Morgunblaðið - 29.07.1979, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. JÚLÍ1979
Umsjón: Séra Jón Dulbú Hróbjatisson
Séra Kaii Siynrbjörnsson
Siyuróvr Pdlsson
AUDROTTINSDEGI
Líf og nce
7. sunmidagur eítir Trinitatis
Brauðin og fiskarnir
eru forn tákn altaris-
göngunnar, þar sem
hinn lifandi frelsari
mettar enn og svalar.
Pistillinn
Róm. 6,19—23:... því að laun synd-
arinnar er dauði, en náðargjöf Guðs
er eilíft líf fyrir samfélagið við Krist
Jesum, Drottin vorn.
Guðspjallið
Mark. 8,1—9: (mettun 4 þúsunda —
Jesús sagði:) Eg kenni í brjósti um
mannfjöldann, því að þeir .. .hafa
ekkert til matar .. .Hve mörg brauð
hafið þér? .. .Og hann tók brauðin
sjö, gjörði þakkir, braut þau og rétti
lærissveinum sínum til þess að þeir
bæru þau fram.
Úr frœðuní Lúthers:
Boðorðin
Fyrsta boðorð.
Þú skalt eigi aðra guði
hafa.
Hvað er það?
Svar: Við eigum framar öllu
öðru að elska og óttast Guð
og treysta honum.
Annað boðorð
Þú skalt eigi leggja nafn
Drottins Guðs þíns við hé-
góma.
Hvað er það?
Svar: Við eigum að óttast og
elska Guð, svo að við biðjum
ekki óbæna í hans nafni,
sverjum, fremjum fjölkyngi,
ljúgum né svíkjum, heldur
áköllum það í allri þörf,
biðjum, lofum og þökkum.
Þriðja boðorð
Ilalda skaltu hvíldardag-
inn heilagan.
Hvað er það?
Svar: Við eigum að óttast og
elska Guð, svo að við fyrir-
lítum ekki predikuirina né
orð hans, heldur höldum
það heilagt, heyrum það
gjarna og lærum það.
Þegar árin fœrast yfir
Mér hefur virst að eitt
af því sem skemmir hvað
mest fyrir fólki á elliár-
unum sé sjálfumgleði.
Gamalmenni, sem þráast
við að vera miðpunktur
tilverunnar, eru á miklum
villigötum. Þau komast að
því smátt og smátt, að
þetta er vonlaust, og ef
haldið er áfram á sömu
braut verða vonbrigðin
sárari og sárari.
Við gamalmennin þurf-
um að eiga eitthvað sem
við getum gleymt okkur
við og lifað fyrir. Þá finn-
um við að lokum það lífs-
form sem hentar okkur og
gefur okkur hamingju í
ellinni. Einu sinni þekkti
ég gamla konu, sem í
rauninni hafði ekki mikla
hæfileika. En hún kunni
þá göfugu list, að taka
þátt í áhugamálum
annarra án nokkurrar
eigingirni. Ég undraðist
hve hún var elskuð af
mörgum og hve margir
söknuðu hennar þegar
hún var öll, en nú veit ég
hvers vegna.
Enn einu sinni undrast
ég yfir þeim ríkidómi sem
kistindómurinn hefur að
geyma líka sem lífsform.
Við höfum alltaf ein-
hverja sem við megum
elska. Veröld okkar verð-
ur aldrei tóm svo lengi
sem Guð er til. Ekki einu
sinni þótt okkur hafi mis-
tekist í lífinu þurfum við
að örvænta því: „Blóð
Jesú, guðssonar hreinsar
oss af allri synd“. Og
öllum áföllum lífsins meg-
um við mæta með þessum
stóru orðum ritningarinn-
ar: „Hann er vor friður".
Ennfremur eigum við
þessi bænarorð Drottin-
legrar bænar: Tilkomi þitt
ríki, verði þinn vilji svo á
jörðu sem á himni.
Eitt er enn ósagt, sem
ég hef af ásettu ráði
geymt þangað til nú, en
það er sú staðreynd að við
gamla fólkið munum eitt
sinn deyja.
Það er merkilegt hve
erfitt er í rauninni að
halda þessum veruleika
vakandi. Hversu gömul
sem við verðum, lifum við
jafnvel eins og engin end-
ir sé framundan. Enginn
telur sig svo gamlan að
hann reikni ekki með að
geta lifað að minnsta
kosti eitt ár til viðbótar.
Vel getur verið að sumir
telji þetta ástand eðlilegt
náttúrulögmál. En frá
kristnum sjónarhól þá á
nálægðin við dauðann og
eilífðina að gefa ellinni
serstakan blæ og mikla
reisn. Við erum að ná
landi í eilífu ríki Guðs.
Fyrir nokkrum árum
dvaldi ég um skeið í út-
löndum. Nú var ég á
heimleið, skipið sigldi
örugglega gegnum
haustnóttina. Ég gat ekki
sofið. Ég vildi ekki fyrir
nokkurn mun missa af því
að sjá fyrstu sænsku sker-
in koma upp úr hafinu.
Þegar ég svo sá þau
fylltist ég mikilli gleði.
Gefum nú hugmyndar-
fluginu lausan tauminn.
3.grein
Segjum svo, að ég hafi
lengi verið farþegi á þessu
skipi. Það var orðið mér
sem kært heimili. Ég
hafði eignast marga góða
vini, sem ég átti bráðum
að skilja við. Við horfðum
hvort á annað og tókumst
innilega í hendur, við átt-
um orðið svo margt sam-
eiginlegt. En ströndin
nálgaðist og ég þráði líka
að ná henni.
Hugsum okkur að ég
væri nú sjálfur við stjórn-
völinn og hefði alla
ábyrgð á skipinu. Skerja-
garðurinn er hættulegur.
Margir höfðu farist í hon-
um í aldanna rás, þótt
þeir hafi séð til lands. —
Nú var aðalatriðið að
sigla nógu varlega. Ég
fylgdist náið með átta-
vitanum og sjókortinu.
Svona nærri höfninni
ætlaði ég ekki að sigla á
sker. Nei, örugglega og
með fánann við hún skyldi
ég ná höfn.
Það er auðvelt a ráða í
þessa líkingu. Tími ellinn-
ar er stuttur, en dýrmæt-
ur er hann með allt sem
honum tilheyrir bæði
stórt og smátt, ljómaður
hamingju og þakklætis.
En það er ljóst, að það er
nauðsyn á réttum undir-
búningi áður en stóra
stundin rennur upp.
Þegar fyrirheitin verða að
veruleika og sálin stígur
að lokum út úr sinni
„jarðnesku tjaldbúð“ og í
fysta skiptið — sér Guð.
Er nokkuð til sem getur
jafnast á við þann ríkdóm
og þá sælu sem ellin
geymir í nálægðinni við
þennan stórkostlega
veruleika. Aðeins fáein
skref og þá munum við fá
að sjá Guð.
(Þýtt og endursagt úr
heftinu: Nár vára ár bli
mönga eftir Gustaf
Friman.)
Bíblíulestur
Vikuna 29. júlí - 4. ágúst
Sunnudagur 29. júlí Matt. 17:1— 8
Mánudagur 30. júlí Opinb. 1:1 — 20
Þriðjudagur 31. júlí Opinb. 4:1—11
* Miðvikudagur 1. ágúst Opinb. 5:1—14
Fimmtudagur 2. ágúst Efes. 1:1 — 12
Föstudagur 3. ágúst Efes. 1:13 — 23
Laugardagur 4. ágúst Efes. 2:1 — 10