Morgunblaðið - 26.01.1975, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. JANÚAR 1975
Norsk æfintýri
P. Chr. Asbjörnsen
og Moe:
Smiðurinn, sem kölski
þorði ekki að hýsa
Jens Benedikts-
son íslenzkaði
fallega um að fá að sleppa úr stólnum, en svo
reiddist hann og fór að hóta smiðnum öllu illu, en
smiðurinn afsakaði sig eins vel og hann gat, sagði
aó þetta væri allt vegna þess, hve járnið væri hart,
og svo huggaði hann fjandann með því, að hann
hefói svo þægilegt sæti þarna í stólnum, að hann
munaði ekki mikið um að sitja þar í fjögur ár, og þá
skyldi hann líka sleppa á stundinni, þegar þau yæru
liðin Að lokum fór svo, að skolli varð að lofa, að
hann skyldi ekki sækja smiðinn fyrr en eftir f jögur
ár, og svo sagði smiðurinn: „Jæja, nú geturðu
staðið upp aftur,“ og fjandinn af stað, eins fljótt
og hann gat.
Eftir f jögur ár kom kölski enn að sækja smiðinn.
„Nú ertu þó líklega tilbúinn?" sagði hann um leið
og hann gægðist inn um smiðjudyrnar.
„Já alveg tilbúinn," sagði smiðurinn, „nú getum
við lagt af stað þegar þú vilt. — En heyrðu mig —
það er eitt sem ég hefi hugsað mikið um, og sem ég
ætla að spyrja þig um: er þaö satt það sem sagt er,
að þú getir gert þig eins lítinn og þér sýnist?“
„Víst er það satt,“ sagði kölski.
„Æ, þá gætirðu gert mér þann greiða skríða
Þessi teikning er af stærstu höggmyndum heims.
Þær eru í norðausturhlíðum Mont ftushmore í Suð-
ur-Dakota og eru höggmyndirnar fjórar af forsetum
Bandaríkjanna; þeim George Washington
(1732—99), Thomas Jefferson (1743—1826), Abra-
ham Lincoln (1809—65) og Theodore Roosévelt
(1858—1919). Það tók rúmlega 6 ár að gera þessar
höggmyndir af forsetanum en þær eru hver rúmlega
140 metrar á hæð.
niður i þessa pyngju hérna og gá hvort hún er heil,“
sagði smiðurinn. „Ég er svo hræddur um að ég týni
ferðapeningunum mínum.“
„Það skal ég gjarnan gera,“ sagði skolli. Hann
gerði sig agnarlítinn og skreið niður í pyngjuna.
En ekki var hann fyrr komin ofan í, en smiðurinn
lokaði pyngjunni.
„Jú, hún er alls staðar heil, og hvergi gat,“ sagði
f jandinn í pyngjunni.
„Ja, þú segir það laxi,“ sagði smiðurinn, „en mér
finnst betra að hafa allan vara á um það, ég ætla að
sjóða hlekkina svolítið til frekari fullvissu,“ með
það lagði hann pyngjuna á eldinn og hún varð fljótt
glóandi.
„Æ, æ, æ,“ skrækti fjandinn í pyngjunni. „Ertu
vitlaus, veistu ekki að ég er í pyngjunni?“
„Ja, ekki get ég hjálpað þér, það er sagt að maður
eigi að hamra járnið meðan það er heitt,“ sagði
smiðurinn, og með það tók hann stóru sleggjuna
sína, lagði pyngjuna á steðjann, og barði á hana
eins fast og hann hafði krafta til.
„Ó, ó, ó,“ æpti skolli í pyngjunni. „Góði vinur, ef
þú lofar mér út, skal ég aldrei koma aftur.“
„Ja, nú held ég að hlekkirnir bili ekki,“ sagði
smiðurinn, „og nú getur þú komist út.“ Svo opnaði
hann pyngjuna og skrattinn af stað, svo fljótt að
hann leit ekki einu sinni við á hlaupunum.
En eftir nokkurn tíma datt smiðnum það í hug, að
það hefði kannski verið heimskulegt af sér að gera
kölska reiðan við sig. „Því ef ég kæmist nú ekki inn
í himnaríki," hugsaði hann, þá gæti svo farið, að ég
yrði yfirleitt húsnæðislaus í eilífðinni, fyrst ég er
búinn að reita karl þann til reiði, sem ræður húsum
á neðri byggðinni. Svo hugsaði smiðurinn að hann
yrði að reyna að athuga í hvorn staðinn maður gæti
komist, til þess að hafa tímann fyrir sér, svo hann
tók sleggjuna sína og hélt af stað.
Þegar hann hafði farið nokkra leið, kom hann að
krossgötum, þar sem vegurinn til himnaríkis liggur
frá þeim sem til heljar má snúa. Þarna náði smiður-
inn skraddara einum sem hraðaði sér áfram með
pressujárnið sitt í hendinni. „Góðan daginn,“ sagði
smiðurinn. „Hvertætlar þú?“
„Til himnaríkis og reyna hvort ég fæ ekki inni
þar,“ sagði skraddarinn. „En hvert ferð þú?“
„Og, við eigum þá ekki langa samleið," sagði
smiðurinn. „Ég hefi nú hugsað mér að reyna í víti
fyrst, af því að ég þekki húsbóndann það lítilshátt-
ar.“
Svo kvöddust þeir og hvor fór sína leið, en
smiðurinn var sterkur maður og göngugarpur hinn
mesti og gekk langtum hraðar en skraddarinn, og
ekki hafði hann lengi gengið áður en hann kom að
hliðum vítis. Hann lét vörðinn segja frá komu sinni,
og segja að hann vildi gjarnan segja nokkur orð við
mcÖtnorQunkoííínu
Lagfærið þér heimaklippt
hár?
A
E
XPZN
MKEY

POLLUX
Læknir, ég hef áhyggjur af
manninum mfnum, hann fer
nú orðið með bros á vör niður I
gjaldheimtuna.
5.
Þakka þér fyrir hjálpina
hann fór f gang.
Mér sýnist hann þesslegur ná-
unginn að reyna flótta.
h 311 /ife
Eg skil að það geti verið
þreytandi að geta ekki sofnað,
en farðu nú niður aftur kunn-
ingi, nú skal ég leika fyrir þig
vögguvísu.