
hefi ég að færa yður,“ sagði
hann, „og vildi ég, að þér
hlýdduð og gæfuð hljóð til.“
„Gangið fyrst og sitjið,“ sagði
konungur, „ekki er nú tóm til
yfir kvæðum að sitja.“ Þeir
gerðu svo. Tóku þeir þá tal með
sér, Gunnlaugur og Hrafn;
sagði hvor öðrum frá ferðum
sínum.
lllcÖlmoiQUfikciffinu
— Þetta er auðveldasta leiðin
til að komast yfir götuna.
—• Viljið þér gjöra svo vel að
kíkja á olíuganginn. Ég held
það sé eitthvað að.
— Jú. jú. jakkinn fer svo sem
ekki illa. En ég a'tlaði mér
ekki að hafa hann svona stör-
köflóttann.
— Og í þessu horni Jóhann
Jónsson, sem a-tlar að rexna að
sigra litla hröðir ininn.
„Þessi kokteil-partý fara
nú að verða leiðigjörn"