Morgunblaðið - 15.01.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. JANUAR 1977
MORödK/-
KAFF/NO

POLLUX
Mamma segisl fara burt ef við
ekki hæltum. — Trúlega
munum við sakna hennar!
l>eir segja að hann vili náið um fangelsisstjórann!
— Hvers vegna hleypurðu
svona, drengur minn? spurði
lögregluþjónn dreng sem var á
harðaspretti eftir Pósthús-
strætinu.
— Ég er að reyna að koma f
veg fyrir að tveir strákar lendi í
slagsmálum, svaraði drengur-
inn.
— Hverjir eru það?
— fig og Gísli Guðna, sem
kemur þarna.
A meðan þrælahald var enn I
Amerfku heilsaði negri eitt
sinn landstjóranum í Virginfu,
sem tók kveðju hans mjög vin-
gjarnlega.
— Lítillækkarðu þig svo mikið
að taka ofan fyrir svertingja?
spurði þra-laeigandi, sem var I
fylgd með honum.
— I>að litilla-kkar sig enginn
með þvf að vera kurteis. svaraði
landst jórinn.
Svo skilningslaus var for-
stjórinn þar sem ég starfaði
sfðast að hjá honum komst
ekki annað að en vinnan.
Óraun-
hæft?
„Gleðilegt ár kæru lesendur.
Ég ætla að segja ykkur í stuttu
máli reynslu, miður góða, af lög-
reglunni í miðborg. Mér tókst —
ég vil nú segja með snarræði
mínu og sjálfsagt heppni — að
forðast stórslys um miðnætti 21.
des. s.l. Þá svínaði fyrir mig
lögreglujeppi frá miðborgarstöð á
Tryggvagötunni. Þeir urðu ekki
einu sinni varir við mig.
Morguninn eftir fór ég niður á
stöð til þess að kvarta yfir þessum
óþarfa atburði. Mér var ráðlagt að
kæra atburðinn sem ég og gerði.
Og nú kemur trompið eða hitt
þó heldur. Varðstjórinn, Erlend-
ur Sveinsson sem þarna var á
vakt, virðist ekki þola að sjá kátan
og lífsglaðan íslending án þess að
telja hann fyrst drukkinn og
síðan undir áhrifum eiturlyfja.
Veski, lyklar af tveimur íbúð-
um og tveimur bílum voru tekin
af mér alsaklausum manni sem
síðar sannaðist. Það skal tekið
fram áður en lengra skal haldið
að ég hef ætið borið virðingu fyrir
lögreglunni enda löghlýðinn
maður, hef ekki einu sinni fengið
stöðumælasekt á minni ævi. Þetta
er alvarlegt mál sem um er
fjallað. Vanvirðing við frelsi lög-
hlýðins borgara. Ég bið Guð þess,
að þessi sorgarsaga eigi ekki eftir
að endurtaka sig. Veski mitt með
skilríkjum sá ég ekki í heila 15
daga. Annarlegt af varðstjóranum
að haga sér svona eins og barn,
fullorðinn maðurinn. Ég hélt að
ég hefði týnt þvi.
Mér var afhent veskið af
ungum og heiðarlegum manni á
stöðinni 15 dögum síðar. Ég ek
ekki ökuskirteinislaus og ég hef
farið með tugi þúsunda i leigu-
bíla. Ég gat ekki fengið bíl á leigu
vegna þessa.
Mér var ekið i ofboði upp á
slysadeild, ásakaður um að vera
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Baráttu sagnhafa og varnarspilar-
anna má oft likja við einvigi.
Suður, i spili dagsins, taldi sag
hafa náð undirtökunum en vestur
átti þá síðasta orðið.
Norður
S. 732
H. 653
T. Á743
L. K73
Vestur
S. G96
H. KD4
T. KDG
L. ÁD105
Austur
S. 10854
H. 109872
T. 10
L. 862
Ha? Varðskýli? Ég hélt það væri eins konar rúmstæði!
Suður
S. ÁKD
H.AG
—G.98764
L. G94
Suður var gjafari og enginn á
hættu. Spilararnir sögðu þannig:
Suður Vestur Norður Austur
1. tígull 1. grand-2 tíglar 2 hjörtu
pass pass 3 tíglar og allir
pass
Vestur spiiaði út hjartakóng.
Suður tók á ás og spilaði til baka
hjartagosa, sem vestur tók á
drottningu og spilaði tfgulkóng.
Hann fékk að eiga slaginn og spil-
aði hann þá aftur tígli, sem tekinn
var með ás. Ságnahafi trompaði
nú síðasta hjarta blinds og tók
spaðaslagina þrjá.
Sagnhafa virtist spilið vera
upplagt þegar hann spilaði tígli,
sem vestur neyddist til að eiga á
gosann. En vestur var vandvirk-
ur. Hann átti aðeins fjögur lauf á
hendinni og sá, að hann gat ekki
tapað á að spila drottningunni.
Það reyndist laukrétt. Reyndar
var drottningin eina spilið, sem
hann mátti spiia. Sagnhafi varð
því að gefa tvo slagi á lauf og fékk
aðeins 8 slagi.
ROSIR - KOSSAR - 0G DAUÐI
6
Ég mætti augnaráði
Gabríellu Maimer og ég hugs-
aði með mér að fátt væri senni-
Igera en að Einar myndi geta
með léttum ieik uppfyilt ósk
hans.
2. kapftuii
Þar með á ég ekki við að mér
hafl fundist Gabrielia fráhrind-
andi persónuleíki. Þvert á
móti. Hún var ekki einasta faii-
eg með Iftið andlit og blásvart
hafið og dökk augun, sem virt-
ust skipta litum á sefkennileg-
an máta. Hún virtist ekki sfður
vera greind, sjarmerandi, skap-
heit og örgeðja. Sannleikurinn
er bara sá að til eru vissar
konur sem eru aðeins til fyrir
hitt kynið, og hafa ekkert f sér
sem þær geta gefið sfnum eigin
kynsystrum eða náð sambandi
við þær. Þessar konur geta
vissulega verið elskulegar í við-
móti, skilningsrfkar og allt
hvað eina — en allt af slfkri
fjarrænu að það getur orðið
næstum þvf óþægilegt — og
þær blómstra aldrei fyrr en
karlkynsvera skýtur upp koll-
inum. öll þeirra framkoma er
mótuð af þvf að hafa áhrif á
karlmenn. Og við hinar — sem
erum blessunarlega ekki svona
úr garði gerðar, segjum að
fræðilega séð skiljum við vel að
karlmenn dragist að slfkum
konum — eins og flugur drag-
ast að Ijósi — en innst inni
fáum við þó ekki skilið það. Við
syrgjum Saran þegar bræður
okkar eða vinir kvænast þeim,
ekki vegna þess að bræðurnir
og vinirnir hafi ekki möguleika
á að verða hamingusamir, held-
ur vegna þess að við vitum að
þar með munum við verða
skildar eftir fyrir utan f eitt
skipti fyrir öll.
Þegar ég hafði verið samvist-
um við heitmey Christers Wijk
f klukkustund eða svo hafði ég
gert mér tvennt fullkomlega
Ijóst: að við myndum aldrei
verða góðar vinkonur og að
hann var sjálfur ástfanginn
upp fyrir eyru og vel það. Hann
var f einhverju þvf tilbeiðslu-
ástanda þegar hann sér og
skynjar aðeins þessa EINU
veru og þegar þessi manneskja
vék af vettvangi af einhverjum
ástæðum, hlustaði hann utan
við sig og hálfpartinn miður sfn
eftir þvf að heyra fótatak henn-
ar og þegar við hann var talað
svaraði hann ýmist út f hött eða
alls ekki.
Borið hafði verið fram te og
gómsætur næturverður handa
okkur f efstu stofunni, sem svo
var kölluð á herragarðinum.
Mér skildist að vistarverur
heimilisföðurins væru á neðstu
hæðinni og þess vegna yrðu
menn að hafast aðallega við á
efri hæðinni eftir að hann var
gegninn til náða. Stofan vær
bæði notaleg og rúmgóð, þar
var stór og mikill arinn, hátt tíl
lofts og vátt til veggja og hoðið
upp á þægilega hægindastóla.
Mína frænka sem hafða veríð
ráðskona á herragarðinum sfð-
an Malmer forstjóri missti
konu sfna fyrir tuttugu og
fimm árum var lftil, gráhærð
og feitlagin kona. Hún var allt-
af á stöðugu iði og alltaf á þön-
um — að leggja á borð eða bera
fram eða koma með nýtt og nýtt
eða taka fram af borðinu og guð
veit hvað. Og þegar Gabriella
reyndi árangurslaust að verða
fyrri til að bað hana hlæjandi
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
að muna eftir þvf að hún væri
afleit f fótunum sperrti hún
upp blá augun og sagði á syngj-
andi Bergdalslenzku:
— Skammastu þfn ekki, telpa
mfn? Þú getur talað við Eanny
um aldur. Hún er orðin sjötug.
En þú leyfir þér ekki að vera
með svfvirðingar um sextuga
bráðunga konu, sem er sem
sagt á bezta aldri. Hugsaðu þér
bara hana Alida Karlsson f
verksmiðjunni, sem fékk sér
kærasta þegar hún var sextfu
og átta ára og mér skilst að þar
hafi nú ekki vantað neitt á
ástrfðuna.
Eg er farin að vona aftur
núna og ef þú ekki gætir þfn,
Bella litla, gæti svo farið að ég
hrifsaðí til mfn myndarlega
lögreglumanninn þinn rétt við
nefið á þér... Hvað er eiginlega
að Fanny? Hvers vegna kiprar
þú munninn svona beisklega?
Er eitthvað sem fellur ekki alls
kostar I kramið hjá þér?
Mina frænka sneri sér
ögrandi að ruggustólnum, þar
sem systir gamla forstjórans
vaggaði sér f tign sinni og
reisn. Fanny frænka var mögur