Morgunblaðið - 23.03.1974, Blaðsíða 25

T »
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. MARZ 1974
25
Aðalsteinn Lárusson
— Minningarorð
Fæddur 27. febrúar 1920.
Dáinn 14. marz 1974.
Deyr fé
deyja frændr
deyr sjálfr it sama.
En orðstírr
deyr aldregi
hvern sér góðan getr.
Þegar ég nú að skilnaði rita
þessi fátæklegu kveðjuorð til
bróður míns koma þessi orð
ósjálfrátt í huga mér. Nú er hann
fallinn frá, langt fyrir aldur fram.
í einni sjónhending leitar hugur-
inn til baka yfir á slóð sem gengin
er. Það kom snemma i ljós að
atgervi hans allt var meira en
okkar hinna. Bóknámið sóttist
honum létt, dugnaður hans við
sveitastörfin allt frá barnsaldri
þar sjórinn tók við. Já 16 ára
gamall var hann orðinn háseti á
togara. Hann kynntist því strax á
unga aldri erfiðisvinnu bæði til
sjós og lands. Þá var minna um
þau hjálpartæki, sem nú tíðkast
við flest störf. Þetta herti hann og
stælti umfram marga jafnaldra
hans. Aðaláhugamálið voru
iþróttirnar, eins og flestra
drengja á þeim árum. Frá fyrstu
tíð notuðum við hverja frístund
til íþróttaiðkana. Hann fyrst og
fremst sund og fimleika. Ég
minnist orða Jóns Pálssonar sund-
kennara þegar hann sagði um
hann. „Þessi strákur á einhvern
tíma eftir að verða landi sínu til
sóma í sundinu, ef hann heldur
áfram að æfa sig.“ Eins stóð hon-
um opin leið inn í úrvalsflokk
Ármanns í fimleikum, en þá hélt
hann norður í land á bændaskól-
ann á Hölum í Hjaltadal. Eftir
tveggja ára veru þar kom hann
aftur nýútskrifaður búfræðir.gur.
Samt varð sjórinn hans hlut-
skipti, lengst af á togurum og
fiskiskipum og um árabil í sigl-
ingum á innlendum og erlendum
skipum. Veit ég að þá komst hann
stundum í krappan dans við ægis-
dætur. Hertist þá bæði hugur og
hönd, og á stundum brann kerti
hans frá báðum endum. En alls
staðar ávann hann sér virðingu
þeirra sem hann starfaði með sak-
ir dugnaðar og ósérhlífni.
Rúm 10 ár eru nú Iiðin síðan
hann gifti sig. Þá varð mikil
breyting á lífi hans. Hann kom þá
í land og gerðist starfsmaður við
höfnina hjá Eimskipafélagi Is-
lands. Nú varð heimilið hans
helga vé, sem hann ræktaði með
miklum sóma, svo sem raun bar
vitni. Það var sama hvort hann
tók til hendinni innan dyra eða
utan, atorkan og snyrtimennskan
sat i fyrirrúmi. En það þurfti mik-
ið að vinna til að halda i horfinu á
stóru heimili. Sumarbústaðurinn
var ómetanlegur dvalarstaður yf-
ir sumartimann, þar sem litlu
börnin undu sér svo vel. Þar átti
hann lika ómældar vinnustundir
við að gera staðinn það sem hann
nú er. Ekki er ofsagt að hann
hafði gefið ríkulega af sjálfum
sér. Fjölskyldan var honum allt
og þar fann hann sina hamingju,
enda var hann með afbrigðum
barngóður maður.
Þegar honum varð ljóst til
hvers myndi draga í veikindum
hans, kom i ljós að áhyggjur hans
voru mestar af fósturbörnunum.
Hans börn væru svo ung, sagði
hann, og þess vegna fljót að
gleyma, en fósturbörnin eldri, á
erfiðum aldri og þyrftu aðstoðar
Elís Olafsson klœð-
skeri —Minningarorð
við. Segir þetta meira en mörg
orð.
Fyrir mig var það mikil lífs-
reynsla að fylgjast með honum
síðasta spölinn. Kjarkur hans og
dugnaður gleymist ekki. Fyrir
hönd okkar systkinanna þakka ég
honum samfylgdina. Við drjúpum
höfði þakklátum huga fyrir að
hafa átt hann fyrir bróður, slikur
sem hann var.
Blessuð sé minning hans.
Kristínu konu hans og börnum
vottum við dýpstu samúð okkar.
Megi sá sem öllu ræður styrkja
þau og styðja i sorginni.
Elís Ölafsson klæðskeri andaðist
á sjúkrahúsi Isafjarðar þann
20. febrúar s.l. á 99. aldursári.
Elis var fæddur að Kað-
alstöðum í Borgarfirði hinn
11. desember 1875. Hann ólst
þar upp hjá foreldrum sínum
i sex systkina hópi, en hélt ungur
að árum til Reykjavikur og hóf
nám í klæðskeraiðn og lauk því á
tilsettum tíma. Hann fluttist til
ísafjarðar laust eftir síðustu alda-
mót í för með Þorsteini Guð-
mundssyni klæðskera, sem þar
setti þá á stofn saumastofu, sem
hann rak óslitið til ársins 1956 að
Þorsteinn andaðist.
Allan þann tíma vann Elís hjá
Þorsteini. Var hann enda heimil-
isfastur hjá þeim hjónum, Þórdisi
og Þorsteini, alla tíð og fór ein-
staklega vel á með þeim. Var
hann í öllu þeirra bróðir og vinur.
Mjög kært var með Elís og Gunn-
ari klæðskerameistara, einkasyni
þeirra híóna, sem starfaði við fyr-
irtæki föður sins, og síðast sem
sameignarmaður, allan sinn
starfsdag, en Gunnar féll frá að-
eins rúmlega fertugur að aldri.
Margrét Jóhanns-
dóttir—Kveðja
Dauðinn það eina örugga. Hvar,
hvers vegna og hvenær veit eng-
inn, en alltaf óvænt.
Eg var harmi lostin, þegar ég
frétti, að hún Maddý væri dáin,
hún var svo full af lífi og fjöri,
þegar ég kvaddi hana í Malmö f
haust. Hugur minn er i uppnámi
og um hann streyma ljúfar minn-
ingar um hana, sem ég er þakklát
fyrir að hafa eignazt. í framandi
landi er alltaf mikilsvirði að eign-
ast góðan féiaga.
Ég er henni þakklát fyrir hvað
hún reyndist góður vinnufélagi
og tek undirorðverkstjóraokkar,
er hann kynnti hana og sagði, að
hún væri duglegasta og elskuleg-
asta stúlka, sem hann hefði haft
þau ár, sem hann hefði verið
verkstjóri. Eg varhenniþakklát
fyrir hvað hún miðlaði mér til
lærdóms og eftirbreytni í fram-
komu sinni í þolinmæði og móður-
hlýju við tvíburana sína. í gesta-
bók minni á ég hlý og falleg orð
skrifuð af hehni sem ætið munu
minna mig á hvern mann hún
hafði að geyma.
Já það er margs að minnast og
mikils að sakna, þegar hún er
farin. En Maddý lifir í hugum
okkar kunningja hennar og vina
og við vitum, að við hittum hana
aftur hinum megin. Éfe vil með
þessum fátæklegu orðum reyna
aðþakka henni fyrir alltliðið.
Ég bið góðan guð að styrkja
litlu dæturnar hennar, eigin-
mann, foreldra og systkini i sorg
þeirra.
Hrafnhildur Ingvadóttir.
Varð hann öllum mjög harm-
dauði.
Frú Þórdís Egilsdóttir var kona
landskunn fyrir hannyrðir sinar
og listiðnað, og voru þau á því
sviði mjög samhent, hún og Elis,
er hann tók að gefa sig mjög að
listvefnaði á efri árum sinum.
Þótt Elís helgaði klæðskeraiðn-
inni lengst af krafta sína, þá átti
hann önnur áhugamál, sem hann
vann kappsamlega að, eins og öllu
sem hann tók sér fyrir hendur.
Var hver starfsdagur hans oft ær-
ið langur og sjaldnar lokið er aðr-
ir tóku á sig náðir.
Tómstundaiðja Elísar var tví-
þætt. Á sumrum Vann hann að
hvers konar garðrækt, blóma- og
trjárækt og af þeirri alúð, sem
einkenndi öll hans verk. Var það
hans mikla yndi að vekja grös og
gróður til lifs og þroska. Með
vandvirkni sinni og umhyggju
náði hann ágætum árangri á þv
sviði.
Þegar haustaði og vetur gekk
garð tók hann til við annað aðal
áhugamál sitt, sem áður var á
minnzt, en það var listvefnaður. í
þeim efnum vann hann margan
hlutinn, sem athygli og aðdáun
vakti. Þegar við þótti liggja að
vanda til vinargjafa var keppst
um að ná í slíka muni.
Elís var mjög vinsæll maður og
bónþægur svo af bar. Urðu margir
til að leita til hans um hin vanda-
Framhald á bls. 20
Hgiklar sogur
1. 11— ,r "i \ m ^
5 mógli detturi'ána f-'væne framan steuPuna...
Frumskógar
drengurinn
Z7 Z7
016
eft.iV'
Kurlyard Mptinn-