Morgunblaðið - 01.06.1976, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. JUNI 1976
Alvöru-
borgin
eftir Hugrúnu
ekki eiga þá, það er ég alveg viss um.“
Þótt strákarnir væru komnir í hvarf upp
fyrir hæðina heyrðu kralckarnir hvernig
þeir öskruðu eins og villidýr í skógi.
„Ég ætla að biðja Guð að refsa þeim,“
sagði Anna litla sem varla gat varist
tárum, þegar hún horfði á eyðilegg-
inguna. Borgin okkar var svo falleg. Hún
hefði getað staðiö í marga daga, ef ekki
hefði rignt.“ „Þeir skulu fá þetta launað,
þótt seinna verði,“ sagði Jonni og kreppti
hnefana. Þeir skulu fá að kenna á þeim
þessum.“ „Mamma segir að vió eigum að
biðja fyrir óvinum okkar.“ sagði
Rebekka, „Ég get ekki fyrirgefið þeim,“
sagði Bjössi. „Fyrst verðum við þó að
fyrirgefa óvinunum áður en hægt er að
biðja fyrir þeim,“ bætti Rebekka við.
„Ekki ætla ég að biðja Guð og englana að
gæta þeirra,“ sagði Kútur litli. „Guð vill
ekki koma nálægt svona óþokkum.“
„Hann fyrirgefur þó syndir,“ sagði
Rebekka. „Jesús bað líka Guð að fyrir-
gefa þeim sem negldu hann á krossinn,
ættum við þá ekki að reyna að fyrirgefa
þessum strákum. Mér finnst, að þeir eigi
bágt.“ „Þeim hlýtur að líða illa ef þeir
hafa einhverja samvisku", sagði Inga
„Við vorum ekki að gera þeim neitt illt.
Þeir eru bara svona illa innrættir. Þetta
er glæpur.“
„Það getur ekki talist glæpur, en ljótur
hrekkur er það,“ sagði móðir barnanna á
Hóli. Hún hafði komið án þess að þau
tækju eftir þvi. „Við getum ekki fyrir-
gefið þetta marnrna," sagði Bjössi. „Við
vorum ekkert að gera þeim, þeir komu
bara eins og óargadýr og eyðilögðu allt
fyrir okkur.“ „Ég veit það,“ sagði móðir
hans, „Ég fylgdist með þessu öllu, en þið
megið ekki fyllast beiskju. Fyrirliði
þessara pilta er sá sem er nýkominn að
Heiði. Hann hefur átt ósköp bágt í
uppvextinum, frændi hans ætlar að
reyna aó bjarga honum, en hann er ekki
öfundsverður af því að hafa hann. Verst
er ef hann dregur aðra drengi út í
óknytti."
„Á hann ekki pabba og mömmu,?“
spurði Anna litla. „Jú, það á víst að heita
svo, en faðir hans hefur verið
drykkfelldur, og móðir hans andlega
sjúk, svo drengurinn hefur átt fjarska
bágt. Við verðum að taka tillit til þess.
Hann er orðinn svo beiskur og tillitslaus,
það er eins og honum finnist hann verða
að gera eitthvað sem bragð er að. Honum
finnst karlmennska í því. Hann hefur
aldrei fengið aó njóta sín.“ Börnin
horfðu á húsmóðurina alveg undrandi.
Þau gátu ekki fellt sig við það að hún
væri að afsaka óknyttina, þau gátu ekki
almennilega skilið að hún var að afsaka
drenginn, en ekki gjörðir hans. „Ekki
hefði okkur dottið í hug að gera þetta
öðrum krökkum," sagði Jonni. „Þið hafið
fengið öðruvísi uppeldi sem betur fer. ég
vona að ekkert ykkar komi svona fram í
daglegri umgengni við annað fólk, hvort
sem það eru börn eða fullorðnir,“ sagði
DRÁTTHAGIBLÝANTURINN
VtEP
MORÖÚN-ípK
kafp/nu \\ r*
Lilli litli má ekkert sjá svo hann klifri ekki upp á það.
Ur auglýsingu eftir stroku-
fanga:
— Sérstaklega er auðvelt að
þekkja manninn á svörtu
vangaskeggi, sem hann hefur
þó sennilega rakað af sér.
X
Presturinn: — Hvað gerðirðu
svo, lambið mitt, þegar hann
kyssti þig á kinnina.
Dóttirin: — Kg hagaði mér
kristilega — og bauð honum
hina kinnina.
X
Prestur sagði eitt sinn I stól-
ræðu, að allir þyrftu að endur-
fæðast, ef þeir ættu að komast
til himnarfkis. Þá fór Oli litli
að gráta. Þegar hann var
spurður, hvers vegna hann
væri að gráta, svaraði hann:
— Ég er svo hræddur um, að
þá verði ég stelpa.
Marfa litla: — Þegar ég verð
orðin stór, mamma mfn, þá
ætla ég að vera miklu spar-
samari en þú. Ég ætla aldrei
að gifta mig og enga stúlku að
fá til þess að passa börnin. Það
ætla ég að gera sjálf.
X
Flestir menn eru betri en orð-
rómurinn segir meðan þeir
lifa en verri en eftirmælin
segja, þegar þeir eru dánir.
X
Það er ekki minnkun að
beygja sig viljugur, en það er
minnkun að láta aðra beygja
sig nauðugan.
X
Til eru tvær tegundir af fiski-
mönnum, þeir, sem fiska sér
til gamans, og svo þeir, sem
veiða fisk.
V
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
78
að skrá þau þar sem þau b :
núna. Og þar sem síminn hér e.
ekki i lagi getum við ekki beð.'
um upplýsingar um nýja númen
þeirra.
David rétti fram höndina og
lyfti tólinu en sfminn var dauður.
— Get ég gert eitthvað annað?
sagði Helen.
David hafði verið að hugsa um
nunnuna, sem hafði setið úti við
gluggann á leiðinni hingað.
Snyrtilega burstaða skóna, vinnu-
lúnar hendur hennar, höfuðið
hneigt f auðmýkt. Hann hugsaði
um nöktu konuna f húsinu sinu,
vinnulúnar hendur hennar. ró-
legt yfirbragðið, fötin sem hvergi
voru sjáanleg. Föt sem hefðu get-
að gefið honum vísbendingu um
hver hún var.
Systir Madeleine, móðursystir
hans, sem lá dáin á bernskuheim-
iii sfnu.
— Einhver hefur komið að
þeim, sagði hann eins og við sjalf-
an sig. — Kannski þeir hafi heyrt
‘ Mme Desgranges. Eða kannski
gafst ekki tími til að flytja lfkið
áðr.r en ég kom á vettvang. Ég fór
f sómu lest, ég hefði getað farið
beint þangað ...
Var það ástæðan fyrir þvf að
hún hafði verið myrt? Til að
koma I veg fyrir hún hitti systur-
son sinn? það hafði verið kald-
hæðni örlaganna að þau skyldu
hafa verið f nokkrar klukku-
stundir f sama lestarklefa og hún
hefði á þeim tfma getað sagt hon-
um allt sem hún vlssi, allt sem
hún var að fara til að segja
honum. Öll leyndarmálin sem
hún vissi og höfðu orðið til þess
að hún var drepin. Til að loka á
henni munninum.
— Jaeques hlýtur að koma
fljótlega aftur, sagði Helen. — Ef
hann ætlar sér þá að koma aftur.
David velti fyrir sér simhring-
ingum Paul Derains. Hann rifjaði
ailt upp fyrir sér, sem ha/ði verið
að gerast sfðan hann sté fæti
sfnum í þennan bæ, og eins og
grfðarmikið púsluspil sá hann nú
að myndin var að taka á sig form
og hvert smástykkf var að falla á
sinn stað. Og út úr myndinni kom
andlit, og það andlit átti sér nafn.
— Helen. Viltu gera mér smá-
greiða, sagði hann.
— Ef hann felst ekki f þvf að
skilja þig hér eftir, sagði hún.
— Það er Iftil krá hérna handan
við veginn. Það gæti verið op-
ið enn. Viltu fara og kaupa vfn-
flösku handa okkur.
Hann þagnaði þvi i sömu mund
sá hann bflljós nálgast.
— Gautier er að koma. Sjáðu nú
01. ef kráin er opin, skaltu fá þér
drykk og tefja þar örstutta stund.
Og ef er búið að loka gerðu mér
þá þann greiða að sitja f hflnum
stutta stund. Mfg langar til að tala
við Gautier undir f jögur augu.
Helen leit efablandin á hann.
Hann sat við skrifborð Boniface.
Hann var ákaflega þreytulegur,
en henni fannst nýr svipur vcra
kominn á andlit hans. Eins og
hann skildi eitthvað sem vekti
honum furðu og hryggð f senn.
Hún fann enn á ný hroll fara um
sig og fann að eitthvað illt var f
vændum.
Hún stóð upp án þess að gera
athugasemd við beiðni hans.
— Allt f lagi, herra minn. Ég
skal vera þar eins lengi og þú vilt.
Hvernig á ég að vita hvenær ég
má koma aftur. Ætlarðu að veifa
til mfn úr glugganum.
Hann leít ráðleysislega á hana.
— Helen mfn ...
— Allt f lagi. Allt í lagi. Ég skal
fara. Og ég skal ekki vera með
neina léttúð. Fyrirgefðu.
Hann óskaði með sér að hann
hefði látið hana fara fyrr. Hann
heyrði til hennar f forstofunni
heyrði hana tala við Gautier.
Hann heyrði hana hlæja og lög-
fræðingurinn sagði eitthvað lágri
röddu. Sfðan skullu útidyrnar að
stöfum og Gautier kom brosandi
inn f bókaherbergið.
— Gaman að sjá ykkur. Ég
hafði ákvcðið að láta við svo búið
standa og gera ekki meira f kvöld.
En nú getum við fengið okkur
hressingu fyrir nóttina. Helen
sagði mér að hún ætti að fara og
útvega flösku.
Hannn benti á handlegg
Davids.
Hvernig lfður þér annars?
— Þetta er að skána.
— Eg er feginn að heyra það.
Hann kom sér þægiiega fyrir f
hægindastólnum andspænis skrif-
horðinu og geispaði.
— Fékkstu gott að borða?
spurði David.
— Það var ekki sem verst.
— Móðir þfn sagði okkur að þig
væri að hitta hér.
— Mér skilst það.
— Meðan ég var staddur heima
hjá þér leyfði hún mér að
hringja.
— Að sjálfsögðu. Hvað var að
þvi?
Gautier leit á hann eins og
hann skildi ekki hvers vegna
hann hefði orð á þessu.
— Paul Derain hringdi. Hann
er æstur f að ná f þig.
— Einmitt það.
Gautier hallaði sér fram til að
kveikja sér f sfgarettu.
— Nú hefur hann einu sinni
enn lent í klandri með bflinn.
Það máttu bóka. Hann hefur hvað
eftir annað misst ökuréttindin.
—Ég held að málið hafi verið