Morgunblaðið - 01.06.1976, Blaðsíða 12

12
MORC.UNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. JUNt 1976
Nái maður
ekki andanum
í músikinni,
til hvers eru þá fingraæfingar?
Unnur Marfa. Myndin var tekin á heimili hennar f gær.
Ljósm. Kax.
segir fiðluleikarinn
Unnur María Ingólfsdóttir
Mfnar bestu stundir f Iffinu voru þegar við systurnar vorum saman
og lékum saman, segir Unnur Marfa. Við höfðum sömu áhugamál og
vorum alltaf mjög samrýndar.
A OPNUNARTÓNLEIKUM
listahátíðar á föstudagskvöld
leikur ung fslenzk stúlka, Unn-
ur Marfa Ingólfsdóttir, fiðlu-
konsert Mendelsohns með Sin-
fónfuhljómsveit tslands undir
stjórn Bandaríkjamannsins
Pauls Douglas Freemans. Til
þess kom hún f sl. viku heim
frá New York með sitt nýunna
BA-háskólapróf í músik frá
Juliardskólanum fræga. Er
fréttamaður Mbl. hitti hana á
heimili móður hennar/ Ingu
Þorgeirsdóttur, á Hofteigi 48,
og lét þau orð falla með ham-
ingjuóskum, að Ifklega væri
hún fegin að vera búin f skólan-
um, tók hún þvf fjarri.
— Nú hlakka ég einmitt til
að halda áfram að læra. sagði
Unnur María. Auðvitað er mik-
il og góð reynsla að Ijúka próf-
um. Og f þessum skólum, sem
ég var f, Curtis Institut og
Juliard-tónlistarskóla, verður
maður að gangast undir vissan
aga og skila sinni vinnu refja-
laust. Það er allt annað eða
vera f einkatfmum. Oft þótti
mér að vfsu varla nægur tími
til æfinga vegna aukagrein-
anna. En einmitt þeirra vegna
finnst mér núna ég hafa ein-
hverja þekkingu til að vinna úr
og fara að standa á eigin fótum.
Við að kynnast hugsunarhætti
fólks með svo mikla reynslu í
tækni og tónlist, fer maður að
hugsa öðruvfsi. Og nú finnst
mér einmitt svo spennandi að
horfa fram á veginn og halda
áfram að læra. Ég vona að ég sé
búin að fá styrk til næstu
tveggja ára, til að halda áfram
erlendis. Fulbright-styrk til
næsta árs og Ifklega annan fyr-
ir árið 1977 — ’78.
Aður en lengra er haldið, er
rétt að rifja upp 24ra ára ævi-
feril Unnar Maríu, þar sem tón-
list hefur alltaf skipað stórt
rúm, allt frá því hún gar farið
að syngja og leika á flautu og
fékk 5 — 6 ára gömul að fylgj-
ast með Rut systur sinni i fiðlu-
tímum hjá Rut Hermanns. Hún
á til tónlistarfólks að sækja,
dóttir Ingólfs Guðbrandssonar
söngstjóra og Ingu Þorgeirs-
dóttur, og allar systurnar fimm
léku á hljóðfæri frá bernskuár-
um. Fjórar þeirra hafa valið sér
tónlist að ævistarfi, þrjár leggja
t.d. nú skerf til listahátíðar
1976. Rut er í Sinfóníuhljóm-
sveitinnv leikur líka á fiðluna í
Sögu dátans eftir Stravinsky í
Iðnó. Inga Rós, sem var að
ljúka prófi í Tónlistarskólanum
i sellóleik, leikur með Sinfóníu-
hljómsveitinni og á kammer-
tónleikum og Unnur María ein-
leik með Sinfóníurini, sem fyrr
segir. Þorgerður nam píanóleik
og söng og tók söngkennara-
braut í framhaldsnámi og
stjórnar m.a. Hamrahlíðarkórn-
um. Og þó fimmta systirín, Vil-
borg, sé við hjúkrunarfræði-
nám í Háskólanum, hefur hún
sitt hljóðfæri og leikur á það.
— Við sungum allar i kórum
og lékum á hljóðfæri, segir
Unnur María. Félagar okkar úr
tónlistarskólanum komu oft
heim með okkur. Og við spiluð-
um saman og mynduðum
hljómsveitir. Þetta eru yndis-
legustu stundirnar i lífi mínu.
Jú, jú, víð vorum í menntaskóla
líka, allar stúdentar frá MR og
það vað alltaf fjarska mikið að
gera. Hver stund var skipulögð.
Mamma sýndi þessu alltaf svo
mikinn áhuga og veitti okkur
stuðning. Við vorum á mismun-
andi aldri og studdum hver
aðra. Systur mínar hafa alltaf
verið mínar bestu vinkonur, þvi
áhugamálin voru þau sömu. Við
höfum ætíð verið mjög sam-
rýndar.
— Það var mikil breyting að
koma ein til New York, segir
Unnur María. Hún lauk stú-
dentsprófi 1971 og árið eftir
útskrifaðist hún úr Tónlistar-
skólanum hér með einleikara-
próf. Og þá hélt hún út til
Philadelphiu i Curtis Institut,
þar sem hún nam í eitt ár hjá
Jascha Brodsky. Hún tók próf
inn í skólann, en skólastjórinn
var Rudolf Serkin, vinur
Björns Ólafssonar, sem var
henni mjög velviljaður, segir
hún. — Breytingin var mikil að
koma út í hinn stóra heim, en
kannski ennþá meiri að koma
árið eftir til New York í Juli-
ardskólann, sem er stærri. I
Juliard-skólann kemur alls
staðar að úr heiminum ungt
fólk, sem er vant því að vera
bezt. Það tekur svolitinn tíma
að komast yfir það. í skólanum
eru myndaðar hljómsveitir,
sern eru hljómsveit eintómra
einleikara. Það er hluti af nám-
inu. Curtis-hljómsveitin er
stundum kölluð litla Philadel-
fíuhljómsveitin. Við lékum t.d.
í hljómleikasal Sinfóníuhljóm-
sveitarinnar þar undir stjórn
Ormandys, meðan ég var þar.
— Nei, nei, mér fannst ég
ekkert illa að heiman búin, þeg-
ar ég kom út, svarar Unnur
Maria spurningu þar að lút-
andi. — Ég er óskaplega þakk-
lát fyrir þá menntun, sem ég
fékk heima og Birni Ólafssyni
fyrir alla þá hjálp, sem hann
veitti mér. Hann lagði svo
mikla elsku í músikina, að mað-
ur lærði að bera lotningu og
virðingu fyrir henni. Það missi
ég aldrei frá mér aftur og það
er dýrmætt, að ég hefði ekki
með nokkru móti viljað fara
þess á mis. Þvi ef maður nær
ekki andanum í músikinni, til
hvers eru þá fingraæfingar og
allt hitt. í þessum hraða heimi
finnst mér stundum svo margt
annað gert að aðalatriði en það,
sem er í músikinni sjálfri.
Margir eru aldir upp í þvi að
hljóðfærið sé tæki, en samband-
ið við músíkina finna þeir ekki.
Það finnst mér sárt að sjá, eink-
um hjá hæfileikafólki. Þegar
t.d. gömlu verkin eru leikin án
þess að hafa þann anda, sem
þau eru samin í. Hvað er þá
eftir? Bravúr og trillur eru lát-
in yfirgnæfa. Oft eru menn
uppnumdir yfir einhverju, sem
mér finnst ekki rista djúpt. Þá
dettur mér í hug, hvort allt
þurfi endilega að verða svona
vélrænt í heiminum. En þetta á
auðvitað ekki við um alla. Það
er mikið af hæfileikafólki, sem
hefur líka mikið að segja og
sem gaman er að skiptast á
skoðunum við. í Evrópu er
þetta ekki eins áberandi og í
Ameríku. Ég held að fólk sé þar
ekki eins hrætt við að láta til-
finningar sínar i ljós. Til að
vera túlkandi listamaður, þarf
maður að eiga auðvelt með að
tjásig.
Unnur María hefur leikið og
komið fram á ýmsum stöðum
með hljómsveitum, er hún var
við nám á sumrin. — Já, ég var
14 ára, þegar ég fór til Svíþjóð-
ar, sagði hún, þegar vikið var að
því. — Og var í tvö sumur í
Nordisk Ungdoms Orkester í
Lundi. Og sumarið eftir var
mér boðið til Interlachen í
Michigan. Það voru min fyrstu
kynni af Ameríku. Síðan var
mér aftur boðið til Lundar, til
að vera konsertmeistari í
hljómsveitinni um sumarið og
að leika Beethoven-
fiðlukonsertinn. Við ferðuð-
umst um í Danmörku og Sví-
þjóð og lékum á ýmsum stöðum
og í upptöku. Sumarið þar á
eftir var ég konsertmeistari í
kammerhljómsveit í Sviþjóð.
Það var mjög gaman, þvi þá
vorum við systurnar tvær sam-
an. Inga Rós lék í hljómsveit-
inni á selló. Sumurin tvö þar á
eftir vorum við þrjár systurnar
saman í Camford-
sumarmúsikskólanum, ég, Þor-
gerður og Inga Rós. Ég var kon-
sertmeistari í kammerhljóm-
sveitinni og í sinfóníuhljóm-
sveit, það var skemmtileg
reynsla. Þarna kynntumst við
mörgu afbragðs fólki. Við feng-
um að flytja sinfóníur, kamm-
ermúsik, kvartetta og einleik
og spilað var frá morgni til
kvölds. Margt fólk kemur til
Camford frá tónlistarskólanum
í London og ég held enn sam-
bandi við margt af þvl tónlistar-
fólki, sem ég kynntist þar.
Sumt hefur síðar komið hingað
og leikið á tónleikum. Það var
þetta sumar, sem ég ákvað að
fara í framhaldsnám til Banda-
ríkjanna. Hafði eiginlega ætlað
til London, en Curtis-skólinn
freistaði mín, þar sem ég hafði
fengið þar ókeypis skólavist og
Systurnar fimm mvnduðu hljómsveit og léku saman. Unnur Marfa lengst til vinstri, þá Vilborg og Rut
með fiðlurnar, Þorgerður við pfanóið og Inga Rós lengst til hægri.