Morgunblaðið - 28.10.1979, Blaðsíða 4

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. OKTÓBER 1979
„ Upp mínir sex
í Jesú nafni”
Eitt haust fóru sex menn í
eftirleit. Var fyrirmaður
ferðarinnar hraust-
menni og fullhugi mikill. Þegar
þeir voru komnir í fjarlægustu
leit hrepptu þeir byl svo þeir
villtust og vissu ekki hvar þeir
fóru. Eftir langan tíma fundu
þeir að halla tók undan fæti.
Komu þeir þá í dalverpi eitt og
fundu því næst bæ fyrir sér;
börðu þeir að dyrum. Karl einn
kom til dyra, ljótur mjög og
illilegur. Kvað hann það nýlundu
að menn sæktu til byggða sinna
og forvitnuðust um þær, og leit
hann óhýru auga til gesta. For-
ingi þeirra varð fyrir svörum.
Sagði hann hvernig á stóð um
ferðir þeirra. Brauzt hann inn og
félagar hans með honum án þess
karl gjörði að leyfa það eða
banna. Þegar þeir höfðu setið
um stund var þeim borið kjöt á
skálum; gjörði það kona ein
ungleg, en döpur mjög. Stóð karl
á meðan í skáladyrum. Hún
sagði í hálfum hljóðum: „Borðið
þið þann barminn sem frá ykkur
snýr." Þeir þóttust sjá að við
þann barminn var sauðakjöt, en
mannakjöt við hinn. Síðan bar
stúlkan af borði og dró af þeim
vosklæði. Sagði hún þá enn í
hálfum hljóðum: „Verið það var-
ir um ykkur, farið ekki af
nærklæðum og sofnið ekki.“
Um nóttina var tunglskin.
Svaf forsprakki eftirleitar-
manna í rúmi sem skugga bar á
og sagði hann lagsmönnum
sínum, að þeir skyldu ekki bæra
á sér hvað sem á gengi fyrr en
hann kallaði til þeirra. Stund-
arkorn eftir að þeir voru lagztir
niður kom karl inn. Gekk hann
að rúmi eins og þreifaði á brjósti
hans og sagði: „Magurt brjóst,
þreklaust." Þannig tók hann á
þeim öllum og tautaði líkt fyrir
munni sér. Seinast kom hann að
rúmi forsprakkans og þegar
hann tók á honum mælti hann:
„Feitt brjóst, hugmikið." Síðan
brá hann sér út í horn og greip
þar öxi og sneri að rúmi foringj-
ans. Sá hann hvað verða vildi og
vatt sér ofan úr rúminu, en karl
hjó í rúmið og missti hans. Greip
maðurinn þá öxina og náði henni
af karli. Karl æpti þá og mælti:
„Upp mínir tólf í andskotans
nafni.„Maðurinn færði þá öxina í
höfuð karls svo í heila stóð og
hann féll, og mælti: „Upp mínir
sex í Jesú nafni.“ Þá opnaðist
hurð í gólfi niðri og upp manns-
höfuð, en hinn hjó það af. Banaði
hann þeim þar öllum tólf í
kj allaradyrunum.
Síðan fundu þeir kvenmann
þann er hafði þjónað þeim til
sængur um kvöldið. Var hún
bóndadóttir úr Eyjafirði er karl
hafði stolið og vildi neyða til að
eiga elzta son sinn. En henni
stóð stuggur af þeim, mest fyrir
þá sök að þeir drápu alla er
villtust til þeirra, og átu þá.
Mikið fundu þeir þar fémætt og
margt sauðfé var í dalnum.
Réðst það af að foringi eftirleit-
armanna varð eftir við annan
mann stúlkunni til skemmtunar
og til að gæta fjárins, að það
félli ekki um veturinn fyrir það
að það væri óhirt. Hinir eftir-
leitarmenn fóru heim. Um vorið
flutti maðurinn stúlkuna norður
og átti hana síðan að ráði föður
hennar. Flutti hann síðan allt
það sem í afdalnum var norður
og reisti stórt bú og bjó þar vel
og lengi.
ITT>T?nT\TTT>
íYLÍMJjUU Ulí
Ef borin er út sæng hjóná á sunnudagsmorgni til
að viöra hana veröur hjónaskilnaöur.
Ef bóndinn feröast eitthvaö má konan ekki búa um
rúm hans hiö fyrsta kvöld sem hann fer aö heiman
því þá koma þau aldrei framar í eina sæng.
Ætíd er sultur og seyra í því búi sem mikið er veitt
af rjúþum.
Ef maður situr auöum höndum situr maöur undir
sjö djöflum en hamþar þeim áttunda.
Mikil undirhár eru auösmerki.
Ef Reykjavíkurtjörn er íslaus fyrír sumarmál þá er
von á íkasti eftir þau.
Úr Haralds sögu haröráða
Með Vœringjum
í Miklagarði
Haraldur, sonur Sigurðar sýr, var i Stiklarstaðaorrustu með ólafi^ konungi helga, hálfbróður
sínum og komst á brott með öðrum flóttamönnum nokkuð sár. Þegar hann hafði verið
læknaður hélt hann um Kjöl til Svíþjóðar og síðan austur í Garðariki og gerðist þar höfðingi
yfir landvarnarmönnum Jarizleifs konungs. Frá Garðaríki byrjaði hann ferð sína út í Grikkland, til
Miklagarðs, og varð brátt höfðingi yfir öllum Væringjum.
Hér segir frá því, er Haraldur og Væringjar unnu borg á Sikiley og þurftu þá að beita til þess
nokkrum brögðum þvi að borgarmúrar voru miklir og sterkir og ekki auðunnir.
En er Haraldur kom til Sikil-
eyjar, þá herjaði hann þar og
lagði þar með liði sínu til einnar
borgar mikillar og fjölmennrar.
Settist hann um borgina, því að
þar voru sterkir veggir, svo að
honum þótti ósýnt, að brjóta
mega. Borgarmenn höfðu vist
nóga og önnur föng, þau er þeir
þurftu til varnar. Þá leitaði
hann þess ráðs, að fuglarar hans
tóku smáfugla, er hreiðruðust í
borginni og flugu á skóg um
daga að taka sér mat. Haraldur
lét binda á bak fuglunum lok-
arspæni af tyrvitré og steypti
vaxi og brennisteini og lét slá
eldi í.
Flugu fuglarnir, þegar er
lausir urðu, allir í senn í borgina
að vitja unga sinna og hýbýla, er
þeir áttu í húsþekjum, þar er
þakið var reyr eða hálmi. Þá
laust eldinum af fuglunum í
húsþekjurnar. En þótt sérhver
bæri litla byrði elds, þá varð það
skjótt mikill eldur, er margir
fuglar báru til víða um borgina í
þekjur, og því næst brann hvert
hús af öðru, þar til er borgin
logaði. Þá gekk fólkið allt úr
borginni og bað sér miskunnar,
þeir hinir sömu, er áður höfðu
margan dag drembilega mælt og
hæðilega til Grikkjahers og
höfðingja þeirra. Gaf Haraldur
öllum mönnum grið, þeim er
þess beiddu, fékk síðan vald yfir
þeirri borg.
^4 ðfortíð skal hyggja
effrumlegt skal byggja,
ánfræöslu þess liðna
sést ei hvaö er nýtt.“
Þannig orti Einar Benediktsson og þessi gamla mynd, sem tekin
var í eldhúsinu á Reykhólum vestra, sýnir betur en margt annað
þau miklu umskipti, sem orðið hafa á högum þjóðarinnar á þessari
öld.
Mjólkin,
flotið og
áin Fjórtán
Einu sinni áttu karlar þrír tal
með sér um ýmsa hluti; þar kom
að þeir fóru að tala um hvaða
matur þeim félli vel. Segir þá
einn þeirra: „Góð er mjólkin, guð
var í henni skírður." „Ósatt er
það,“ sagir annar, „í flotinu var
hann skírður, blessaður." „Ekki
er það heldur sannara," sagði
hinn þriðji, „hann var skírður í
ánni Fjórtán."
„Beiskur
ertu nú,
drottinn
minn ”
Einu sinni var kerling til
altaris. Presturinn hafði ekki
góðan augastað á kerlingu og er
sagt hann gjörði það af hrekk, en
sumir segja hann gjörði það af
ógáti, að hann gaf kerlingu
brennivín í kaleiknum. En kerl-
ing lét sér ekki bilt við verða og
sagði það, sem síðan er að
orðtaki haft: „Og beiskur ertu
nú, drottinn minn.“ Kerlingin
hélt það væri fyrir sinna synda
sakir að messuvínið væri svo
beiskt.