Morgunblaðið - 10.09.1980, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. SEPTEMBER 1980
23
• Torfa Hermannssyni, miklum völ-
undi. Þó heyskapartíð stæði yfir
greip Jón til hnífsins og skar út
fagurlega boga grátanna fyrir
altari kirkjunnar, einnig útskurð á
sætisbríkum. Minna þessi verk
hans nokkuð á handaverk Guð-
mundar Jónssonar myndskera frá
Mosdal, en þeir voru hálfbræður.
Guðmundur skar út húnana á
uppistöðum stólpa grátanna. —
Þeir bræður mætast þar í verkum
sínum fyrir litlu Sæbólskirkjuna,
og fegra hana.
Eftir vígslu kirkjunnar og ör-
stutt nám, tók Jón við orgelleik í
kirkjunni, við messugerðir í yfir
40 ár. Hann sagði við mig, — að
hefði hann ungur numið tónfræði,
eins og hugur hans stóð til, hefði
hann líklega náð meiri leikni í
starfinu. En fjármunir lágu þá
eigi á lausu til að eignast orgel og
för til náms.
Þau hjón Jón og Halldóra Guð-
mundsdóttir, refaskytta frá
Brekku, giftu sig 1927 og byrjuðu
búskap á Sæbóli 1929, en bjuggu
fyrstu 2 ár á Brekku hjá foreldr-
um hennar. — Halldóra var
myndarstúlka í föðurgarði —
margæfð frá bernskuheimili sínu
við öll búnaðarstörf úti og inni,
enda elst dætra þeirra barnmörgu
hjóna á Brekku, Guðrúnar Magn-
úsdóttur og Guðmundar, refa-
skyttu, — bæði borgfirskrar ætt-
ar.
Þau hjón, Halldóra og Jón, voru
samhent um allt, — einnig með
störf fyrir kirkjuna. — Hún fylgdi
honum eftir, þá hann fór til kirkju
að æfa sönglög, og þá söng hún
með honum. — Hann sagði því oft,
við hana: — „Dóra mín, komdu nú
með mér til kirkju, til að æfa lög.
— Ég get ekki farið, nema þú
komir með mér.“
Hér sést og finnst, hvað sam-
taka vilji og festa getur áorkað við
þau verkefni, er gera skal. Þá
gerast hlutirnir, með farsæld. —
Það var þeirra hjónanna vilji og
verk, að kirkjuhúsið yrði hreint og
hlur.ir hennar þess og hreinir. —
Tréspelagirðingu umhverfis graf-
reitinn vann hann með tengda-
bróður sínum, Helga frá Brekku,
og máluðu þeir hana hvíta, svo
fagurt var heim til kirkju að líta.
— Það mun vera hans síðasta
unna verk fyrir dalabyggðina sína,
að koma frá Flateyri, og endur-
mála girðinguna um grafreit
kirkjunnar og slá hann með orfi.
Þegar Vorblómsfélagið gekkst
fyrir byggingu samkomuhúss hér
á Ingjaldssandi, átti Jón flestar
gjafavinnustundir við byggingu
þess. — í því byggingasamstarfi,
varð ég oft glaður við að sjá Jón
koma fram veginn frá Sæbóli —
með hamar og sög í hendi, sem
minntu á áhugamál hins hógværa
félaga til samstarfsins við hús-
bygginguna. — Engin orð, bara
fara að vinna. — Það var gott að
vinna með Jóni, hvað sem var, eins
og fyrr segir, í fiskiróðri eða
verslunarferðum til Flateyrar
með okkur Sandmenn. — Ferðir,
sem við erum alltaf þakklátir
fyrir, — ferðir sem alltaf lánuðust
vel, þótt stundum risu boðar og
brotbárur yrðu við sandinn í
Sæbólsvör.
Við Jón áttum nokkra samleið í
barnaskólanum, hann við söng-
kennslu. Fór vel á með okkur. —
Jón var bóndi í 40 ár. — Það starf
sem annað lék honum vel. —
Glöggur og ágætur fjárhirðir,
enda mikill dýravinur, og þá
barnavinur og barngóður.
„Nú ert þú að fara á Flateyri, í
kaupstað í fyrsta sinn. — Fyrir
hvað ætlar þú að kaupa? — Hana,
— kauptu fyrir þetta," og rétti
lítilli 10 ára dóttur minni 10 króna
seðil á bryggjunni á Flateyri 1942.
Á þetta minntist hún sl. sumar, er
hún kom heim frá Noregi. Hún
spurði mig um gamla fólkið heima
og bað að heilsa því, þar á meðal
Jóni Jónssyni. — Eflaust myndu
fleiri börn geta vottað Jóni líka
velvild hans og gjafmildi.
Jón var einn af stofnendum
bændafélagsins Einingar á Ingj-
aldssandi, er hafði að markmiði
sölu garðávaxta, ræktun og vega-
mál. — Félagið eignaðist jarðýtu,
er gerði veg yfir Sandsheiði, og
kom þannig Ingjaldssandi í vega-
samband við aðrar sveitir. — Jón
var áhugasamur, um þetta starf
Einingarfélagsins, og það sýna
fundargerðir hans fyllilega hvað
var að gerast. — Jón naut þess
sem aðrir að sjá og fara á
nýgerðum ýtuvegi yfir Sandsheiði,
sem góðir drengir Einingarfélags-
ins ruddu, og brutu þannig mesta
þröskuidinn í einangrun Ingj-
aldssandsins. — Þau hjón, Jón og
Halldóra, áttu engin börn, en
mörg börn dvöldu langtímum á
heimili þeirra. Finnur Þorláksson,
systursonur hennar, varð þeirra
fóstursonur, einnig Ólöf Jónsdótt-
ir, nú gift í Kópavogi og Jóhann
Ragnarsson bóndi í Húnavatns-
sýslu, mega heita fósturbörn
þeirra að miklu leyti. Sum dvalar-
börn þeirra dvöldu hjá þeim vetr-
arlangt, svo sem bróðursynir mín-
ir frá ísafirði, Þröstur og Högni.
Sum lærðu að lesa og skrifa. Þau
voru bæði lagin við börn og
kennslu, engu síður hún.
Jón var einn af Núpsskólanem-
endum séra Sigtryggs, er mun
hafa fundið sönghneigð hans sem
prestur safnaðarins, og hvatt
hann til söngstarfa í kirkjunni.
Það starf þakkar allur söfnuður-
inn þeim hjónum báðum.
Seinustu tvö til þrjú árin fór
heilsa Jóns þverrandi. Dánardag-
ur hans var 29. júlí sl. Ég hitti
hann.fyrir ári síðan og við rædd-
um lengi dags farinn veg og
fundum gleðigeisla frá fornu sam-
starfi, birtast okkur, fundum
einnig ljómann af því óorðna
handan við haf, á vegum guðs. Á
kveðjustund, leitaði hann eftir
hendi minni, tók í hana og sagði:
Þakka þér samfylgdina. Guð blessi
þig og varðveiti. Nú kveð ég hann
með þökk til hans, konu hans og
fósturbarna, með orðum hans:
Fari vel frændi minn og vinur.
Guð varðveiti hann og blessi, og
gefi honum himnafrið.
Guðmundur Bernharðsson,
frá Ástúni.
Valgerður Ólafs-
dóttir Minningarorð
í dag, miðvikudaginn 10. sept-
'ember, er til moldar borin Val-
gerður Ólafsdóttir, Arnarhrauni
4, Hafnarfirði.
Valgerður var fædd 25. febrúar
1899, að Arnarfelli í Þingvalla-
sveit, foreldrar hennar vor.u hjón-
in Magnea Bjarnadóttir ljósmóðir
og Ólafur Halldórsson.
Valgerður var tvígift, seinni
maður hennar er Helgi Jónsson.
Valgerður eignaðist 2 syni, Ólaf og
Magnús Hauk, og eina dóttur,
Þórunni. Magnús Hauk missti hún
fyrir tveimur árum, son hans,
Valgeir, ólu þau hjón upp að
mestu. Sjö voru barnabörnin, og
voru þau henni mjög kær.
Valla frænka var einstæður
persónuleiki, hrókur alls fagnaðar
en þó svo einstaklega viðkvæm,
sem sést svo oft í ljóðum hennar,
en hún var vei hagmælt, og
vitnum við hér í eitt þeirra. Ég læt
ekki sorgina hefta minn hag, það
er hátíð og vorsólin skín. Ég er
gleðinnar barn, þótt ég gráti í dag,
því að gleðin er vöggugjöf mín.
Það voru gleðistundir fyrir
okkur, að heimsækja Völlu og
Helga á þeirra yndislega heimili,
þau áttu einstakt safn listaverka
og kynntu okkur verkin og lista-
mennina. Þann listaáhuga, sem
við höfum, hafa þau hjónin glætt
verulega.
Valgerður unni Þingvallasveit
mjög og orti hún yndisleg kvæði
um minningar sínar þaðan, eins
um barnabörnin sín, en unun var á
að hlýða, er hún fór með ljóðin sín,
er hún kom á heimili okkar í
heimsóknir, en það voru sannkall-
aðir gleðidagar. En allir dagar
eiga sér kvöld, Valla frænka hefur
kvatt þennan heim.
Með virðigu og trega segjum við:
Friður guðs þig blessi, hafðu þökk
fyrir allt. Éftirlifandi manni
hennar, Helga Jónssyni, sem alla
tíð hefur reynst henni frábærlega
vel, börnum hennar og barnabörn-
um, biðjum við blessunar guðs um
ókomna framtíð.
Magnea, Jóna. Rúna.
MYNDAMÓT HF.
PRENTMYNDAGERÐ
AÐALSTRÆTI • - SÍMAR: 17192-17355