Morgunblaðið - 27.10.1974, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. OKTÖBER 1974
Það lá náttúrulega
beinast við eftir að við
höfðum flandrað þarna f
kring og á toppi Kili-
manjaró, að halda niður
aftur og það gerðum við.
Ferðin niður tók tvo
daga og var hún allmiklu
léttari en hin leiðin. 1
síðasta kofanum á baka-
leiðinni fóru svert-
ingjarnir að þvo sér og
klæða sig upp, en
skömmu síðar spruttu
konur þeirra upp hér og
hvar í skóginum og tóku
hluta af byrðum þeirra á
sínar herðar.
Síðla kvölds komuní við á
hótelið okkar og skömmu síðar
töltu burðarkarlarnir í hlað og
fóru að taka upp farangur okk-
ar. Við sáum strax til hvers það
var, því að þeir fóru strax að
tala um hvað þetta væri góður
fatnaður, sem við vorum með,
íslenzkar ullarpeysur, ullar-
nærföt, buxur, sokkar og fleira.
Við gáfum þeim mest allt af
ullarfatnaði okkar og öðru sem
við máttum missa. Einn okkar
var með aukaskó og gaf hann
þá einum burðarkarlinum. Það
leið því ekki á löngu þar til þeir
voru komnir til okkar og skoð-
uðu skóna með hástemmdum
ummælum á bjagaðri tungu, en
skólausir vildum við ekki vera.
Það var spaugileg sjón að sjá
burðarkarlana okkar þarna
fyrir utan hótelið i steikjandi
hita klædda í lopapeysur og
föðurlandið, en það þótti þeim
stássklæðnaður hinn mesti.
Þegar þessu bögglauppboði
var lokið drifum við okkur í
langþráð bað og hafa líklega
flestir okkar aldrei verið eins
drullugir. Við höfðum nokkur
htis þarna, en hótelið rak þýzk
kona, sem áður hafði rekið bú-
garð með manni sínum þarna.
Hún átti heljarmikið kanínubú,
en þeim fækkaði ört meðan við
gistum hjá henni, því steikin
hjá henni var góð. Svo gátum
við farið í sundlaug og synt í
kapp við froskana, en nóg var
af þeim í lauginni.
Þar með breyttist ferðin tals-
vert og varð nokkurs konar
sumarfrí, en nú lá leiðin inn í
hina villtu þjóðgarða Afríku.
Aður en við fórum af stað
bauð Stóra-Nös Óla og Sigga
heim til sín í mat í kofann sinn.
Kofinn var gerður úr trégrind-
Kilimanjaroferð Eyjapeyjanna:
„Fórnuðiim bnxunuin
Vir spjót
innfæddra’ ’
„Einn var að smfða ausutet-
um og mold sem var troðið á
milli spýtna og myndaði vegg-
ina.
Þeim Óla og Magga var boðið
í stofu sem var f jórir fermetrar
að flatarmáli. Á borð var borið
smásteikt beljukjöt og það var
eingöngu karlpeningurinn, sem
fékk að borða, en auk Manasi
var einn annar innfæddur.
Þetta var ánægjulegasta kvöld-
stund og maturinn var borðað-
ur með skeiðum af einu fati.
A ferð okkar til þjóðgarðanna
stönzuðum við í Arusha og
reyndum að finna Baldur
Óskarsson, sem þar vinnur, en
hann var nýfarinn úr háskólan-
um sem hann vinnur í. Við báð-
um hins vegar fyrir kveðjur til
hans og skildum eftir handa
honum nokkra Mogga, vissum
að einskis saknaði hann meir af
Fróni! Skammt utan Arusha
stönzuðum við og skiptum á
buxum okkar fyrir spjót inn-
lendra. Römbuðum við nokkuð
um þarna með tilþrifum. Síðan
héldum við inn á Maasai svæð-
ið, en sá ættbálkur fær að ráfa
eins og hann vill með naut-
gripahjarðir sínar á svæði
þarna milli Tanzaníu og Kenya.
Næst stönzuðum við á flott-
asta hóteli Afrfku, Lake
Manyara og þar gistum við í tvo
daga, og það fór vel um okkar.
Við röltum um svæðið í kring
og fórum í rúgbrauðunum okk-
ar ef lengra var haldið. Mikið
var myndað þarna: fílar, Ijón,
buffalóar, gíraffar og öll
hugsanleg dýr Afríku. Eftir
stanzið á þessu glæsilega hóteli
héldum við af stað til
Engorongoro eldgígsins og tók-
um okkur ból í hóteli, sem er á
gígbarminum. Ef maður stakk
hausnum út um stofugluggann
sá maður beint niður, 700
metra, en sjálfur er gígurinn
um 60 km í þvermál. Þarna var
mikið af bandarískum ferða-
mönnum og m.a. hittum við
þarna frægan kvikmyndatöku-
Góðan daginn. 1 Ngorongoro-gfgnum.
Ekki vantar sakleysissvipinn en þó lögðum við ekki f að tylla okkur hjá kattarskinnunum.
Fjölskyldan á skemmtigöngu, en vlð höfðum ekki við þeim á
býfunum okkar.og þarna eiga fflarnir allan rétt.
mann, sem sýndi okkur kvik-
mynd, sem hann hafði gert um
villta hunda, en við kölluðum
myndina „Sögu vinstri
stjórnarinnar".
Við fórum niður í gíginn á
jeppum, en það er talið eitt af
Síðarigrem
undrum veraldar hvernig dýrin
hafa komizt þarna niður, alls-
konar dýr.
Þegar við vorum að spássera
þarna i skóginum komum við
allt í einu í rjóður þar sem tvö
ljón voru, en þau létu ekkert
trufla sig í samförum sínum,
svo við fylgdumst með góða
stund, þvf það er mjög sjald-
gæft að menn komist i aðstöðu
til að kanna þá háttu hjá ljón-
um.
Þarna í gígnum mötuðum við
fálka, sem gripu fæðuna á flugi
með klónum. Sumir voru anzi
ágengir eins og góðum fálkum
sæmir og það var spaugilegt að
sjá þegar einn fuglinn hrifsaði
matarpakka af Þjóðverja sem
var þarna á ferð. Þjóðverjinn
trylltist alveg og tókst á loft af
bræði, en þó ekki nógu hátt til
þess að ná matarpakkanum,
sem fálkinn gerði síðan beztu
skil.
Eftir góðan labbitúr settumst
við niður í friðsælu sefi, en það
var þá eitthvað annað en friður
þegar til kom, því við sáum allt
í einu að flóðhestur var á vappi
þarna hjá okkur og mikið skelf-
ing hlupum við hratt burtu og
inn í bílana okkar. Umferðar-
reglurnar sem giltu þarna voru
mjög einfaldar, fíllinn hefur
réttinn. Einn fíll gerði sig lík-
legan til þess að ráðast á bflinn
hjá okkur, en Daði brosti þá
sínu blíðasta og kvendýrið lagði
niður loppuna. Ljón elti Snorra
þarna árangurslaust og þannig
gekk á ýmsu. Svo fengum við
stundum heimsóknir inn í bíl-
ana, bavíana, sem stálu öllu
steiniléttara.
I Mombasa hittum við
íslenzka konu, Gerður heitir
hún, og var á flökti þarna, og
Siggi Þ. söng til hennar „Hver
gerði Gerði grikk í vetur“. Við
bjuggum þarna í sex daga,
köfuðum við kóralrifin, veltum
okkar í sjónum, dönsuðum
afríkudansa við innfæddar, en
það var bara verst hvað það var
ofsaleg svitafýla af þeim — en
það var nú hægt að komast í
vatn.
Þarna er feikilega forvitni-
legur neðansjávarþjóðgarður
og þar syntum við m.a. í ofsa-
legu fiskabúri, en það var ævin-
týralegt að synda þarna innan
um allskonar fiska og sjávar-
dýr. Ofansjávar fórum við á sjó-
skíði og stunduðum stórfiska-
veiði, en við misstum tvo þá
stærstu. Þetta var kynleg veiði-
aðferð, það var keyrt á fullri
ferð með 6 stangir úti og ætlun-
in var að veiða túnfisk eða höfr-
unga. Svertingjar sáu um beit-
ingu og allt slíkt, svo þetta var
lítið spennandi utan heimabú-
inn galskap.
Svo fórum við i heimsókn í
gamalan arabískan bæ, Gedi, en
hann var því miður ekkert ann-
að en rústir síðan um 1500. Það
var þó sitthvað líflegra í
nágrenninu, m.a. fjölskrúðugur
fuglagarður og í þorpi einu
þarna skammt frá i frum-
skóginum lentum við i æðis-
gengnum Afríkudansi. Allar
stelpurnar voru berar að ofan,
svo það var auðvelt að tékka
landslagið, bongotrommur voru
barðar, oliufötur og fleira, en
það furðulegasta þarna var
kona ein sem var með brjóstin
bundin í sluffu. Þær buðu upp
á prútt og læti, en við sinntum
því enganveginn, því að við vor-
um jú í vísindaleiðangri til þess
að kanna sakleysi.
Margt kynlegt bar fyrir af og
til. Eitt sinn ókum við fram hjá