Morgunblaðið - 28.10.1979, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. OKTÓBER 1979
MORödlv-|p|\>’
KAfFINU 1 f*
-4Si
GRANI QÖSLARI
23? 6
M0VL£-
Já, aðeins neðar — jú. nú ertu á réttum stað ah-aha.
fX__
93e
Hvenær fékk kötturinn
siðast mat?
Þvi var spáð fyrir mér, þegar ég
var á barnsaldri, að ég myndi
ferðast um heimshöfin!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Mörgum hefði virst nægja að
geta staðsett háspil varnarinnar
í spili dagsins. Austur gaf, allir á
hættu.
Norður
S. D8
H. ÁG984
T. D1032
L. G5
Vestur
S. 3
H. K76
T. K64
L. Á109764
Suður
Austur
S. Á94
H. 52
T. ÁG9875
L. K3
S. KG107652
H. D103
T. -
L. D82
Sagnir gengu þannig:
Austur Suður Vestur Norður
1 tÍKull 1 spaði 2 lauf 2 hjörtu
pass 2 spaðar 3 lauf pass
3 tí«lar 3 hjörtu pass 3 spaðar
pass i spaðar dobl pass
COSPER
„Mannskemmandi
þjóðfélagsandi,,
Að fyrstu vil ég þakka fyrir
grein Jóns Thorarensens sem birt-
ist 25. október. Það sem þar kom
fram voru svo sannarlega orð í
tíma töluð. Við erum áreiðanlega
mörg sem höfum sömu skoðun og
hann á hvalveiðum okkar íslend-
inga svo ekki sé talað um bruðlið á
öllum sviðum eins og Jón bendir
réttilega á. Árum saman megum
við horfa á í sjónvarpi að öndveg-
isfæðu er kastað á glæ, sbr.
grásleppuna, svo eitt af óteljandi
dæmum sé tekið. Það er sárgræti-
legt að horfa upp á ósómann og
geta ekkert að gert. En það er
ekkert hlustað á þær raddir í
eyðimörkinni sem eru að benda á
það sem miður fer. Valda- og
peningagræðgi er ofar öllu. Það er
talað um óreglusemi æskunnar og
að menn flýi landið. Hefur engum
dottið í hug að spyrja af hverju?
Jú, það er sagt að það sé vegna
atvinnutækifæra, meðal annars.
En skyldi það vera öll sagan?
Ábyggilega ekki.
Það er orðið óþolandi vægast
sagt, að búa við þennan „móral“
sem hér ríkir. Ég vil taka svo
djúpt í árinni að segja að hann sé
mannskemmandi. Er ekki kominn
tími til að spyrna við fótum? Eru
ekki sveiflurnar í pólitíkinni ein-
mitt vísbending um að stór hópur
kjósenda er orðinn langþreyttur á
ranglætinu sem hvarvetna blasir
við. En hvað getur hinn almenni
borgari gert? Hann sem er hættur
að trúa hinum margsviknu kosn-
ingaloforðum. Mér er spurn? Er
ekki kominn tími til að stofna
nýjan flokk þar sem mannúð og
réttsýni skipa hærri sess en hjá
núverandi stjórnmálamönnum.
Þar sem skynsamleg langtíma-
sjónarmið allra ráða í stað stund-
arhagsmuna örfárra. Þar sem
raunverulegt lýðræði ríkti jafnt í
orði sem á borði.
Kjósandi.
• Barnauppeldi
Á barnaári tölum við um að
búa betur að börnunum. Við tölum
Vestur spilaði út tígul 4, austur
lét ásinn og suður trompaði. Af
því, sem þegar hafði skeð gat
suður dregið ýmsar ályktanir og
sú fyrsta var, að pass austurs í
öðrum sagnhring sýndu fremur
veika opnun. Vestur, með tvísagð-
an lauflit átti varla þar bæði ás og
kóng og ás austurs sagui tígul-
kónginn vera hjá vestri. Þar sem
vestur hafði doblað lokasögnina
varð að ætla að hann að auki með
annaðhvort trompás eða hjarta-
kóng. Og ætti spilið að vinnast
varð það að vera kóngurinn. Þann-
ig átti austur, sem hafði opnað,
spaðaás, tígulás og annað af tveim
hæstu laufunum.
Að þessu athuguðu kann að líta
út fyrir, að suður eigi 10 slagi
örugga. En með tvíspil í laufi er
hugsanlegt, að austur geti fengið
slag á trompníuna sé trompi
spilað á drottningu.
Sagnhafi kom auga á ráð við
þessu. Eftir að hafa trompað
tígulásinn spilaði hann laufi.
Vestur gat ekki gert betra en láta
lágt, austur fékk slaginn og þá
gagnaði ekki að spila aftur laufi.
Hann spilaði því lágu trompi,
tekið með áttu og aftur spilað
laufi og vinningur tryggður.
Næsta lauf var trompað með
drottningu og tíu slagir öruggir.
Fyrir áhugasama lesendur má við
bæta, að fleiri skemmtilegir
möguleikar leynast í spilinu.
Lausnargjald í Persíu
Eftir Evelyn Anthonv
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á íslenzku
99
— Ég veit þú ert að reyna að
hjálpa mér. Fyrirgefðu. Eg held
ég sé bara að missa vonina. Ég
hef verið mjög hrædd þessa
síðustu daga.
— Það er vegna þess sem
fyrir kom, sagði Peters. Hann
var ekki reiður lengur. Hún var
þreytuleg og vonleysisleg. —
Það kom þér úr jafnvægi. En
vertu ekki svona svartsýn á
manninn þinn. Hann gerir það
sem hann getur.
— Það er þessi innilokun
sem er að gera mig vitskerta,
sagði Eileen. Hjartað barðist
ótt og títt í brjósti hennar.
— Ef ég gæti bara fengið að
fara út í fáeinar mínútur. Sitja
i sólinni... \
— Ég ætlaði að léyfa þér að
fara út í garð, sagði Peters —
að minnsta kosti ef þú lofar að
hegða þér vel.
— Ég mun gera það, sagði
hún. — Ég heiti því.
Þau sátu úti i garðinum og
hún hallaði sér aftur á bak og
horfði upp í laufguð trén. Hann
sat hjá henni. Þau höfðu ekki
mælt orð af vörum síðan þau
fóru út úr herberginu.
— Þakka þér fyrir þetta,
sagði Eileen.
— Þér veitti ekki af að fá
þér frískt loft, sagði hann. —
Ef þú ert skynsöm þá skal ég
leyfa þér að koma stund út
daglega.
— Hefur þú verið í fangelsi?
— Já, tvisvar.
— Þetta er skrítin reynsla.
Það er eins og þú sért gersam-
lega einn í heiminum. Eins og
ekki ein einasta vera í heimin-
um skeyti um hvað um þig
vcrður. Var þér lika þannig
innanbrjósts?
— Nei, sagði Peters. — Ég
átti vini sem ég vissi að myndu
ná mér út.
En hann vissi hvað Eileen
átti við þótt hann hefði ekki
fundið þessa tilfinningu í sama
skilningi og hún lagði i hana.
En i sjálfu sér hafði hann staðið
utan samfélagsins árum saman.
— Maður hefur nægan tíma
til þess að hugsa, sagði hún.
Hann hallaði sér aftur i
stólnum, hálflukt augun. Hann
var það nálægt henni að hann
myndi geta gripið hana sam-
stundis ef hún reyndi að hreyfa
sig. Hún hafði verið að velta
fyrir sér hvernig hún ætti að
bera sig að. Hún vissi að hann
var ekki með byssu. Ef hún
kæmist að hliðinu og út á
veginn ... þá væri henni borg-
ið.
— Ég er syf juð, sagði hún.
Hann hallaði höfðinu og leit á
hana.
— Allt í lagi. Láttu það eftir
þér. Það er að verða voðalega
heitt.
Hún lokaði augunum og fann
að henni tókst að slappa af.
Hún var grafkyrr lengi. Hún
reyndi að átta sig á hversu
langur tími væri liðinn. Hún
reiknaði út að það væri stund-
arfjórðungur. Eileen opnaði
augun eilítið, nægilega til að sjá
hann. Hann lá í sömu stelling-
um og sneri höfði frá henni.
Hún beið enn um hríð og horfði
á hann. Hann hreyfði sig ekki.
Hún drap öðrum fætinum
niður. Aftur beið hún. Hún sá
ekki framan í hann, en hann
virtist í svefni. Það brakaði
ekki i stólnum þegar hún
hreyfði sig. Hún rétti sig upp.
Enn bærði hann ekki á sér. Hún
hélt að hann myndi vakna við
hjartsláttinn. Hún tóð upp. Hún
snerist á hæli og flýði til hægri í
áttina að skógargötunni fram-
an við húsið.
Peters var ekki sofandi.
Hann hélt að hún væri sofandi.
Hún var næstum komin að
hliðinu þegar hann sá að hún
var farin. Peters var ekki nema
sekúndubrot að ná henni. Hún
hafði gripið i hliðarrimiana og
komst hvort eð var ekki lengra.
Hún heyrði að bíll nálgaðist.
Hann greip um munn hennar
þegar hún ætlaði að gefa frá sér
hljóð. Tárin streymdu niður
vanga henni. Hann hélt henni í
fangi sér þar til bilhljóðið var
dvínað. Hann ýtti henni á und-