Morgunblaðið - 28.11.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÍ), MIÐVIKUDAGUR 28. NÖVEMBER 1973
Þýtur ískóginum ““
5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
Hún skauzt út, en kom að vörmu spori aftur með
hlaðinn bc.kkann. Froskur réðst strax til atlögu við
brauðsneiðarnar og vai nú orðinn fullur af sínum
venjulega eldmóði. Hann sagði henni frá bátahús-
inu, tjörninni með fiskunum og matjurtagarðinum,
svínastíunum og dúfnahúsinu og hænsviahúsunum.
Sömuleiðis frá mjólkurbúrinu, þvottahúsinu og
straustofunni (hún hafði sérstakan áhuga á henni)
og veizlusölunum og hve kátt var þar á hjalla, þegar
öll hin dýrin voru þar samankomin til borðs með
frosk sjálfan í öndvegi, syngjandi vísur og segjandi
skemmtisögur. Þá vildi hún heyra af vinum hans og
fylgdist af athygli með því, sem hann hafði um þá að
segja, hvernig lifnaðarhætti þeir bjuggu við og
hvernig þeir eyddu dögum sínum. Auðvitað sagði
hún ekkert um það, að henni þætti sérlega vænt um
,,gæludýr“, því hún var það vel viti borin, að hún
vissi, að það mundi froski ekki falla. Þegar hún hafði
fyllt fyrir hann vatnskönnuna og hagrætt hálminum
á gólfinu, bauð hún honum góða nótt. Þá var froskur
orðinn sami bjartsýni, sjálfumglaði froskurinn, sem
hann átti vanda til. Hann söng eina eða tvær vísur
fyrir sjálfan sig, hjúfraði sig niður í hálminn og svaf
alla nóttina við ánægjulega drauma.
Eftir þetta áttu þau margar skemmtilegar samræð-
ur og draugalegir dagarnir liðu. Dóttir fangavarðar-
ins sárkenndi í brjósti um frosk og fannst það mikið
óréttlæti, að þetta litla dýr væri lokað inni í fangelsi
fyrir ekki alvarlegra brot en raun var á. Froskur hélt
auðvitað af hégómaskap sínum, að henni væri farið
að þykja vænt um sig, og hann fór að harma það,
hvílíkt regindjúp var staðfest á milli þeirra stéttar-
lega séð, því hún var hin laglegasta hnáta og virtist
dá hann mjög.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
ættust við. Þá kvað Gunnlaugur
vfsu:
Gefin vas Eirtil aura
ormdags en litfagra,
þann kveða menn né minna
minn jafnoka, Hrafni,
allra nýztr meðan
austan
Aðalráðr farar dvali,
þvf er menrýris minni
málgróðr, í gný stála.
(Hin litfagra kona var gefin
Ilrafni til fjár, — þann segja
menn minn jafnoka og ekki
minna, — meðan hinn stórnýti
maður, Aðalráður, tafði ferðir
mínar austan um haf f bardaga;
af því kemur fálæti mitt.)
Og eftir þetta riðu menn
heim hvorirtveggja, og var allt
kyrrt og tíðindalaust um vetur-
inn. Nýtti Hrafn ekki sfðan af
samvistum við Helgu, þá er þau
Gunnlaugur hófðu fundizt.
Og um sumarið riðu menn
fjölmennir til þings, Illugi
svarti og synir hans með hon-
um, Gunnlaugur og Her-
mundur, Þorsteinn Egilsson og
Kollsveinn, sonur hans, Önund-
ur frá Mosfelli og synir hans
allir Svertingur Hafur-Bjarna-
son. Skapti hafði þá enn lög-
sögu. Og einn dag á þinginu, er
menn gengu fjölmennir til Lög-
bergs, og er þar var lykt að
mæla lögskilum, þá kvaddi
Gunnlaugur sér hljóðs og
mælti: „Er Hrafn hér
Önundarson?" “ Hann kveðst
þar vera. Gunnlaugur orms-
tunga mælti þá: „Það veizt
þú, að þú hefir fengið
heitkonumannar og dregst
til fjandskapar við mig; nú
fyrir það vil ég bjóða þér hólm-
göngu hér á þinginu á þriggja
nátta fresti í Öxarárhólmi."
Hrafn svarar; „Þetta er vel
boðið, sem von var að þér,“
segir hann, „og er ég þess
alhúinn, þegar þú vilt.“
Þetta þótti illt frændum
hvorumtveggja þeirra, en
þó voru það lög í þann tíma,
að bjóða hólmgöngu, sá er van-
hluta þóttist verða fyrir öðrum.
Og er þrjár nætur voru liðnar,
bjuggust þeir til hólmgöngu, og
fylgdi Illugi svarti syni sínum
til hólmsins með miklu fjöl-
menni, en Skapti lögsögumaður
fylgdi Hrafni og faðir hans og
aðrir frændur hans. Og áður
Gunnlaugur gengi út f hólm-
inn þá kvað hann vfsu þessa:
Nú emk út á eyri
alvangs búinn ganga,
happs unni goðgreppi
gört, með tognum
hjörvi;
hnakk skalk Helgu
lokka,
haus vinnk frá bol
lausan
loks með Ijósum mæki
Ijúfsvelgs, f tvau
kljúfa.
(Nú er ég búinn til að ganga út
á hólminn á alþingisstaðnum
með brugðnu sverði; guð unni
skáldinu fullkomlega sigurs;
ég skal kljúfa I tvennt brjóst
Hrafns; loksins geng ég með
blikandi sverð milli bols og
höfuðs á sælkeranum.)
Hrafn svararog kvað þetta:
Veitat greppr, hvárr
greppa
gagnsæli hlýtr fagna;
hér's bensigðum
brugðit,
búin es egg í leggi;
þat mun ein og ekkja
ung mær, þótt vér
særimsk,
þorna spöng af þingi
þegns hugrekki fregna.
t /I /1 )
i .iiídu » < - mnnoíi i,:i i i i / i d id > l ^uq « »4 11 _ f 14 /1 1 lm 1
flkÖ tnoi gunkoí f inu
— Hefurðu nokkuð á móti þvf
þó ég reyki?
Prófessorinn var að halda
fyrirlestur um drykkjusiði
dýra og var kominn að asnan-
um. Ilann lagði þá eftirfarandi
dæmi fyrir bekkinn.
— Ef fata af vatni og önnur af
víni eru látnar fyrir framan
asnann, úr hvorri fötunni
drekkur hann þá?
— Auðvitað úr fötunni með
vatninu í, heyrðist kallað aftan
úr bekk.
— Og af hverju haldið þér
það? spurði prófessorinn.
— Vegna þess að hann er
asni.
Ungur nýgiftur maður eign-
aðist son. Hann varmjög mont-
inn af þessu, og einn dag tók
hann vin sinn heim með sér til
þess að sýna honum frumburð-
inn.
Er þeir stóðu yfir vöggu
barnsins, sagði faðirinn:
,,Það segja allir, að drengur-
inn sé afar lfkur mér“.
Vinur hans svaraði hug-
hreystandi:
„Taktu það ekki nærri þér,
vinur minn. Elf strákurinn er
bara heilsuhraustur, þá er allt
í lagi.“
30 manna áætlunarbifreið
kom akandi að blinhæð í Borg-
arfirði. Þegar bifreiðastjórinn
kemur upp á hæðina, sér hann
skyndilega fjárrekstur einn
mikinn og að útilokað er að
forða árekstri við hópinn.
Hann tekur það til bragðs að
aka út fyrir veginn og þai’
hoppar bíllinn og skopparunz
bifreiðastjóranum tekst með
herkjum að koma bílnum upp
á veginn aftur. Bifreiðastjór-
inn, sem verður bálreiður, þýt-
ur út úr bifreiðinni og ætlar að
skamma bóndann, sem fyrir
fjárrekstrinum stóð. En bónd-
inn varð fyrri til og segir:
— Tja. Það var svei mér
heppilegt, að ég skyldi vera
búinn að koma fénu upd á vee-
inn. ------------
Guðni Guðmundsson var að
kenna í kvennabekk í Mennta-
skólanum.
í byrjun tímans höfðu stúlk-
urnar hellt vatni í setuna á
kennarastólnum.
Guðni skeytti því engu og
kenndi út tímann, en þegar
hann stóð upp, sagði hann:
„Ég ætla að biðja ykkur,
stúlkur, að vera ekki að setjast
i kennarastólinn í frimfnútun-
um.“
Ilann var dálítið feiminn, og
þegar hún faðmaði hann og
kyssti fyrir blómin sem hann
hafði gefið henni, tvfsté hann
og bjóst til að fara.
— Mér þykir leitt, ef ég hef
móðgað þig, sagði hún þá.
— Þú móðgaðir mig ekki —
ég ætla bara að fara og ná í
fleiri blóm.
Tveir einsetumenn voru að
tala um matartilbúning.
— Ég á matreiðslubök, segir
annar, en hún erónothæf.
— Eintómar „sermóníur"
þykist ég vita.
— Stendur heima. Velflestar
uppskriftirnar byrja svona:
Takið hreinan pott . . . og það
fór alveg með mig.
. I»i '.V v 1