Morgunblaðið - 25.05.1975, Blaðsíða 31

Sveinn Ingi Pétursson og Hölmiriour jonstlottir meö börn sin.
fyrir mér. Eg get ekki gefió skýr-
ingu á þessu. Eitthvað er aö
gerast og ég veit að meira á eftir
að ske.
Við hittum annan að máli.
Ég hélt að það
væri hljómsveitinni
að kenna
Ég er nú bara tuttugu og fjög-
urra ára. Ég var orgelleikari með
þekktri hljómsveit og stundaði
auk þess sjó. Þrettán ára kynntist
ég áfengi fyrst. Drykkjan fór stöð-
ugt vaxandi. Það sá svo lítið á mér
til að byrja með. 21 árs hætti ég að
leika með hljómsveitinni. Eg
ætlaði að byrja nýtt líf. Ég hafði
kennt hljómlistarstarfi minu um
óregluna. En það tók ekkert betra
við.
Hass hafði ég reykt í mörg ár.
Samhliða víninu notaði ég öll lyf,
sem hægt var að fá. Það er hættu-
legt. Ein tafla getur ráðið því
hvort maður vaknar nokkuð meir.
En það var L.S.D. sem réð úrslit-
um um að ég kom hér á heimilið.
Pilluátið byrjaði ekki hjá mér
fyrr en ég hafði reykt hass í nokk-
ur ár. Reynsla mín af L.S.D. var
það ægilegasta sem ég hefi orðið
fyrir. Ég get varla lýst því. Eg
missti algjörlega tímaskyn. Þetta
varði i nokkra daga. Ef við vorum
í bíl fannst mér að við værum
alltaf að keyra yfir lítil börn og
lögregluþjóna. Það var ægilegt
blóðbað. Allt fjarlægðarskyn
glataðist. Við vorum fjórir saman
með 'A úr pillu hver. Upp úr þessu
sneri ég mér til Georgs Viðars. Af
hverju ég sneri mér hingað? Það
hreinlega veit ég ekki. Ég hringdi
á upplýsingar og bað um síma-
númerið í Hlaðgerðarkoti. Ég
hafði eitthvað heyrt um það eða
lesið. Áður en ég kom hingað var
ég sólarhring á Borgarspítalan-
um. Hér hefi ég nú verið i hálfan
mánuð. Strax og ég kom hingað
varð einhver undarleg breyting.
Ég var orðinn tóbakslaus. Georg
Viðar náði mér í pakka af tóbaki
og fékk mér hann. Ég opnaði
pakkann og ætlaði að reykja. En
sá pakki er óreyktur enn. Ég veit
ekki hvað gerðist en tóbaks-
löngun er algjörlega frá mér tek-
in og eins er með löngun i vín og
lyf. Ég er bara að vona að þetta sé
ekki eitthvert stundarfyrirbrigði.
Hér er svo friðsælt og góður,
samstilltur hópur. Það vantaði að-
eins eitthvert starf hér fyrir vist-
menn til að fást við, en úr því er
meiningin að bæta ef vel tekst til
með happdrættið. Hér tel ég mig
hafa fengið lækningu. Ég bíð eftir
þvi að fara út í lífið og hefja starf.
Margir félaga minna eiga erfitt
með að skilja þessa skyndilegu
breytingu sem orðið hefir á mér,
en hún er sannarlega orðin.
Hvað með trúna? Ég veit ekki
hvernig er með trúarþáttinn i
þessu. Ég verð bara að bíða eftir
því að Jesús opni hjarta mitt.
Fólkið hér er svo ánægt og glatt.
Ég bara vona að þetta opnist fyrir
mér líka. Ég vona og bið.
Hér við sjóinn
vil ég búa.
Þetta á allt eitthvað
svo vel saman
t Grindavík hittum við ung hjón
að máli.
Húsbóndinn hér að Norðurvör
11 í Grindavík er Sveinn Ingi
Pétursson:
Ég er nú orðinn 30 ára og átti
við óreglu að striða sem vandamál
í 13 ár. Siðustu árin var það algjör
martröð. Ég lauk skipstjórnar-
prófi 1970. Var á togurunum í
Reykjavík, Skipti um pláss sjálf-
ur áður en á mig yrði lögð meiri
ábyrgð. Strax eftir að ég hætti
námi í gagnfræðaskóla þá fjórtán
ára gamall fer ég að hafa kynni af
Bakkusi. Þau kynni fóru stöóugt
vaxandi. Ég fór á heimili fyrir
drykkjumenn og var þar í hálfan
mánuð. Ekki var liðin vika frá því
að ég fór þaðan út þar til allt var
komið i sömu skorður. Ég var
ávallt að sökkva dýpra og dýpra.
Fjarlægðist stöóugt hin almennu
lífsviðhorf og verð svo bitur út i
þjóðfélagið og kenni því um allt.
Allir sem eitthvað höfðu spjarað
sig voru mér þyrnir í augum. Oft
var talað um að hætta að drekka.
Aldrei var nein meining í því. Það
voru tóm orð. Þetta var orðin
algjör örvænting. Ég horfði uppá
þrjá félaga mína verða eigin
örvæntingu að bráð og svipta sig
lífi. Ég velti því fyrir mér hvenær
þessu lyki eins fyrir mér.
Ég var orðinn hræddur við lifið
og tilveruna. Allt var tilgangs-
laust og engin markmið til að
stefna að.
í þessu hugarástandi mínu
kemur Georg Viðar til min kl. 3 að
nóttu um borð í togaranrt? sem ég
var á. Ég hafði þá skummu áður
séð viðtöl við kunningja mína í
Morgunblaðinu,. þar sem þeir
höfðu vitnað um lækningu, er
þeir höfðu hlotið gegnum trú.
Löngu síðar fræddi Georg mig á
því að hann hefði svo sem ekki átt
neitt sérstakt erindi um borð í
skip mitt umrætt sinn. Ég fylgdi
honum frá borði og heim í bíl-
skúrinn við Sogaveg 58, sem þá
var athvarf Samhjálpar. Þar
kynntist ég trúnni, fjölda af fólki
bæði þvi sem hafði bjargast og
einnig öðrum sem aldrei höfðu
ánetjast þessum löstum. Fram-
hald þessa verður gjörbreytt lif.
Þar kynnist ég konu minni, Hólm-
fríði Jónsdóttur, við giftum okkur
í maí 1973 og búum nú hér með
börnum okkar tveimur.
Ert þú aldrei kvíðin, Hólm-
fríður, vegna fyrra lífs Sveins
Inga? Nei, nei. Ég þekki aðeins
einn Svein Inga. Ég get ekki
hugsað mér hann öðruvísi. Ég
hefi aldrei neinn ótta af þeim
manni og öðru nær. Sveinn er
bara svona fyrir mér.
Við stofnuðum heimili og byrj-
uðum að búa á Njálsgötunni, en
nú höfum við keypt þetta
einbýlishús, sem er 140 fermetrar
og á þessum tíma kaupir Sveinn
Ingi í félagi við annan 76 tonna
bát, sem þeir gera út sameigin-
lega og vinna báðir um borð í
bátnum. Hér við sjóinn vil ég búa.
Þetta á allt eitthvað svo vel
saman. En nú hafið þið orðið fyrir
miklum áföllum í útgerðar-
rekstrinum. Já, vélin fór í bátn-
um. En við tökum þessu með mun
meiri þroska en áður. Einu sinni
virtist allt lokað, segir Hólmfríð-
ur, og við vorum bara að hugsa
um að hætta. Þá bað ég Guð minn
að láta málið opnast væri það
hans vilji. Og það varð.
Við erum svo samtaka í öllum
lífsviðhorfum að við lítum björF
um augum til framtíðarinnar.
XXX
Við snúum aftur til Reykja-
víkur og hittum þar að máli Sig-
urð Breiðfjörð Ólafsson, 50 ára.
Ég er alinn upp á Hellissandi en
kem 15 ára gamall hirigað til
Reykjavíkur. Ég stundaði ýmis-
konar vinnu mest þó múrverk. 18
ára gamall kynnist ég fyrst víni af
eigin raun. Þá var þetta ekkert
vandamál fyrir mér. Það er ekki
fyrr en ég er orðinn 30 ára að ég
fer að merkja að ég er orðinn
langt leiddur í drykkju. Þá var ég
giftur. Árið 1956 fer ég fyrst á
Bláabandið fyrir tilstuðlan konu
minnar og ættingja. Dvaldi þar i
þrjár vikur. Eftir það líður
nokkur tími, liklega 5 til 6 mánuð-
ir, sem ég hélt mig frá vini. Þá
sótti aftur í sama horf. 1957 fer ég
svo aftur á Bláabandið. Þá var ég
enn svipaðan tíma og árangur
varð 2 til 3 mánuðir frá víni. En
enn fór allt í sama horfið. Við
hjónin skildum, en ekkert lagað-
ist við það og svo er komió árið
1970 að allt fór út úr höndum
mér. Ég veltist í þessu fram og til
baka á geðdeildinni aö Kleppi og
Flókadeildinni og heldur svo
fram að páskum 1974, en þá hitti
ég Georg Viðar. Ég fór á samkom-
ur hjá hvltasunnumönnum og í
júní för ég svo að Hlaðgerðarkoti.
Þaðan sótti ég samkomur hvíta-
sunnumanna á meðan ég dvaldi
þar.
Við dvöl mína í Hlaðgerðarkoti
fann ég fyrst að ég var kominn á
algjörlega nýja braut i lífi mínu.
Ég eignaðist ný viðhorf til lífsins.
Mikil breyting hefir orðið á lifi
mínu siðan þetta gerðist. Það er
eins og svart og hvitt. Enda full-
yrði ég að þar hefi ég fengið mik-
inn náðarkraft til algjörrar
umbreytingar á öllu minu lífi.
Er vín vandamál fyrir þig í
dag? Nei, ekki finn ég það.
Hverju þakkar þú það? Það þakka
ég trúnni og engu öðru. Þetta er
eini árangurinn í lífi minu, sem
við hefir borið. Ég les mikið Biblí-
una og held mig við kenningar
hennar og þaðan finn ég styrk og
kraft. Ég vil endilega geta þess að
ég tel dvöl í Hlaðgerðarkoti bera
mikinn árangur fyrir hvern þann
sem vill gera sér grein fyrir líf-
inu. Þar gefst tími til hugleiðinga
um vandamálið. Fyrir mig hefir
dvölin þar borið ómetpnlegan
árangur.
Hvað starfar þú núna, Sig-
urður?
Ég er að reyna að gera hreint
fyrir mínum dyrum.
Trúin á krist
eina leiðin
Næst hittum við Gest Sigur-
björnsson 22 ára. Ég byrjaði að
Sigurður Breiðfjörð Ólafsson.
drekka 18 ára gamall, en þá för ég
frá föðurhúsum og hóf að stunda
ýmsa vinnu. Þá hefst raunveru-
lega min drykkja. Um leið hefst
þetta myrkvaða timabil i lifi
mínu. Ég tel ýmsar ástæður liggja
til þess að ég fór að drekka. Ég
var ómannblendinn, en eftir jð
vín var komið í mig fór ég að
samlagast fólki meira en áður. Ég
var feiminn og þetta er hluti af
þeim félagslegu ástæðum sem ég
tel liggja til grundvallar. Vínið
var flótti, byggður á blekkingum.
Ég stundaði mikið skemmtana-
lífið og leitaði eftir fjöri og geimi,
en kvöldstundirnar voru varla á
enda þegar ég lenti í allskonar
veseni, vitleysu og leiðindum.
Þetta leiddi mig til ýmissa þeirra
hluta, sem ég hefði ekki fallið
fyrir ódrukkinn.
Smátt og smátt jókst þetta, ég
fór alltaf dýpra og dýpra og
drykkjan stöðugt jókst. Hvað
kallar þú að fara dýpra og dýpra?
Ég kalla það að byrja næsta dag
eftir drykkju með því að fá sér
afréttara. Ég fór að missa einn og
einn dag úr vinnu. Ég hreinlega
þoldi ekki þetta lif. Fann aldrei
neina hamingju í lífinu. Var stöð-
ugt leitandi.
Svo var þetta orðið það alvar-
legt að ég var farinn að sleppa
vinnu og lenti þá i mjög óæskileg-
um félagsskap og þá nokkrum
sinnum í kasti við lögreglu, þó
ekki væri þar um mjög alvarleg
tilfelli að ræða, sem eflaust hefðu
orðið mjög alvarleg ef ég hefði
ekki fundið frelsið. Mig hafði
lengi langað til að hætta að
drekka vín. Ég trúði því að það
gæti ég sjálfur og óstuddur, en
það brást alltaf. Ég tel að það sé
trúin á Jesúm Krist, sem sé eina
leiðin til að draga mann upp úr
þessu. Ég reyndi að hjálpa mér
sjálfur, en það mistókst. Með
hjálp Jesú Krists varð þetta
mögulegt mér, en öðruvísi ekki.
Þetta er mín bjargföst trú.
Ég heyrði fluttan
lifandi og kröftugan
boðskap
Eiríkur Sigurbjörnsson 25 ára.
15 ára fór ég fyrst að drekka. Þá
drakk ég bara þegar ég náði í vín.
Hvers vegna? Jú, ég var að leita
Gestur Sigurbjörnsson.
að einhverju, leita að friði. Friði
frá hverju? Friði frá eirðarleysi,
tómleika og. einveru. Hvað með
félagsskapinn?
Hann var gegnum áfengið.
Strákar sem voru með svipaðar
hugmyndir og ég. Bara svona að
skvetta úrklaufunum.En hvað um
árangur? Nú það hallaði stöðugt
undan fæti og ég sá hvert stefndi.
Maður sá að maður var að fara í
netaflækju, sem ég reyndi að
krafsa mig út úr. Já, ég reyndi að
krafsa mig út úr því með manna-
vísdómi, í þekkingu þeirra og
eigin krafti. Ég sá að það bætti
mig ekki nema þá að mjög litlu
leyti.
Var áfengið það eina sem þú
notaðir sem vimugjafa?
Nei, nei, pillur og eiturlyf.
Þetta var allt notað samhliða.
Þegar þú talar um eiturlyf, hvað
áttu þá við? Ég á við allt sem hægt
er að ná í örvandi og róandi. Já,
hverskonar misnotkun á lyfjum.
Hvað verður svo til að gjörbreyta
svona viðhorfum þínum til þess-
ara mála? Ég heyrði fluttan lif-
andi og kröftugan boðskap um að
Jesú væri enn að starfa. Hann
væri sá sami í dag og i gær og um
aldir. Ég kynntist Georg Viðar
þar sem hann starfaði í bilskúrn-
um við Sogaveginn. Starf hans
var byggt á kristilegum grund-
velli. Síðan kom trúin með boð-
skapnum. Ég fór að reiða mig
meira á Guð en mennina. Ég
dvaldi i Hlaðgerðarkoti. Hvernig
Eiríkur Sigurbjörnsson.
31
var dvölin þar og hvað einkenndi
hana?
Eiríkur hugsar og hugsar. Jú,
hér voru allir komnir til að leita
eftir hjálp. Hjálp frá Guði.
Koma allir að Hlaðgerðarkoti
með því hugarfari?
Ekki kannski allir, en liklega 9
af hverjum 10.
Ég trúi því að kraftur Guðs hafi
komið mér út úr þessú ófrémdar-
ástandi mínu i áfengismálunum.
Ég trúi því staðfastlega, sem segir
í Sálm. 18. 145.
Drottinn er nálægur öllum sem
ákalla hann, öllum sem ákalla
hann í einlægni.
Hvernig lítur þú á lifið sem er
framundan?
Ég lit það björtum augum og
opnum. Því Kristur er mér allt.
Sæll er sá er
afbrotin eru
fyrirgefin,
synd hans hulin
Pétur Sigurðsson, 29 ára. Ég
lærði kjotiðn að lokinni skóla-
skyldunni. Það nám hóf ég 16 ára
og lauk því tvítugur. Þann tima
bjó ég með stúlku og áttum við
saman tvö börn. Þann tíma notaði
ég lítið sem ekkert vín, en eftir 20
ára aldurinn hófst drykkjan mín
fyrir alvöru.
Ég gifti mig 20 ára en að nokkr-
um mánuðum liðnum skildum
við. Hvað olli skilnaðinum? Það
var vinið. Það má segja, að ég hafi
verið drukkin síðan eða i nær átta
ár. Á því tímabili hefi ég fjórum
sinnum dvalið á geðdeildinni á
Kleppi. Arangur hjá mér var eng-
inn. Aðeins í eitt skipti gat ég
haldið mér þurrum í rúman
mánuð. Síðast dvaldi ég i mánuð á
Flókadeildinni. Sama dag og ég
útskrifaðist þaðan var ég drukk-
inn, en 10 dögum síðar bar það til
að faðir minn, sem sjálfur hafði
fengið mjög góða reynslu af dvöl í
Hlaðgerðarkoti, hvatti mig til að
reyna það. Síðan eru liðnir tíu
mánuðir. Ég hefi verið þar viðloð-
andi ávallt siðan og stundað
þaðan vinnu, en vinna mín hefir
verið stöðug siðan.
Er hægt að stunda vinnu í
Reykjavík og búa í Hlaðgerðar-
koti? Það er afar erfitt. Til þess
þarf maður að hafa bíl og að sjálf-
sögðu bílpróf, en það missti ég, en
fæ það aftur nú í maí.
Pétur Sigurðsson.
Hverju vilt þú þakka þann
árangur sem þú hefur náð?
Eg þakka það hiklaust bæninni
og Drottni mínum. Samhliða
ástundun á kristilegu samfélagi.
Mig langar að lokum að segja:
Sæll er sá er afbrotin eru fyrir-
gefin, synd hans hulin.
XXX
Ég læt hér lokið rabbi mínu við
nokkra þeirra er náð hafa umtals-
verðum árangri gegnum starf sitt
með hvítasunnumönnum og dvöl-
ina í Hlaðgerðarkoti hjá Georg
Viðar.
Hafi eitthvað komið hér fram,
er einhver teldi umhugsunarvert,
þá er tilganginum náð. Þetta voru
aðeins svipmyndir úr einum þætti
lifssögu þeirra manna er tekist
hafa á við eigið vandamál og leyst
það. Hvað framtíðin ber í skauti
sinu er okkur öllum hulin gáta.
Þessir nienn hafa fengið svör við
bænuni sínum og svo er um ótal
fleiri.
Teljir þú lesandi ntinn og landi
góður að þarna hafi verið unnið
gott starf og gagnlegt, þá réttu
fram útrétta hjálparhönd og
stuðning til frekari átaka við hið
Framhald á bls. 33