Morgunblaðið - 25.09.1975, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. SEPTEMBER 1975
Sagan af töfra-
bandinu bláa
ekki annað en gamla vöggu hérna, fyrir
utan rúmið mitt, kannske þú getið sofið í
vögunni, drengur minn, þá gæti hún
fóstra þín sofið í rúminu mínu“.
Strák fannst það svo sem nógu gott
handa sér, fleygði af sér fötunum og
lagðist upp í vögguna, — hún var eins
stór og nokkurt hjónarúm, — og kerling-
in varð að sofa i rúminu mannsins, þótt
smeik væri hún, — og það var nú ekkert
smárúm.
,,Það er líklega ekki vert að sofa mikið
hérna“, hugsaði strákur með sér. „Það er
best ég vaki og hlusti á, hvað gerist,
þegar líða fer á nóttu“.
Þegar nokkur stund var liðin, fór
✓'“COSPER----------------v
Ég var hreinlega að sligast undir byrðinni og
gat þvf ekki eytt öllum peningunum.
I_____________________________________/
maðurinn að tala við kerlingu. „Hér gæt-
um við búið saman í friði og ró, ef við
gætum losnað við þenna fósturson þinn“,
sagði hann.
„Veist þú þá ekki, hvernig við eigum að
fara að losna við hann?“ spurði kerling.
O, jú, reynt gæti hann það svosem,
sagði hann. Hann gæti látið sem hann
ætlaði að fá kerlinguna til þess að hugsa
um heimilið fyrir sig í nokkra daga, og
svo gæti hann fengið strákinn með sér
upp í fjall að brjóta upp grjót, og gæti þá
komið því svo fyrir, að hann velti kletti
ofan á hann.
Þetta hlustaði strákur á, þar sem hann
lá.
Daginn eftir spurði tröllið, — því tröll
var þetta og annað ekki, — hvort hann
gæti fengið kerlinguna til þess að hugsa
um heimilið í nokkra daga, og þegar leið
á daginn, tók risinn stóran járnstaur og
spurði strákinn, hvort hann vildi ekki
koma með sér upp í fjall og brjóta upp
hleðslugrjót.
Þegar þeir voru búnir að brjóta upp
nokkurt grjót, vildi risinn láta strákinn
svipast um eftir betri steinum neðar í
fjallinu og meðan piltur var að því, braut
og bramlaði tröllið urðina með járn-
staurnum, og heilt bjarg valt af stað
niður yfir stráksa, en hann tók á móti og
studdi við og lét það svo fara fram hjá
sér, og valt það niður alla hlíð með braki
og brestum.
„Nú sé ég hvað þú ætlar þér“, sagði
strákur við risann. „Þú ætlar að gera út
af við mig, en nú getur þú farið niður og
leitað að steinum, en ég skal vera hér
uppi“.
Ekki þorði tröllu annað en gera eins og
strákur sagði, því það var búið að sjá
hvað hann var sterkur, og strákur velti
heljarstórum steini niður yfir risann, og
meiddi hann heldur illilega í fætinum.
„Æ, þú ert aumingi“, sagði strákur og
fór niður til tröllsins og lyfti steininum af
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
vlW
MORödU
MttlNU
Þið þurfið ekki að bjarga mér
fyrr en að loknu kvennaðri
Drengir!
Loksins fengum við þó frið í Blessuð ekki hlæja þá
fáeinar mínútur — saman verður hann reiður.
undir berum himni.
JSfctfúND So3-i -M-
V/
te
Kvikmyndahandrit að morði
Eftir Lillian
O'Donnell
ÞýSandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
55
návist hans? En hvað hafði hann
svo sem gert henni? Ekkert!
Kannski lá hundurinn þar graf-
inn. Hann hafði ekki gert neitt!
Hann jók hraðann og kom til
heimilis Wattshjónanna hálfri
klukkustundu áður en hann hafði
gert ráð fyrir, þegar hann lagði af
stað.
Hann gekk hratt yfir óslegna
grasflötina og barði að dyrum.
Paul Watts opnaði fyrir honum
og benti honum þegjandi að koma
með sér inn f dagstofuna og fá sér
sæti.
— Þér bjuggust við heimsókn
minni? sagði David rólega.
Með sjálfum sér var hann fok-
vondur yfir þvf að svo virtist sem
honum tækist aldrei að koma
neinum á óvart.
Watts kinkaði kolli og ein-
blfndi á sáraumbúðirnar á höfði
Davids.
— Hvaða erindi eigið þér við
mig, Link?
— Hvers vegna hafið þér fallizt
á að útför stjúpdóttur yðar verði
gerð með öllum þessum ærslum?
spurði David hörkulega.
— Það get ég ekki séð að komi
lögreglunni agnar ögn við...
— Þér viljið sem sagt ekki
svara mér, sagði David undrandi.
— Ég er sannfærður um að þér
hafið ekki komið alla þessa leið
til að spyrja mig um það — og alls
ekki f þvf ástandi sem þér eruð.
Hvað viljið þér?
David reif illskulega sáraum-
búðirnar af höfði sér og hvæsti:
— Þá þarf ekki að tala meira
um mítt ástand, Watts! Hvað
borgaði Hagen yður mikið til að
samþykkja að útförin yrði gerð
með þessum lfka glæsibrag? Hef-
ur hann kannski eínhver sérstök
tök á yður?
— Nei, það var hvorkí Hagen
né neinn af þessum gömmum,
sem taldi mér hughvarf. Það var
konan mfn, Ethel, sem vildi að
útförin yrði gerð með pomp og
prakt.
Davfd starði á hann steini lost-
inn.
— Þér skuluð aldrei standa f
þeirri trú að þér þekkið aðra
manneskju eíns og hún er f raun
og veru, Link, hélt Watts stilli-
Iega áfram.
— Ég hélt f upphafi að Mary
hefði erft þrjózkuna og léttúðina
frá föður sfnum og mig óraði ekki
fyrir þvf að Ethel ætti slfkt til. En
f öll þessi ár hefur Ethel innst
inni verið stolt af þvf að Mary
fengi að lifa þessu innihaldslausa
lúxuslffi, sem ég tei vera. Nú en
það skiptir ekki öllu máli,
hvernig útförin verður gerð. Ég
veit að Mary tók á móti guði áður
en hú dó og þá er hitt hjóm.
— Nú skil ég yður vfst ekki,
Watts.
— Mary var frelsuð — hún
hafði séð Ijósið og hún hafði
ákveðið að yfirgefa Mammon og
gera Jesú að leiðtoga lífs sfns!
— Ætlið þér .. .ætlið þér að
segja mér að hún hafi sem sagt
alls ekki ætlað sér að fara aftur
til llollywood, þegar öllu væri á
botninn hvolft...
Watts kinkaði kolli þegjandi.
— Hvernig vitið þér þetta?
— Hún hringdi til móður sinn-
ar sfðasta föstudag og sagði henni
að hún og eiginmaður hennar
ætluðu að fara f langt ferðalag —
aðeins þau...
— MAÐURINN HENNAR?
Var það Arthur Talmey?
— Já. Þekktuð þér hann, Link?
— Ja,... það er að segja, ég
vissi ekki að þau væru gift.
— Það vissi Ethel. Þau gengu f
hjónaband fyrir þremur mánuð-
um hér f bænum. Þá hafði Mary
enn áhuga á að reyna að vinna sig
upp og komast til HoIIywood og
prófessorinn lét það gott heita.
Hann hefur áreiðanlega verið
mikill sómamaður og vissi
hvernig átti að umgangast Mary.
Enda kom það f Ijós undir það
sfðasta að hún valdi hann...
hann og barn þeirra.
— En kona yðar sagði yður
ekki frá þessu sfmtaii, Watts?
— Nei, svaraði Watts þung-
lega. — Mary hafði orðið ófrfsk
áður en þau giftu sig og Ethel var
hikandi við að segja mér frá
þvf... óttaðist viðbrögð mín,
skiljið þér ...
— Haldið þér ég geti fengið að
segja eitt orð við konu yðar?
spurði David kurteislega.
— Nei!
— Já, en skiljið þér ekki að
þessar upplýsingar varpa nýju
Ijósi á málið og ástæðuna fyrir
morðunum tveimur. Ég verð að
komast til botns f málinu og þér
virðist ekki getað hjálpað mér
meira.
Watts hneigði höfuðið.
— Nei, það get ég ekki. En þér
verðið að bfða....
— Hvað eigið þér við!
— Ethel varð svo mikið um að
tala við lækninn f morgun að hún
varð að fá róandi sprautu. Það
Ifða margir klukkutfmar þangað
til hún vaknar aftur.
— Hvaða lækní, ef mér leyfist
að spyrja?
— Quain lækni, lögreglulækn-
inn. Þekkið þér hana ekki? Hún
sagðist þekkjayður vel.
— Jú, hana þekki ég prýðilega,
sagði David samanbitnum vörum.