Morgunblaðið - 27.10.1974, Síða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. OKTÓBER 1974
Notið fristundirnar
Vélritunar- og
hraðritunarskólinn
Vélritun — blindskrift, uppsetning og
frágangur verzlunarbréfa, samninga o.fl.
Úrvals rafmagnsritvélar.
Dag- og kvöldtímar. Upplýsingar og inn-
ritun í síma 21 768.
Hildigunnur Eggertsdóttir — Stórholti 27 — sími
21768.
Gullverðlaunahafi — The Business Educators' Asso-
ciation of Canada.
Mercury Comet
Til afgreiöslu strax.
Verð til atvinnubifreiðastjóra
frá 861 þúsund.
Ford umboðið,
Sveinn Egilsson h.f.
Ford húsinu,
Skeifan 1 7.
: . «
NYTT—NYTT
FRÁ MEGINLA NDINU
★
ULLARKÁPUR
TWEEDKÁPUR
KÁPUR MEÐ SKINNUM
KÁPUR ÚR RÚSKINNSLÍK/
JAKKAR MEÐ KULDAFÓÐRI
FLAUELSJAKKAR
LEÐURJAKKAR
BUXNADRAGTIR
ÚLPUR
:jölbreyttara úrval en nokkru
iinni fyrr af hlýjum og vönd-
iðum vetrarfatnaði.
þernhard lax^al
______m KIÖRGARD!
Söngur
skógarþrastarins
Ströndin var yfirgefin og
friðsæl. Eina hljóðið, sem rauf
kyrrð hinnar norðlenzku
sumarnætur, var niður öldunn-
ar, sem brotnaði á ströndinni og
söngur fuglanna, sem barst yfir
auðnirnar. Þar mátti heyra
spóa, stelk og heiðlóu. Hópur
æðarkolla synti á sléttum sjón-
um, þaðan sem hinn mjúki lági
kliður barst. Himinninn
var nær heiðskír, en örfá
ský sáust við sjóndeildar-
hringinn, — og huldu
sólina. Nokkrir geislar
náðu þó að skfna á hafflötinn,
þar sem þeir mynduðu
geislandi polla.
Ég gekk framhjá nokkrum
timburbyggingum nærri sjávar-
málinu. í rökkri júnínætur-
innar virtist tómleiki þeirra að-
eins auka á styrk þagnarinnar.
Þær höfðu allar verið yfir-
gefnar fyrir mörgum árum. Ein
hafði verið skóli, og inni var
allt hreint og fágað. Snotur
viðarköstur hafði verið hlaðinn
við arininn. Óhefluð borð stóðu
við vegginn líkt og þau væru
orðin þreytt á að bíða endur-
komu nemendanna, sem aldrei
höfðu lokið námi.
Einhverntíma í framtíðinni
verður þetta litla hús kannski
leyfa mér að koma með í eina
slíka pílagrímsför.
Fyrr um daginn, er við höfð-
um dregið bátinn upp fyrir
sjávarmál, hrópaði Magnús
glaðlega: „Hér finnst mér sem
ég verði ungur á ný.“ Ekkert
gat vitnað betur um ást hans á
fæðingarstað sínum, — þá til-
finningu, sem menn finna
gleggst þegar þeir líta bernsku-
stöðvar sínar á ný eftir margra
Eftir Stanley
Cerely
ára fjarveru. Gleðin var ekki
eingöngu í rödd hans, heldur
einnig i svipnum.
I Þverdal, undir hrikalegum
björgum Nasa, sem er 418
metra hár, skvettist lítill lækur
glaðlega uppá steinana, en var
annars nær hulinn af blómum
og grasi. Á bakkanum stóðu
leifarnar af fyrsta heimili
Magnúsar, hrundar tóttir, þar
sem torfveggirnir höfðu áður
staðið. „Úr þessum læk geturðu
Komið var fram undir mið-
nætti og tímabært að snúa til
baka. Gullni sandurinn í Aðal-
vík hafði tapað lit sínum er
birtan dvínaði. Mildur andvari
lék um háa störina í sandinum.
Fuglarnir höfðu flestir hætt
söng sfnum. Einn hélt þó
áfram, — skógarþröstur.
Eg nam staðar og hlustaði á
söng þrastarins í nokkrar mín-
útur. Hann var mjög nærri mér,
■sat á staur, þar sem ég sá hann
greinilega í rökkrinu. Þröstur-
inn vaggaði höfðinu um leið og
hann söng, stutt en skært,
síendurtekið. Þegar ég loksins
hélt áfram var hann enn að
syngja. Þeim söng fylgdu töfr-
ar.
Skógarþrestir eru velþekktir
sem vetrarfarfuglar í Bret-
landi. Nokkrir þeirra, sem til
okkar koma frá Islandi, hafa
verpt með góðum árangri f
Skotlandi á undanförnum
árum. Nærri heimili minu' f
Woking í Surrey á Suður-Eng-
landi sé ég oft skógarþresti f
stórum hópum á vetrum. Á
veturna lifa skógarþrestirnir
mest á ormum, sem þeir tína á
ökrum, fjarri borgum og bæj-
um. Þegar snjór hylur jörð leita
þeir sér ætis i skógunum, þar
Þegar þessi mynd var tekin var ströndin f Aðalvfk ekki auð og yfirgefin. Þar eru á ferð nokkrir
„farfuglar", sem gjarnan leituðu þangað norður f eyðibyggðina. — Ljðsm.: E. Pá.
notað sem neyðarskýli, —
kannski fyrir sjóhrakta menn,
fórnarlömb vetrarstormanna.
Þessi undurfagri, en þó ógn-
fulli staður er Aðalvík. Eýði-
hérað, þar sem andar fyrri íbúa
eru sagðir koma í heimsókn
öðru hvoru. Heimskautsbaug-
urinn er f minna en tíu mflna
fjarlægð.
Slóðin, sem ég skildi eftir í
sandinum, lengdist stöðugt.
Sem útlendingur gat ég aðeins
gert mér í hugarlund, hvernig
síðustu íbúum víkurinnar hef-
ur liðið er þeir yfirgáfu heim-
kynni sfn í síðasta skipti. Hins
vegar var ekki erfitt að ímynda
sér þær ástæður og þá erfið-
leika, sem knúðu þetta fólk til
þess að yfirgefa staðinn, sem
það og þess forfeður höfðu
fæðzt á. Ég vissi, að nokkrir
elska hin gömlu heimkynni svo
mikið, að þeir koma hér á
hverju sumri. Þeirra á meðal
voru Magnús, Ingimar og
Sigurður, — þrfr bræður, sem
höfðu verið svo elskulegir að
drukkið bezta vatn í heimi,"
sagði Magnús. Þá tilfinningu
þekkti ég af eigin reynslu. Við
lögðumst báðir niður og drukk-
um tært og kalt vatnið. Það var
mjög hressandi.
Þegar ég gekk einn eftir
ströndinni hugsaði égum ýmis
lett, sem Magnús hafði áður
sagt mér. Það var dæmigert
fyrir það, sem ég hafði áður
tekið eftir, ást tslendinga á
föðurlandi sínu og hina sterku
tilfinningu þeirra fyrir sög-
unni. Að því er sfðarnefnda
atriðinu viðkemur má ljóst
vera, a^ með lítilli þjóð eins og
tslendingum hlýtur þjóðar-
sagan alltaf að vera meira í ætt
við fjölskyldumál en gerist með
stærri þjóðum. Einstaklingur-
inn er sömuleiðis lfklegur til
þess að hafa meiri þýðingu,
hvert svo sem hlutverk hans er.
Það getur ekki verið slæmt
fyrir neinn, og enginn þarf að
fyllast hroka vegna þess; að
vita, að manns er þörf, ætti að
vera nóg fyrir alla.
sem þeir étá ber af trjám.
Síðastliðinn vetur sá ég hópa af
hungruðum skógarþröstum éta
hvert einasta ber af stórum
trjám.
Á Englandi eigum við þess
sjaldan kost að heyra söng þess-
ara fallegu smáfugla þar sem
þeir yfirgefa okkur á vorin. Á
aprflnóttum getum við heyrt þá
kallast á í myrkrinu þegar þeir
hef ja sitt langa flug í norðurátt.
Ég mun alltaf tengja söng
skógarþrastarins Norðvestur-
landi. Grunnavfk fór í eyði
fyrir mörgum árum, eins og
Aðalvík. Litla kirkjan á Stað
stendur enn, en neglt er fyrir
alla glugga. Hin fáu hús, sem
enn standa, gerast nú hrörleg,
en í nokkrum þeirra hafa
skógarþrestir gert hreiður. Ég
hafði auðvitað heyrt um Maríu
Maack, velþekkta konu á
Islandi, en hún heimsækir
bernskustöðvar sínar á Stað á
hverju ári. Maria Maack og
skógarþrestirnir virðast eiga
þetta sameiginlegt.