Morgunblaðið - 13.03.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. MARZ 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraelSK!,,í'
Sigurður
Gunnarsson þýddi
hann var nú horfinn frá. Alls staöar biðu
óþrjótandi verkefni.
SJÖUNDI KAFLI
Daginn eftir voru unglingarnir fjórir,
Míron, Jesemel, María og Óskar komnir
norður til Galíleu og horfðu yfir Jórdan-
ar-dalinn. Þau höfðu stöðvað jeppann í
fjallshlíð nokkurri og voru nú stödd rétt
hjá landamærum Sýrlands, sem því mið-
ur var óvinveitt ísrael. Þau sáu nokkur
lítil bændabýli ísraelsmegin, og sum
þeirra voru svo nærri landamærunum,
að skuggar þeirra teygóu sig yfir á sýr-
lenzka grund. Ungir og glaðværir dreng-
ir teymdu asna rétt hjá mörkum ríkjanna
og virtust vissulega njóta lífsins að hætti
heilbrigöra barna. En inni í Sýrlandi var
hvergi líf á sjá aðeins skrælnaða þyrni-
runna og kyrkingslega kaktusa.
Þart verdur gaman art sjá hva<l Lilli hefur
keypt fvrir fimmhundruð kallinn. sem ég gaf
hunum í afmælisgjöf?
COSPER
Áin Jórdan lykkjaðist eftir dalbotnin-
um, vatnslítil og lygn, og sindraði í sól-
skininu. Niðri vió ána voru stórbýli með
víðáttumiklum akurlendum. Þar óx maís,
og þar mátti einnig finna margvíslega
ávexti, svo sem vínber, appelsínur, epli,
ferskjur, tómata og banana, auk alls kon-
ar garðávaxta og káltegunda. En fyrir
tveimur árum hafði hér í Galileu aðeins
verið gnægö af tvennu: lítilli tóbaksjurt
og stórri malaríuflugu.
Unglingarnir fjórir höfóu ekið i jepp-
anum um nóttina til Galíleu, og hingað
voru þau komin, þegar sólin steig upp
yfir fjöllin í austri og hellti unaðslegu
geislaflóói sínu yfir dalinn og umhverfið.
Héðan sáu Gyðingarnir þrir samyrkjubú-
ið, þar sem þau bjuggu. Þau bentu Óskari
á það og sögðu að það héti Naot Davíd.
Naot þýóir vin, en það er gróið svæði eða
trjálundur í eyðimörk, og nafnið Davíð
kannast þú vel við. Það var Davíð, sem
barðist vió risann Golíat og vann sigur.
Þarna blasti Djúpavatn við eins og
svart silkiteppi í hitamóðunni. Áður fyrr
hafói vatnið náó töluvert lengra norður,
og það voru víðáttumiklar malaríumýrar
báðum megin vió Jórdan. Nú höfóu flest-
ar mýrarnar verið þurrkaðar upp og
malaríupestin að mestu úr sögunni. Þó
var enn haldið áfram að þurrka upp
mýrarnar enn þá betur, og samyrkjubúið
sem við skulum kalla Daviðlund, átti
landsvæði þarna nióur frá, sem þau
gerðu ráð fyrir að yrði fullræktað á
næstu tveimur til þremur árum.
„Míron fékk malaríu," sagði María.
„Hefur þú verið hér dálítið lengi?“
spurði Óskar og leit til Mírons. Og jafn-
framt fór hann að hugsa um, hve gamall
hann mundi vera. Hann gat verið sautjan
ára, og hann gat líka verið kominn yfir
tvitugt.
„Segðu honum alla söguna,“ sagði
María við Míron.
Svo settust þau í skugga jeppans.
María náði sér í ferskju, óvenju stóra og
safamikla ferskju, sem hún fann í mal-
poka þeirra. Sólskinið, þvingandi heitt,
brá gullnu gliti á umhverfió, og þau sáu
aftur drengina, sem undu glaðir hjá asn-
anum við landamærin. En nú veittu þau
einnig athygli ungum stúlkum og stórum
drengjum, sem unnu á ökrunum. Míron
hafði hallað sér út af á jörðina og var
óvenju fölur. Hann hlaut að vera eitt-
hvað lasinn. Óskar ætlaði að spyrja hann
eftir því, en þá ýtti María við honum, og
Þetta er Viggi.— Þad var
hann sem revndi að likja eftir
alls konar villidýrum.
Tveir þingmenn rifust eitt
sinn svo heiftarlega í þinginu
að þeir töluðust ekki við lengi á
eftir. Ef þeir mættust á götu
létu þeir sem þeir sæju ekki
hvor annan.
K'itt sinn i mikilli ófærð
mættust þeir i troðningi, þar
sem annar hver þeirra hlaut að
vfkja. Þeir stönzuðu og stóðu
þögulir andspænis hvor öðrum
nokkra stund Loks rauf annar
þögninaog sagði:
— Eg vík aldrei úr vegi fvr-
ir erkiþrjótum.
— En það geri ég alltaf, svar-
aði hinn og steig til hliðar.
X
— Þú ert Gvðingur, eða er
það ekki? spurði Ameríkani lít-
inn, feitan náunga, sem sat við
hliðina á honum í járnbrautar-
klefa.
— Jú, ég er Gvðingur, var
svarið.
— Þetta sýndist mér, en ég er
ekki Gyðingur.
Það var ekki laust við að
nokkurs stolts gætti í röddinni,
er hann bætti við:
1 litla þorpinu þar sem ég á
heima er ekki einn einasti Gyð-
ingur. -.
— Það er líka aðeins þorp,
varð Gvðingnum að orði.
X
Þegar Charles Dawes var
sendiherra Kandaríkjanna í
Englandi, keypti hann eitt sinn
blað af blaðsöludreng i London.
Drengurinn lét hann fá það
sem honum bar til baka.
— Fyrir þetta blað hefði ég
orðið að borga helnringi meira í
Bandarikjunum, sagði sendi-
herrann.
— Ja-ja, herra, sagði dreng-
urinn, þér getið fengið að borga
helmingi meira ef þér viljið,
svo að þér séuð eins og heima
hjá yður.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
17
— Þykir þér lítið vænt um
frænda þinn?
— Hvar meinarðu eiginlega?
Hann sem bjargaði okkur frá fá-
tækt og basli þegar hinn Ijúfi
faðir minn yfirgaf okkur Hann
sem við eigum allt að þakka.
Hún glotti við.
— Ilvað heldurðu sjálfur.
— Ja, ég hef nú stundum rekizt á
að því meira sem maður hjálpar
fólki, því meira hatar það mann
fvrir vikið.
— Hurst. ég verð að segja eitt. Þú
ert fjári huggulegur
— Það eru tíu ár á milli okkar.
Ohrúanlegt bil.
Hún leit við og brosti til hans út
að eyrum. sjálfsöruggu hrosi sem
vitnaði fullkomlega um að hún
var sér meðvitandí um fegurð
sína.
— Kannski ekki óbrúaniegl.
sagði hún. — Við skulum athuga
málið.
Helen tók á móti þeim. Hún var
i grænum kjól og David fann
einhverja kynlega strauma fara
um sig þegar hann leit á hana og
furðaði sig á þeim sterku kennd-
um, sem hún hafði vakið með
honum Hann hlaut að viður-
kenna að hún var ekki aðeins
falleg, heldur sameinaði hún
glæsileik franskra kvenna með
sjálfstæðri framkomu sem
einkennir þá sem eru af
keltnesku bergi brotnir.
— Gaman að þér gátuð komið,
sagði hún kurteislega. — Þakka
þér fvrir að ná f hann, Nieole.
— Ekkert að þakka, sagði
Nicole. — Mín var ánægjan.
Hann haföi grunað rétt. Það var
engin hlýja millum þeirra. En
það var ekki fvrr en hann hitti
Marcel Carrier að hann fór að
brjóta heilann um hvort andúöin
væri sprottin af afbrýðisemi og
hræðslu við að þessi örvggisgjafi
þeirra myndi giftast Helen
Stewart.
Mareel Carrier geislaði af
persónutöfrum. Önnur orð voru
fánýt til lýsingar á honum. Þessir
töfrar voru augljósri frá þeirri
stundu sem hann kom i herhergið
og gleðisvipurinn á andliti hans
var augljós, þegar hann greip um
axlir Davids og þrýsti hann vina-
lega og fagnaói komu hans á
heimili sitt.
Hann var maður hávaxinn,
herðabreiður og vel hvggður, vel
klæddur smekklega. Hárið var
silfurhvitt og það lá við að
persónuleiki hans væri á
einhvern hátt dálitið vfirþvrm-
andi, hugsaói David með sér.
Hann hlaut að vera minnsta kosti
sextugur, ef ekki meira en hrevf-
ingar hans og fas voru sérstaklega
unglegt.
Helen var ástæðan fvrir því að
honum hafði verið boðið hingað.
hugsaði David skömmu síðar.
Hún hafði lagt inn gott orð fvrir
hann og Marcel Carrier leiddi
ekki hjá sér það sem hún sagði.
Það væri fráleitt að hver sem er
fengi slíkar móttökur — bara
fyrir kurteisissakir og i aðra
röndina fannst honum jafnvel
eilítið óþægilegt hversu Carrier
lagði sig í Ifma að sýna honum
gæzku og alúð. Aftur á móti var
ekki hægt að segja að bróðir
Nicole, Paul Derain, fagnaði
komu hans, eða reyndi að láta líta
út fyrir að hann gerðí það. Fýlan
lýsti af honum langar leiðir.
— Er bróðir þinn alltaf svona
þunglv ndislegur, vogaði hann sér
að spvrja Nieole.
— Þú verður að skilja hann,
sagði hún. — Hann er fátækur
maóur og þarf á peningum að
halda.
— Eg er Ifka fátækur maður.
sagði hann. — Og mér þykir gott
að hafa peninga undir höndum,
en ég geng ekki um og lít út eins
og hryggðarmvnd vegna þess.
— Að visu. en þú ert ekki i
sömu aðstöðu og Paul. Hann sér
ríkidæmiö alit i kringum sig, dag
og nótt, og svo verður hann að
sníkja sér vasapeninga til að geta
boðið kvenmanni upp ádrvkk.
— Ég bið nú forláts á afskipta-
seminni, en gæti hann ekki
fengið sér vinnu?
— Hvers vegna ætti hann að
gera það? Hann erfir þetta allt
einn góðan veðurdag.
David kinkaði kolli.
— Rökrétt náttúrlega.
— Hann er að læra að hafa
eftirlit með eigninni,. sagði
Nicole eftir nokkra umhugsun. —
Og fra»ndi er að revna að setja
hann inn í alls konar viðskipta-
mál og svoleiðis sem ég skil
hvorki haus né hala á.
— Og hvaða viðskipti stundar
frændi þinn?
Honum fannst ekki óeðlilegt
þótt hann bæri fram þessa spurn-
ingu.
Nicole skrikti.
— Mamma verður vitlaus, þeg-
ar ég minnist á það. Henni finnst
fyrir neðan allar hellur að minn-
ast á það. En hann var sem sé
slátrari.
— Raunverulegur slátrari? Þú
átt við...
— Nei, hann kallaði sig nú
heildsölukaupmann eða eitthvað
svoleiðis. En afi minn var slátrari