Morgunblaðið - 12.07.1977, Side 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12 JULÍ 1977
| Lúðvík Guðmundsson
— Minningarorð
F. 13. marz 1925,
D. 3. júlf 1977.
Sennilega er fátt, sem getur
komið manni öllu meir á óvart, en
tilk.vnning um lát vinar.
Vinar, sem er i blóma lífsins og
art því er virðist aö öllu vel á sig
kominn, bæði til líkama og sálar.
En svo var einmitt með Lúðvík
Gurtmundsson.
Tilkynningin um lát hans, kom
okkur sem reiðarslag. Deginum
ártur kom hann i snögga heimsókn
á leið heim úr veiðiferð og var þá
ekki að sjá né finna annað en allt
væri í lagi. Lúðvík kynntumst við
er fjölskyldur okkar tengdust fyr-
ir fáum árum, og frá þeim tímá
fundum við að þar áttum við
sannan vin. Hann var ætíð léttur i
lund, siungur i anda, reiðubúinn
með gamanyrði á vörum.
bessvegna varð það ósjálfrátt
aö maður komst í gott skap við að
hitta Lúðvik, fyrir þetta og margt
annað viljum við þakka. Skarðið
sem myndast hefur í vinahópinn
við fráfall Lúðviks verður eigi
fyllt. En hvað er það, miðað við
það stóra skarð, sem komið hefur
í fjölskylduna að Arnarhrauni 26.
Við biðjum góðan Gurt að
styrkja Báru og börnin i þeirra
miklu sorg.
Ilin Ijúfa minninj' anj;ar eins «« reyr.
I m andann luikur heitur sunnarþeyr.
«*n himnar hlána. hcimur hirtist nýr.
scm huf;ann fvllir v»n- s«-m alrirci deyr.
(D.St.)
Svava og Sigurrtur.
Allt er í heiminum hverfult.
Engan okkar hefði órað fyrir
því er við gengum hressir frá
vinnustað siðastliðinn föstudag,
að einn úr hópnum ætti ekki
afturkvæmt. Mánudagsfréttin.
Hann Lúðvík er dáinn. Getur
þetta verið. Jú, bláköld staðreynd
blasir við. Örlögum fær enginn
breytt. Okkur skortir orð. En uppi
i hugann koma minningar um
manninn Lúðvík Guðmundsson.
Samvizkusemi og prúðmennska
prýddu hann í allri umgengni.
Jafnlyndi og góðlátt grin, gerði
nærveru hans notalega. Nú þegar
leiðir skilja eru okkur efst i huga
þakkir fyrir samveruna, sem
hefði mátt vera mikið lengri. Við
biðjum Drottinn að vaka yfir
dætrunum ungu, eiginkonu og
ástvinum öllum.
Að lokum. Fylgi honum farar-
heill i ferðinni miklu. Hafi hann
heila þökk, félagi okkar og vinur.
Samstarfsmenn.
í dag verður Lúðvík Guðmunds-
son lagður til hinstu hvilu í
kirkjugarðinum í Hafnarfirði.
Snögg voru umskiptin, þvi tveim
dögum fyrir andlátið var hann i
veiðiferð ásamt syni, tengdasyni
og tveim vinum, og var við beztu
heilsu, kátur að vanda og spaug-
samur, þvi öllum þótti gaman og
skemmtu sér mjög vel og var það
ekki sýst Lúlla að þakka. Svona er
lífið, enginn veit ævina fyrr en öll
er. Lúlli var með afbrigðum hjálp-
samur, það vita þeir sem þekktu
hann, tengdaforeldrum sínum var
hann eins og bezti sonur, og var
t
JÓN ÞÓRÐARSON
frá Akranesi,
Vallargerði 25, Kópavogi,
lést aðfararnótt laugardags 9 júlí
Fyrir hönd barna hans
Soffía Magnúsdóttir
t
Eigmkona mín og móðir okkar
JÓNA ÓLAFÍA JÓNSDÓTTIR,
Týsgötu 4, Reykjavik
andaðist að heimili sinu 10 júli
Guðmundur Dagfinnsson
Salvör Guðmundsdóttir
Halldóra Guðmundsdóttir
Sveinn Guðmundsson
t
Móðir okkar.
INGIBJORG GUÐMUNDSDÓTTIR,
frá Tungu I Gaulverjabæjarhreppi,
andaðisl i Landsspitalanum 10 þ m
Katrin Eliasdóttir, Elias I. Elíasson,
Margrét Eliasdóttir, Baldur Eliasson,
Hjörleifur Eliasson, Guðmundur Elíasson.

t
TÓMAS JÓNSSON,
Grettisgötu 51
lést 4 þ m jarðarförin hefur farið fram i kyrrþey, eftir ósk hins látna
Bestu þakkir fyrir auðsýnda vináttu i hans löngu veikmdum. einnig
þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Landsspitalans fyrir frábæra hjúkrun
og umönnun.
Vandamenn.
t
Eiginmaður minn
JÓNAS AÐALSTEINN HELGASON
áður bóndi að Hlið á Langanesi
verður jarðsettur frá Sauðaneskirkju föstudaginn 15 júlí 1977 kl 2
eftir hádegi
Hólmfríður Sóley Hjartardóttir.
Pétur Annasson
-Fáein kveðjuorð
alltaf kominn á stundinni þegar
hann vissi að hans var þörf, fyrir
það vilja þau þakka. Lúlli var
góður eiginmaður, faðir og afi,
því verður söknuður þeirra mikiil
og sár, en Guð styrkir og styður
ástvini hans og vakir yfir þeim.
Lúlli var prúðmenni í allri fram-
komu, og drengskaparmaður að
sama skapi, þannig iifir hann i
ljúfri minningu okkar sem þekkt-
um hann bezt.
Við þessi þáttaskil þegar leiðir
skiljast — í bili — þökkum við
samfylgdina, vináttuna og hlýj-
una og margvíslega hjálp. Eftir
lifir minningin um góðan dreng
sem aldrei brást. Erfitt verður að
sætta sig við á sjá Lúlla ekki
lengur á meðal okkar og ekki sízt
fyrir konu og börn, en örlögin eru
oft miskunnarlaus finnst okkur,
en aliir verða að hlýða kallinu
þegar það kemur, en gott er að
minnast orða skáldsins:
Þótt Ifkaminn falli að foldu
«K felist sem strá f molriu
þá megnarGuðs miskunnar kraftur
af moldu að vekja hann aftur.
Eftirlifandi eiginkonu, börnum,
litla afabarninu, tengdasyni,
tengdaforeldrum, systkinum og
öðrum ættingjum og vinum vott-
um við innilegustu samúð og biðj-
um þeim blessunar Guðs. Hafi
Lúlli þökk fyrir allt. Guð varð-
veiti hann og leiði yfir móðuna
miklu til betri heims.
Vala og Jón
Fæddur 2. október 1926
Dáinn 3. júlí 1977
í kvæðinu „Ekkjan við ána,“
segir Guðmundur á Sandi: „Um
héraðsbrest ei getur þó hrökkvi
sprek i tvennt“. öll erum við
sprek, eða sem reikult og rótlaust
þangið og að lokum verður bylgj-
an sem ber okkur uppi, „blóðug
um sólarlag". An alls efa er mjög
misjafnt hvernig litið er á ein-
staklinginn, gildi hans, líf og
starf. Hver og einn er þó hlekkur
í keðju þess þjóðfélags, sem hann
er borinn til. Harmur okkar
Vatnsnesinga er kannski meiri
sökum fámennis og að við stönd-
um þessvegna nær hvorir öðrum,
eða ættum að gera það, þegar
einhver úr okkar hópi hverfur á
burt. En lifið á sin takmörk hér á
þessum ,,hótel-hnetti“ okkar, það
er okkur öllum ljóst að skal ekki
undan kvartað.
Pétur Annasson fæddist 2. okt.
1926 af fátækum foreldrum á
dalabýlinu Engjabrekku á Vatns-
nesi. Hann var ekki gamall er
faðir hans tók þann sjúkdóm sem
varð honum að aldurtila. Móðir
hans átti þess þá ekki kost að
halda búinu við, en börnin mörg
og á unga aldri. Alls voru systk-
inin niu, eizt þeirra var sonur,
Brynjólfur að nafni, sem lézt
ungur. Sjö eru því þau sem eftir
lifa, öll búsett hér i sýslu nema
tvær systur. Fyrst i stað, eftir lát
heimiiisföðurs, var fjölskyldan
saman, en brátt kom að því að
leiðir skildu, þótt ekki væri langt
á milli. Eftir þetta var Pétur á
nokkrum stöðum hér um slóðir og
aldrei gerði hann viðreist, átti
ætið heimili sitt hér á Vatnsnesi,
nú siðustu tvö árin að Geitafelli,
en jörðina fékk hann þá til ábúð-
ar en hún er éign Jarðasjóðs ríkis-
ins. Abúðartimi hans á þessari
jörð varð því ekki langur, en
hugur hans stóð til að bæta þar
húsakost og aðrar aðstæður og
hafði hann hafið aðgerðir í því
augnamiði.
Pétur var, eins og gefur að
skilja, alinn upp við sveitastörf,
var hann einkum hneigður til
sauðfjáreignar og var allt frá því
hann kom fótum undir sig, með
nokkurt sauðfjárbú. Aðstæður
hans voru þó lengst af heldur
erfiðar, hann aleinn og jarðnæði
jafnan ótryggt. Ýmsir munu
minnast þess er sjónvarpið sýndi
mynd af honum á siðasta sauð-
burðartíma, með uppáhalds ána
sina, svarta fjórlembu, sem mjög
var þó farin að eldast. Þessi frjó-
sama, gæðaær veiktist svo ekki
miklu siðar og sömu nóttina og
eigandi hennar lézt sofnaði hún
út af. Einhverjum kann að virðast
þetta ómerkilegt i sjálfu sér, en
ég hefi þá trú að hér séu tengsl á
milli og að enn um sinn liggi
leiðir þeirra saman. Eitt er víst að
Pétri þótti vænt um þessa kind og
var, ekki alveg að ástæðulausu,
kannski dálitið hreykinn af
henni.
Annars var Pétur dulur að
eðlisfari og lét tilfinningar sinar
lítt uppi. Ég held að fáir hafi vitað
hug hans allan eða um heilsuíar
hans, en fullyrða má að hann hafi
kennt talsverðs lasleika upp á síð-
kastið. Sauðburðartiminn síðasti
varð honum sem fleirum erfiður,
enda lítið um svefn og hvildar-
stundir fáar. Þetta skilja þeir
sjaldnast, sem sitja i skrifstofu-
stólum eða stunda störf utan sam-
félags við náttúru landsins. Jafn-
vel líta þeir af þrákelni og litlu
hyggjuviti á landbúnaðinn sem
þjóðaböl og þvi skaðlegan þjóð-
félaginu. En þetta er önnur saga.
Það er ekki tilgangur þessara
lína að rekja æviþráð Péturs á
Geitafelli, hann var spunninn hér
á Vatnsnesi og er okkur kunnur.
En þegar svo skjótt skiptir sköp-
um er eins og hugur manns neiti
að viðurkenna staðreyndina, en
sárindi setjast að. Laugardags-
kvöldið 2. júlí er Pétur heill
heilsu, hann var á samkomu
hestamanna er kenndi brátt las-
leika, var að eigin ósk fluttur á
heimili systur sinnar og mágs þar
sem hann hafði oft hallað sér að
og átti góðu að mæta, innan
skamms tima var hann látinn. Við
grannar hans eigum óneitanlega
margs að minnast. Um skeið, eftir
að hann fór frá móður sinni, var
hann hjá okkur hjónunum. Síðar,
sérstaklega eftir að hann kom svo
að segja á næsta bæ, urðu sam-
skipti talsvert mikil. Oft gerði
hann okkur greiða og stundum
var það gagnkvæmt þótt ég kæmi
þar ekki til. Fjölskyldan hér kveð-
ur hann því með einlægu þakk-
læti að leiðarlokum. Jafnframt
sendum við öllum aðstandendum
hugheilar samúðarkveðjur.
Fari hann í friði, vinur og
S. Holgason hf. SfEIN/OJA
tlnholtl 4 Sfmar 16677 og 14254

SVAR MITT EFTIR BILLY GRAHAM
Ég hef drýgt hór. Ég sé eftir þvf og er miður mln.
Er nokkur von um fyrirgefningu?
Það er alvarleg synd að rjúfa hjónabandseiðinn,
en við megum trúa því, að til sé fyrirgefning á
þessari synd. Jesús sagði við hórkonuna, sem hafði
verið „staðin að verki“: „Ég sakfelli þig ekki heldur.
Far þú og syndga ekki framar.“ Hér sjáum við
ástæðuna til þess, að hann dó og úthellti blóði sínu.
Dauði hans varð grundvöllur þess, að okkur yrði
fyrirgefið. Blóð hans hreinsar af synd.
Það varðar miklu, að þér iðrizt einlæglega, eins og
þér virðist gera, og „syndgið ekki framar“. Það
kemur fram í skýrslu dr. Kinseys, að þessi synd er
algeng, og bæði prestar og þjóðfélagsfræðingar hafa
áhyggjur af siðferðisástandinu meðaf okkar.
Alvörugefinn höfundur sagði nýlega í vinsælu tíma-
riti. „Þróunin hefur náö svo langt, að nú ríkir
hættuástand, og það er fólgið í því, að með því að
gera kynlíf svona frjálst, höfum við gert það ódýrt
og útbreitt, svo að það er einfaldlega orðið ráð við
leiðindum. Einhvern veginn hefur unaðurinn og
fegurðin farið forgörðum.“
Já, þér eigið von. En þér eruð ávöxtur þjóðfélags-
ins, sem er mettað af kynórum, þér eins og margir
aðrir. Slíkt má ekki lengur vera meginatriði lífs
yðar. Sá Guð, sem þér hafið syndgað á móti, hefur
ætlað yður æðri og fegurri lífsveg. Hvers vegna
skyldum við hírast að húsabaki, þegar Guð vill, að
við lifum úti í sólskininu? Fyrirgefning stendur
yður til boða. En þér verðið að leggja hart að yður,
til þess að líf yðar beinist í nýjan farveg.