Morgunblaðið - 21.01.1976, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 21.01.1976, Blaðsíða 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. JANÚAR 1976 Risafuglinn Gekk nú konungssonur aftur og fram um þilfarið en á meðan barst skipið fyrir straumi að lítilli ey, og á eynni hljóp lítill hundur fram og aftur og gelti að skipinu, eins og hann langaði til að komast út í það. Konungssonur tók nú að kalla á hundinn, en því meir sem konungssonur kallaði, þeim mun hærra gelti hundurinn. Konungssyni fannst synd að hundurinn yrði að svelta í hel á ey þessari, hann gat sér þess til, að hann væri af skipi, sem farist hefði en ekki fannst honum hann heldur geta hjálpað kvikindinu, því ekki gat hann komið skipsbátnum f sjóinn einsamall, og hinir á skipinu sváfu svo vært, að honum fannst hann ekki geta verið að vekja þá bara vegna eins lítilfjörlegs hunds. En veðrið var lygnt og milt, og konungs- sonur hugsaði með sér: Ég verð víst að reyna að koma út bátnum, og það gekk betur en hann hafði búist við. Hann réri í land og gekk að hundinum, en þegar hann ætlaði að ná í hann hljóp hvutti undan og svona héldu þeir áfram uns þeir voru komnir að mikilli höll, sem var bak viö hamra nokkra og sást ekki frá skipinu. Þar ummyndaðist hundurinn og varð að yndislegri konungsdóttur, og inni sat maður, svo stór og ljótur, að konungssonur varð dauðsmeykur við að sjá hann. „Ekki þarftu að vera hræddur við mig“, sagði maðurinn, — og konungs- sonur varð enn hræddari, er hann heyrði málróm hans, — „því ég veit hvað þú vilt: þið eruð 12 konungssynir, og þið eruð að leita að 12 konungsdætrum. En þær veit ég hvar eru því þær eru hjá húsbónda minum, þar sitja þær á gull- stólum hjá honum og greiða hár hans því hann hefir 12 höfuð. Nú hafið þið siglt í 7 ár, en í önnur sjö munuð þig sigla, áður en þið finnið þær. En svo gætir þú nú gjarna orðið hérna eftir og gífst dóttur minni, en fyrst yrðir þú samt að ráða húsbónda mínum bana. Hann er strangur og harður, og við erum allir leiðir á hörku hans, og þegar hann er dauður, verð ég konungur í hans stað. „Hér hefi ég sverð sem bítur“, sagði risinn svo og fékk konungssyni gamalt og ryðgað sverð, en þegar konungssonur sveiflaði því það datt riðið af og sverðið glóði og glampaði á það. „Þegar þú kemur út í skipið aftur“, sagði risinn, „þá mundu að fela sverðið í rúmi þínu, svo Svartur sjái það ekki. Hann mun öfunda þig af því og leggja á þig hatur. Þegar svo vantar þrjá daga á það að önnur 7 ár séu liðin, þá fer alveg eins og nú: Þið fáið ofsaveður, en þegar það lægir, verðið þið allir syfjaðir, nema þú og þá verðurðu að taka sverðið og róa { land, þá kemur þú að höll, þar sem úlfar, bjarndýr og ljón standa á verði, en þú skalt ekki hræðast þessi dýr, því þau gera þér ekki minnsta mein. En þegar þú kemur inn í höllina, muntu sjá, hvar þursi situr í hásæti í stórum og fögrum sal, en tólf höfðaður er hann og konungs- dæturnar greiða hár hans hver á sínu höfði. Og það skaltu vita, að það er starfi, sem þeim ekki geðjast að. Þá verðurðu að hafa hraðann á og höggva hvert höfuðið af þursanum eftir annað. Ef hann vaknar og sér þig, þá gleypir hann þig með húð og hári.“ Konungssonur reri nú út í skipið með sverðið og mundi vel allt það sem honum hafði verið sagt. Hinir lágu enn og sváfu, og svo faldi hann sverðið í bóli sínu og hvorki Svartur skipstjóri né neinn annar Vígalegur. — Nei, nei. Það er konan hans sem stffpressar alltaf nærfötin hans. Meö kveöju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns- — Þér sögðust hafa fengið hug- 26 Ronald Parsons, skrifstofu- maður, tuttugu og sjö ára gamall. varð leigjandi hjá frú Ives f aprfl 1954. Ethel Ives lézt úr krabba- meini þremur árum sfðar. Margaret Godfrev og Ronald Parsons giftu sig í Balham f ágúst 1957 og þau hjuggu áfram f hús- inu við St. Johns, þar sem frú Ives hafði arfleitt dðttur sína og fösturdóttur f sameiningu að hús- inu. — Mér þætti gaman að vita hvar frú Wilbur Katz er niður- komin núna, sagði Burden. — Eigið þér fjölskvldu f Banda- rfkjunum, sagði Wexford. — Það hygg ég vera. — Það á ég Ifka og ég þekki afskaplega fáa sem ekki eiga einhverja ættingja f Banda- rfkjunum og hins vegar eiga allir það sammerkt að hafa ekki hug- mynd um hvar þeir eru niður- komnir. mvnd. Wexford tók við skýrslunni og hentí á hana með pattaralegum vfsifingri. — Já, mér datt það f hug f nótt, sagði hann. — Þegar ég tók mér hvfld frá Walt Whitman og Rosetti augnablik. En auðvitað hefði ég átt að láta mér detfa það í hug fyrr. Parsons sagði að konan hans hefði komið hingað þegar hún var sextán ára og samt áttaði ég mig ekki. Einhverra hluta vegna hafðí ég ekki haldið að hún hefði verið enn f skóla þá. En hún varð kennslukona — hafði farið f menntaskóla. Hún hlýtur að hafa verið f skóla, þcgar hún var f Flagford. Hún var I skóla þegar þau fluttu og hún hélt námi sfnu áfram. — Hér eru aðeins tveir slíkir skólar f grendínni, sagði Burden. — Það er kvennaskóli Kings- markham og svo klausturskólinn f Sewingbury — St. Catherines. — Ég þvkist viss um að hún hafi ekki verið f klausturskólan- um. Hún var meðþódisti og eftir því sem ég bezt veit var fra>nka hennar það Ifka. Og frænkan unga gifti sig f meþódistakirkju. En nú erum við sem sagt svo óheppnir að það er kominn laugardagur og skðlínn lokaður. En mig langar fil þér hafið upp á rektornum. Ilún heitir ungfrú Fowler og býr á York Road. Revnið að fá allt upp úr henni sem mögulegt er. Við þvrftum lfka að fá lista yfir allar þær stúlkur sem voru f sama bekk og Margaret Godfrey á tfmabilinu frá september 1949 og fram til júlf áárinu 1951. — Það gæti orðið tafsamt að hafa upp á þeim. — Ég geri mér fulla grein fyrir þvf Burden. En einhvers staðar verðum við að bvrja og það er ekki fráleitara að bvrja hér en einhvers staðar annars staðar. Við vitum allt um líf Margaret Parsons f Balham og það virðist hafa verið sérdeilis tilbreytinga- laust. Það virðist í rauninni að- eins tvennt hafa gerzt f Iffi hennar. Astin og dauðinn, Burden. Astin og dauðinn. Og það furðulega er að hvort tveggja gerðist hér. Einhver elskaði hana hér og þegar hún kom hingað aftur var einhver hér sem mvrti hana. Kannski man einhver af bekkjarsystrum hennar eftir vini sem hún átti — ungum manni sem hefur verið örvita af ást f hennar garð og glevmdi henni aldrei.... — Ég vildi óska að einhver góð- borgari með ábvrgðartilfinningu gæfi sig fram og segði okkur að hann hefði þekkt frú Parsons — bara segja okkur að hann hefði séð henni bregða fyrir f sfðustu viku, sagði Burden sem enn sat og braut heilann um skýrsluna frá Balham. Burden fór til að hringja til ungfrú Fowlers. Kvenmaður með dimma en fágaða rödd svaraði. Burden hóf útskýringar en ungfrú Fowler greip fram I fvrir honum. Margaret hafði verið í skólanum hennar, enda þótt hún mvndi ekki almennilega hvérnig hún leit út þá. En frú Fowler hafði séð hana fyrir skömmu í Kingsmarkham og svo hafði hún séð mvndina af henni sem birt var með fréttinni um að hún hefði verið mvrt. — Þetta er alveg voðalegt, sagði hún og var engu Ifkara en hún værí sármóðguð fremur er. það ylli henni sársauka. Burden fannst hún telja að það væri hreinasta móðgun að stúlka sem hefði gengið á jafn frábæran skóla og hún stjórnaði skyldi leyfa sér að láta myrða sig. Hann bað forláts á að trufla hana og spurði hvort hún gæti útvegað lista yfir stúlkur sem hefðu verið með henni og Wex- ford hafði minnzt á. — Ég skal hringja í ritara.skól- ans, frú Mortlock, sagði hún. — Ég skal biðja hana að fara f gegn- um gamlar skólaskýrslur. Getið þér komið um hádegisbilið til mfn? Burden þakkaði henni kærlega fyrir og kvaðst koma með gleði. A stöðinni hafðf læknirinn dr. Crocker kveðið upp úrskurð sinn. Hann sagði að frú Parsons hefði verið kvrkt annaðhvort með tau-

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.