Morgunblaðið - 06.06.1974, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ. FIMMTUDAUUR B. JUNI 1974
A'% Kr-akw,

Sjö sögur af Villa
eftir
Rudolf 0. Wiemer
A meðan þessu fer fram kallar haninn: „Eldur,
eldur,'* og hesturinn er vaknaður. Og kýrnar fjórar.
Og geiturnar tvær. Og geithafurinn. Og allar hænurn-
ar tuttugu og sjö að tölu. Dýrin hneggja og baula og
jarma og gagga. Þó að Jón bóndi sofi fast, vaknar hann
við hávaðann og stekkur fram úr rúminu á náttskyrt-
unni einni. Og konan hans sömuleiðis. Og börnin níu
stara stórum augum út um gluggana.
„Hvað gengur á?“ spyr Jón bóndi. „Ég finn
brunalykt."
„tiagg, gagg, segir haninn. „Hlaðan var rétt orðin
eldi að bráð. Til allrar hamingju var Villi ræningi á
næstu grösum. Hann slökkti eldinn og tók brennuvarg-
inn fastan. Hann stendur þarna við eplatréð.'1
Kona Jóns bónda gengur til hans. „Skammastu þín
ekki, Krulli?" segir hún. „Slíkt gerir ekki heiðarlegt
fólk '
„Hárrétt," segir Villi.
Konan snýst á hæl og tekur til fótanna, berfætt og í
náttkjólnum. Hún kallar: „Ég sæki lögregluna."
Villi klórar sér í skegginu. Nei, takk, hann vill ekki
ganga í bæinn. Hann er ú hraðri ferð. Enda þótt
samvizkan sé með bezta móti í þetta sinn fellur'honum
ekki þetta tal um „lögregluna". Ræningjum fellur það
ekki.
..Jæja. ég þakka þá kærlega fyrir," segir Jón bóndi
og þrýstir hönd Villa. Og börnin niu kalla út um
gluggana: „Gefðu honum eitthvað að launum. Gefðu
góða Villa eitthvað.“
Fjandakornið, hugsar Villi, maður hefði heldur átt
að láta þetta fútta af.
En nú kemur Jón bóndi út aftur og réttir Villa væna
p.vlsu vafða í bréf.
„Verði þér að góðu,“ kalla börnin níu á eftir honum.
Þegar Villi kemur heim, segir Hans: „Varð elsvoði
hjá Jónibónda?“
„Hvernig spyrðu? Veiztu ekki, að ræningjum þykir
gaman að leika sér með eld.“
„Líka börnum,“ segir Hans. „En mamma bannar
mér það.“
„Ha, ha,“ segir Villi og hlær. „Aldrei hef ég hlýtt
móður minni. Þess vegna varð ég lika ræningi." Hann
klifrar upp í rúmið til Hans. „Rektu nefið í fötin
mín . . . Hvaða lykt finnur þú?“
„Reykjarlykt,“ segir Hans.
„Og sérðu tána á vinstra stígvélinu mínu?“
„Já, hún er sviðin," segir Hans með aðdáun.
„Jæja, er ég þá ekki hættulegur ræningi?" Hans
horfir á hann fullur tortryggni. „Hvað er í þessum
böggli?“
„Pylsa.“
„Stalstu henni?“
„Hm. . . maður getur nú líka hafa fengið hana
gefins.“
\ i
3 1
-30
'29
.28
•27

PG /3 B.
'26
1T2P.21ZS
76 • 29
J '2 19 22 21
7B££____ „
Hermanna-
leikur
í hermannaleiknum
hélt hann þessi, að með
því að fara niður í gjót-
una mvndi enginn sjá
hann. — En svo var nú
ekki og með því að draga
strik milli talnanna 1 og
2 og síðan í réttri röð
áfram upp í 44, þá kem-
ur í ljós hver það var,
sem strax kom á hann
auga.
(fJVönni ogcTVfanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Ég vafði liann að mér og grét af gleði.
Lg minntist þess, livað ég hafði verið hræddur um
hann og kvíðafullur hans vegna. Það var líka nóg til
þess að koma út á mér tárunum.
Loks sagði ég:
,.En nú verðurðu að segja mér, Manni, hvernig þú
komst hingað og hvernig þér leið á liestinum44.
,.Það var hræðiiegt“, svaraði hann. „Hesturinn var
svo ólniur, að liann linaði aldrei á sprettinum. Ég
hélt mér fast í toppinn og hékk alltaf á baki einhvem-
veginn. Þegar við komum hingað, öskraði tuddinn,
þá fældist hesturinn, og ég datt af baki. Ég kom niður
á sand og meiddi mig ekkert. Svo reis ég á fætur og
klifraði upp á þennan stein. og þá gat tuddinn ekki
náð í mig“.
„En livað varð um hestinn, Manni?“
„Hann stökk í burtu, og einu sinni kom hann aftur
og hljóp svo burt í annað sinn. En hvernig gazt þú
komið hingað, Nonni?“
..Ég náði í einn steingráan. Hann hefðir þú átt að
sjá, Manni. Sá var nú viljugur. Og þegar ég fór fram
hjá gljúfrinu, varð ég svo hræddur um, að þú hefðir
hrapað þar. Síðan mætti ég þínum hesti og sleppti
þeim steingráa. Og svo reið ég þínum hingað“.
Um leið og ég sleppti orðinu, fundum við, að nautið
stangaði steininn, sem við sátum á. Og svo vel var fylgt
á eftir, að það buldi í steininum.
„Sjáðu, Nonni, þetta hefur hann gert aftur og aftur,
síðan ég kom upp á steininn“, sagði Manni. „En það
gerir ekkert til. Hann getur ekki bifað steininum".
Tryggur gelti eins og óður væri. Hann var orðinn
hás. En nú kallaði ég á hann til okkar, svo að hann
gæti kastað mæðinni. Hann kom stökkvandi undir
eins og settist hjá okkur móður og másandi.
Rétt á eftir sáum við, að nautið teygði hausinn,
stóran og illúðlegan, upp á steininn til okkar og reyndi
að ná til okkar með tungunni. Það þefaði og hnusaði
og sleikti harðan steininn.
fncÖtnorgunkoffinu
— Og hvena-r getur hann þá
lokirt viö a<) mála þakrenn-
una???
— Kf ég fæ ekki kauphækkun-
ina fer ég al'tiir ai) ganga í
síc)b iixuin.
— Krtu búinn ai) bíi)a lengi??'.

— Kr nú St. Bernhariishunilur-
inn týnilur ennþá einu sinni?