Morgunblaðið - 14.06.1975, Síða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. JUNl 1975
Minninq:
EinarJónsson skólastjóri
Ég sendi Guðrfði, börnum
þeirra, systkinum hans og öðrum
vandamönnum minar dýpstu sam-
úðarkveðjur og bið Einari bless-
unar Guðs á eilífðarbraut.
Margrét Jónsdðttir.
Fæddur 14. febr. 1909,
Dáinn 5. júní 1975.
5. júní sl. lézt að heimili sínu,
Asbyrgi á Alftanesi, Einar Jóns-
son skólastjóri. Við lát vinar leit-
ar tregi á hugann og minningar
streyma fram. Þrátt fyrir yl
þeirra finnur maður sárt til hins
brostna strengs í samspili vina-
hópsins frá æskustöðvum.
Einar Jónsson var fæddur að
Galtastöðum ytri í Hróarstungu
14. febrúar 1909. Hann var sonur
merkishjónanna Kristínar Hall-
dórsdóttur og Jóns Sigfússonar,
sem nú eru bæði látin. Þau
bjuggu um langt árabil að Hall-
freðarstaðahjáleigu í sömu sveit
og var Einar lengst af kenndur
við þann bæ, enda var átthaga-
tryggð hans mikil. Einar var elzt-
ur fjögurra barna þeirra hjóna,
sem til þroska komust. Hann ólst
upp við venjuleg sveitastörf í
glaðværum systkinahópi.
Á fyrri hluta þessarar aldar
voru aldarhættir aðrir og ólíkir
því, sem nú er. Menn voru að vísu
snortnir af hugsjónum skáldanna
um gróandi þjóðlíf, en undu glað-
ir við sitt og gerðu ekki aðrar
kröfur en að hafa til hnifs og
skeiðar. Heimilið var hyrningar-
steinn, sem fjölskyldan lagði síg
fram um að styrkja á allan mögu-
legan hátt, og var Einar alla tíð
styrk stoð foreldra sinna og heim-
ilis.
A þessum árum voru tryggingar
nútimans óþekktar, en fólki var
fullkomlega ljós sú ábyrgð, sem
það bar gagnvart náunga sinum.
Þá voru ætíð margar útréttar
hendur, sem buðu margvfslega
hjálp, þegar hennar var þörf. Þar
voru Einar og fjölskylda hans
fremst í flokki.
Systkinin í Hallfreðarstaðahjá-
leigu og ungu mennirnir, sem
voru að vaxa upp á nágrannabæn-
um, Hallfreðarstöðum, urðu virk-
ir þátttakendur I félags- og
skemmtanalífi sveitarinnar jafn-
óðum og þau uxu úr grasi, og varð
svo ætíð meðan þau dvöldu f föð-
urhúsum. Framlag þessa sam-
stillta fólks til alls þess, sem til
heilla horfði fyrir byggðarlagið,
var stórt og einkenndist af fórnar-
lund.
Gestrisni og greiðvikni á heim-
ili Einars var mikil. Það kom
ósjaldan fyrir, að gengið var i veg
fyrir ferðamenn og þeir beðnir að
koma heim svo hægt væri að veita
þeim beina og greiða götu þeirra.
Varð það mörgum að góðu liði, þvi
húsbóndinn hafði haga hönd og
húsfreyjan hjartahiýju. Börnin
öll hlutu þessa eðliskosti i ríkum
mæli.
Ungur að árum hélt Einar til
náms í Alþýðuskólann að Eiðum
og siðan lá leið hans til Akureyr-
ar, þar sem hann stundaði nám
við Menntaskólann þar. Þröngur
fjárhagur mun hafa ráðið því, að
ekki varð af lengri skólagöngu,
enda hygg ég að tilgangur Einars
hafi fremur verið að afla sér stað-
góðrar almennrar menntunar,
sem hvarvetna kæmi að haldi,
frekar en að tryggja sér þægilega
stöðu, em gæfi góðar tekjur í aðra
hönd.
Á þessum árum vann Einar ým-
ist á heimili foreldra sinna eða
hver önnur störf, sem buðust. En
örlögin spunnu sinn þráð I lífsvef
hans og árið 1931 vantaði barna-
kennara í Tunguskólahverfi I
heimasveit hans og var Einar ráð-
inn til starfsins. Nú hófst nýr
þáttur I ævi hans, sem átti eftir að
marka ævibraut hans, þvi allt frá
því varð kennsla og síðar skóla-
stjórn aðalstarf hans. Einar aflaði
sér fljótlega fullkominna réttinda
til þessara starfa.
Um feril Einars sem kennara má
vafalaust margt segja, og að ég
hygg flest á einn veg, að hann var
góður kennari og vel metinn i
starfi. Bæði nemendur hans og
vandamenn þeirra elskuðu hann
og virtu. Ég átti því láni að fagna
að vera nemandi hans mest af
minni barnaskólagöngu, og síðan
hefur mér alltaf fundist hann
vera „kennarinn". Hann var allt i
senn leiðsögumaður, vinur og
sálusorgari, sem gerþekkti hvern
sinn nemanda og baksvið hans.
Ég tel, að með sanni megi segja
um hann eins og Erling Skjálgs-
son, að „öllum kom hann til nokk-
urs þroska“.
Snyrtimennska og hæverska
voru svo ríkir þættir í eðli Einars
að af bar. Hann var hógvær í
orðum, en oft gamansamur. Hann
talaði máli sínu af einurð og rök-
vísi, en lýsti þvx sem sinni skoðun
án þess að staðhæfa það sem hið
eina rétta eins og stundum vill
verða ef mönnum hleypur kapp í
kinn. Einar var mannþekkjari og
hafði einstakt lag á því að ræða
við fólk þannig, að viðmælendur
hans fengu sem bezt notið sín.
Ennþá halda örlögin áfram
spuna sínum. Árið 1945 brugðu
foreldrar hans búi og leið Einars
lá nú í annan landsfjórðung.
Hann réðist til kennslu í Gríms-
nes í Árnessýslu. Þar hitti hann
unga og glæsilega heimasætu,
Guðríði Þórðardóttur frá Vatns-
nesi og gengu þau I hjónaband 7.
júní 1947. Dvöl þeirra í Grímsnesi
varð þó ekki löng, því árið eftir
réðist Einar að barnaskólanum í
Sandgerði og þar voru þau nokk-
ur ár, þangað til þau fluttust á
Álftanes og Einar gerðist skóla-
stjóri þar.
A heimili þeirra hjóna var gott
að koma. Þar ríkti andi hinnar
sönnu gestrisni, ekki síður en á
æskuheimili Einars og voru Guð-
ríður og börnin sízt eftirbátar
hans í því efni. Þau hjónin eign-
uðust tvö börn, Hafdísi, gifta
Björgvin Björgvinssyni, og Viðar,
sem enn dvelst í heimahúsum. —
Þegar örlögin felldu lífsvef Ein-
ars varð það með þeirri sömu hóg-
værð, sem allt hans líf hafði ein-
kennzt af. Hans er nú sárt saknað
af fjölskyldu og stórum vinahópi.
Ég flyt honum látnum alúðar-
þakkir okkar gömlu nemenda
hans í Tunguhreppi og kveðjur
fra sveitungum hans öllum fyrir
líf hans og störf. Vi minnumst
hans með einlægri virðingu. Mér
finnast kveðjuorð Páls Ólafssonar
um afaEinars eiga hér vel við:
„En það er huggun harmi gegn
að hann var bezti drengur".
Það má teljast framhleypni af
mér að skrifa minningargrein um
66 ára gamlan mann og hafa
hvorki séð hann né heyrt fyrr en
fyrir um það bil fjórum árum. En
kynni okkar urðu á þann-veg, að
ég get ekki látið vera að minnast
hans með nokkrum fátæklegum
orðum.
Einar Jónsson fæddist að Galta-
stöðum í Hróarstungu. Hann gekk
í héraðsskólann á Eiðum, varð
gagnfræðingur frá Akureyri, hóf
því næst kennslustörf og aflaði
sér menntunar og réttinda til
þeirra starfa árið 1940. Skólaárið
1945—46 kenndi hann I Gríms-
nesskólahverfi I Árnessýslu og
þar mun hann hafa kynnzt konu
þeirri sem varð lífsförunautur
hans þaðan í frá, Guðríði Þórðar-
dóttur frá Vatnsnesi f Grimsnesi.
Hún lifir mann sinn ásamt börn-
um þeirra báðum, Hafdfsi og Við-
ari. Barnabörn eru einnig komin
til sögunnar, svo sem gangur lífs-
ins er. I Sandgerði var hann við
kennslu í níu ár, en sfðan allt frá
1955 við skólann sem oftast er
kenndur við Bjarnastaði á Alfta-
nesi. Heyrt hef ég að Einar hafi
oft stundað bifreiðaakstur á
sumrum, enda var hann einkar
laginn við vélar, bila og hvers-
kyns annan mekanisma, svo að
notað sé erlent orð. Hann hraðaði
sér ekki til annarra, þótt skrá í
skólahúsinu bilaði, heldur tók
upp eigin verkfæri og eins og
hendi væri veifað var skráin eða
annað sem bilað hafði, komið f
lag.
Ég minntist á að Einar hefði
ekki hraðað sér. Það virtist hann
yfirleitt ekki gera beinlfnis, en
fáa eða engan hef ég þekkt sem
þar sem orðtakið „kemst þótt
hægt fari“ átti eins vel við. Hins-
vegar var það oft að aðrir hröðuðu
sér til hans, t.d. ef bifreið þeirra
fór ekki í gang eða eitthvað hafði
farið úrskeiðis með heimilisvélar.
Lagfærði Einar það ekki eigin
hendi, virtist mér þó svo, sem
hann gæti alltaf gefið óbrigðul
ráð um hvert bezt væri að leita.
Hann var snyrtimenni, m.a. í
klæðaburði, a.m.k. var hann í
einu algjörlega af gamla skólan-
um, sem svo er nefnt. Það var í
því hversu óljúft honum var að
fella niður störf, þótt heilsa hans
stæði oft höllum fæti. Næstum
alltaf kvað hann heilsu sína góða,
þó að vitað væri að sú fullyrðing
væri hæpin.
Bjarnastaðaskóla var slitið í vor
á laugardaginn fyrir hvítasunnu,
af manni sem gegnt hafði störfum
Einars síðastliðinn vetur. Þetta
vor hefur verið bjart, en þó oft
andað nokkuð svölu. Ekki blakti
hár á höfði, þegar ég lagði leið
mína upp Túngötuna og upp á
efstu hæð Landakotsspítala á
hvítasunnudag. Eg spurði sjúkl-
inginn hvernig honum liði. I
sömu andrá sá ég þó eftir að hafa
spurt þannig, þegar svo auðséð
virtist að hverju dró. Jafnframt
hugsaði ég sem svo: „Nú getur
Einar þó ekki sagt að sér líði vel“.
f
Maðurinn minn, faðir, tengdafaðir og afi
KRISTJÁN ERLENDSSON,
trésmíðameistari,
Gnoðavog 40
lést i Borgarspitalanum 1 2. júni.
Guðlaug Bjarnadóttir,
Erlendur Kristjánsson, Kristln Gunnarsdóttir
og barnabörn.
f
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR ÓLAFSSON,
Geirlandi, Hveragerði,
andaðist á heimili sinu þann 1 2. þ.m.
Ingibjörg Jónsdóttir.
f
Faðir minn og tengdafaðir,
ÁRNI JÓNSSON,
Hliðarási 2, Mosfellssveit,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 16 júni kl 10 30
Jóhanna Árnadóttir,
Aðalsteinn Björnsson.
f
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR PÉTURSSON
kaupmaður frá Ísafirði,
Brávallagötu 16, Reykjavik,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni mánudaginn 16. júni kl 1.30.
Þeir, sem vildu minnast hans, vinsamlegast láti minningarsjóð Stellu
Guðmundsdóttur við Sjúkrahús ísafjarðar njóta þess.
Þorgerður Bogadóttir,
Erlingur Guðmundsson,
Sigrún Guðmundsdóttir, Kristján Ágústsson,
Magnús Guðmundsson, Guðríður Jónasdóttir,
barnabörn og aðrir vandamenn.
f
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við fráfall móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu
JÓRUNNAR LOFTSDÓTTUR
Ingibjörg L. Guðmundsdóttir Magnús Daníelsson
Jón Sig. Guðmundsson Sesselja Eggertsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og jarðarför,
SESSELJU MAGNÚSDÓTTUR,
Suðurgötu 5,
Hafnarfirði,
Jón Gestur Vigfússon, börn
og aðrir aðstandendur.
En hvað skeður? Einar rís upp til
hálfs með erfiðismunum og segir:
„Ég er ágætur".
Að vísu komst hann heim af
sjúkrahúsinu, og virtist jafnvel
sem heilsa hans færi dagbatnandi
og ekki síður ánægja hans með
lífið á líðandi stund. Stundum
verða þeir sem skammt eiga eftir
ólifað hryggir og miður sín. En
líka hef ég lesið um mann sem
átti fyrir höndum stutta og hvers-
dagslega sjóferð. Hann virtist
hlakka óvenju mikið til þessarar
ferðar, klæddist kirkjugönguföt-
unum og kvaddi alla með brosi og
þéttu handtaki. I þessari ferð
hlaut hann hina votu gröf. Var
líkt ástatt með Einar, síðustu jarð-
vistardaga hans? Um það get ég
að visu ekki fullyrt, og enginn sér
að öllu inn í annars hug.
Þeir sem kennslustörf stunda
eru nánast undir smásjá og kom-
ast sjaldan alveg undan ómildum
dómum að einhverju leyti á löng-
um starfsferli, dómum sem ekki
eru alltaf á rökum reistir.
Eg minntist áður á orðtakið
„kemst þótt hægt fari“. Nú vil ég
minna á annað: „Enginn veit
hvað átt hefir, fyrr en misst hef-
ir.“ Og ég vil aftur minnast þess
sem hinn látni sagði: „Ég er ágæt-
ur“. Hvað likamlega heilsu hans
snerti á þeirri stund voru þessi
orð röng. Einar lagði ekki mikla
áherzlu á að vera í sviðsljósinu
sem kallað er. En þegar ég hér
eftir verð spurður um samskipti
okkar, get ég óhikað sagt: „Hann
var mér ágætur".
Og þið, Alftnesingar, sem
kynntust honum síðustu tuttugu
árin. Við ykkur vil ég segja: Hann
var æðrulaus og skipti lltt skapi.
Hann stundaði störf sín af trú-
mennsku. Hann var ágætur.
Ástvinum hans votta ég inni-
lega samúð. Guð blessi minningu
hans.
Magnús Jónsson.
Gunnar
Karlsson
— Kveðja
Fæddur 14. maf 1917.
Dáinn 8. júnf 1975.
Gunnar Karlsson er látinn og
þungur harmur kveðinn að ætt-
ingjum og vinum. Fyrir rúmu ári
kenndi hann sér þess meins er
leiddi til þeirra örlaga sem nú eru
ráðin. Það vita þeir einir, sem
reyna, hvílikt áfall slíkt er nán-
ustu aðstandendum.
Síðast þegar við ræddum saman
þá var hann glaður í viðmóti, var
sem hann væri að komast eitthvað
yfir veikindin. Framtíðardraum-
ar voru ræddir. Þessi harmafregn
kom því sem reiðarslag yfir alla.
Okkur óraði ekki fyrir þvi þá, að
þettayrði síðasta samtal okkar.
Mig vildi hann ávallt gleðja, og
aldrei vildi hann styggja aðra og
munu fleiri taka undir þessi orð
mín. Sá ég að fögnuður bjó í sál
Gunnars er hann tók þátt í gleði
annarra á fagnaðarstund góðra
vina, þannig þekkti ég hann og
veit að þannig muna hann vinir
hans og ástvinir. Ég kveð þennan
vin minn meó míkium söknuði, en
geymi ávallt minningar um góðan
mann.
Ég bið ættingjum hans guðs
blessunar.
Vinur.