Morgunblaðið - 21.05.1976, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. MAI 1976
A hættu-
slóðum í
ísrael™1' L7
Sigurður
Gunnarsson þýddi
Og svo var hún horfin út í myrkrió,
jafnskyndilega og hún hafði komið —
horfin — með Alí.
Þau sneru heimleiðis, hljóð og hugsi.
r
EF þú setur I staðinn fyrir tölurnar í flaggi
þessara sæfarenda á flekanum slnum tilsvar-
andi stafi úr stafrófinu (5 er sama og E) þá
sérðu hvert ferð þeirra er heitið.
J
Óskar hugsaði um það, að á morgun
yrði hann að kveðja öðru sinni og fara
burt úr þessu landi, þar sem hann hafði
eignazt svo marga vini. Aron hugsaði um
það, að i þessu landi ætlaði hann að lifa
og starfa, það sem eftir væri ævinnar, —
hann hafði tekið ákvörðun um þetta í
nótt, — því að hér var María systir hans,
eina persónan, sem enn var á lífi í ætt
þeirra. En María, — um hvað hugsaði
hún?
Þegar þau voru komin yfir landamærin
var sem létti af þeim þungu fargi. Þau
voru sloppin úr allri hættu.
Óskar nam skyndilega staðar og sagði:
,,Ég ætla að kveðja ykkur hérna, þar
sem við erum ein og út af fyrir okkur.
Svo fer ég til Haífa í fyrramálið, og ég vil
ekki, að neinn fylgi mér. Ég fer með
fyrsta áætlunarvagninum. Ég bið þig,
María, að bera þeim Míroni, Ester og
Jesemel beztu kveðju mína, — og svo
öllum hinum.“
,,Já, Óskar, það skal ég vissulega gera.
(4
Óskar var stundarkorn annars hugar,
— eins og í leiðslu. Á meóan rann upp
nýr dagur, og ljósið flæddi yfir landið
alveg ótrúlega fljótt, — yfir Israel og
Sýrland, — eins langt og augað eygói.Það
var sem allt vaknaði af værum blundi, —
jafnvel sjálf eyðimörkin.
Fuglakliður fyllti loftið.
Þegar Öskar kom til sjálfs sín á ný,
sagði hann strax:
„Nú legg ég af stað.“
Sara litla kom hlaupandi til þeirra.
Hún var nývöknuð og grét sárt, af þvi að
hún fann ekki Alí. María þrýsti henni að
sér. Hún gat ekki fylgt Óskari að áætlun-
arvagninum, sem þau sáu uppi í dalnum,
og nálgaðist óðum. Svo laut hún niður
yfir Söru litlu og mælti:
„Við hittumst aftur, — við hittumst
áreiðanlega öll aftur.“
Og við Söru litlu, sem enn grét sárlega,
sagði hún hughreystandi:
„Ef til vill hittir þú Ali aftur, Sara,
þegar þú ert orðin stór, — því að hann er
bróðir þinn. Og bróður sinn finnur mað-
ur alltaf aftur.“
Síðan fór Óskar, — fór út í fjarskann
og óráðna framtíðina.
vów
MORötlN
KAFP/NU
Það voru ekki kertin þegar allt kom til alls!
Kalli ætlaði að taka próf 1
lögfræði.
Prófessorinn: — En ég hef
ekki séð þig á fyrirlestrum hjá
mér.
Kalli: — Það hlýtur að vera
frændi minn, sem þú hefur
ekki séð. Við erum svo Hkir að
ómögulegt er að þekkja okkur
1 sundur.
X
Eiginmaðurinn: — Þú
verður að viðurkenna, að karl-
menn hafa betri smekk en
konur.
Konan: — Já, það skal ég
fúslega — þú giftist mér og ég
giftist þér.
X
Anna: — Er það ekki skrftið,
ég get ekki sofið, þegar ég
drekk kaffi.
Ólfna: — En ég get ekki
drukkið kaffi, þegar ég sef.
Kona prófessorsins: —
Hefurðu athugað, að 1 dag eru
25 ár sfðan við trúlofuðumst?
Prófessorinn: — 25 ár, hvað
er að heyra þetta? Þú hefðir
átt að minna mig á þetta fyrr.
Það er sennilega kominn tfmi
tíl að við förum að gifta okkur.
X
Árni og Jón hittust á förnum
vegi.
Arni: — Eftir fyrirlestur-
inn, sem Einar hélt um dag-
inn, læddist hann út á tánum.
Jón: — Hvers vegna á tán-
um?
Arni: — Af þvf að hann vildi
ekki vekja áheyrendur.
X
Gústi (við sjálfan sig): — Ef
ég bara vissi, hvar ég ætti
heima, er ég ekki fyllri en það,
að ég kæmist heim.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eft»r Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
70
— Ég er staðráðinn f að lala við
hann. Ef þér getið talið lög-
regluna á að koma á vettvang er
það fvrirtak. En ég vil ekki bfða.
— Allt f lagi. En ef svo er levfið
mér þá að bjóða fram aðstoð
mína.
David leit á byssuna sem Miles
tók fram og lagði á brfkina á miili
þeirra.
— Hún kæmi mér ekki að
neinu gagni, sagði hann. — Eg
hef aldrei handleikið skotvopn.
Eg mvndí bara skjóta löppina
undan sjálfum mér.
— Þér þurfið ekki að beita
vopninu. sagði Miles. — En það
ga-ti haft sfn áhrif að þér va*ruð
með það.
—Eg er sammáia honum f því,
sagði Helen.
— Þeir revna þá ekki að
leggjast á veiku höndina.
— Þú heldur að þeir ætli eitt-
hvað að revna að vinna mér mein.
— Elskan mfn, hugsaðu um það
sem þegar hefur geret.
— Auðvitað eruð þér bein ógn-
un við þá. sagði Miles.
— Það getur verið að allt taki
þetta sinn tfma, en auðvitað verða
málin athuguð. Þetta skjal til
dæmis verður tekið með f
reikninginn og væntanlega rætt
við Mme Desgranges og það gæti
sfðan orðið til að koma af stað
almennilegri rannsókn og þá
vrðu það ekki sízt fjárreiður
Marcels Carriers sem vrðu f
hrnnnidepli. Ef vfirlýsing Mme
Desgranges er sönn er ekki vafi á
þvf að hann hefur tekið gullið.
llann kann að hugsa sem svo að ef
hann losar síg við vður og kemur
Mme Desgranges fyrir sé hann
ekki f neinni hættu. Og hafið f
huga að málið kemur ekki við
hann einan. Ef Paul Derain á að
standa uppi arflaus mun hann
ekki hafa af þvf mikla samvizku
þótt iila fari fyrir yður. Hann
mun ekki hika við að vinna yður
mein f hvaða mynd sem hann
gæti.
sagt honum frá áhættunni?
— Ég veit það að vfsu ekki. En
ég held að þér ættuð að sýna
fvllstu aðgát.
— Ég fæ ekki séð hvernig ég
ætti að bera þessa bvssu svo að
ekki sjáist strax. Auk þess er önn-
ur höndin á mér ónýt...
David revndi að telja Lazenby
af að krefjast þess að hann færi
með bvssu f leiðangur sinn, ekki
vegna þess hann sæi ckki að hann
myndi vera í mikilli hættu í höll-
tnni heldur sakir þess að ekki
hvarflaði að honum eítt augna-
blik að byssan mvndi koma ger-
samlega óþjálfuðum manni að
notum og auk þess þegar haft
væri f huga að hann var með aðra
höndina f fatla.
— Takið hana í hflnum með
yður, sagði Anya Martin allt í
einu hvar hún sat róleg við
gluggann. — Þér getið þá skilið
hana eftir þar þegar þér komið til
hallarinnar.
— Ég mæli Ifka með því, sagði
Helen. — Mér Ifður skár að vita
að þú hefur eitthvað þér til
verndar.
David yppti öxlum.
— Gott og vel. Ég skal gera það.
— Frábært.
Lazenby leit til Anva. —
Hvernig er ástandið?
— Ég held að stundin sé
ákjósanleg, sagði hún. — Nú er
enginn f húsagarðinum. Þjónninn
var kallaður af varðstöðunni fvrir
skammri stundu og ekki hefur
annar komið f hans stað. Senni-
lega er annrfki f veitingasalnum
þessa stundina.
— Auðvitað hrópaði Helen upp.
— Nú er verið að bera fram
kviildverðinn. Auðvitað er þetta
ean veitingahús og verður að
sinna sínum skyldustörfum.
Miles horfði hugsandi á David.
— Eruð þér vissir um að þér
treystið vður f þetta? Ef þér hafið
komið alla leið frá Spáni í dag...
David stóð upp galvaskur.
— Ég er fullur af þrótti.
Adrenalfnið strevmir um
æðarnar. Ég er sjúkur og ég er
þreyttur og ér er hræddur og
reiður og ég verð að fara áður en
þetta Ifður hjá.
Helen reis Ifka á fætur.
— Þú kemur ekki, sagði David
við hana.
Hún mðtmælti harðlega unz
Miles Lazenbv sagði hlýlega:
— Við kjósum að þér verðið
eftir hér, ungfrú Stewart. Þvf
minna sem þér flækið vður f
málið þvf betra. Ég vil að Mlle
Martin verði einnig hér um kyrrt
til að fylgjast sem gaumgæfi-
legast með framvindu mála. Eftir
að við höfum komið M. Hurst af
stað.
— Hvernig hafið þið hugsað
vkkur að gera það? spurði Helen.
— Það verður tiltölulega ein-
falt mál, sagði hann léttur f máli.
— Ég vona þér levfið Mlle Martin
að koma aftur til vðar þegar við
erum farnir.
— Ég held það sé hættulegt
fyrir Davfd að fara einan.