Morgunblaðið - 04.02.1978, Side 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUG ARDAGUR 4. FEBRUAR 1978
Guðjón Magnússon
—Minningarorð
Minning:
Jón Jónsson frá
V—Loftsstöðum
Fæddur 19. janúar 1921.
Dáinn 26. janúar 1978.
í dag er Guðjón Magnússon
kvaddur hinstu kveðju. Útför
hans fer fram frá Hvalsneskirkju.
Hann var fæddur að Klöpp i Mið-
neshreppi. Foreldrar hans voru
hjónin Rósa Einarsdóttir- og
Magnús Sigurðsson. Guðjón ólst
upp í Sandgerði. Snemma byrjaði
hann að vinna fyrir sér eins og
títt var í þá daga. Hann var aðeins
16 ára, þegar hann réðst sem mat-
sveinn á fiskibát, og sjóferðirnar
urðu margar. Árið 1941 fór hann
á mótornámskeið hjá Fiskifélagi
Islands. Að því loknu var hann
vélstjóri á ýmsum fiskibátum, allt
til ársins 1965, er hann hætti sjó-
mennsku.
Guðjón kvæntist árið 1942 eftir-
lifandi konu sinni, Aldísi Magnús-
dóttur. Þau eignuðust tvo syni,
Guðna kvæntan Öldu Friðriks-
dóttur, og Sigurð sem kvæntur er
Sigrfði Árnadóttur.
Á heimili þeirra var einnig
móðursystir Aldísar, Málfríður
Oddsdóttir. Fór Aldís til hennar í
fóstur 10 ára gömul. Hafa þær
ekki skilið síðan, þar til fyrir
skömmu, að Málfríður fluttist á
elliheimilið í Garðinum. Mat hún
Guðjón mikils, enda reyndist
hann henni sem góður sonur.
Aldís og Guðjón bjuggu i Sand-
gerði þar til þau byggðu sér hús í
Garðahreppi og fluttust þangað.
Ber húsið og garðurinn þvi fagurt
vitni hversu áhugasöm og sam-
hent þau hljón voru.
Oft hefur verið gestkvæmt á
heimili þeirra enda fiuldist eng-
um gestrisni þeirra og reisn í hví-
vetna. Trúlega hefur þó verið
þyngst á metunum hjartahlýjan
og greiðasemin við hvern þann, er
til þeirra leitaði.
Guðjón var svo gæfusamur að
njóta samvista við þrjú efnileg
barnabörn sín, sem veittu afa sín-
um ómældar gleðistundir, enda
kunni hann vei að umgangast
börn.
Síðustu árin vann Guðjón við
vélgæslu hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli. Þar sem ann-
ars staðar naut hann virðingar og
trausts samstarfsmanna sinna.
Hann var að eðlisfari dulur og
fáskiptinn en prúðmennska hans
og drenglyndi duldist engum sem
kynntust honum.
Þegar ég fluttist til Sandgerðis
barn að aldri urðum við Guðjón
nágrannar. Við eignuðumst brátt
mörg sameinginleg áhugamál.
Þessi kynni urðu upphaf að ævi-
langri vináttu okkar sem aldrei
hefur borið neinn skugga á.
Nú er Guðjón látinn langt fyrir
aldur fram. Á slíkum stundum
eru orð lítils megnug. Við hjónin
biðjum honum og ástvinum hans
blessunar.
S. F.
Aldrei finnur maður eins til
vanmáttar síns og aldrei verður
eins erfitt að gera sér grein fyrir
lögmáli lífssins eins og þegar
menn sem maður telur að eigi enn
mikið dagsverk eftir, eru skyndi-
lega kallaðir burtu. Þá koma upp í
hugann spurningar sem maður
veit að engin svör fást við. Það
eina sem unnt er að gera, er að
lúta höfði fyrir því almætti sem
stjórnar lífi okkar, hversu erfitt
sem það kann að vera. Þótt við
vitum- að dauðinn er nær eina
staðreynd lífsins, þá verður
óendanlega erfitt að sætta sig við
hann þegar nærri er höggvið.
I dag er Guðjón Magnússon vin-
ur okkar og nágranni kvaddur
hinztu kveðju. Starfsfúsar hend-
ur hans vinna ekki lengur að
þeim verkefnum sem hann átti
ólokið. Hann hefur tekið við nýju
hlutverki. Upp í hugann koma
margar góðar minningar um vin-
samlegan og hjálpfúsan ná-
granna, sem jafnan var boðinn og
búinn, ef til hans var leitað.
Kynni okkar hófust raunar með
því að ungur sonur okkar fór að
venja komu sína til hans, fljótlega
eftir að Guðjón kom í nágrennið.
Börn eru furðufljót að skynja þel
manna og finna þegar þeim er
sýnd vinátta og hlýhugur, og í
gegnum þessi fyrstu kynni skap-
aðist síðan vinátta.
Þess var heldur ekki lengi að
bíða að Guðjón rétti fram hönd
sína til hjálpar, ef einhvers þurfti
með. Jafnan boðinn og búinn og
hugarfarið og hlýján sem að baki
bjó, leyndi sér ekki. Merki hag-
leiks handa hans mátti víða sjá,
ekki sízt á heimili hans og í hinum
fallega garði hans, þar sem unnið
var af sömu alúð og einkenndi öll
hans verk. Það voru skemmtileg-
ar stundir þegar Guðjón labbaði
yfir götuna á sumarsíðukvöldum
og spjallað var um ýmsi áhuga-
mál, sem verið var að vinna að og
oft fylgdi sú spurning hjá Guðjóni
hvort það væri ekki eitthvað sem
hann gæti hjálpað okkur við.
Það var gott að kynnast manni
sem Guðjóni Magnússyni. Það fór
ef til vill ekki mikið fyrir honum i
hinu daglega lífi. Hans aðal var að
Framhald á bls. 25.
+
Þökkum inmlega fyrir auðsýndan
vinarhug og samúð við andlát og
útför,
ÞÓRARINS
INGVARSSONAR,
frá ísafirSL
Fyrir hönd systkina og vanda-
manna,
Inga Ingvarsdóttir
F. 7. marz 1894.
D. 27. janúar 1978.
Bóndi, hestamaður, sjómaður,
organisti, þetta er í stuttu máli
ævisaga frænda míns Jóns Jóns-
sonar frá V-Loftsstöðum, sem í
dag er til moldar borinn frá Gaul-
verjarbæjarkirkju.
Að stunda þessi störf samhliða,
hefði ekki verið á allra færi, og að
því kom, að annaðhvort þurfti
hann fleiri stundir í sólarhring-
inn, eða fá sér aðstoð við búskap-
inn. Það var einmitt það sem
hann gerði, og varð til þess að
fyrir 27 árum fluttu foreldrar
mínir ásamt okkur systrunum að
Loftsstöðum, og stunduðu með
honum búskap þar í 8 ár. Hann
rak stórbú með kýr og hesta, en af
þeim hafði hann mikið yndi, og
ræktaði sitt eigið hestakyn, sem
margir gæðingar eru komnir út
af. Á þessum tíma reri hann til
fiskjar frá Loftsstaðarsandi á
opnum árabát, og oft var glatt á
hjalla við kvöldverðarborðið, er
hann og hásetar hans komu
þreyttir af sjónum, þvf þeir sem
reru með honum þurftu oft að
taka á við áralagið, er hann stýrði
inn Loftsstaðarsund, en þá leið
rataði hann einn, og verður hún
því sennilega ekki oftar farin.
Organisti og söngstjóri var
hann í mörg ár, við Gaulverjabæj-
arkirkju, og oft var lagið tekið í
góðum hópi við hans undirleik.
Er við lítum til baka, til æsku-
daganna, koma margar dýrmætar
minningar fram i hugann, og
skipar hann þar stóran sess. Bróð-
I dimmasta mánuði ársins
leggur bátur úr höfn. Tveir menn,
vinir og félagar, búast til að sækja
gull í greipar þeirra höfuðskepnu
sem gjöfulust en um leið
grimmust hefur verið okkar
fámennu þjóð. Oft áður hafa þeir
haldið á djúpið og komið aftur til
lands færandi hendi, en í þetta
sinn heimtar hafið sína fórn.
Stjarnan, sem leiftrað hefur,
slokknar og sést ekki meir.
Skilningsvana augu vina og
frænda stara í spurn: hvers
vegna? Hvers vegna þeir? En
hvert sem litið er fæst ekkert
svar. I dag minnumst við þeirra
og margt leitar á hugann.
Loftur Ingimundarson var
fæddur 12. 6. 1954 á Hafnarhólmi
í Strandasýslu. Hann var 6. barn
foreldra sinna, Kristinar Arna-
dóttur og Ingimundar Loftssonar
sem nú búa á Drangsnesi. Alls
eignuðust þau hjónin 10 börn,
sem öll komust á legg.
Loftur var aðeins 23 ára er
hann var svo miskunnarlaust
hrifinn burt frá ástvinum sínum.
Eiginkonunni, Stefaníu (Lóu)
Jónsdóttur, sem tvítug stendur
ir minn sem fæddist á Loftsstöð-
um, varð hans augasteinn, og
hefði eigin sonur ekki orðið hon-
um kærari. Margar óskir og vonir
okkar systkinanna, og eins okkar
barna, gerði hann að veruleika, af
sínu örlæti og góðmennsku.
Nú að leiðarlokum, vil ég fyrir
mína hönd, systkina minna og
barna okkar, þakka honum af
alhug tryggð og vináttu í okkar
garð frá fyrstu samverustundum.
Systkinum og öðrum vanda-
mönnum, votta ég samúð mína.
Ég kveð kæran vin og vona að
Guð gefi honum góða landtöku í
ókunnri höfn.
eftir með börnin sín ung og smá,
telpuna Áslaugu Báru á fjórða ári
og litla drenginn Ingimund, sem
ekki fékk tækifæri til að kynnast
föður sínum. Harmur þeirra er
sár, missir þeirra mikill.
Og við, foreldrar hans og syst-
kini, sem sáum hann alast upp í
glöðum og stórum hópi, breytast
úr ungum sveini í djarfan
hraustan mann, getum aðeins
huggað okkur við þá vissu, að
hann lifir áfram. Hann lifir í
björtu brosi litlu telpunnar
sinnar, hann lifir í skærum aug-
um sonar síns, hann lifir í
minningum okkar allra. Við
þökkum honum allt sern hann gaf
okkur, minningin um góðan
dreng lifir að eilífu.
Hinsta kveðja frá
foreldrum og systkinum.
Það er sárt að kveðja og erfitt
að sætta sig við orðinn hlut.
Fátækleg orð megna ekki að lýsa
þeim tilfinningum sem gagntaka
hugann á þessum degi.
Ég gleymi seint hvernig hann
reyndist mér í mínum erfið-
leikum. Það var alltaf hægt að
tala við hann um alla hluti. Þó
vegurinn væri langur sem lá á
milli okkar, rofnuðu aldrei þau
nánu tengsl sem okkur tengdu.
Það var alltaf gott að koma heim
til þeirra Lóu. Ég vona eins og
flestir aðrir að leiðir okkar liggi
saman á ný, eða eins og dóttir
hans segir: Ég á pabba, hann er
hjá Guði og bíður eftir mér. Um
leið og ég kveð bróður minn
dettur mér f hug þetta vers:
Moðan veðrið t*r stætt berðu hofuðið hátt,
og hræðst eigi skugga á leið.
Bak við dimmasta él, glitrar lævirkjans Ijðð
upp um Ijðshvolfin björt og heið.
Þð steypist í gegn þér stormur og regn,
og þð byrðin sé þung sem þú berð.
Þá stattu fast og vit fvrir víst
þú ert aldrei einn á ferð.
(Sálmur)
+
Innilegar þakkir sendum við ykkur öllum, sem sýndu okkur samúð og
vinarhug við andlát og útför eigmmanns mins, föður okkar, tengdaföð
ur og afa
MAGNUSAR GUÐFINNSSONAR,
frá Seyðisfirði.
til heimilisað Hátúni 10.
Júliana Guðmundsdóttir,
börn, tengdaborn og barnabörn.
Móðir okkar.
JÚLÍANA GUÐMUNDSDÓTTIR.
frá Þingeyri,
Nonnustíg 13, Hafnarfirði,
andaðist að Hrafmstu 3 febrúar Börnin.
Innilegar þakkir andlát og útför + til allra sem auðsýndu okkur vinsemd og samúð. við
BJARNAFORBERG
fyrrverandi bæjarsímastjóra
Ágústa Forberg, Börn, tengdabörn og barnabörn
+
Þökkum innilega fyrir auðsýndan vinarhug og samúð við andlát og
útför eiginmanns mins,
ÞÓRARINS SIGUROSSONAR,
Efstasundi 80.
Fyrir hönd barna og barnabarna
Aðalheiður Magnúsdóttir.
+
Eiginmaður mmn
MAGNÚS HELGASON,
bifreiðastjóri,
Hólmgarði 46,
lést 1 febrúar
Ása Snæbjörnsdóttir.
+
Þökkum af alhug auðsýnda samúð við andlát og jarðarför
GUNNARS WAAGE.
skipstjóra.
Álftamýri 48.
Jón Kr. Waage.
Bergljót Haraldsdóttir.
Jón Waage. Edda Garðarsdóttir,
Erla Waage. Kristinn A. Gústafsson,
Auður Waage. Kjartan Lárusson,
Baldur Waage, Drifa Garðarsdóttir,
FreyrWaage, Ásdis Guðjónsdóttir
og barnabörn.
Esfher Jakobsdóttir.
Loftur Ingimund-
arson — Minning
Hanna