Morgunblaðið - 06.03.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. MARZ 1974
BzmM fíá fcrr íMa
GÍSl 1. Elríkur 09 Heis .s eltlr II inglblðrgu ' Júnsflóllur
Næstu dagana á undan var mamma sífellt að baka.
Hún bakaði margar tegundir af kökum.
Smákökur, formkökur og súkkulaðitertu. Randa-
köku og rjómatertu.
Mamma þurfti líka að þvo skírnarkjólinn, sem
Gísli, Eiríkur og Helgi höfðu verið skírðir í.
Þetta var hvítur síður kjóll með undirkjól undir,
blúndu í hálsmálinu og á hann festi mamma nú tvær
stórar bleikar slaufur um leið og hún tók i burtu
Hvað er milljón?
HVAÐ er milljón. Jú það er talan einn með sex
núllum á eftir. Þetta vita flestir. En samt sem áður
er erfitt að ímynda sér, hversu stór í raun og veru
taian er. Ef þú ætlaðir þér að telja upp að milljón og
nefna eina tölu á sekúndu, myndi talningin hjá þér
taka einn mánuð, þó að þú værir að við talninguna
10 tíma á dag. Enn eru ekki liðnir milljón dagar frá
árinu 0 — (fæðingu Krists). Það verður ekki fyrr en
eftir rúm 700 ár.
bláar, sem voru á honum fyrir. Gísla, Eiríki og Helga
kom það dálítið spánskt fyrir sjónir, að þeir skildu
hafa verið í síðum kjól eins og stelpur, en mamma
sagði, að þetta væri nú einu sinni siðvenja og þá
skipti engu máli, hvort um stelpur eða stráka væri að
ræða.
Því var heldur ekki að neita, að litla systir var
falleg í þessum kjól. Ljómandi falleg og Gísli, Eirík-
ur og Helgi voru sannfærðir um, að enginn strákur í
víðri veröld ætti fallegri systur en þeir.
Litla systirfékk hvíta sokka og angarlitla skó, en
það voru fyrstu skórnir, sem hún hafði eignast um
ævina. Áður hafði mamma hana í prjónuðum hosum.
Mamma saumaði sér nýjan kjól, pabbi fór í spari-
fötin og Gísli, Eiríkur og Helgi voru dubbaðir upp í
siðbuxur og hvítar skyrtur. Þeir fengu svartar slauf-
ur um hálsinn.
Svo fóru þau út í bflinn hans pabba og litla systir
sat grafkyrr í fanginu á mömmu. Litlu systur fannst
skemmtilegt að ferðast um f bíl. Henni fannst líka
gott að láta aka sér í vagni. Litla systir átti nefnilega
rauðan, stóran vagn og strákarnir fengu oft að fara
með hana i ökuferð. Það var gaman.
Þau fóru inn til prestsins og það var fínt inni hjá
honum. Á miðju gólfinu stóð borð, sem á var fagur-
lega ísaumaður dúkur og ofan á dúknum var stór
silfurskál með skrauti á. I skálinni vár vatn.
Presturinn var í síðri hempu. Hempan er eins og
víður, síður kjóll og presturinn hefur hvítan,
rykktan kraga umhálsinn. Strákunum fannst skrítið
að sjá fullorðinn mann í kjól.
Allir fengu sér sæti nema mamma og presturinn.
Kona prestsins settist við píanóið. Hún spilaði sálm
og allir sungu nema mamma. Bæði hélt hún á litlu
systur og gat ekki lesið í sálmabókinni og svo er
mamma laglaus.
Gísli og Eiríkur uppgötvuðu það, þegar þeir fóru á
barnaheimili. Konurnar þar sungu allt öðruvísi en
mamma. Fyrst héldu þeir að það væri vegna þess að
konurnar kynnu bara ekki að syngja, en mamma
sagðist vera vitalaglaus og henni þótti það leiðin-
legt.
Næst talaði presturinn lengi, svo leit hann á
mömmu og spurði:
„Hvað ábarnið áheita?“
,,Guðrún,“ svaraði mamma og þá vissu þeir það
Gísli, Eiríkur og Helgi, að litla systir hafði eignast
sitt eigið nafn og hét ekki lengur litla systir eða
hjartagull, heldur Guðrún.
<£AJonni ogcyVlanni Jóri Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Það getið þér gert, hvenær sem þér viljið“, svar-
aði mamma. „Bogga, farðu upp á loft og búðu um
rúmið í litla gestaherberginu“.
Bogga fór.
Þegar Haraldur hafði lokið máltíðinni, sagði hann:
„Mig langar til að biðja yður einnar bónar enn“.
„Það er velkomið“, svaraði mamma. „Þér eruð okk-
ar gestur og sjálfsagt að gera yður allan greiða, sem
hægt er“.
„Þakka yður kærlega fyrir“, svaraði Haraldur.
„Gætuð þér þá gert svo vel og selt mér dálítið af púðri
og höglum?“
Mamma reis á fætur og opnaði skápinn, sem pabbi
geymdi skotfærin í. Þar tók hún upp kistil með högl-
um, kúlum og púðri og bað Harald að taka af því eins
og hann vildi.
Haraldur tók upp hjá sér ofurlítinn poka og fyllti
hann. Síðan tók hann upp pyngjuna. En mamma benti
honum að láta hana niður aftur.
Hann þakkaði þá fyrir sig og rei* á fætur.
„Og ætlið þér þá að fara að hátta?“ spurði mamma.
„Er þá ekkert annað' sem yður vantar?“
Haraldur svaraði og dró það við sig:
„Jú, énriþá eitt, ef þér vilduð gera svo vel. Mér
þætti vænt utn, að þér létuð enga fleiri á bænum vitd,
að ég er hér“.
Mamma leit til hans eins og hún vildi spyrja um
eitthvað.
Okkur Manna þótti þetta-Mká fekrítið.
Og Haraldur tók eftir því og sagði:
„Þér skiljið það, að mér þykir leiðinlegt, þegar fólk
er að spyrja mig um bróður minn. Þéss vegna tala ég
við setn fæsta, þar sem-ség er ókunnugur. En vonanidi
tékur þetta nú bráðum enda^.
Þessa skýringu létum við okkuu nægja.
Mamma fylgdi nú Haraldi upþ í gestaherbergið. Við
Manni buðum honum góða nótt með handabandi.
— Og svo er ég hér með einn
brandara enn, ha, ha, ha ...
— Geturðu aldrei hætt að
njósna um okkur, pabbi?
— Mamma neitar alveg, að ég
komi með þig heim. Hún er
svo hræðilega hallærisleg.
V'
— Ekki þennan æsing, ég er
alveg að verða tilbúin.