Morgunblaðið - 27.05.1979, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. MAÍ1979
17
Brattinn í um
85 gráður þegar
„Kirkjan ” var klifin
KIRKJAN, sem er tindur vestan í Öræfajökli, var
klifinn í fyrsta sinn fyrir skömmu af þremur félögum
íslenzka Alpaklúbbsins. Þeir sem þetta afrek unnu
voru Arngrímur Blöndahl, Arnór Guðbjartsson og
Helgi Benediktsson. — í samtali við Mbl. sögðu þeir
félagar þetta erfiðasta klifur sem þeir hefðu til þessa
tekið sér fyrir hendur.
„Við byrjuðum á að ganga á
fjallaskíðum upp Svínafells-
jökul og koma okkur fyrir í
tjöldum innarlega á honum, en
á þessum árstíma eru allar
sprungur lokaðar svo okkur
bar vel yfir, “ sögðu þeir
félagarnir.
„Árla næsta morguns eftir
var allur útbúnaður tekinn til
og lagt á brattann, en um
nóttina hafði kuldinn aukist
verulega svo að menn máttu
hafa sig alla við til að halda á
sér hita. — Það tók okkur um
það bil fjóra tíma að ganga
upp að Kirkjunni sjálfri sem
stendur um 200 metra upp úr
jöklinum," sögðu þeir enn-
fremur.
Sögðust þeir félagarnir hafa
farið með tindinum til að finna
heppilegustu leiðina upp, en
þess má geta að allar leiðir á
Kirkjuna eru mjög torfærar.
Um síðir fundu þeir leið
norð-austan í tindinum sem
neðan frá virtist fær.
„Við lögðum því á brattann
„Lagt á brattann“
Kirkjan séð neðan frá jöklinum og má glöggt sjá hversu óárennileg hún er.
bundnir saman í líflínu,
vopnaðir mannbroddum og
tveimur ísöxum og til enn
frekari tryggingar höfðum við
svo ísskrúfur til að setja inn í
ísinn. Klifrið sjálft mun hafa
verið um hundrað metrar og
meðalhallinn á ísnum verið
65—70 gráður og fór upp í um
85 gráður þar sem brattast
var,“ sögðu félagarnir.
„Við stóðum á tindi
Kirkjunnar eftir um fjögurra
tíma puð „helkaldir" því
kuldinn var gífurlegur, um 20
gráða frost og mikill vindur.
Það var því stutt viðkoma á
tindinum og halóið af stað
niður. Niður feröin tók
skamma stund og eftir stutta
skíðaferð vorum við komnir að
tjöldunum aftur," sögðu þeir
félagarnir að síðustu.
undirbúna tillögu um sérstaka
lántökuheimild í þessu sambandi,
dugar ekki að sitja með hendur í
skauti og láta, sem vandinn sé
ekki til. Hann er til staðar og
mjög áþreifanlegur og tilfinnan-
legur fyrir bændur.
Skipta
vinnulaunin
engu máli?
í umræðum um kjaramál, ekki
sízt þegar samningar hafa staðið
yfir á vinnumarkaðnum hefur það
verið ein uppáhaldsröksemd
vinstri flokkanna og þá sérstak-
lega Alþýðubandalagsins, að
vinnulaunin ráði engum úrslitum
um verðbólguþróunina. Þetta er
röksemd, sem er alkunn. Þeim
mun athyglisverðara er, að hver
vinstri stjórnin á fætur annarri
hefur gert það að höfuðverkefni
sínu í kjaramálum að halda upp-
hæð launa í skefjum.
Eins og menn muna hrökklaðist
vinstri stjórn Hermanns Jónas-
sonar frá völdum einmitt vegna
þess, að þing ASI vildi ekki fallast
á tillögur hennar um að fresta
greiðslu nokkurra vísitölustiga.
Vinstri stjórn Ólafs Jóhannesson-
ar fór frá völdum vorið 1974 og
splundraðist vegna þess, að Fram-
sóknarmenn og Alþýðubandalags-
menn vildu taka aftur með lögum
launahækkanir, sem samið hafði
verið um á vinnumarkaðnum, en
forseti ASÍ vildi ekki fallast á.
Síðasta verk þeirrar vinstri
stjórnar var að kippa vísitölunni
úr sambandi og mörg misseri liðu
áður en verkalýðssamtökunum
tókst að koma henni í samband á
ný.
Núverandi vinstri stjórn ólafs
Jóhannessonar hefur í rauninni
ekkert gert annað í efnahagsmál-
um en að stífa kaupgreiðslur með
einum hætti eða öðrum. Þetta var
gert 1. september. Þetta var gert
1. desember. Þetta var gert aftur
með sérstökum hætti 1. marz.
Þetta var gert með sérstakri
lagasetningu um afnám 3%
grunnkaupshækkunar hjá ýmsum
starfshópum nú í vor og lagasetn-
ingu um verulega vísitöluskerð-
ingu, frá því sem samið var um
1977 og kemur til framkvæmda
um næstu mánaðamót.
Af þessu er ljóst, að þegar
vinstri flokkarnir eru í stjórnar-
andstöðu segja þeir, að upphaeð
launa skipti engu höfuðmáli í
sambandi við verðbólguna, en
þegar þeir eru komnir í ríkisstjórn
hamast þeir við að breyta kjara-
samningum með lögum bæði með
afnámi grunnkaupshækkana og
skerðingu vísitölu. Til viðbótar er
svo ástæða til að minna á það, að
ríkisstjórnin hefur talið það for-
sendu fyrir því að hún næði
árangri í baráttu gegn verðbólg-
unni, að engar grunnkaupshækk-
anir yrðu á þessu ári. Hvað sem
líður áróðri vinstri flokkanna í
stjórnarandstöðu er bersýnilegt,
að þeir telja vinnulaunin skipta
öllu máli í baráttu gegn verðbólg-
unni og ekkert sé mikilvægara en
að halda þeim niðri.
Ýtir Sjálf-
stædisflokkur
undir
kaupkröfur?
Ríkisstjórnin hefur smátt og
smátt verið að missa tökin á
efnahagsmálunum og launaþróun-
inni og stefna hennar í efnahags-
málum liggur í rúst á þessu vori.
Um leið og þetta hefur verið að
gerast hefur bryddað á þeim
ásökunum í málgögnum ríkis-
stjórnarinnar, að Sjálfstæðis-
flokkurinn hafi ýtt undir kaup-
kröfur. Sjálfstæðisflokkurinn hafi
beitt áhrifum sínum í stjórn
Flugleiða til þess að fá launaþak-
inu lyft hjá flugmönnum og Sjálf-
stæðisflokkurinn hafi beitt áhrif-
um sínum meðal farmanna til þess
að ýta undir kaupkröfur þeirra og
herða á verkfallsaðgerðum þeirra,
að ekki sé talað um að Sjálfstæðis-
flokkurinn standi á bak við harð-
ari afstöðu Vinnuveitenda en áður
þekktist.
Þessi málflutningur stjórnar-
sinna er þeim mun broslegri, sem
þeir hafa hamast við það í allan
vetur að telja fólki trú um, að
Sjálfstæðisflokkurinn væri svo
linur og aumur í stjórnarandstöðu
að hann væri nánast ekki til sem
slíkur. Það er erfitt að sjá sam-
ræmið í þeim málflutningi annars
vegar, að Sjálfstæðisflokkurinn sé
svo aumur í stjórnarandstöðu, að
frá honum heyrðist ekki neitt og
hins vegar að hann standi fyrir
þaklyftingu flugmanna, far-
mannaverkfalli og afstöðu vinnu-
veitenda. Það er ekki svo áhrifalít-
ill flokkur, sem hefði þetta allt á
samvizkunni!
Sjálfstæðisflokkurinn hefur
ekki ýtt undir kaupkröfur eins og
allir vita og hann stendur heldur
ekki á bak við ný vinnubrögð
vinnuveitenda. Sjálfstæðisflokk-
urinn hefur tekið þá skynsamlegu
afstöðu í þeim deilum, sem nú eru
á vinnumarkaðnum að undirstrika
nauðsyn þess að gert verði út um
launamálin í frjálsum samningum
en halda að öðru leyti að sér
höndum. Flokkarnir, sem boðuðu
„samningana í gildi", verkalýðs-
leiötogarnir, sem settu fram kröf-
ur um „samningana í gildi" hljóta
að hafa ráð undir rifi hverju til
þess að leysa þau „smávægilegu“
vandamál, sem nú blasa við þeim á
vinnumarkaðnum — eða hvað?