Morgunblaðið - 01.06.1976, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. JUNI 1976
13
Afmœli í dag:
Halldór 0. Þorbjörnsson
verzlunarmaður sjötugur
Halldór Ö. Þorbjörnsson
verslunarmaður, Stangarholti 20,
Reykjavík, elsti starfsmaður
Fálkans h/f, verður sjötugur í
dag. Halldór hefur starfað óslitið í
Fálkanum frá því á fyrri hluta
ársins 1928 til þessa dags, eða um
48 ár.
Ég minnist þess greinilega þeg-
ar Halldór, þá mjög ungur maður,
kom til min er ég var við vinnu á
svokölluðu „nikkeleringsverk-
stæði" i Fálkanum og falaðist eft-
ir vinnu. Mér fannst þessi ungi
piltur hinn snaggaralegasti, og
varð að samkomulagi að hann
réðst til föður míns, Ólafs
Magnússonar. Kaupið var þá ein
króna á tímann og þótti víst alls
ekki sem verst miðað við það sem
þá tíðkaðist.
Það kom strax i ljós að Halldór
var mjög laginn og í raun góður
smiður. Var honum því falið að
gera við grammófóna auk þess
sem hann fékkst við reiðhjólavið-
gerðir, en grammófónaviðgerð-
irnar voru býsna vandasamar. Á
þessum tima var fiutt inn allmik-
ið af Triumph-bifhjólum og hafði
Halldór það starf með höndum að
setja hjólin saman og annast vara-
hlutapantanir, sem hann gerði
með mikilli prýði. Þegar Fálkinn
fór að selja saumavélar i allstór-
um stíl eftir 1930, var Halldór
sjálfkjörinn til þess að annast
stillingar og viðgerðir á þeim, sem
hann hefur gert æ siðan. Þegar
Fálkinn hafði tekið umboð fyrir
keðjufyrirtækið Renold árið 1937,
annaðist Bragi heitinn pantanir á
þeim vörum þar til hann fór til
náms í Bretlandi árið 1941. Tók
þá Halldór að sér að sjá um birgð-
ir og afgreiðslu á þessum vörum
allt til loka ársins 1955, þegar
Bragi heitinn réðst til P’álkans að
nýju. Starf þetta innti hann af
hendi af stakri samviskusemi og
nákvæmni eins og öll önnur störf
sem hann hefur innt af hendi um
dagana.
Eg tel því að faðir okkar, Olafur
Magnússon, og hluthafar Fálkans
eigi Halldóri þakkir skildar fyrir
einstaklega trúverðuga þjónustu í
48 ár. Halldór verður að heiman í
dag.
Haraldur V. Ólafsson.
Fyrsta
skemmti-
ferðaskipið
á
fimmtudag
FYRSTA skemmtiferðaskip
sumarsins er væntanlegt hing-
að á fimmtudaginn kemur. Er
það Estonia sem er með 500 —
600 Þjóðverja um borð oglsern-
ur skipið hingað á vegum
Ferðaskrifstofu Zoéga.
Alls er von á níu skemmti-
ferðaskipum hingað í sumar á
vegum ferðaskrifstofunnar en
eitt gæti hugsanlega bætzt í
hópinn. Er þetta nokkur aukn-
ing skipa frá því sem var i
fyrrasumar en þó mun færri
skip en áður var, því að þegar
mest var um komur skemmti-
ferðaskipa komu hingað 22
skip. Engin skip koma nú hing-
að til lands með brezka
skemmtiferðamenn vegna
þorskastríðsins.
fullan skólastyrk. Jú, það hefi
ég haft allan tímann í Banda-
rikjunum. Þetta breytti dálítið
lífi mínu, en nú er ég ósköp
fegin að svo varð. Seinna hefi
ég hugsað mér að fara til Evr-
ópu, ætla til George Neikrug.
Fái ég þessa styrki sem ég á von
á, býst ég við að geta valið hvar
ég verð.
— Þetta hefur verið mikil og
góð reynsla í Bandaríkjunum
og góð rækifæri. Juliard-
skóiinn er í svo miklum tengsl-
um við Lincoln Center, þar sem
hægt er að kynnast alhliða list-
greinum, t.d. í óperunni og ball-
ettinum. Ég fór oft i tíma í
ballettinum, til að hlusta á og
sjá hvort ég gæti ekki lært af
þeim hvernig þeir hreyfa sig.
Við hljóðfæraleikarar þurfum
lika að einbeita okkur þanriig
að hugurinn og hreyfingarnar
verði eitt. Og þarna í New York
er óskaplega mikið um að vera,
eilíf listahátíð. í Curtis í Phila-
delfiu, þar sem nemendafjöldi
er minni, kynnist maður meira.
Þangað komu t.d. á afmælishá-
tíð allir þessir, sem einhvern
tíma höfðu verið nemendur
þar. Sumurin tvö, sem ég var í
Aspen í Colorado, kynntist ég
Dorothy DeLay, sem kenndi
mér þar. Ég varð svo hrifin af
henni, sá að hún átti svo vel við
mig, og það varð til þess að ég
ákvað að flytja mig til Juliard-
skólans, þar sem hún er. Þetta
er i fjallaþorpi og maður kynnt-
ist vel öllum, sem komu. Þar
komu t.d. Zuckerman og Perl-
man, Micha Dichter og Juliard-
kvartettinn og var mjög gaman
að kynnast þeim. Þessi sumur
stundaði ég nám þarna og iék í
sinfóníuhljómsveitinni.
— I fyrrasumar? Jú, þá fór
ég til Sviss og komst að hjá
Natan Milstein, sem mig var
búið að langa til lengi. Hann
hafði komið til Juliard-skólans
og veitt tilsögn þeim, sem
lengst voru komnir. Þarna i
Sviss fengu aðeins 10 á spila
fyrir hann, en hinir hlustuðu.
Daglega hafði hann opna tíma,
kenndi einum, en fjöldi manns
hlustaði. Ég komst í að spila
fyrir hann. Það var ákaflega
lærdómsríkt. Þó ekki væri
þetta lengi, þá lærði maður
meira á einni mínútu þar en á
löngum tíma annars staðar. Það
er svo stórkostlegt að kynnast
því hvernig svona maður vinn-
ur og hugsar og reyna að sjá
hvað það er sem veldur því að
hann kemst svona langt. Þann-
ig er það um alla listamenn. Og
alltaf er hægt að finna nýjar
leiðir og bæta sig. Þess vegna er
þetta viðfangsefni svo fullnægj-
andi.
Unnur María ætlar að halda
áfram námi erlendis næstu ár-
in, eins og fram hefur komið.
Og henni býðst nú líka að leika
einleik með sinfóníuhljómsveit-
um á ítalíu og í Sviss. — Það er
mjög gaman, segir hún. Nú fer
maður að geta unnið eitthvað
með náminu. Ég fer að undir-
búa mig fyrir hljömleika og
keppnir næstu árin. Og þá kem-
ur hin sígilda spurning: Ætlar
hún síðan að koma heim til
Islands? — Já, mér þykir svo
vænt um ísland, svarar Unnur
Maria um hæl. — En það verð-
ur auðvitað' að fara eftir því
hvort ég fæ nóg að gera hér,
bætir hún svo við.
En hún segir að sér hafði þótt
óskaplega vænt um að fá tæki-
færi til að koma núna. — Það er
bæði heiður og ánægja að fá
tækifæri til að leika á listahátið
með Sinfóniuhljómsveitinni,
segir hún. Það er allt annað að
fá að spila í heimalandi sínu.
í fyrstu var ætlunin að hún
léki konsert Tsjaikovskys en
sfðan varð út að það yrði Mend-
elsohn. Það varð að samkomu-
lagi milli hennar, hljómsveitar-
stjórans og listahátíðar. Hún
kvaðst hafa verið að æfa hann i
nokkra mánuði og hitti Free-
man í New York. Hann kom til
tslands fyrir helgina og er far-
inn að æfa með hljómsveitinni
og á Unnur María að koma til
æfinga á miðvikudag. — E. Pá.
HÖFUM OPNAÐ
Qalleri^J
LAUGAVEGI 42