Morgunblaðið - 18.01.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 1975
Draumar og spádómar
Kaflar úr
Laxdælu
Víg Kjartans
[Kjartan skapraunar svo Laugamönnum, að þeir
ráða af að gera honum fyrirsát, og fer Bolli með þeim
fyrir áeggjan Guðrúnar. Fóru þeir níu saman, fimm
bræður Guðrúnar og Bolli og þrír menn aðrir og sitja
fyrir Kjartani].
Nú ríður Kjartan suður eftir dalnum og þeir þrír
saman, Án svarti og Þórarinn . . . Ríða þeir fram að
Hafragili. En í annan stað gruna þeir Ósvífurssynir,
hví Bolli muni sér hafa þar svo staðar leitað, er hann
mátti vel sjá, þá er menn riðu vestur. Þeir gera nú
ráð sitt og þótti sem Bolli mundi eigi vera trúr og
ganga að honum upp í brekkuna. Þeir brugðu á
glímu og á glens og tóku í fætur honum og drógu
hann ofan fyrir brekkuna. En það Kjartan bar brátt
að, er þeir riðu hart, og er þeir komu suður yfir gilið,
þá sáu þeir fyrirsátina og kenndu mennina. Kjartan
spratt af baki og sneri í móti þeim ósvífussonum.
Þar stóð steinn einn mikill. Þar bað Kjartan þá við
taka. En áður en þeir mættust, skaut Kjartan spjót-
inu, og kom það í skjöld Þórólfs fyrir ofan mundrið-
ann, og bar að honum sköldinn við það. Spjótið gekk
í gegn um sköldinn og handlegginn fyrir ofan oln-
boga og tók þar í sundur aflvöðvann. Lét Þórólfur þá
lausan skjöldinn, og var honum ónýt höndin um
daginn. Síðan brá Kjartan sverðinu og hafði eigi
konungsnaut. Þórhöllusynir runnu á Þórarin, því að
þeim var það hlutverk ætlað. Var sá atgangur
harður, því að Þórarinn var rammur að afli. Þeir
voru og vel knáir. Mátti þar og varla í milli sjá,
hvorir þar mundu drjúgari verða. Þá sóttu þeir
Ósvífurssynir að Kjartani og Guðlaugur. Voru þeir
sex, en þeir Kjartan og ÁN tveir. Án varðist vel og
vildi æ ganga fram fyrir Kjartan. Bolli stóð hjá með
Fótbít. Kjartan hjó stórt, en sverðið dugði illa; brá
Bjargvœtturinn
,,Ég vill ekki fara langt,“ sagði Ari.
,,Ertu hræddur, hja, þú ert ekki mikið sjómanns-
efni.“
„Heyrðu góði, varstu að segja eitthvað?“ spurði
Ari.
,,Já, ég var að segja það ...“
,,Þú þarft þess ekki. Við skulum þá athuga hvor
okkar er meira sjómannsefni“, sagði Ari og gerði sig
líklegan til þess að gefa Axel utan undir.
Skyndilega breyttist veðrið. Vindkviður komu og
það gaf yfir flekann, og aumingja strákarnir skulfu
holdvotir á beinunum.
„Þetta ætti að kenna ykkur að hegða ykkur al-
mennilega," sagði Ommi og hélt dauðahaldi í flek-
ann, sem slóst til og frá með miklum látum.
„Það er úti um okkur,“ sagði Axel, „sjáið þið ekki
ölduna, sem er að fljúga yfir okkur. Haldið ykkur
fast.“ Og var ekki laust við að það væri gráthljóð í
röddinni.
„Jæja, dauðastundin er yfir okkur, guð sé okkur
náðugur," sagði Ommi.
Þeir báðu guð um hjálp. Nú skall alda yfir þá og
þeir supu kveljur. Þessi alda gerði gat á flekann og
það brakaði í honum.
Ommi leit til lands og þá sá hann sjón, sem kveikti
von hjá honum. Hann sá Leó. „Strákar," sagði hann,
„Leó hefur séð til okkar.“
Ýmist rak flekann nær landi eða lengra út á
vatnið. Þegar Leó sá hvað verða vildi, hljóp hann
eftir snæri, sem hékk utan á húskofa þarna rétt hjá.
„Mér verður að takast þetta,“ sagði hann, „ég verð
að bjarga vinum mínum. Ég verð.“ Hann sagði þetta
á meðan hann batt sterkan hnút utan um tré nokk-
urt, sem var rétt við vatnið.
Hann herti eins fast og hann gat. Síðan batt hann
bandið utan um sig og hrópaði: „Nú frelsa ég ykkur,
strákar.“ Hann fleygði sér í vatnið og reyndi að
synda í áttina til félaga sinna.
Þó Leó væri ekki góður sundmaður og óvanur að
synda í köldu vatni, hikaði hann ekki við að reyna að
ná til strákanna, hvað sem það kostaði. Fyrstu
hundrað metrana gekk allt vel, en þá fór hann að
þreytast og var alveg að gefast upp.
Leiðin styttist. Hann kallaði til þeirra á flekanum:
„Reynið að koma lengra hingað."
Félögunum á flekanum tókst að mjaka sér aðeins
nær Leó.
„Guð“ hrópaði Leó, „láttu koma öldu núna, svo að
þeir nái til mín, eða ætlarðu að láta þá deyja hérna.“
Það var eins og guð væri þjónn Leós. Það kom allt í
einu stór alda, og Leó náði taki á flekanum. Síðan
batt hann bandið við flekann og sagði strákunum að
taka á af öllu afli.
Ekki voru þeir sjómannslegir, þegar þeir loksins
drösluðust í land. Strákarnir skömmuðust sín fyrir
að hafa sagt að Leó væri „mömmubarn". Þeir báðu
hann síðan fyrirgefningar. Leó fyrirgaf þeim því að
þeir voru vinir hans.
Eftir þetta tóku vinirnir Leó alltaf með sér hvert
sem þeir fóru. Það var ekki svo lítið að hafa bjargað
þrem mannslífum.
Helgi Jónsson, Ólafsfirði, 12 ára.
FERDIIMAINIO
-

ÍTI«6tnofgunkofíinu
Hefur þú aldrei heyrt
minnst á skíðasokka?
| | | 7BB&-
Valdimar — voruð það
ekki þér sem fenguð
launahækkun á dögun-
um?
Ef hún nú kynni að mat-
búa.
1 næsta skipti vil ég
biðja þig að spyrja mig
fyrst hvort
Hvað var það sem lekið
hafði hjá yður?