Morgunblaðið - 28.10.1979, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. OKTOBER 1979
59
Á NÆSTUNNI
TÓNABÍÓ: NEW YORK, NEW YORK
ÞAU ánægjulegu tíðindi hafa borist til eyrna að hér
verður tekin næst til sýningar fyrsta tónlistarmynd þeirra
félaganna Martin Scorsese og leikarans Roberts De Niro,
en við höfum áður orðið vitni að frábærri samvinnu þeirra
í myndunum MEAN STREETS og TAXI DRIVER. Hér
eru þeir víðsfjarri blóðidrifnum öngstrætum stórborgar-
innar, því bakgrunnur NEW YORK, NEW YORK, er
einmitt tónlistar-, einkum jazzlíf borgarinnar á fimmta
áratugnum. De Niro leikur jazzleikara, sem hrífst af
söngkonu bandsins, Lizu Minelli. Þess má geta um vönduð
vinnubrögð De Niros, að hann tók sig til og lærði og æfði
að spila á saxafón vikum saman áður en kvikmyndatakan
byrjaði.

Stiklað á stóru
Þar sem að undir-
ritaður hefur dvalist
erlendis að undan-
förnu, og myndirnar í
kvikniyndahúsunum
hrannast upp og gengið
yfir — misjafnar að
gæðum eins og gengur
— þá verður farið frek-
ar fljótt yfir sögu að
þessu sinni.
AUSTURBÆJARBÍÓ:
SVARTA ELDINGIN
(„Greased Lightning“)
Stemmningin í kvik-
myndahúsinu var ein-
staklega létt og hress
undir upphafsmínútum
„Svörtu eldingarinn-
ar“. Unglingarnir — en
sá aldurshópur er meg-
instoð og stytta kvik-
myndahúsanna, sem
kunnugt er — fóru á
kostum, klappað hres-
silega þegar Pryor
reytti af sér einhvern
brandarann eða plataði
verði laganna uppúr
skónum.
En, því miður,
hljóðnaði klapp og
hlátur gestanna ærið
fljótt, enda engin
furða, því áður en langt
leið komu gallar henn-
ar í ljós: leikstjóranum
virðist engan veginn
vera það ljóst hvers
konar mynd hann er að
skapa. Gamanmynd
með tilheyrandi sprelli
og fíflalátum, sögulega
mynd um hárbeittan
baráttumann fyrir
réttlæti til handa þel-
dökku fólki, eða þá
kappakstursafþrey-
ingarmynd.
Þessir þrír þættir
eru að sjálfsögðu meg-
inþræðir sögu fyrsta
litaða kappaksturs-
kappa Bandaríkjanna,
en það hefur ekki tekist
að flétta þá saman.
Fyrrihlutinn er hin ág-
ætasta skemmtun, en
svo virðist sem leik-
stjórinn missi tökin á
efninu er Scott hefur
fengið réttlætinu full-
nægt. Eftir það dettur
S E niður á hálfvand-
ræðalegt plan.
Pryor er góður leik-
ari sem nýtur sín lang-
best í hreinræktuðum
gamanmyndum, sbr.
THE BINGO LONG
TRAVELLING ALL
STARS AND MOTOR
KINGS. Þá stendur
Beau Bridges sig vel að
venju, en vesalings
Pam Grier er hálf-
utanvelta í klúðurslega
skrifuðu handriti.
GAMLA BÍÓ: COMA
Hér er á boðstólum
nýlegur þriller, efnið af
vísindaskáldlegum
toga spunnið. Ungur
kvenlæknir, G. Bujold,
fær grunsemdir um að
ekki sé allt með felldu á
spítalanum sem hún
vinnur. Svo virðist sem
alltof margir sjúkl-
ingar leggist í dauðadá
undir svæfingu, og þeg-
ar hún verður vitni að
þriðja tilfellinu á ör-
skömmum tíma, tekur
Bujold til sinna
ráða...
Efnið er að sjálf-
sögðu með allmiklum
ólíkindum, en það er
aukaatriði, það, sem
máli skiptir, er að eftir
imr'
Richard Pryor sem
ökuþórinn Scott
Wendell.
rólega byrjun er COMA
spennandi og hressileg
skemmtun. Crichton
virðist nú vera orðinn
jafnvígur á pennann og
kvikmyndatökuvélina
— nýjasta mynd hans
sem handritshöfundar
og leikstjóra, THE
GREAT TRAIN
ROBBERY, var frum-
sýnd í sumar við góðar
undirtektir.
Genevieve Bujold er
sannfærandi sem hinn
felmtri slegni kven-
læknir, Michael Doug-
las er öllu kraftminni
sem hinn vantrúaði
kærasti hennar, —
vantar vörpuleika karls
föður síns, — en það er
enn talsvert lífsmark
með Richard Widmark,
því gamalkunnri, fág-
aðri illyrmsku hans
bregður fyrir.
NÝJA BÍÓ: CASH
Hér hefur nafnbreyt-
ing átt sér stað. Þeim
hjá Fox hefur sjálfsagt
þótt myndin ekki
„plumma sig“ nægilega
vel undir sínu rétta
nafni - WHIFFS. -
Og kannski má sá
ástæðuna fyrir nafn-
breytingu myndarinn-
ar í auglýsingatexta
kvikmyndahússins
„ÞEIR' SEM SÁU
MASH, verða líka að
sjá CASH“ En hvað um
það, þessi lágfleyga
grínmynd virðist hafa
fallið vel í kramið hérl-
endis, líklega hvergi
gengið betur í heimi,
miðað við hinn marg-
umrædda mannfjölda.
Talsvert hæpið þó að
upphefja landann sök-
um þess.
CASH - WHIFFS
er á margan hátt mis-
lukkuð mynd, að maður
tali nú ekki um þegar
tekið er tillit til þess að
hvergi hefur snyrtivör-
ukóngurinn George
Barri sparað til. Leik-
ararnir eru velflestir
að góðu kunnir. Gould
fer með aðalhlutverkið
og hefur í sannleika
sagt ekki verið betri
um langa hríð. En
meingallað handritið
háir honum, líkt og
öðrum ágætum leikur-
um þessarar myndar.
Sem dæmi má nefna að
í upphafi er Gould van-
kaður sauðarhaus, en
undir lokin forhertur
og snjall afbrota-
maður. Hinir leikar-
arnir standa sig vonum
framar og reyna að
Kanadíska fegurðardísin Genevieve Bujold í
aðalhlutverki þrillersins COMA (Gamla Bíó).
Hin óárennilega „Delta-klíka‘
trónar uppi á aurhlífinni.
John Belushi
moða úr því sem að
þeim er rétt.
CASH fer allsæmi-
lega af stað og einstaka
kaflar hin þokka-
legasta skemmtun, en
þegar á líður má segja
að myndin sé ein
reyksprengja — í orðs-
ins fyllstu merkingu.
LAUGARASBlO:
DELTA KLÍKAN
(„Animal House“)
Þegar þessar línur
eru skrifaðar, hefur
einn ærslafyllsti farsi
síðari ára, ANIMAL
HOUSE, verið sýndur
við góðan orðstír í
Laugarásbíói í nokkrar
vikur. Enda á ferðinni
ein vinsælasta myndin
vestanhafs á síðasta
ári. Verið er að kvik-
mynd framhald hennar
auk þes að sjónvarps-
myndaflokkur byggður
á myndinni er í bígerð.
Og einn aðalkeppinaut-
ur National Lampoon,
skopblaðið MAD, sem
er okkur Islendingum
vel kunnugt er nú kom-
ið vel á veg með sína
fyrstu kvikmyndagerð.
En eins og kunnugt er,
þá fjármagnaði N.L.
þessa kostulegu mynd-
gerð.
DELTA KLÍKAN,
eins og myndin nefnist
á íslensku, er snarrugl-
aður farsi um algert
stjórn- og virðingar-
leysi á heimavist í
bandarískum mennta-
skóla. Uldeilur á milli
slúbbertanna í niður-
nídda Delta-húsinu og
fyrirmyndarnemend-
anna á Omega-heima-
vistinni.
Myndin er engan
veginn vel gerð tækni-
lega, en á hinn bóginn
oftast drepfyndin. Hér
er aðhlátursefnið nokk-
uð óvenjulegt, eða hinir
veikari punktar
mannskepnunnar. Því í
Deltahúsinu telst leti,
ómennska, vanvirðing,
subbuskapur, ringul-
reið og dónaskapur til
ómissandi mannkosta.
Leikararnir standa
sig með mikilli prýði,
ekki hvað síst John
Belushi og félagar hans
í Deltunni, Bruce
McGill, Stephen Furst
og Tim Matheson, og af
andstæðingum þeirra,
hinum hreinlegu og
óþolandi Omegabúum,
Mark Metcalf, Martha
Smith og James
Doughton. Þá er ógetið
Donalds Sutherland, en
ferill hans hérlendis í
þessari mynd endaði
sem kunnugt er í rusla-
tunnunni.
Vinsældir DELTA-
KLÍKUNNAR hér sem
annars staðar má ör-
ugglega rekja að
nokkru leyti til sárleiða
fólks á endalausum
boðum og bönnum,
samþykkta og reglu-
gerða misviturra
manna sem tröllríða
þjóðfélögunum.
HÁSKÓLABÍÓ:
FRÆNDI, FRÆNKA
(„Cousin, Cousine“)
Sú frétt olli mér
miklum leiðindum, að
sýnd hefði verið mynd-
in COUSIN, COUSINE
á meðan ég flatmagaði
víðsfjarri í suðrænni
sól. Því brást ég harla
glaður við er ég sá að
myndin var auglýst til
sýningar síðastl. mánu-
dag. En engin önnur
frönsk mynd hefur orð-
ið jafn viusæl utan síns
heimalands á síðari ár-
um sem C,C.
Og skemmst frá að
segja, þá olli FRÆNDI,
FRÆNKA mér engum
vonbrigðum, þvert á
móti var hún jafnvel
enn skemmtilegri, létt-
ari og betri en ég hafði
gert mér vonir um.
Hún fjallar um hjóna-
bandserjur, einkum og
sérílagi framhjáhald, á
þann eðlilega og gam-
ansama hátt sem
frönskum er einum lag-
ið. Og þar sem þessi
afbragðsmynd verður
sýnd áfram næstu
mánudaga, þá mun ég
fjalla ítarlegar um
FRÆNDI, FRÆNKA á
næstu síðu.