Morgunblaðið - 27.03.1975, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. MARZ 1975
11
Þarna liggur að baki löng og
merk saga íslensku prestskon-
unnar, sem á þessu sviði hefur
unnið mikið starf fyrir þjóð sína.
Þetta starf hefur alltaf verið sjálf-
boðastarf, unnið án nokkurs end-
urgjalds, en hins vegar hafa líka
komió á móti hlý og þétt handtök,
sem yljað hafa um hjartarætur.
En þennan stóra hluta starfs frú
Ingibjargar vil ég ekki láta hjá
líða að þakka, því engan veginn
Sameiginlegt
takmark
Sú var 110111 aö þjóöin átti tilveru sína beinlinis
undir samgöngum viö umheiminn. Svo er aö
vissu leyti enn í dag.
En jafnvel þótt þjóöin gæti lifað hér sjálfri sér
nóg, þá hefur hún aldrei ætlaö sér þaö hlut-
skipti að búa viö einangrun, um þaö vitnar sagan.
Takmark þjóðarinnar hefur ætíö veriö aö sækja
allt þaö besta sem umheimurinn hefur boöiö
upp á, og einnig aö miöla öörum því besta sem
hún hefur getað boöið.
Þess vegna markaöi tilkoma flugsins þáttaskil í
samgöngumálum íslendinga, þar opnaöist ný
samgönguleiö, sem þjóöin fagnaði, og þegar
reglubundið áætlunarflug til útlanda hófst, varö
bylting í samgöngumálunum.
Þaö varö hlutverk félaganna beggja aö hafa á
hendi forystu í þróun flugmálanna. Hvernig til
hefur tekist skal látiö ósagt, en eitt er víst aö
aldrei hefur skort á stuöning landsmanna sjálfra.
Nú hafa félögin veriö sameinuð.
Þaö er gert til þess aö styrkja þennan þátt
samgöngumála. Meö sameiningunni aukast
möguleikar á þjónustu við landsmenn og
hagræðing í rekstri veröur meiri. Þannig þjónar
sameiningin því takmarki sem þjóöin hefur sett
sér aö hafa á hverjum tíma öruggar og greiöar
samgöngur til þess aö geta átt samskipti viö
umheiminn.
Þaö er sameiginlegt takmark félaganna og
allrar þjóöarinnar.
FLUGFELAC LOFTLEIDIfí
/SLA/VDS
Félög sem byggðu upp flugsamgöngur þjóðarínnar
Það kom nokkurn veginn af
sjálfu sér, að frú Ingibjörg var
kosin formaður í Kvenfélagi Nes-
kirkju, er það var stofnað og
gegndi því starfi með litlum frá-
vikum, þar til sr. Jón hætti
störfum. Leiddi hún þannig hinn
mikla þátt kvenfélagsins að því,
að Neskirkja reis og var svo vel
búin, sem raun ber vitni. Hún
mun einnig hafa starfað í vara-
stjórn Prestskvennafélags Islands
og verið fulltrúi félags síns í
Bandalagi kvenna i Reykjavík.
Eins og af þessum línum má sjá,
hefur verkahringur frú Ingi-
bjargar verið stór. Samt sem áður
gat hún, einkum á síðari árum,
leyft sér ýmis hugðarefni önnur.
Hún hafði mikinn áhuga á ýmsum
andlegum málum og hefur t.d.
þýtt tvær bækur hins þekkta yoga
Paramahansa Yogananda, sjálfs-
ævisögu hans og Spakmæli. Hún
sótti einnig mót á vegum hreyf-
ingar, er yogi þessi stofnaði i Kali-
Af sjötugum sjónarhóli getur
frá Ingibjörg Thorarensen því lit-
ið yfir fjölbreytta lífsreynslu og
mikið starf. Það er ánægjulegt
fyrir okkur vini hennar að finna,
hve þakklát hún er og hámingju-
söm við þessa tímamót. Hún segir
það oft nú hin síðari ár, að hún
hafi Guði mikið að þakka fyrir
handleiðslu hans. Hún segist
þakka honum góða ástvini og
marga trygga og góða vini og hafi
því ríkulega ástæðu til að vera
þakklát bæði Guði og mönnum.
Slik hugarafstaða undir lok
langs starfsdags er mikils virði.
En við erum líka mörg sóknar-
börn úr Nessókn fyrr og síðar,
sem eigum henni þakkarskuld að
gjalda. Mig langar til að þessi
fátækiegu orð mín megi tjá þá
þökk. — Ég óska henni og fjöl-
skyldu hennar heilla og hamingju
á þessum timamótum. Guð blessi
þau öll.
Reykjavik, 21. marz 1975
Þórir Stephensen.
Ingibjörg Thorarensen
sjötug, 2. marz síðastl.
forniu. Hefur hún sagt, að það
sem hún kynntist þar, hafi gert
henni fært að skilja betur hina
æðstu hugsjón hennar eigin
trúar.
Það fer oft svo, því miður, að
merkisdagar líða hjá án þess að
eftir þeim sé tekið af þeim, sem
þó vildu minnast þeirra vel. Svo
fór fyrir mér 2. marz sl., að sá
dagur leið, og fleiri reyndar, án
þess ég vissi um sjötugsafmæli
frú Ingibjargar Thorarensen. En
frú Ingibjörg er kona, sem á mikl-
ar þakkir skildar frá sinu sam-
félagi, þakkir, sem að minum
dómi eiga ekki að liggja í þagnar-
gildi. Því skrifa ég þessar Iínur
þótt siðbúnar verði.
Frú Ingibjörg fæddist hér í
Reykjavik 2. marz 1905. Foreldrar
hennar voru Ólafur Hróbjartsson,
sjómaður og siðar verkamaður,
frá Húsum í Holtum í Rangár-
vallasýslu, og kona hans Karitas
Bjarnadóttir, frá Skarðshömrum í
Norðurárdal. Þau voru hin mestu
merkishjón. Ég kynntist Ólafi lít-
ið eitt og féll maðurinn ágæta vel.
Ingibjörg ólst upp í foreldra-
húsum til 17 ára aldurs, en þá
sigldi hún til Englands og fór þar
til starfa á hinu fagra og glæsi-
lega heimili þeirra frú Asu og dr.
Newcome Wright. Þar var hún
um þriggja ára skeið, en er heim
kom, hóf hún störf við bæjar-
símann í Reykjavík og var þar í
ein fjögur ár eða þar til hún gift-
ist sr. Jóni Thorarensen, sem hálf-
um mánuði fyrr hafði verið vígð-
ur sem sóknarprestur að Hruna.
Þau bjuggu i Hruna rúm 10 ár eða
þangað til sr. Jón fékk veitingu
fyrir Nesprestakalli hér í Reykja-
vik i janúar 1941. Þá fluttu þau að
sjálfsögðu hingað suður.
Ég man, að ég sá þau frú Ingi-
björgu og sr. Jón fyrst á þeim
árum, er þau voru í Hruna. Ég
vissi þá, að við sr. Jón vorum
tengdir ættarböndum og góður
kunningsskapur milli hans og
föður míns. Hann hafði og talað
við líkbörur náins frænda mins og
gert það mjög vel. Þannig sköpuð-
ust snemma hlý tengsl á milli.
Þegar hann sótti svo um
Hallgrímsprestakall í Reykjavík
1940, sameinaðist stór hópur fólks
i hinu nýstofnaða Nesprestakalli
og skoraði á sr. Jón að sækja
heldur um þar. Fjölskylda mín
var þá nýflutt í Nessókn og tók
þátt I þessu. Er mér þvi kunnugt
um, að þar kom ekki bara til álita
traust á sr. Jóni sem góðum klerki
og kennimanni, hitt var einnig
vitað, að hann átti ágæta konu,
traustan lífsförunaut, og slíkt er
hverjum presti ómetanlegt.
Hinum nýkjörnu prestshjónum
var vel fagnað í Nessókn, er þau
komu suður. Og þau reyndust
bæði trausts verð. Fyrstu átta ár-
in bjuggu þau reyndar vió þröng-
an kost, a.m.k. hvað húsnæði
snertir. Litla fjögurra herbergja
íbúðin við Brávallagötuna, þar
sem þau bjuggu með þremur
börnum sínum ungum, hún varð
eins konar safnaðarheimili, því
söfnuðurinn var kirkjulaus fyrstu
árin og því var stærsta herbergið í
senn skrifstofa og fundarherbergi
pre'sts og kapella til skírna og
giftinga. Og þá var það ekki svo
lítill hluti af starfi frú Ingibjarg-
ar að taka á móti sóknarbörnun-
um og ekki bara að bjóða þeim
inn á fallegt og hreint heimili,
heldur einnig að umvefja fólkið
með hlýleika, sem hún á mikið af.
Þar við bættist svo, að hún lék á
hljóðfæri við allar athafnir, sem
þarna fóru fram. Sr. Jón hefur
sagt mér, að þær hafi verið milli
fjögur og fimm þúsund athafn-
irnar, sem fram fóru á heimili
þeirra þarna og síðar við Ægis-
síðuna, áóur en Neskirkja reis og
var vígð 1957, en þá fluttist flest
prestsverk þangað.
getum við talið þetta sjálfsagðan
hlut.
Foreldrar mínir sóttu mikið
kirkju og við bræður með þeim.
Neskirkja var ekki reist fyrr en
eftir að ég var fluttur út á land.
Minningar minar um kirkjuferðir
í Nessókn á þessum árum eru þvi
úr Háskólakapellunni. En þær
geyma líka flestar mynd frú Ingi-
bjargar sitjandi þar innarlega, og
við mættum alltaf hýru brosi
hennar, er messu lauk og kirkju-
gestir kvöddu þau prestshjón.
Frú Ingibjörg var alltaf trú sínu
hlutverki við hlið manns síns, trú
þeirri baráttu, sem hann hafði
helgað sig.