Morgunblaðið - 09.07.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. JULI 1976
Skipbrotið
*
um við þær aftur. Á meðan hafði einn af
villimönnunum varpað Spánverjanum til
jarðar. Villimaðurinn sneri korðann úr
höndum hans. Þá hleypti hann kúlu í
brjóst villimannsins, svo að hann féll
örendur til jarðar hjá honum.
Við héldum bardaganum áfram við
hina aðra villimenn, sem enn voru á lifi.
Innan lítils tíma áttum við sigri að hrósa
og héldum velli. Það eina, sem ég nú
óttaðist, voru flóttamennirnir, sem höfðu
hlaupið út í bátinn, en þeir voru rétt í
þessu komnir kippkorn undan landi.
Frjádagur stökk út í einn bátinn og
kallaði: „Hér liggur þá enn þá einn band-
inginn.“
Ég fór út í bátinn, og sá ég þá villimann
einn liggja neðst í honum, fjötraðan á
höndum og fótum, og hálfdauðan af
hræðslu. Ég skar í sundur sefreipi það, er
'''nn var fjötraður með, og reisti hann á
fætur. En hann var svo aumur og magn-
þrota, að hann hné niður aftur með and-
vörpum. Hann hefur víst hugsað, að nú
ætti að lífláta sig.. . Tók ég þá eftir því,
að Frjádag varð allt í einu furðulega
starsýnt á hann. Ég ætlaði að fara að
spyrja han, hvaó það væri, er vekti svo
Vi<> hcfrium vel getað staldrað við og fengið kaffi-
sopa.
mjög athygli hans, en í sama bili hljóp
hann með feginsópi um hálsinn á villi-
manninum og kyssti hann hágrátandi.
Síðan hoppaði hann í háa loft, hló og söng
og dansaði, neri saman höndunum og
stökk ýmist upp á land eða út í bátinn
aftur.
Það var ekki fyrr en eftir margítrekað-
ar spurningar, að hann lét mig verða þess
vísan, að þessi villimaður væri faöir sinn.
Ég gat ekki sjálfur tára bundist, þegar ég
sá hina barnslegu ást og fögnuð brjótast
svo ákaft fram hjá þessum góða syni, er
hann hitti föður sinn svona óvænt og sá
hann frelsaðan úr hættunni.. .
Þetta atvik gerði það að verkum, að við
hugsuðum ekki frekara um að elta hina
þrjá villimenn. Þetta var annars mesta
happ fyrir okkur, því að stundu seinna
skall á ofboðs veður, sem okkar bátur
mundi ekki hafa afborið, en hefur hins
vegar vafalaust búið flóttamönnunum
vota gröf i sjávaröldunum. ..
(Ur Róbinson Krúsóe; Stgr. Th. þýddi).
Helgi kóngsson
og Álfdís
kóngsdóttir
Einu sinni var kóngur, er réð fyrir ríki.
Ekki er þess getió, hvað hann hét, eða
hvar hann átti löndum að ráða. Hann
hafði kvænst fyrir nokkrum árum og
gengið að eiga unga kóngsdóttur úr öðru
kóngsríki.
Þau konungur og drottning unnust
hugástum. Þegar tími var til, lagðist
drottningin á gólf og ól sveinbarn for-
kunnarfrítt. Sveinninn var vatni ausinn
og nefndur Helgi, og ólst hann upp í
konungshöllinni, þar til hann var 8 vetra
að aldri. Þá bar svo til einn góðan veður-
dag, að tvær hirðmeyjar drottningar
beiddu leyfis að mega hafa sveininn með
sér á skemmtigöngu út fyrir kóngshöll-
ina, og var drottningin treg við þeim
tilmælum, en leyfði það þó fyrir þrá-
beiðni hirðmeyjanna og sveinsins, og
lagði ríkt á við þær að koma aftur með
sveininn innan tiltekins tíma. Þær hétu
því. Gengu þær nú og sveinninn með
þeim, en er tilsettur tími var liðinn, voru
MOR&dN
kafhnu ii r*
Þegar þú ferð framhjá póst- Svo virðist sem þú sért í verk-
kassanum, skelltu þessu bréfi í falli, úr því kennarinn er það
’ann fyrir mig. ekki.
Og svo bara skellti hann á mig pskop ertu eitthvað lummó.
handjárnunum og sagði sfsvona
— við erum nú hvort öðru
bundið. X
Það hlýtur að hafa verið
skemmtilegra þegar afi og
amma lifðu — f grænu trján-
um.
X
William Dean Howells las
eitt sinn kvæði, er ungt skáld
kom með til hans.
„Þetta er gott kvæði“, sagði
Howells. „Sömduð þér það
hjálparlaust?"
„Já, herra,“ svaraði ungi
maðurinn, „hvert og eitt
einasta orð.“
Mr. Howells reis upp úr sæti
sínu og sagði:
„Mér þykir mjög vænt um að
hitta yður, Byron lávarður. Ég
sem hélt að þér hefðuð dáið í
Missolonghi fyrir nokkrum ár-
um.“
Mörgum aðdáendum Dumas
eldri lék mikil forvitni á að vita
um ætt skáldsins. Einn fram-
takssamur náungi spurði hann
eitt sinn:
„Er það rétt, að þér séuð
sonur kynblendings og hvfts
rnanns?"
,Jlá,“ svaraði Dumas.
„Svo að faðir yðar —?“
„Var múlatti."
„Og afi yðar —?“
„Var negri.“
Dumas hafði alveg misst
þolinmæðina, en spyrjandinn
var djarfur og hélt áfram:
„Og leyfist mér að spyrja,
hver var langafi yðar?“
„Api,“ þrumaði Dumas, „api.
Mfn ætt byrjar, þar sem yðar
endar.“
X
Prófessorinn var mjög
annars hugar.
„Hefurðu séð þetta?“ spurði
konan hans, þegar hann kom
inn. „Það er sagt hér f blaðinu,
að þú sért dáinn.“
„Hvað er þetta“, hrópaði
prófessorinn, „við verðum að
muna að senda blómsveig."
Hðskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
22
hygli að hann var farinn að þúa
hana, það var eins og það traust
sem hún hafði sýnt honum hvetti
hann til enn frekari trúnaðar.
— Já, sagði hún áfjáð. — Hvað
finnst þér?
— Eg held það séu ekki hara
einn hundur grafinn þarna held-
ur tveir. Kári Hallmann hatar
föður sinn og fröken Ylfa sem
finnur í því sjúklega fullna'gju
að fara með ömurleg Ijóð, hatar
að minnsta kosti hálfbróður sinn.
Ungu hjónin rffast og deija og
sa-ra hvort annað og skáldið
mikla gefur tengdadóttur sinni
dýrar gjafir, en hún fær aftur á
mótí EKKI demantshringinn sem
maðurinn hennar hafði pantað
handa henni...
— Haldu áfram, sagði Malin
— Eg beini athygli minni sér-
slaklega að tveimur atriðum.
Hvers vegna hann var f baðher-
berginu um miðja nótt.. . og með
þennan pakka í hiindunum? Ef
mér skjáltast ekki eru tvennar
dvr á herbergi Jóns llallmanns —
aðrar inn f svefnherbergi eigin-
konu hans og hinar út f baðher-
bergið og þaðan út f forstofuna og
salernið. Hvað segir því heilbrigð
skynsemi og eðlileg ál.vktunar-
gáfa okkur? EF hann hefur verið
á leiðinni til herbergis hennar að
afhenda henni síðbúna afmælis-
gjiif var þetta ekki Ieiðin þangað.
Og ef hann var veikur. Svo veikur
að hann var hjálpar þurfi.. .
— Þá hefði hann kallað á
Cecilfu... þú átt við það. ekki
salt?
— Jú. kampavfn er ekki'svefn-
Ivf og það tókst smám saman að
ruska við ykkur öllum. Meira að
segja við Gregor Isander ...
Ilann sá hversu hissa Malin
varð og sagði til skýringar.
— Ja. Hann er þekktur að því
að vera all drvkkfolldur. En Is-
ander er hæfur læknir, svo að það
er engin ástaða til að draga f efa
að Jón hafi látist úr hjartaslagi,
ef HANN segir það. En það sem
skiptir máli er að skýra...
— Skýra... hvað?
— Orsiikina fyrir þessu hjarta-
slagi.
Hún varð svo föl að freknurnar
hurfu næstum af andliti hennar.
— En. .. En.. . hann hafði ákaf-
lega veilt hjarta. Það gat brostið
hvenær sem var...
— Það þýðir, sagði hann misk-
unnarlaust að það þurfti afar Iftið
til. Og hvað segir það okkur?
Hann hefur sjálfsagt ekki þolað
að komast í uppnám eða verða
hræddur. Og þessi matur og
drykkjarföng sem kannski hafa
ekki skaðað ykkur sem eruð heil-
brigð...
— Nei... nei, hvíslaði Malin í
bænarrómi. — Imyndunarafl þitt
er enn hryllilegra en mitt.
— Þú vfkur frá að nota orðið
morð...
Hann hallaði sér fram yfir
borðið.
— Og þó veiztu að það er
einmitt það sem þú skelfist.
Hún heyrði bflflaut fyrir utan.
— Þarna er frú llallman kom-
in, sagði hann.
— Og einhvern veginn er ég
ekkert dús við þá tilhugsun að þú
farir aftur á þennan stað. Þú verð-
ur að lofa mér að vera afskaplega
gætin... Og það er vonandi sfmi f
húsinu.
— Já. I herbergi Bjargar.
— Þá verður þú að fá aðgang að
herbergi hennar ef eitthvað kem-
ur fvrir. Hér hefurðu mitt einka-
sfmanúmer.
Hann reif blaðsnifsi og krotaði
tölustafi niður.
Bílflautið ágerðist enn.
— Og um hvaða stöð á ég að
biðja.
— Ef þú hringir í þetta númer
færðu samband við mig á vinnu-
stað.
Þau höfðu bæði risið upp. Augu
hans voru full af alvöru þegar
hann bætti við hægt og af tvf-
mælalausum þunga:
— Það er hjá lögreglunni f
Vásterás.
5. kafli
Petrus lagði það ekki í vana
sinn að vera með óþarfa áhvggjur
eða heilabrot út af þvf sem hon-
um þótti litlu skipta. En ein-
hverra hluta vegna fór ekki hjá
því að hann fengi hálfgerðan
sting í hjartað f hvert skipti sem
honum varð hugsað til stúlkunn-
ar á kaffistofunni og þeirrar kyn-
legu sögu sem hún hafði sagt hon-
um. Og þar sem þetta ágerðist,
varð hann sfðan leiður á þessum
áhyggjum sfnum og ákvað á ráð-
ast á garðinn þar sem hann var
hæstur og hringja til Hall. Eftir
að hafa með aðskiljanlegum
brögðum komist að sfmnúmerinu
á Hall tókst honum að lokum að
ná sambandi við eiginkonu rithöf-
undarins, sem kurteislega en
mjög ákveðið sagði honum að
fröken Skog va-ri önnum kafin
við vinnu og mættí ekki trufla
hana. En gæti hún tekið skilahoð
til hennar?
Já. hugsaði hann með sér án
þess að segja neitt að sinni. Þú
getur skilað kveðju til þessa
bandóða harðstjóra og sagt að
i