Morgunblaðið - 13.05.1978, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. MAÍ 1978
VlEP
MORöJKf
MrFINU
2 V/'
rfe
' c 0 «2
;4j
'Vs\Er///
GRANI göslari
Ileiðraða samkoma, dömur
mínar og herrar og hljóðnem-
ar!
Tilgangslaust að láta hann mála gólflistana, virðist mér?
Þcr verðið að biðjast fyrirgefn-
ingar á því að vekja fólk með
þessum hætti um miðja nótt!
Fyrsti maí í
Reykjavík
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Samanhurður árangurs para
sveitar eftir leik í íslandsmótinu
á dögunum leiddi í Ijós sveiílu
stiga á spili. þar sem ekki var við
henni húist.
Suður gaf og allir voru á hættu.
Norður
S. ÁD1053
II. D102
T. ÁK5
L. D3
Vestur Austur
S. 02 S. 9874
II. K8ti H. Á754
T. G942 T. DIO
L. G1085 L. Á72
Suður
S. KG
H. G93
T. 8703
L. K964
A báðum borðum varð suður
sagnhafi í þrem gröndum eftir
líkar sagnir. Og í báðum tilfellum
var upphafið það sama; vestur
spilaði út laufgosa, drottningu og
ás en suður lét fjarkann. En þá
skiidu leiðir.
í opna herberginu spilaði austur
til baka lauftvisti. Þetta vakti
spurningu hjá sagnhafa. Átti
austur tvö eða þrjú lauf í upphafi.
Þessu var vandsvarað. En slaga-
talning sýndi, að laufkóngurinn
var áttundi slagurinn og þá þurfti
j>ann níunda á hjarta. Eða hugsan-
lega á lauf væri sexið látið og
vestur spilaði aftur laufi. En það
var heldur lítill möguleiki enda
sýndi tvisturinn mest þrjú spil
upphaflega í laufi samkvæmt
aðferðum austurs og vestur. Og
ekki mátti vörnin skipta í tígul of
snemma.
Allt benti því til þess að rétt
væri að taka á kónginn. Það gerði
suður. Fór í hjartað, austur tók á
ásinn og spilaði aftur laufi. Einn
niður.
Á hinu borðinu spilaði austur til
baka laufsjöinu. Suður lét níuna
og vestur lenti í lítt öfundsverðri
stöðu. Austur gat átt laufsexið og
ekki virtist árennilegt að skipta í
tígul. Spaðinn kom ekki til greina
og ekki hjarta heldur því austur
átti varla bæði spaðakóng og
hjartaás. Að þessu athuguðu
ákvað vestur að spila laufi og varð
þá sexið níundi slagur suðurs.
„Vel sofinn og vel hvíldur
vaknaði ég klukkan 9 í morgun 1.
maí. Eg er kominn heim fyrir
tveimur dögum frá Ólafsvík á
Snæfellsnesi; þar þóttist ég hafa
verið vel liðtækur sem verkamaður
í stóru fiskiðjuveri þessa vetrartíð
og nú hlakka ég til að eiga 1. maí
í Reykjavík.
Eg snara mér á snyrtiherbergið,
þvæ mér og raka mig og þegar ég
stíg á baðvogina léttklæddur sé að
ég er tveimur kílóum þyngri en ég
var um seinustu áramót er ég fór
til Ólafsvíkur, og fer mér það vel.
Matráðskonan í Ólafsvík sagði við
mig eitt sinn við sérstakt tæki-
færi: „Það er betra að éta yfir sig
en tala yfir sig.“ En í morgun er
ég var kominn á matstofuna mína
hugsaði ég mér að snúa á matráðs-
konuna á þessum degi, borða lítið
en kjafta heldur yfir mig.
Klukkan er 13 og ég ætla mér að
vera kominn á Lækjartorg eftir
hálftíma, því ég skrópa í kröfu-
göngunni. Ég tel mig vera nægjan-
lega vel klæddan og ætla að rjúka
af stað eins og ég er, en til að vera
samstilltur deginum þá fleygði ég
af mér skyrtu og bindi en fór í
rauðu peysuna mína í þess stað.
Lækjartorg erað verða þéttskip-
að fólki, ég þrengi mér yfir götuna
og að myndastyttu Kristjáns
konungs, þar situr gamall maður
með staf í hönd, þykka vettlinga á
höndunum og svellþykka ullarhúfu
á höfði. Mér leizt ekki of vel á
þetta, geng að vegghleðslunni við
götuna og þar sitja tvær 14 ára
stúlkur og þær eru léttklæddar,
fallega klæddar. Ég slæ létt á hné
þeirra beggja og segi: „Verður ekki
spennandi hér í dag, stelpur?" „Jú,
áreiðanþlega," segja þær. Svona
var Lækjartorg í dag, ellt frá
gamalmennum að fallegu telpun-
um og allt þar á milli, mörg
þúsund manns, fallegt fólk, vel
klætt fólk og gáfað fólk, Guðs
sköpun.
Halló, kalla telpurnar, fánafylk-
ingin kemur. Jú, söngur verka-
manna hljómaði með trommum og
undirspili, hver tók sína stöðu og
ræðumenn við ræðupall. Til mín
snarast ungur maður sem er að
dreifa áróðursplaggi fyrir Alþýðu-
flokkinn. Ég les þetta fljótlega og
sé og finn að þetta er ekki mín
Biblía, sting því fljótlega í vinstri
jakkavasann. En hvað kemur?
Kona mikil að vallarsýn og fas-
mikil, réttir rauða áróðurspésa og
■■■■■■■
[ MAÐURINN Á BEKKNUM Framhaldssaya eftir Georges Siinenon Jóhanna Kristjnnsdóttir islen/kaði
41
við þeim. hann sagði blátt
áfram.
— Ég kem til að tala við
yður um Louis Thouret.
— Ég bjóst við því.
Þó að hún va'ri döpur í
bragöi var ekki að sjá að hún
hefði grátið og hún var róleg
og stillt vel.
— Gerið svo vcl að fá yður
sæti.
— Þið voruð mjög góðir
vinir. þér og Louis Thouret. var
ekki svo?
— Jú. honum þótti mjög
vænt um mig.
— Þótti mjög vænt um. ekki
meira?
— Kannski elskaði hann
mig. Hann hafði aldrei verið
hamingjusamur.
— Var þe|ta samhand byrjað
þegar þér unnuð hjá Kaplan?
— Þér gleymið því að þá var
maðurinn minn iifandi.
— Reyndi hr. Loui.s ekki til
við yður?
— Ilann leit mig
nákvæmlega sömu augum og
aðrar konur sem þarna unnu
og kom fram við okkur allar af
prúðmennsku og afskiptalcysi.
— Það er sem sagt seinna —
eftir að fyrirta-kið hafði verið
leyst upp. að þið hittust aftur?
— Já. það var svona átta.
níu mánuðum eftir að maður-
inn minn dó.
— llittust þið fyrir tilviljun?
— Ég hýst við þér gerið yður
grein fyrir. að maður getur
ekki lifað af þeim lífeyri sem
maður fær. Ég varð að fá mér
vinnu. Meðan maðurinn minn
liíði. vann ég oft úti tíma og
tíma. En svo fékk ég vinnu
fyrir meðalgöngu vinkonu
minnar — við að vísa til sætis
í Chateietkvikmyndahúsinu.
— Svo að þar hafið þér ...?
— Já einn daginn var síð-
degissýning á „Umhverfis jörð-
ina á 80 dögum.“ Ég man það
vel. Ég þekkti Louis aítur
þegar ég var að vísa honum til
sætis og sama máli gegndi um
hann. Annað gerðist nú ekki.
En svo kom hann aftur. alltaf
á siðdegissýninguna og þegar
hann kom inn leit hann strax
í kringum sig hvort hann sæi
mig. Það leið nokkur tími á
þennan hátt. því að auk sunnu-
daga eru síðdegissýningar að-
eins tvisvar í viku. Einu sinni
spurði hann mig að sýningu
iokinni hvort ég vildi koma
með honum og við fengjum
okkur drykk saman. Við borð-
uðum svo kvöldverð í snatri,
því að ég þurfti að vera á
kvöldsýningunum.
— Var hann þá með herberg-
ið í Rue d’Angouleme?
— Já. ég held það.
— Sagði hann yður að hann
hefði enga vinnu lengur?
— Það bar nú víst ekki
þannig að. Hann sagði bara að
harni ætti alltaf frí síðdegis.
— Og þér hafið aldrei fengið
að vita hvað hann starfaði?
— Nei. mér fannst ég ekkert
leyfi hafa til að spyrja um það.
— Talaði hann aldrci um
konu sína og dóttur?
— Jú. oft.
— Ilvað sagði hann um þær?
— Ja. það er auðvitað ekki
gott að vera að hafa svoleiðis
eítir. Þér vitið hvernig það er
þcgar maður er ekki ánægöur
í hjónabandi sínu og trúir
manni fyrir...
— Svo að hann var ekki sæll
í hjónahandinu?
— Nei og honum fannst
mágar hans líta niður á hann.
, — Ekki skil ég það.
Maigret hafði fyrir löngu
skilið það. en vildi fá hana til
að segja frá.
— Þeir höfðu báðir góða
atvinnu og máttu íerðast
ókeypis með járnhrautunum
ásamt fjölskyldunum sínum
hvenær sem þeim þóknaðist.
— Og svo eftiriaun.
— Já, þeir lágu Louis á hálsi
fyrir að hann væri ekki metn-
aðargjarn og að hann léti sér
nægja að vera lagerverkstjóri.
— Hvert fóruð þið saman?
— Næstum alltaí á sama