Morgunblaðið - 20.12.1978, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 1978
37
En hvað sem nú þessu líður er
Súhartó forseti ástsæll að því er
bezt verður séð.
Eins og kunnugt er hefur
starfsemi kommúnista verið bönn-
uð í Indónesíu í mörg ár. En það
breytir því ekki að Sovétar eru
töluvert fyrirferðarmiklir að
minnsta kosti í Jakarta, þeir hafa
þar gríðarlega fjölmennt sendiráð
og í blöðum sá ég iðulega að
einhverjir sovézkir mektarmenn
voru að koma í heimsókn og var
þeim vel tekið. Súharto hefur
augsýnilega tekið þá stefnu að
reyna eftir megni að sneiða hjá því
að móðga eða særa Sovétmenn, en
á hinn bóginn myndi honum ekki
líðast — að óbreyttu ástandi — að
sýna kommúnistum linkind, svo
mjög situr í fólki beizkja vegna
þess sem gerðist þegar Súkarnó lét
kommúnista villa sér sýn eins og
þeir orða það og ýmis þau
hryðjuverk sem í kjölfarið fylgdu.
I Jakarta eru sjötíu prósent
Indónesa, en töluvert er af Kín-
verjum og Indverjum. „Kínverj-
arnir eru þeir ríku,“ sagði Kikik
vinur okkar, þegar við fórum í
spilavítið. Þar voru líka fyrir
eintómir Kínverjar. Kikik var
dálítið beizkur yfir því hversu
mikill munur væri á stöðu Kín-
verja og annarra í Jakarta, en
hann fullvissaði okkur um að mikil
eindrægni ríkti milli þessara
þriggja þjóðflokka og gerði lítið úr
því er ég kvaðst öðru hverju lesa
um að greinir hefðu orðið með
aðilum.
Indónesar eru ákaflega fallegt
fólk, þeir eru ekki austurlenzkir í
útliti, öllu fremur þeir teljist vera
polyniskir í útliti. Hörundslitur
þeirra er miklu dekkri en Kínverja
og Thailendinga hvað þá Kóreu-
manna eða Japana, og þeir hafa
ekki skásett augu. Þeir eru ákaf-
lega tignarlegir í fasi og fram-
komu, stoltir en rólegir og fágaðir.
Mér fannst og einkennandi í
Jakarta hversu hreinlátir menn
eru þar. Við fórum niður að
höfninni, og þar voru fjölskyldur
sem höfðust við á hrörlegum
bátum, og fátækrahverfum hafðist
fólk við í híbýlum, sem mér hefði
við fyrstu sýn ekki dottið í hug að
gætu verið mannabústaðir. En það
var sama hversu ömurlegt um-
hverfið var, hvarvetna var fólk
hreint og strokið, börnin sömuleið-
is.
Indónesar eru og ákaflega
listrænt fólk og mjög iðjusamt.
Batikkúnstin er einna þróuðust
hjá þeim og hvers kyns skapandi
iðja er þeim mjög hugleikin. Svo
framleiða þeir vitaskuld kaffi og
tóbak og krydd og fleira slíkt og
eftir þessum vörum voru Hollend-
ingar ekki sízt að sækjast á árum
áður. Landbúnaður er mikill og
iðnaður fer vaxandi hjá þeim og
takist Indónesum að halda áfram
á þeirri braut og sömuleiðis að
draga nokkuð úr líflegri fólksfjölg-
Hreysin við fljótið í Jakarta.
un þjóðarinnar á Indónesía að geta
séð vel fyrir fólki sínu.
Ali Sadikin var annar maður
sem við heyrðum alloft nefndan.
Hann hafði að því er mér skildist
um sinn verið landstjóri í Jakarta
og látið þurrka upp fenjamýri og
reisa þar skemmtistaðinn Taman
Impian- Jaya Ancol sem mun í
lauslegri þýðingu ,útleggjast
Drauma- og hressingarlandið. Það
er fjölskrúðugt tívolí, með spila-
stöðum, íþróttavöllum, leiktækjum
og ég veit ekki hvað, og þangað
þyrpast nánast allir íbúar Jakarta
á laugardagskvöldum, og skemmta
sér þar dátt og lengi. Skammt frá
Draumalandinu er gleðikonugata,
þær stóðu við vegarbrúnina og
biðu. Allt voru það ungar stúlkur
og föngulegar flestar, lítið málað-
ar og hreinlegar. Kikil sagði til
skýringar á fyrirbærinu að stúlkur
sem færu í svona stúss ættu við
sálræna og félagslega erfiðleika að
glíma. Hann sagðist náttúrlega
ekki vita nákvæmlega hvað taxt-
inn væri, hann hefði heyrt hann
væri frá fimm þúsund rúpíum —
sem mun vera rösklega þrjú
þúsund ísl. krónur, en gæti farið
allt í fimmtán þúsund rúpíur.
Verði gleðikona barnshafandi fær
hún snarlega fóstureyðingu og er
iðulega gerð ófrjó.
Indónesar eru Múhammeðstrú-
ar, en þeir hafa lagað trú sína að
daglegum þörfum og lífsviðhorfi
og þar af leiðandi hefur Múham-
meðstrúin í Indónesíu ekki verið
sá hemill á framfarir og þróun
sem í ýmsum öðrum löndum og
trúarbragðaofstæki er varla til.
Ég spyr um stöðu konuruiar og
mér er sagt að hún sé ekki slæm og
hefði farið stórbatnandi síðustu
ár, ekki hvað sízt eftir að hin
elskaða frú Suharto hefur farið að
láta málin til sín taka. í apríl er ár
hvert haldinn hátíðiegur kvenna-
dagur, minnzt er Raden Adjeng
Kartini, fyrstu indónesísku kon-
unnar sem fór í skóla. A stuttri
ævi sinni lagði hún ótrúlega
stóran skerf fram til bættrar
stöðu konunnar í Indónesíu. Hún
var fædd árið 1879 og lézt aðeins
tuttugu og fimm ára að aldri. Nú
er skólaskylda úm gervallt landið
og mikið kapp lagt á að öll börn fái
tilsögn í lestri, skrift og reikningi
og æ fleiri leggja síðan fyrir sig
frekara nám.
Þó svo að ekki sé allt í
sómanum í Jakarta og augljóst sé
að þar er eymd og fátækt margra
er sýnt að unnið er ötullega að
uppbyggingu í félagslegu, atvinnu-
legu og efnalegu tilliti. Vegna þess
hve Indónesar eru fúsir til að
vinna og vegna þess hve þeir
virðast almennt hafa jákvæðan og
opinn hug er þess að vænta að
framfarir verði þar hraðar á
næstu árum, og trúlegt að þeir láti
smám saman að sér kveða á
alþjóðavettvangi í samræmi við
fjölmenni þjóðarinnar.
Indónesar eru listrænir með afbrigðum. Leikbrúður, grímur og hvers kyns útskurður er mikil
íþrótt þeirra.
Verö kr.
11.900.
Í
II

TÍZKUVERZLUN UNGA FÓLKSINS
Wkarnabær
Laugaveg 66 Gtæsibæ Sinu 28155