Morgunblaðið - 02.09.1975, Síða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. SEPTEMBER 1975
Maríanna fer
á sjúkrahús
Eftir Odd Brochmann
framan tjaldið svo hann sjái í magann á
Maríönnu. Og allt í einu hrópar hann:
„Ég er svo aldeilis hlessa.“
Nú er ljósið kveikt. Hjúkrunarkonan
tekur eitthvað af tjaldinu og hleypur
með það inn í litla skonsu. Svo virðist
sem hún sé eitthvað að sulla í vatni og
brátt kemur hún út með myndina. Svo
skoða þau myndina saman.
Nú sést hvers vegna læknirinn varð
svona undrandi.
„Þessi dökka rák á miðri myndinni er
hryggurinn í þér,“ segir læknirinn.
„Þessar bogalínur til beggja handa eru
rifbeinin. Og þessir daufu skuggar eru
maginn og lifrin og allt það... en
þarna, sérðu, þarna, er eitthvað svart,
sem ekki á þarna að vera. Þetta er líklega
eitthvað sem þú hefur gleypt og þarna
situr það fast. Þess vegna er þér illt í
maganum. Við verðum að ná þessu út,
svo þú verðir frísk aftur. En nú áttu að
fara að sofa. Ég ætla að gefa þér meðal
svo þér verði ekki illt í nótt.“
Maríanna liggur á stofu númer 12 og
hún má láta loga ljós á lampanum við
rúmið. Hún heyrir andardrátt barnanna í
rúmunum allt um kring. Hún veltir því
fyrir sér fram og aftur, hvað það geti
verið, sem hún hafi gleypt og allt í einu
man hún eftir einu atviki: Fyrir þremur
dögum höfðu þau heima hjá henni fengið
plokkfisk í hádegismatinn. Hún flýtti sér
að borða því hún ætlaði út að leika sér
eftir matinn. Þá fann hún eitthvað hart
undir tönn í fiskinum... var það fisk-
bein? En þetta var komið áleiðis niður í
kokið svo hún náði því ekki upp. Þá fékk
hún sér góða munnfylli aftur til að koma
þessu niður. Og síðan hafði hún ekki
hugsað meira um það.
Maríanna lofar sjálfri sér því, að
gleypa ekki matinn svona hratt framar,
heldur tyggja hann vel. Svo hugsar hún
svolítið um mömmu sina og pabba og um
að nú þurfi að skera hana upp. Skyldi það
vera hættulegt?
„Nei, iss,“ segir Maríanna við sjálfa sig
og svo sofnar hún.
Næsta morgun stökkva hin börnin
fram úr rúminu, eða þau, sem eru nógu
frísk til að þvo sér sjálf. Síðan kallast þau
á og hlæja og hafa uppi ólæti, þótt
hjúkrunarkonan reyni að þagga niður í
þeim og vera ströng á svipinn. önnur
hjúkrunarkona kemur hlaupandi og seg-
ir að nú sé „stofugangurinn“ á leiðinni,
hvað sem það nú þýðir. Á augabragði eru
öll börnin komin upp í rúmin og sléttað
er úr lökum og sængum. Hjúkrunarkon-
urnar taka sér stöðu við dyrnar og börnin
setja upp sinn mesta sakleysissvip.
Ærslabelgurinn Hermann reynir líka að
setja upp sakleysissvip undir sáraum-
búðunum, sem hann er með um höfuðið.
Svo kemur stofugangurinn. Fyrstur er
yfirlæknirinn, sem er svo fær í stöðu
sinni að hann er líka prófessor. Svo kem-
ur aðstoðarlæknirinn. Hann reynir að
taka sér yfirlækninn til fyrirmyndar og
gerir allt eins og hann.
Næst í röðinni er yfirhjúkrunarkonan,
sem tók á móti Maríönnu í gær, og þá
deildarhjúkrunarkonan, sem er svo lag-
leg. Og síðastir eru ungir menn, sem eru
að læra að vera læknar.
DRATTHAGIBLÝANTURINN
(-------
vUe
MOR^dN
RAFWNO
Sjórinn er alveg dásamlegur,
— og margir sætir strákar.

SfGrJúND
c -
Kvikmyndahandrit aö moröi
Eftir Lillian
O’Donnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
35
þekkti hana þarna strax. Hún var
ekki umtalsverð. alltof mikið
máluð. hárið æpandi Ijóst og hún
\ar klædd f þykka kápu og með
stærðar skfiuklút á hausnum,
sem sagt öll hin hatlærislegasta.
Ifún var raunar ferleg en samt
varð eitthvað til að ég kallaði á
hana. — Bíðið aðeins við, sagði
ég. >Iig langar að segja við yður
orð. Ég leiddi hana inn í skrifstof-
una og sagði henni að fá sér sæti.
— Hvað heitið þér?
• tr* HtifkiM.
Kkki beiniínis uppurvandi byrj-
un.
— Segið mér eitthvað af sjálfri
vður. ungfrú Hudgin. Hvað hafið
þér fengizt við á sviði leikhúss
eða kv ikmv nda?
Hún leit á mig og v irtist eíns og
á verði, en þó áfjáð. Svo slokknaði
glóðin f augunt hennar og ekkert
var við þetta andlit sem gat talizt
frábrugðið þúsundum annarra.
— En það er ekkert að segja,
svaraði hún og vottaði fyrir þver-
móðsku I röddinni.
Ég iðraðist samstundis að hafa
eytt f hana tfma, en f stað þcss að
fleygja henni á dyr, reyndi ég að
fá hana til að tala.
— Ekkert að segja? Það skil ég
ekki ... Hafið þér ekki tekið þátt
í einhverjum leiksýningum ...
farið í leikferðir með óþekktum
hópum eða gengið I leiklistar-
skóla?
— Nei.
— Ja, þér eruð að minnsta kosti
ærlegar. En hvernig getið þér bú-
izt við að fá eitthvað að gera inn-
an kvikmyndaiðnaðarins? Þér
hafíð hvorki reynslu né kunnáttu
og hvers vegna feljið þér yður
hafa hæfileika til að bera?
Ég virti hana vandlega fyrir
mér og sú tilfinning náði æ sterk-
ari (ökum á mér að ég hefði þekkt
hana áður eða að minnsta kosti
séð hana.
— Þér eruð enginn táningur,
ungfrú Hudgin, sagði ég. — Er
ekki fullseint að byrja nú í svona
krefjandi starfi, sérstaklega
þegar alla undirstöðu skortir?
Auðvitað lagði ég henni orð f
munn, en hún sýndi engin við-
brögð. Þess f stað reis hún nú
seinlega á fætur og tók að tína af
sér spjarirnar til að sýna mér
Ifkamskosti sína. Hún var mögur,
næstum horuð og hún gerði sér
ugglaust grein fyrir því sjálf
hversu aumkunarverð sjón sú v-ar
sem við mér blasti, þvf að hún
greip allt f einu kápuna sína og
hélt henni fyrir framan sig til að
skýla sér.
— Ég skil hvað þér eigið við,
Gibbon, sagði hún hörkulcga.
En nú hafði ég þekkt hana.' Þvf
handan þessa alls, kauðalcgs
klæðnaðar hennar og vesaddar-
legra tilburða hennar til að vera
seiðandi og eggjandi hafði ég
skynjað það fullkomna vald sem
hún hafði yfir Ifkama sfnum ...
eitt andartak var eins og brygði
fyrir hennar gömlu útgeislun ...
þessi óáþreifanleiki sem sannar
að hún var atvinnuleikkona.
Mér tókst með herkjum að
stöðva hana, þvf að hún ætlaði að
rjúka á dyr eftir að hafa f flýti
klætt sig aftur.
— Nei ... ungfrú Hudgin ...
þér misskiljlð migl Fáið yður nú
sæti.
Ég lét hana setjast niður og
beið átekta unz ég sá hún hafði
jafnað sig að mestu. Ég hafði
ákveðið að taka þátt f leiknum. Ég
skildi ekki hvað fyrir henni vakti
með þessu, en bersýnilegt var að
hún var óhemju áfjáð f að fá
eitthvað að gera. Þar var ég f
sama báti svo að ég var sannfærð-
ur um að við myndum ná sam-
komulagi. Ég fór f huganum yfir
aðalhlutverkið f kvikmyndahand-
ritinu og breytt þvf á staðnum,
þar sem ég þóttist sjá að það yrði
hægur vandi.
— Ég komst klaufalcga að orði
áðan, ungfrú Hudgin. Ég hef und-
ir höndum kvikmyndahandrit
sem er tilhúið og upptaka getur
hafizt hvenær sem er. En mig
vantar kvenleikkonu. Enda þótt
smekkur manna sé að breytast má
segja hreint út að Hollywoodleik-
konur eru ekki æstar f að leika f
hryllingsmynd ... ja, þetta er
sem sagt hryllingsmynd, sem ég
er með f huga...
Hún kinkaði þegjandi koili.
— Þetta eru viðskipti, hrein og
klár viðskipti til að græða pen-
inga. Ég ætlast ekki til að myndin
uppfylli neinar listrænar kröfur.
Aftur kinkaði hún kolli.
— Það eru atriði í myndinni
þar sem þér eigið að ... vera
beinlfnis fráhrindandi, ungfrú
Hudgin. Á hinn bóginn vænti ég
þess að það verði einmitt þessi
sömu atriði, sem munu festast f
minni áhorfenda. Stjörnur sem
geta sér orð f slfkum hlutverkum
verða langlffari f landinu cn
sykursætar þokkadfsir. V'iðbrögð
áhorfcnda er að vfsu aldrei hægt
að reikna út fyrirfram, en það
vitið þér sjálfsagt, ungfrú Hudg-
in?
Ég gat varla talað skýrar, en ég
hélt þolinmóður áfram. Það er
hreint ekki útilokað að þetta hlut-
verk, sem er að mörgu leyti veru-
lega ógeðfellt geti gert yður