Morgunblaðið - 25.05.1975, Page 23

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. MAl 1975
23
Jón á Vegamótum bograr með heystinginn í hlöðu- Vegamót, vindmyllan og galti á hlaðinu. Glugginn er á herbergi Jóns, en
stabbanum og frammi bíóa rolluskjáturnar eftir tugg- grannar hans hjálpuðu honum vió að slá upp þessu húsi.
Jón á Vegamótum. Ekki vildi hann láta taka mynd
af sér, kvað svo margar myndir hafa verið teknar af
sér að hann vildi ekki fleiri. Hann glotti hins vegar
um leið og hann fór inn í kindaherhergið til þess aö
gefa skjátunum og sagði aö ég gæti sniellt af í
rökkrinu. Ég tók liann á orðinu, fór út og stillti mér
upp til hliöar við hlöðugluggann og beið þar til Jón
kíkti út um gluggann, því ég bjóst við að hann vildi
vita hvað ég væri að gera. Svo fór og augnablik kom
andlit fram í hlöðugluggann eins og myndin sýnir.
Ljósmynd Mbl. Árni Johnsen
og lambi og tvo hesta á eg.
Þetta er nú öll fjáreignin, hún
er orðin lítil, en 30 fóru frá mér
I slátrun í haust.
Hér áöur bjó ég hér i Daln-
um, var þá með 50 rollur, belju
og þrjá hesta.
Kvenfólk? Jú, einu sinni
snuddaði ég í kvenfólkinu, á
strák i Reykjavík. Mér líkar vel
hér í rólegheitunum og útvarp
hef ég ekki, heyri ekkert í því.
Lítið er það sem ég geri mér til
dundurs, les dálítið og snudda
svo í kring um rollurnar, það er
nú lífið hér, en það er lítið fyrir
þeim að hafa, þær koma alltaf
sjálfar heim.
Svolítið var ég í rjúpu áður
og fyrrum var ég mikið á sjó við
Isafjarðardjúp og Breiðafjörð,
en mest hér á heimaslóðum. Ég
byrjaði strax eftir fermingu, þá
voru strákar venjulega látnir
fara a sjóinn. Allt gekk þetta þó
tíðindalítið utan einu sinni að
við vorum rétt komnir upp i
Reykjaneshyrnuna. Við sáum
þá Hyrnuna augnablik i gegn
um sótsvartan byl, það rofaði
eitt andartak og út á það slupp-
um við, vorum að koma úr há-
karlalegu. Annars hefur þetta
mjakast í rólegheitunum, ég er
á 9. yfir sjötugt. Ef ég slóri þá
verð ég bráðum 80, 2. maí, ég
fylgi alltaf vertíðinni.
Þéttbýlið? Nei, mér leiðist í
þéttbýli, nema ég geti farið á
„JÖN, hann er innviðatraustur,
fær ekki kvef eða annað vafst-
ur,“ sagði Svava á Hrófbergi
þegar ég spurði hvort Jón
Níelsson byggi einn á Vegamót-
um fyrir botni Steingrímsfjarð-
ar. „Nei, hann fær ekki kvef
hann Jón, svaf í 8—10 stiga
gaddi á Kirkjubóli og kenndi
sér einskis meins,“ bætti hún
við.
Við Jón Halldórsson á Hróf-
bergi renndum að Vegamótum
meö mjólkurdreytilinn. Undir
einu þaki, en þiljað í þrennt er
herbergi Jóns, Kindaherbergið
og hlaðan. Hann hefur ekki af-
not af síma, rafmagni, útvarpi
Jón
á
Vegamótum:
Siranda
„Rollosnuddíð,
það er nn lffíð hér”
Hefnr hvorki
rafmagn, síma,
ntvarp né
annað slíkt
þessa heims
eða neinu slíku, en á hlaðinu
dormar biluð vindmilla. I her-
bergi sínu, sem er allt í senn,
stofa, geymsla, smiðja, eldhús
og svefnstaður, alls um 10 fer-
metrar, er ein lítil sóló-eldavél
með einni hellu. Hún var vist
biluð líka.
Jón lá í fleti sínu þegar okkur
bar að garði í hversdagsfötun-
um eins og venjulega, því allt
er hversdags þarna i fjarðar-
botninum þótt hugsunin kunni
að bregða sér í hátiðarskap við
og við.
„Búa? Ég er búinti að búa hér
síðan 1968, er með fáeinar kind-
ur. Ég bý hér með 16 kindum,
einum rosknum hrút, lambhrút
sjó. Ég get ekki verið í kaupstað
nema ég hafi aðgang að sjón-
um. Mér þótti mest gaman þeg-
ar ég var ungur á sjónum.
Viltu taka myndir af mér,
nei, það er búið að taka það
helvíti af myndum af mér, ég
vil ekki meira. Þetta er víst
helvítis mergð sumsstaðar af
myndum af mér.
Þú spyrð um rafmagn. Ég fæ
stundum rafmagn frá vindmill-
unni, en nú er hún biluð. Hvað
ættum við svo sem að gera með
rafmagnsvél hér framfrá bara
til ljósa. Nei, ég held nú ekki
það. Víst getur maður verið kát-
ur og hress án þess, nema bara
, lappirnar. Ég skyldi vera úppi á
fjöllum nú alltaf öðru hverju ef
lappirnar væru í lagi'. Það er
ekkert að mér annað, ég bara
kemst ekkert. Jæja, ætli það sé
ekki bezt að fara að gefa rollu-
skjátunum tuggu, skinnunum.*