Morgunblaðið - 21.01.1976, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. JANÚAR 1976
Risafuglinn
Gekk nú konungssonur aftur og fram
um þilfarið en á meðan barst skipið fyrir
straumi að lítilli ey, og á eynni hljóp
lítill hundur fram og aftur og gelti að
skipinu, eins og hann langaði til að
komast út í það. Konungssonur tók nú að
kalla á hundinn, en því meir sem
konungssonur kallaði, þeim mun hærra
gelti hundurinn. Konungssyni fannst
synd að hundurinn yrði að svelta í hel á
ey þessari, hann gat sér þess til, að hann
væri af skipi, sem farist hefði en ekki
fannst honum hann heldur geta hjálpað
kvikindinu, því ekki gat hann komið
skipsbátnum f sjóinn einsamall, og hinir
á skipinu sváfu svo vært, að honum
fannst hann ekki geta verið að vekja þá
bara vegna eins lítilfjörlegs hunds. En
veðrið var lygnt og milt, og konungs-
sonur hugsaði með sér: Ég verð víst að
reyna að koma út bátnum, og það gekk
betur en hann hafði búist við. Hann réri í
land og gekk að hundinum, en þegar
hann ætlaði að ná í hann hljóp hvutti
undan og svona héldu þeir áfram uns
þeir voru komnir að mikilli höll, sem var
bak viö hamra nokkra og sást ekki frá
skipinu. Þar ummyndaðist hundurinn og
varð að yndislegri konungsdóttur, og
inni sat maður, svo stór og ljótur, að
konungssonur varð dauðsmeykur við að
sjá hann.
„Ekki þarftu að vera hræddur við
mig“, sagði maðurinn, — og konungs-
sonur varð enn hræddari, er hann heyrði
málróm hans, — „því ég veit hvað þú
vilt: þið eruð 12 konungssynir, og þið
eruð að leita að 12 konungsdætrum. En
þær veit ég hvar eru því þær eru hjá
húsbónda minum, þar sitja þær á gull-
stólum hjá honum og greiða hár hans því
hann hefir 12 höfuð. Nú hafið þið siglt í 7
ár, en í önnur sjö munuð þig sigla, áður
en þið finnið þær. En svo gætir þú nú
gjarna orðið hérna eftir og gífst dóttur
minni, en fyrst yrðir þú samt að ráða
húsbónda mínum bana. Hann er
strangur og harður, og við erum allir
leiðir á hörku hans, og þegar hann er
dauður, verð ég konungur í hans stað.
„Hér hefi ég sverð sem bítur“, sagði
risinn svo og fékk konungssyni gamalt og
ryðgað sverð, en þegar konungssonur
sveiflaði því það datt riðið af og sverðið
glóði og glampaði á það.
„Þegar þú kemur út í skipið aftur“,
sagði risinn, „þá mundu að fela sverðið í
rúmi þínu, svo Svartur sjái það ekki.
Hann mun öfunda þig af því og leggja á
þig hatur. Þegar svo vantar þrjá daga á
það að önnur 7 ár séu liðin, þá fer alveg
eins og nú: Þið fáið ofsaveður, en þegar
það lægir, verðið þið allir syfjaðir, nema
þú og þá verðurðu að taka sverðið og róa
{ land, þá kemur þú að höll, þar sem
úlfar, bjarndýr og ljón standa á verði, en
þú skalt ekki hræðast þessi dýr, því þau
gera þér ekki minnsta mein. En þegar þú
kemur inn í höllina, muntu sjá, hvar
þursi situr í hásæti í stórum og fögrum
sal, en tólf höfðaður er hann og konungs-
dæturnar greiða hár hans hver á sínu
höfði. Og það skaltu vita, að það er starfi,
sem þeim ekki geðjast að. Þá verðurðu að
hafa hraðann á og höggva hvert höfuðið
af þursanum eftir annað. Ef hann vaknar
og sér þig, þá gleypir hann þig með húð
og hári.“
Konungssonur reri nú út í skipið með
sverðið og mundi vel allt það sem honum
hafði verið sagt. Hinir lágu enn og sváfu,
og svo faldi hann sverðið í bóli sínu og
hvorki Svartur skipstjóri né neinn annar
Vígalegur. — Nei, nei. Það er
konan hans sem stffpressar
alltaf nærfötin hans.
Meö kveöju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns-
— Þér sögðust hafa fengið hug-
26
Ronald Parsons, skrifstofu-
maður, tuttugu og sjö ára gamall.
varð leigjandi hjá frú Ives f aprfl
1954. Ethel Ives lézt úr krabba-
meini þremur árum sfðar.
Margaret Godfrev og Ronald
Parsons giftu sig í Balham f ágúst
1957 og þau hjuggu áfram f hús-
inu við St. Johns, þar sem frú Ives
hafði arfleitt dðttur sína og
fösturdóttur f sameiningu að hús-
inu.
— Mér þætti gaman að vita
hvar frú Wilbur Katz er niður-
komin núna, sagði Burden.
— Eigið þér fjölskvldu f Banda-
rfkjunum, sagði Wexford.
— Það hygg ég vera.
— Það á ég Ifka og ég þekki
afskaplega fáa sem ekki eiga
einhverja ættingja f Banda-
rfkjunum og hins vegar eiga allir
það sammerkt að hafa ekki hug-
mynd um hvar þeir eru niður-
komnir.
mvnd.
Wexford tók við skýrslunni og
hentí á hana með pattaralegum
vfsifingri.
— Já, mér datt það f hug f nótt,
sagði hann. — Þegar ég tók mér
hvfld frá Walt Whitman og
Rosetti augnablik. En auðvitað
hefði ég átt að láta mér detfa það
í hug fyrr. Parsons sagði að konan
hans hefði komið hingað þegar
hún var sextán ára og samt áttaði
ég mig ekki. Einhverra hluta
vegna hafðí ég ekki haldið að hún
hefði verið enn f skóla þá. En hún
varð kennslukona — hafði farið f
menntaskóla. Hún hlýtur að hafa
verið f skóla, þcgar hún var f
Flagford. Hún var I skóla þegar
þau fluttu og hún hélt námi sfnu
áfram.
— Hér eru aðeins tveir slíkir
skólar f grendínni, sagði Burden.
— Það er kvennaskóli Kings-
markham og svo klausturskólinn
f Sewingbury — St. Catherines.
— Ég þvkist viss um að hún
hafi ekki verið f klausturskólan-
um. Hún var meðþódisti og eftir
því sem ég bezt veit var fra>nka
hennar það Ifka. Og frænkan
unga gifti sig f meþódistakirkju.
En nú erum við sem sagt svo
óheppnir að það er kominn
laugardagur og skðlínn lokaður.
En mig langar fil þér hafið upp á
rektornum. Ilún heitir ungfrú
Fowler og býr á York Road.
Revnið að fá allt upp úr henni
sem mögulegt er. Við þvrftum
lfka að fá lista yfir allar þær
stúlkur sem voru f sama bekk og
Margaret Godfrey á tfmabilinu
frá september 1949 og fram til
júlf áárinu 1951.
— Það gæti orðið tafsamt að
hafa upp á þeim.
— Ég geri mér fulla grein fyrir
þvf Burden. En einhvers staðar
verðum við að bvrja og það er
ekki fráleitara að bvrja hér en
einhvers staðar annars staðar.
Við vitum allt um líf Margaret
Parsons f Balham og það virðist
hafa verið sérdeilis tilbreytinga-
laust. Það virðist í rauninni að-
eins tvennt hafa gerzt f Iffi
hennar. Astin og dauðinn,
Burden. Astin og dauðinn.
Og það furðulega er að hvort
tveggja gerðist hér. Einhver
elskaði hana hér og þegar hún
kom hingað aftur var einhver hér
sem mvrti hana. Kannski man
einhver af bekkjarsystrum
hennar eftir vini sem hún átti —
ungum manni sem hefur verið
örvita af ást f hennar garð og
glevmdi henni aldrei....
— Ég vildi óska að einhver góð-
borgari með ábvrgðartilfinningu
gæfi sig fram og segði okkur að
hann hefði þekkt frú Parsons —
bara segja okkur að hann hefði
séð henni bregða fyrir f sfðustu
viku, sagði Burden sem enn sat og
braut heilann um skýrsluna frá
Balham.
Burden fór til að hringja til
ungfrú Fowlers. Kvenmaður með
dimma en fágaða rödd svaraði.
Burden hóf útskýringar en
ungfrú Fowler greip fram I fvrir
honum.
Margaret hafði verið í
skólanum hennar, enda þótt hún
mvndi ekki almennilega hvérnig
hún leit út þá. En frú Fowler
hafði séð hana fyrir skömmu í
Kingsmarkham og svo hafði hún
séð mvndina af henni sem birt
var með fréttinni um að hún
hefði verið mvrt.
— Þetta er alveg voðalegt, sagði
hún og var engu Ifkara en hún
værí sármóðguð fremur er. það
ylli henni sársauka.
Burden fannst hún telja að það
væri hreinasta móðgun að stúlka
sem hefði gengið á jafn frábæran
skóla og hún stjórnaði skyldi
leyfa sér að láta myrða sig.
Hann bað forláts á að trufla
hana og spurði hvort hún gæti
útvegað lista yfir stúlkur sem
hefðu verið með henni og Wex-
ford hafði minnzt á.
— Ég skal hringja í ritara.skól-
ans, frú Mortlock, sagði hún. —
Ég skal biðja hana að fara f gegn-
um gamlar skólaskýrslur. Getið
þér komið um hádegisbilið til
mfn?
Burden þakkaði henni kærlega
fyrir og kvaðst koma með gleði.
A stöðinni hafðf læknirinn dr.
Crocker kveðið upp úrskurð sinn.
Hann sagði að frú Parsons hefði
verið kvrkt annaðhvort með tau-