Morgunblaðið - 10.04.1980, Síða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. APRÍL 1980
Minning:
Asgeir H. Karls-
son verkfræðingur
Fa-ddur 13. janúar 1927.
Dáinn 2. apríl 1980.
Hann er í dag til moldar borinn,
aðeins rúmlega fimmtugur að
aldri — fæddur 13. janúar 1927 í
Bakkagerði á Borgarfirði eystra.
k'oreldrar hans voru Karl Hjálm-
arsson frá Ljótsstöðum í Laxár-
dal, síðar kaupfélagsstjóri, og
kona hans Halldóra Asgrímsdótt-
ir bónda á Grund í Borgarfirði.
Hann bar nöfn afa síns og föður-
bróður — en föðurmóðir hans,
Aslaug á Ljótsstöðum, var dóttir
Torfa skólastjóra í Ólafsdal.
Ásgeir fékk snemma að kynnast
stríði lífsins og fallvaltleik. Barn
að aldri missti hann móður sína,
en eins og vænta mátti mundi
hann alla ævi þann missi „fyrstan
og sárstan". Hann gekk í Mennta-
skólann á Akureyri, en á miðjum
námstíma veiktist hann fárlega,
og hafa félagar hans sagt mér að
þá fylgdu þeir honum til skips og
hugðust kveðja hann hinstu
kveðju. En það böl sigraði hann
líka, og að loknu stúdentsprófi
1947 lagði hann stund á verk-
fræðinám, fyrst í Reykjavík og
síðan í Kaupmannahöfn, og lauk
prófi í byggingaverkfræði frá
Danmarks Tekniske Höjskole
1954.
Á námsárum sínum í Reykjavík
vann hann í sumarleyfum við
mælingar hjá Landnámi ríkisins,
og bjó þá tímakorn hjá foreldrum
mínum í Fremstafelli í Kinn, þar
sem ég var einnig í mínu sumar-
leyfi. Þegar hann kom til Hafnar
var ég þar fyrir og hafði verið
viðurloða í nokkra vetur. Fann ég
þá upp á því að kalla Ásgeir
„fóstra" minn — og notaði þá
orðið vitanlega í hinni fornu
merkingu, sama sem fóstursonur.
Hitt var og ljóst að þetta var í
gamni gert, því að ég var aðeins
þremur árum eldri. En hvort sem
því olli að nokkru þessi ómaklegi
titill, þá er það víst að við
tengdumst nokkurs konar blóð-
böndum, og mátti heita að ekki
gengi hnífurinn á milli okkar á
Hafnarárunum. Þá brölluðum við
margt saman fóstrarnir, og lifir
sumt af því í minni lýða og jafnvel
skráð í dönskum skjölum og
fréttamiðlum. Það var ekki að
undra þótt þessi fóstursonur heill-
aði mig er ég fékk hann óvænt upp
í hendurnar — svona stór og
fallegur, gáfaður og skemmtileg-
ur. Hann heillaði alla sem honum
kynntust, ekki síst stúlkurnar sem
trauðla fengu staðist þennan
langa og mjóvaxna pilt, með sitt
feimnislega bros og frumlegu
gamansemi.
Öll Kaupmannahöfn var okkur
leikvöllur í þann tíð, og meðal
annars blönduðum við oft geði við
frændur okkar Færeyinga sem
þarna voru einnig við nám, útlend-
ingar eins og við sjálfir. Við
lærðum dálítið hrafl í færeysku
talmáli, aðallega til þess að þurfa
ekki að tjá færeysku „gentunum,"
ást okkar á dönsku — en slíkt
hefðum við talið hina mestu van-
virðu. Og færeysk var hún stúlkan
sú sem fangaði hjarta Ásgeirs
fóstra míns. Ingibjörg Johannesen
heitir hún, dóttir Johans Johann-
esen skólastjóra; og svo ég nefni
líka frægan ættföður hennar:
móðurfaðir hennar var Janus
Djurhuus höfuðskáld Færeyinga.
Þau gengu í hjónaband og fluttust
til íslands að loknu prófi Ásgeirs,
og eignuðust þrjú gervileg börn,
tvær dætur og einn son; sá hefur
nú um skeið búið með frændum
sínum Færeyingum og kénnt þeim
að beita tæknibrellum nútímans.
Eftir heimkomuna vann Ásgeir
fyrst á fornum stöðvum, hjá
Landnámi ríkisins. Síðan var
hann nokkur ár við verkfræðistörf
í námslandi sínu Danmörku, en
þegar Búrfellsvirkjun var hafin
réðst hann í þjónustu þess fyrir-
tækis sem þar stóð fyrir bygging-
um. Hann naut hvarvetna hins
mesta trausts, í senn duglegur,
hugkvæmur og samviskusamur.
Hann hafði öðlast reynslu við
fjölbreytt verkfræðistörf í tveim-
ur löndum. En jafnframt miklum
önnum kunni hann enn sem fyrr
að skemmta sér á góðum stundum,
og kæta okkur vini sína með
frumlegum skrýtlum og uppá-
tækjum. En þegar allt virtist leika
í lyndi varð hann enn fyrir miklu
áfalli svo að hélt við bana, og náði
aldrei síðan fullu þreki. Það langa
stríð bar hann með æðruleysi þess
manns sem hefur fengið glaðlyndi
í vöggugjöf og séð nokkrum
sinnum inn í annan heim, — enda
var hann nú vel studdur af sinni
gáfuðu og þrekmiklu eiginkonu.
Síðustu árin virtist hann í raun-
inni búinn að sigrast á sjúkleika
sínum þótt hann væri dálítið
fatlaður líkamlega. En þá var
þessi margreyndi Job sleginn en
einni plágunni, og nú fengu vísindi
læknanna ekki rönd við reist.
Svo er sagt að efunarmenn fari
að trúa á annað líf þegar aldurinn
færist yfir þá, og það er víst að trú
mín hefur styrkst núna síðustu
dagana. Eg get varla hugsað mér
að við Ásgeir eigum aldrei eftir að
hittast. Hver veit nema við fóstri
minn eigum eftir að bralla eitt-
hvað saman á nýjum tilverustig-
um.
Jónas Kristjánsson
Kveðja frú bekkjarsystkinum
í annað sinn er höggvið skarð í
stúdentahópinn, sem útskrifaðist
frá Menntaskólanum á Akureyri
vorið 1947. Ásgeir settist i sjötta
bekk með okkur eftir að hafa verið
frá námi um hríð vegna veikinda,
og las hann fimmta bekk utan-
skóla.
Þar bættist í hópinn frábær
námsmaður og félagi, og var eins
og hann hefði alltaf verið með.
Söngmaður var Ásgeir ágætur,
og einnig var vísnakunnáttu hans
viðbrugðið.
Hann lauk prófi í byggingaverk-
fræði frá Kaupmannahöfn 1954 og
vann síðan við góðan orðstír bæði
erlendis og hérlendis, þar til hann
varð fyrir því áfalli að fá höfuð-
högg árið 1967 og náði hann eftir
það aldrei fullri heilsu.
Hann fékk þó hluta af vinnu-
þreki á ný og vann lengst af hjá
verkfræðingi Kópavogskaup-
staðar, meðan geta entist.
En erfiðleikarnir voru þó alltaf
á næsta leiti. Ekki grunaði okkur
samt að svo stutt yrði brottför
bekkjarbróður okkar, því að ekki
vissum við, að kominn var nýr
vágestur til sögunnar.
Þrátt fyrir veikindi sín reyndi
Ásgeir ávallt að koma í bekkjar-
hóf, sem haldin hafa verið árlega
um nokkurt skeið. Dugnaður hans
og æðruleysi var okkur sífellt
undrunarefni, og aldrei missti
hann sína sérstæðu léttu kímni-
gáfu.
Það var Ásgeiri mikið lán, þegar
hann giftist árið 1954 eftirlifandi
eiginkonu sinni Ingibjörgu Jo-
hannesen frá Færeyjum.
Ingibjörg stóð við hlið hans og
studdi sem óbifandi klettur í
öllum þeim erfiðleikum, sem að
steðjuðu, og harðnaði við hverja
raun.
Það er mikil eftirsjá, þegar
slíkir menn falla frá fyrir aldur
fram.
Bekkjarsystkinin vilja með
þessum fátæklegu orðum votta
eiginkonu og börnum innilega
samúð sína og biðja Guð að blessa
þau um ókomin ár. .
Stúdentar MA 1947.
Ásgeir Hjálmar Karlsson verk-
fræðingur var fæddur 13. janúar
1927. Foreldrar hans voru Karl
Hjálmarsson kaupfélagsstjóri og
Halldóra Ásgrímsdóttir bónda að
Grund í Borgarfirði eystra, Guð-
mundssonar. Ásgeir bar nafn föð-
urbróður síns, sem ungur fórst af
slysförum. Önnur föðursystkini
hans voru Guðmundur kaupfé-
lagsstjóri, Helgi Skúta og Jón
bændur á Ljótsstöðum í Laxárdal.
Ragnar söngstjóri á ísafirði, Torfi
bóndi á Halldórsstöðum og Þór-
laug húsfreyja á Hólum, bæði í
Laxárdal. Foreldrar þeirra systk-
ina voru Áslaug dóttir Torfa
skólastjóra í Ólafsdal, og Hjálmar
búfræðingur á Ljótsstöðum, en
hann var bróðir Árna prófasts á
Skútustöðum, Helga hreppstjóra á
Grænavatni og Sigurðar ráðherra
á Yztafelli.
Ásgeir lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri árið
1947 og fyrra hluta verkfræðiprófs
frá Háskóla íslands þrem árum
síðan. Leið hans lá þá til Kaup-
mannahafnar, þar sem hann lauk
prófi í byggingarfræði árið 1954.
Frá þeim tíma hefur hann
fengizt við fjölþætt störf í fræði-
grein sinni, bæði hér á landi og
erlendis.
Ásgeir kvæntist færeyskri konu,
Ingibjörgu Johannesen, sem er
dótturdóttir Janusar Djuurhus,
höfuðskálds þeirra Færeyinga og
eignuðust þau þrjú börn: Jón
Ásgrím Halldóru og Ingibjörgu.
Ásgeir lézt 2. þessa mánaðar á
Borgarspítalanum í Reykjavík.
Við Ásgeir kynntumst fyrst að
marki á námsárum hans í K-höfn.
Þótt þar væri þá mikið einvalalið,
virtist segulsvið Ásgeirs það
magnað, að hann dró dömurnar að
sér sem mý á mykjuskán, maður-
inn enda stórglæstur, glaðlyndur,
gáfaður og ekki alveg frábitinn því
að bregða á glens og jafnvel
stráksskap. Hann kunni einnig vel
t
Jaröarför móöur, fósturmóöur, tengdamóöur og ömmu okkar
GUÐRÚNAR GUDMUNDSDÓTTUR
fer fram föstudaginn 11. apríl kl. 1.30 e.h. frá Dómkirkjunni.
Blóm vinsamlega afþökkuð.
Þeim sem vildu minnast hinnar létnu er bent á líknarstofnanir.
Þórarinn Gunnarsson, Ásta Engilbertsdóttir,
Haukur Jónsson, Helga Guðmundsdóttir,
Sigrún Þórarinsdóttir,
Birgir Þórarinsson,
Gunnhíldur Þórarinsdóttir
og barnabörn.
t
Hjartans þakkir fyrir hlýhug og samúö viö andlát og útför
eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur, afa og langafa
JÓNS KR. NÍELSSONAR
Grænugötu 12
Akureyri
Petrea Jónsdóttir
Jón M. Jónsson, Kristín Jóhannsdóttir
Elsa K. Jónsdóttir, Hreiðar Valtýsson
María Jónsdóttir, Sveinn Sæmundsson
Níels G. Jónsson, Hildur Sigursteinsdóttir
Jóhanna H. Jónsdóttir, Eíríkur Iðsson
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar innilegasta þakklæti til allra þeirra sem vottuöu okkur
samúö viö andlát og jaröarför konunnar minnar, móöur okkar,
tengdamóöur og ömmu
MARGRÉTAR FRIDRIKSDÓTTUR
frá Seli
Ásahreppi
Innilegt þakklæti sendum við hjúkrunarfólki á sjúkradeild
Landspítalans Hátúni 10B deild 1, 2. hæð, fyrir hina miklu og góöu
hjúkrun og hlýhug f hennar löngu og erfiöu sjúkdómslegu. Einnig
viljum viö þakka öllum þeim sem heimsóttu hana á liðnum árum.
Guö blessi ykkur öll.
Vigfús Guðmundsson,
Guömundur Fr. Vigfússon, Klara Andrésdóttir,
Egill G. Vigfússon, Sigríöur Skúladóttir
og barnabörn.
t
Maðurinn minn, faöir okkar, tengdafaðir og afi
ÞORGRÍMUR FRIÐRIKSSON,
kaupmaöur
lézt í Landspítalanum 8. apríl. Jaröarförin auglýst síöar.
Guðrún Þóröardóttir,
Katrín Þorgrímsdóttir, Kristján Kristjánsson,
Sigurrós Þorgrímsdóttir, Guömundur Olafsson,
Þóröur Þorgrímsson og barnabörn.
t
Faöir okkar, fósturfaöir og tengdafaöir,
ÞÓRARINN EINARSSON,
Höföa,
Vatnsleysuströnd,
lézt í Landakotsspítala 7. apríl. Jaröarförin fer fram frá
Kálfatjarnarkirkju laugardaginn 12. apríl kl. 1.30.
Þeim, er vilja minnast hans er bent á orgelsjóð Kálfatjarnarklrkju.
Börn, fósturbörn og tengdabörn.
að veita og brúðkaupsveizla þeirra
Ingibjargar verður okkur minnis-
stæð þótt kosturinn á Kannibal
væri skelfing ókræsilegur næstu
daga.
Ekki hættu þau Ingibjörg og
Ásgeir að veita vinum sínum, þótt
heim til íslands flyttu og til þeirra
veizluhalda var vandað. Seinustu
árin var frú Auður Finnbogadóttir
einatt elzt gesta að árum þótt
yngzt væri í anda. Til hennar bar
Ásgeir mikinn þakkarhug, enda
hafði hún sýnt honum fádæma
hjálpfýsi, svo sem fjölmörgum
öðrum verkfræðingum, og má þar
til nefna öðlinginn Guðmund
Svein Jónsson, sem látinn er fyrir
nokkrum árum og Steingrím
Arason, sem enn er í kosti hjá
Auði, og reyndist Ásgeiri betri en
enginn við að reisa hús hans á
Markarflöt.
Minning Ásgeirs Hjálmars
Karlssonar verður þeim dýrmæt,
sem honum kynntust.
PÁS.
Það er annar í páskum. Hugan-
um rennt yfir allt það sem ætlað
var að afreka um þessar hátíðir.
Meðal annars að fara í nokkrar
spítalaheimsóknir. En er stund til
að efna það heit. Ég tek upp
símtólið að fregna af einum sjúkl-
ingnum. Konan hans kemur í
símann. Vissirðu ekki að Ásgeir
dó á miðvikudaginn. Ég reyndi að
ná í þig, segir hún mildri röddu.
Of seint of seint. Ég hrökk ögn við.
Við erum svo önnum kafin við að
njóta lífsins og gefa eins lítið af
sjálfum okkur til annars og við
framast komumst af með. Við
ætlumst til mikils af öðrum en
gleymum of oft að gera kröfur til
sjálfra okkar þegar aðrir þurfa á
að halda. Eitthvað á þessa leið
varð mér hugsað þegar ég ætlaði
að láta verða af því aftur að líta til
vinar míns Ásgeirs H. Karlssonar,
sem lést miðvikudaginn 2. apríl
síðastliðinn.
Bjartar minningar um glaðar
stundir æskuáranna hrannast að
mér. Det var pá Frederiksberg,
der var i maj. Já það var vor í
Kaupinhafn eins og fegurst getur
orðið, þegar við Ásgeir fundumst
fyrst. Hávaxinn, grannur og bjart-
ur. Bláu augun hans og brosið
vöktu fyrst athygli mína. Þá
hæglátt fasið í öllum gáska okkar
og því betur sem við kynntumst,
hlýjan hans, glettnin án græsku
og kannski ekki síst gáfurnar þar
sem sanngirnin réð ríkjum. Hann
var hlédrægur, um of fannst
galgopa eins og mér. Við urðum
ferðafélagar um Evrópu endilanga
og betri vinir á eftir.
Fundum okkar bar of, alltof
sjaldan saman eftir að hann kom
heim frá námi með indæla konu
með sér, Ingibjörgu af færeysku
bergi. Þar var mikið jafnræði með
valmennum.
Þá sjaldan við fundumst, réði
gleðin ein ofar hverri kröfu. Það
voru ánægjustundir sem best er
lýst í ljóðum og söngvum.
Mitt í þeim söngleik dynur
ólánið yfir. Ásgeir missir heilsuna
og er vart hugað líf eftir áfallið.
Þá sýndi Ingibjörg, að hún
kunni margt fleira en dansa fær-
eyskan dans betur en flestir. Með
hennar hjálp og barnanna náði
Ásgeir furðu góðum bata. Það var
eitt af kraftaverkum mannkær-
leikans, þar réðu úrslitum umönn-
un og ástúð hans nánustu.
Það sem engum hafði komið til
hugar kom á daginn. Ásgeir var
orðinn vinnufær. Hann starfaði
síðan um árabil á tæknideild
Kópavogsbæjar.
Þá vann stærstan sigur sú sem
hefði mátt eiga meiri stuðning
okkar hinna á stundum.
Um síðustu áramót dró nokkuð
snöggt til tíðinda um heilsu Ás-
geirs og lauk því stríði nú rétt
fyrir páskahátíðina. Enn sem fyrr
stóð Ingibjörg sem klettur og
börnin þeirra.
Um leið og ég votta þeim samúð
mína og aðdáun og minnist Ágeirs
með trega, þessa glaða ljúflings
sem átti betri, margfalt betri
örlög skilið — langar mig að
minna okkur sem eftir stöndum á,
að við mættum ef til vill hugleiða
betur til hvers við lifum.
Hjálmar Ólafsson.