Morgunblaðið - 29.09.1978, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FOSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1978
MOR^dN-^
KArr/NU *
c 'V
'ív^í; '
/ k
______
ít__/
(!Í ___^
4'&í#,e
---X
Varstu að spyrja um son minn
eða dóttur?
Allt í lagi. ég er búinn að finna
hnappinn.
zm
Oþarfa námsgreinar?
BRIDGE
Umsjón: Pill Bergsson
Að loknu spilinu hér að neðan
saKðist fimmti maðurinn við
borðið, áhorfandi við hlið vesturs,
hafa lítt skilið í hvað vestur
ætlaðist fvrir í spilinu. En málið
skýrðist þegar leið á spilið.
Lesendur ættu að leggja fingur-
gómana yfir hendi- austurs og
suðurs og reyna sig í vörn.
Vestur gjafari og allir á hættu.
Norður
S. D107
H. D5
T. KD63
L. ÁK104
Vestur
S. ÁG9
H. ÁK1074
T. GIO
L. 963
Austur
S. K3
H. G862
T. 9842
L. 875
Suður
S. 96542
H. 93
T. Á75
L. DG2
Yestur tekur tvo fyrstu slagina
á hjarta gegn þrem spööum
spiluðum í suður eftir þessar
sagnir:
Vestur Norður Austur Suður
1 h Dobl 2 H 2 s
3 h 3 spaðar og allir pass.
Hvað gerir þú í þriðja slag?
Spilar auðvitaö tígulgosa. Það
liggur nokkuð beint við, að ef
austur á tígulásinn þá á suður
bæði spaðakóng og laufdrottningu.
Og ef suður á ásinn þá á austur
a.m.k. spaðakónginn.
Úr þessu fæst skorið þegar
suður tekur gosann með ásnum.
Hann spilar lágum spaða og hvað
gerir þú nú?
Þegar spilið kom fyrir hafði
vestur gert sér ljósar staðreyndir
máisins. Hann tók á spaðaás og nú
máttu líta á hendur austurs og
suðurs. Vestur spilaði aftur tígli,
tekið í borði, spilaði lágu laufi og
þvínæst s[)aðatíunni svínað. Aust-
ur tók með kóngnum og eins og til
var ætlast spilaði hann tígli, sem
vestur trompaði með gosanum.
Einn niöur.
Betra hefði verið fyrir norður og
suður að verjast í þrem hjörtum.
Hefðu þá fengið töluna, það þurfti
líka góða vörn til að hnekkja
spaðasamningnum.
'/' ',v/,'/,«■vj;'VX? 7:~:"U‘'n 7
'/A"//' v/ ‘ý' 'Jr”s»'! 'V
/ o /‘ /,, i'1 /' /'' / / 'h/n)' > iji''/ / /// >1
/ / / ' '1 / ú / ''/hW%\ /Q&/ ' 'l 11' 11 i 1
' / / /JTLwaLfc- n , i , / 1
pib i //~. / / — I, i '1
•' H,/I"i • 1/ijTjJl/i^'r'1 iL ' rl ,l 11
)SPER/ / / /',', ' l / '.'<" ' n ' < ,'J n 777/
Hættirðu ekki að öskra drengur, færðu aldrei að
koma með aftur!
Kæri Velvakandi.
Þegar þessar línur eru færðar á
blað er bréfritari í þeirri aðstöðu
að eiga yfir sér 8 mánaða skólavist
þennan vetur og eru þeir margir
eftir.
Með bréfi þessu vildi ég gjarnan
fá að beina orðum minum til
þeirra sem fara með^stjórn
menntamála, því það stingur
sáran að þurfa að bergjast gegn
þeirri þrá að komast út í atvinnu-
lífið til að vinna að málefnum sem
andinn elskar. I mínum sporum
eru árin mörg sem eftir eru í mínu
námi til að ég fái að koma nálægt
mínu hjartans niáli að fullu gagni.
Þegar ungt fólk er komið af stað
í framhaldsskóla hefur það upp til
hópa gert upp hug sinn í því hvað
það ætti að hafa sem ævistarf. En
það sem að er í skólakerfinu er að
lamið er inn hjá ungu fólki ótal
námsgreinum sem litlu máli
skipta fyrir það starf sem hver og
einn hefur ákveðið að fara í. Tími
nemenda er því ónýttur sem
annars gæti verið notaður til
margs konar gagns,
Hugsið ykkur hve gífurleg orka
fer til spillis út í loftið hjá ungu
fólki sem sitja þarf mörg ár á
skólabekk undir.slíku fargi.
í framhaldi af þessu síðast-
nefnda er ég sannfærður um að
afbrot unglinga má rekja í miklum
mæli til bældrar starfsorku á
skólabekknum. Til að bæta úr því
þyrfti að koma á löngum starfs-
kynningum fyrir nemendur þar
sem þeir fá að kynnast áhugastarfi
sínu og mjög æskilegt væri að
skólar sæju fyrir óskastarfi fyrir
nemendur sína yfir sumartímann.
Annar tilfinnanlegur og mjög
slæmur galli er sá er fólk strandar
á námsgreinum sem ekkert hafa
að gera með væntanlegt starf, og
er þá hæfileikum kastað á glæ. I
guðs nafni styttið námstímann og
dragið úr öllu hinu hégómlega
flóði námsgreina sem hver og einn
getur lesið sig til um ef hann vill.
Hvers vegna þarf sá sem ætlar í
læknisfræði að vita hvað einhver
rnaður hét á miðöldum, hvað
Andromeda sé langt frá okkar
sóikerfi og svo mætti lengi telja?
Hvers vegna þarf sá sem ætlar í
guðfræði að læra'öll þessi feikn af
algebru sem hann kemur aldrei til
með að nota? Hvers vegna allt
þetta flóð af óhagnýtum náms-
greinum? Menntamálaráðuneyti,
hleypið okkur út úr þessu fangelsi
hömlunar sem bannar okkur að
vinna með lífsglöðum höndum
okkar og huga — þau störf sem
andinn elskar, þau árin þegar vatn
hreinna uppsprettulinda vökvar
hugssjónir anda okkar og hjarta.
Einar Ingvi Magnússon
• Vínið út
„Já, mikið gladdi það mig að
heyra að menn viðurkenna óholl-
ustu reykinga. Búið er að reikna út
hið gífurlega tap þjóðarinnar í
sóaðri heilsu landsmanna. Nú skal
stemma á að ósi, reykingar leggist
niður, þessi blóðsuga og banavald-
ur. Já, Guð gefi að svo verði sem
fyrst.
En hvað þá um vínið, þennan
gamla fjanda alls lífs. Er ekki
kominn tími til að reikna út hvað
Kirsuber í nóvember
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Krístjónsdóttir íslenzkaði
78
svaraði varla þrgar hún yrti á
hann. Seinni hluta dags reyndi
hún að hressa sjálfa sig og
hantv við og hakaði rúnstykki
og bollur og þegar hún hafði
lokið því var farið að rökkva og
sonur hennar allur á bak og
burt.
Eijk liigregluforingi hafði
ekki farið af stað til að eltast
við morðingja. Þvert á móti.
Um niuieytið sat hann að því
er virtist hinn rólegasti í
heknastofu Severlns í Malm-
giitu.
— Við hefðum þurft að hafa
fjórtán daga upp á að hlaupa
sagði hann letilega. — I>á hefði
allt verið klappað og klárt.
— Eg gef ekkert fyrir þessi
fortíðarmál. sagði la-knirinn.
— En ég hef hins vegar
fullan hug á að fá að vita hver
stelur eitri af stofunni minni
og ég mun ekki unna mér
hvíldar fyrr en ég hef haft upp
á því.
í þriðja hægindastólnum sat
fyrrverandi yfirlögregluþjónn.
Leo Berggren. þrekinn og
þriflegur.
— Já. tautaði hann samsinn-
andi. — Við megum víst vera
meira en lítið þakkiátir ef ekki
verður eitthvert ólán með þetta
nýja eitur.
— Nýja eitur? Hugsanir
(’hristers höfðu beinzt inn á
aðrar hrautir. — Cyankalium
hlýtur að vera eldgamalt eitur.
Er það ekki kaliumsalt af
blásýrunni. Daniel.
— Jú. það er víst.
— Og hlásýra er víða í
náttúrunni. í heiskum möndl-
um. í kjörnum ýmissa ávaxta.
svo sem í ferskjum og aprikós-
um.
— Og í kirsuberjakjörnum.
glevmdu þeim ekki.
— Kirsuber! Augu Christers
stækkuðu. — En sagði hann og
hallaði sér áfram áfjáður. —
þú sagðir ... þegar þú varst að
tala um krufninguna ... að það
va>ri ekkert eitur í sjálfum
molunum. Þú sagðir það.
— Já og mér fannst það
eiginlega furðulegt.
— Já. enda þótti mér það í
meira lagi kynlegt.
— En það fannst eyan-
kalium, var það ekki? í súkku-
laöimolaleifunum?
— Tja. sagði Severin. — l>að
fannst í innyflunum bæði cyan-
kalium og súkkulaði og leifar
af hálftuggðu beri og í enda-
þarmi leifar af molum sem fyrr
hiifðu verið borðaðir.
— Jæja, sagði Christer — þá
held ég sé nú kominn timi ti) að
bera til baka siiguna um að
molarnir hafi verið lífshættu-
legir.
— Ekki fyrr en þú hefur
skýrt fyrir okkur hvernig stóð
á því að í hendi Sandors fannst
pappír utan af molunum og
hann virðist í dauðaaugnablik-
inu hafa verið að kreista.
— Á því andartaki sem hann
gaf upp andann? hjða þegar
dauðinn var orðinn staðreynd?
Hvað segir Daniel um það? Er
það hugsanlegt?
— Auðvitað getur maður
ekki útilokað það. Morðinginn
gæti hafa þrýst pappírnum inn
í lófa hans og kreist aftur á
honum höndina.
Kringluleitt andiit Leo Berg-
grens var sem stórt spurning-
armerki.
— Ileyrðu. sagði hann við
Christer. — hvað vakir eigin-
lega fyrir þér.
— Að leysa gátuna sem kalla
mái hvernig dó Matti Sandor?
— Hann dó sem sagt ekki
eftir að hafa etið eitraðan
súkkulaðimola?
— Nei. það hefði verið alltof
háð tilviljunum. Auk þess hefði
sú aðferð getað bitnað á hverj-
um þeim sem kom í heimsókn
til Matta Sandor og hefði haft
ágirnd á að fá sér sa>lga>ti.
En tveir moiarnir sem á
borðinu lágu voru með eitri.
— Já. rétt er það. Og veiztu
hvers vegna þeir voru á borð-
inu?
— Af sömu ástæðu og vesl-