Morgunblaðið - 28.07.1974, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. JULl 1974.
GULLSKAUN
Eftir Mirra Grinsburg
Hún valt niður klettavegginn og Zyren tókst að grípa
hana um leið.
Hann klifraði nú glaður í bragði niður, gekk fyrir
Sanad khan og setti skálina fyrir hann. Khaninn
sagði:
„Hvernig fórstu að því að ná skálinni upp af
hafsbotninum?“.
„Ég náði henni ekki af hafsbotni“, sagði Zyren.
„Ég náði henni ofan af tindinum þarna. Það var
spegilmynd hennar sem sást á haffletinum".
„Hver benti þér á það?“.
Ef þú tekur þessa teikn-
ingu í heilu lagi, límir
hana á pappa — t.d um-
búðakassa — klippir síð-
an út hvern hinna fimm
reita og setur þá rétt
saman, færðu mynd af
dýri. Þeir, sem þetta
bjuggu til, létu lausnina
fylgja og er hún hér til
hliðsjónar.
„Ég gat mér þess til sjálfur".
Khaninn spurði einskis frekar og sendi hann burt.
Næsta dag hélt Sanad khan áfram með föruneyti
sínu. Eftir margra daga ferð lá leiðin um víðáttu-
mikla eyðimörk. Allur gróður hafði skrælnað í
þurrkum og sólarhita. Hvergi var vatn eða læk að sjá
svo langt sem augað eygði. Khaninn sendi riddara
sína í allar áttir til að svipast um eftir vatnsbóli, því
fólkið þjáðist mjög af þorsta, en hvergi var nokkra
vætu að fá. Nú voru góð ráð dýr. Zyren fór á laun
til föður síns og spurði hann:
„Hvað eigum við nú að taka til bragðs? Menn og
skepnur eru að dauða komin vegna þorsta“.
Gamli maðurinn sagði:
„Leystu þriggja vetra kú úr tjóðri og eltu hana.
Þar sem hún nemur staðar og hnusar f jörðina,
skaltu grafa eftir vatni“.
Zyren lét ekki segja sér það tvisvar. Hann leysti
þriggja vetra kú, sem þegar fór á stjá og eftir nokkra
leit nam hún staðar og hnusaði af ákafa niður í heita
skrælnaða jörðina.
„Grafið hér“, sagði Zyren.
Mennirnir fóru að grafa og komu von bráðar niður
á vatnsstraum, sem var svo öflugur að köld bunan af
hreinu vatni spýttist langar leiðir.
Sanad khan kallaði Zyren fyrir sig:
„Hvernig fórstu að því að finna neðanjarðarvatnið
á þessum þurra stað?“, spurði hann.
„Af merkjum", sagði Zyren.
Fólkið drakk nægju sína, hvíldist, og síðan var
ferðinni haldið áfram.
Eftir margra daga erfitt ferðalag var ákveðið að
halda kyrru fyrir um hríð, svo menn og skepnur
gætu safnað kröftum. Um nóttina gerði helli-
rigningu, svo eldurinn kulnaði. Þeim reyndist ófært
að kveikja hann á ný.
Loks kom einhver auga á bjarma uppi á fjarlægum
fjallstindi og Sanad khan sendi nokkra menn til að
sækja eld.
Þeir héldu þegar af stað þrír talsins upp á fjallið.
Þeir komu að, þar sem veiðimaður sat við eld sinn
undir furutrjám og ornaði sér. Allir tóku þeir
logandi lurka til að færa khaninum, en eldurinn dó í
lurkunum vegna rigningarinnar áður en þeir
komust niður aftur.
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga frá sextándu öld niuíta.
við, pater. Þú átt að leggja blessun þína yfir okkur. Hún er
góð, — það sem hún nær.“
„Aldrei, aldrei! — Þú syndarinnar ambátt, sem lifir í
holdsins girnduin og fýsnum! — Ekki er furða, þó að þú
hafir hliðrað þér hjá því að skrifta!"
Meiri alvara var farin að færast á svip önnu.
„Einn maður og ein kona, — það eru guðs lög,“ mælti
hún. „Þau hefi ég ekki brotið. — Líttu á, hérna er Nýja
teslamentið, — prentað. Ég hefi lesið það allt spjaldanna á
milli. Þar stendur ekki eitt orð um það, að guði sé mmnu-
lifið þóknanlegt. Um þetta hafið þið þagað, latínumunkarnir,
eða ekki vitað það. Páll postuli hvetur okkur konurnar meira
að segja til að giftast og elska mennina okkar.“
Munkurinn sortnaði í framan upp á miðja krúnu.
„Trúarvillu-drós!“ hrópaði hann. „Þú ert þá einnig farin
að lesa bækurnar, sem guðníðingamir í Skálholti gefa út. —
Og þarna er fyrsti ávöxturinn.“
Hann benti framan á hana. Anna hló storkunarhlátur.
„Daðurkvendi!“ æpti hann. „Bölvun guðs er yfir þér! Him-
inninn er þér lokaður, hreinsunareldurinn er þér slökktur.
Ekkert stendur þér opið nema helvíti!“
Anna greip kálfskinnsstrangann af borðinu og gaf munkin-
um utan undir með honum, — fyrst hægra megin, svo vinstra
megin, svo aftur hægra og vinstra megin. ITörð innsiglin
dönsuðu um vangana á honum.
„Snertu mig ekki! Snertu mig ekki!“ æpti munkurinn yfir-
kominn af reiði og sársauka. „Snertu mig ekki! Þú ert óhrein!“
En Anna lét höggin dynja á honum, þar til hann flúði
úr loftinu.
-----Daginn eftir lét Anna söðla sér hest og reið á glær-
um ísum upp að Hrútafelli. Hallur grámunkur hafði þar
húsaskjól um þessar mundir.
Hún fór ekki af baki, en kallaði munkinn vit til sin.
„Það er bezt þú eigir ólina, sem ég lamdi þig með í gær-
kvcldi,“ mælti hún. „Vertu skriftafaðir minn framvegis, cf
þú vilt. Hér er ekki um marga að velja. En ef okkur kemur
illa saman, þá veiztu, hvað þú færð.“
Síðan henti lnin í hann kálfskinnsstranga með innsiglum
og rcið á stað.
Munkurinn varð heldur glaður, þegar hann rakti sundur
strangann. Það var gjafabréf fyrir sex hundruðum í jörð.
ÞRIÐJI ÞÁTTUR
1. FRIÐUR OG GI.EÐI
Árum saman hafði Island allt skolfið af hrolli og kvíða.
Árum saman hafði ófriður og úlfúð geisað um land allt. Aldrei
liafði verið jafnstyrjaldasamt síðan á Sturlungaöld.
Og allt hafði endað með skelfingu.
V ih>

flk&lnofQunkQffiAu
— Læt ég vera með
sláttuvélina, stigann,
garðkönnuna og bækur,
en er þetta nú ekki ein-
um of langt gengið???
— Æ, þú stígur á lík-
þornið...
— Nei, nei... flöskupóst-
ur er alveg orðinn úrelt-
ur væni minn...
— Ég geri þá ráð fyrir,
að þetta sé útrætt mál og
kveð því að sinni...