Morgunblaðið - 04.04.1981, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. APRÍL 1981
COSPER
Það er skynsamleKast fyrir þi« að borga honum
50 kailinn, sem þú skuldar honum!
ást er...
Í0&
... að finna neist-
ann sem kveikir
ástareldinn.
TM Raa U.S. Pat 0« — aM rlghts reserved
* tsef Los Angeles Thnes Syndlcate
V\?/í 229
Af hverju er drengurinn að fást
við eitthvað, sem hann getur
Vitið þér læknir; éj? hélt að ekki ráðið við — peningalega
röntgenmyndavélin væri miklu a.m.k.?
stærra tæki?
_ 9 _ 9 _ ?
Af illri nauðsyn
Dagný skrifar 1. apríl:
„Kæri Velvakandi!
Eg hef aldrei verið dugleg við að
koma hugsunum mínum á blað, en
eftir að hafa lesið skrif Katrínar í
dálkum þínum í dag, fannst mér
ég tilneydd að leggja orð í belg.
Hefði nú talið það
meiri fyrirhöfn
Það hefur nú alltaf þótt skyn-
samlegt að skoða hvert mál niður í
kjölinn áður en felldur er dómur,
en því hefur Katrín auðsjáanlega
gieymt. Hún heldur þvi fram að
mæður vinni úti vegna þess að
þær nenni ekki að vera heima. Hið
rétta er hins vegar, að mæður
vinna úti af illri nauðsyn. Maður
verður nú að hafa ofan í sig og á
og þak yfir höfuðið. Og ég hefði nú
talið það meiri fyrirhöfn og að
meira þyrfti til að nenna að rífa
fjölskylduna upp á morgnana til
að drífa börnin í dagvist í tæka tíð
fyrir vinnu og þurfa alltaf að flýta
sér heim úr vinnu, elda mat, þvo
og gera allt á handahlaupum,
heldur en vera bara einfaldlega
heima allan daginn og gera hús-
verkin í ró og næði.
Bara fáfræði
Katrín talar um að það sé
fásinna að ætla að fóstrur komi í foreldra. Að halda því fram lýsti
stað foreldra og að þær geti ekki
borið sömu tilfinningar til barns
og eðlilegt foreldri. Því hefur
aldrei verið haldið fram að hlut-
verk fóstra væri að koma í stað
bara fáfræði.
Fólk neyðist til
að vinna mikið
í sambandi við tal Katrínar um
Hvers eiga bö™■
unglingar aðg^da.
. .... „rti
Katr'n «r.
VXvmkWKÍr j
Nú 4Umu«Jr«^di ^ H
_.máluin ner * . Li>r»
Nu ,. u»-—get *t
i
\ linur t'l dn*v'*lun*r'.
í o?2r'»tun“rh*iml
heimib h*r o* .tofnunum
þ«r Nf* /V-d, oll born mn *
llel.t * i *ö vern •»<>
•likw *«>fn*n'r .ÍTbmrnið' *
»ð vern tvo um
minu rldir'inn f*i hilD d***
vinnu.«ð»P**” ^ utivinn»nd'
heim» o» m6ft’"JJT, lau»n<n •*
er ***£?,£ bomin
b«r Wvelj»»t heim ^ ,nn»ð
All.veg* US h«im« vi»
hvort tor****. börnin burt
o-ekki þurfi »® •*no
heimihnu • v.rftin*
bvBging»rfr*n' !
ibúð»k»upa. v.furJ^r eru orðn
Wv*md» o n K ylll «ign»»t -
»r »*o gifut'egV heldur mb I
,vo m»ntt rro ^vi o* Oft 1
t'hKm mik.W-O-'
Gott •»««* .
»i ■““■""’wí iT»«"»«»'
En *tli höm^o* * ^ h»f* \
ekki fremur « J b,Wur en »* 1
okkur m''r‘h, ut^»ve.kl»ð*. og
,ji foreldr»n» j*mpph„up,nu I
þrey‘1* 1 ‘^rTbotAinn hvolft 1
Oo beg»r ð‘‘u *r “ *n««ð»r».
Hugsum líka um
eiginmenn okkar
Dísa skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Ég ætla að taka mig til og svara
Katrínu, sem skrifaði í dálka þína á
miðvikudaginn og nennir að vera
heima hjá börnum sínum. Ég er
hrædd um að við uppalendur verð-
um að vera talsvert víðsýnni og
umburðarlyndari en Katrín. Hún
talar um að annaðhvort pabbi eða
Þessir hringdu . . .
Friðardúfurnar
hreiðra um sig
Þórdis Sigurðardóttir hringdi
og hafði eftirfarandi að segja: —
Mér er reglulega heitt í hamsi út
af fasteignasköttunum. Þeir bitna
mest á þeim sem minnst mega sín,
ellilífeyrisþegum og öðru tekju-
lágu fólki. Það er ekki verið að
spyrja að því, hvað kemur í
launaumslögin, heldur er ráðist á
eigur þessara aðila og iagt á þá
eins og fullvinnandi fólk. Mér
verður rétt hugsað til friðardúfn-
anna í Alþýðubandalaginu, sem
fyrir kosningar töluðu um, að þær
snerust ekki um pólitík, heldur um
það hvort samningarnir gengju í
gildi o.s.frv. Nú hafa dúfurnar
hreiðrað um sig í nefndum og
ráðum og hvað eftir annað ráðast
þær á garðinn þar sem hann er
lægstur. Ég hef heyrt tvo stjórn-
málamenn andmæla fasteigna-
sköttunum: Gunnar Thoroddsen
og Albert Guðmundsson. Hafi þeir
þðkk fyrir það. Við sem stöndum
utan flokka getum líka tekið eftir
því sem er að gerast í kringum
mamma verði alltaf heima hjá
unganum sínum. En það er best að
vera minnugur þess, að það skiptir
alls ekki meginmáli hve marga
klukkutíma verið er hjá barni,
heidur hvernig þessum tíma er
varið. Það þarf að hugsa um
sjálfstæði og þroska barnsins. Það
er börnum hollt að umgangast aðra
en foreldra sína. Þau bera vitanlega
okkur, og því er ekki að leyna að
viðsnúningur dúfnanna hefur
valdið okkur furðu.
Kemst alveg inn
að hjartarótum
Sigrún Jónsdóttir hringdi og
sagði: — Mig langar til að koma á
framfæri þakklæti mínu til unga
fólksins, sem sér um að flytja
fréttir á táknmáli. Mér finnst
þessi ungmenni hafa sérstaklega
fallega framkomu og ná til manns
alveg inn að hjartarótum, enda
þótt maður skilji ekki einstakar
hreyfingar eða tákn. Mér finnst að
það mætti gera miklu meira fyrir
þessa þætti. Þeir eru til fyrir-
myndar. Ég var í útlöndum fram í
nóvember og þá fannst mér ég
skynja það glöggt, hvað það er
orðin mikil tugga, sem dagskrár-
þulirnir tönnlast á eins og upp úr
svefni, enda þótt það hafi staðið
skýrum stöfum á skjánum drjúga
stund áður en dagskráin hefst og
er auk þess að finna í öllum
dagblöðunum. Mér finnst löngu
kominn tími til að losast við þessi
ósköp. Ein hugmynd að lokum til
fjármálastjóra Ríkisútvarpsins:
Látið kostnaðaryfirlit fylgja
hverjum þætti, a.m.k. tölur yfir
heildarkostnað. Bregðið þeim á
skjáinn með öðrum upplýsingum
um viðkomandi þátt. Þá eigum við
notendur hægara með að gera
okkur grein fyrir hvar við viljum
spara og hvar ekki. Við þurfum að
öðlast verðskyn á þessu sviði ekki
síður en öðrum.
ekki sömu tilfinningar til fóstra og
foreldra sinna, enda ekki til þess
ætlast, og ekki fylgir fóstran með
heim. Eða hvað?
Unnu íyrir kaupi
í vist og fiskvinnu
Ég hef þekkt margar mæður sem
verið hafa heima alla daga, án þess
að betri eða meiri tengsl mynduðust
við börnin en hjá hinum sem vinna
úti. Og er Katrín ekki að dæma hart
stóran hluta þjóðfélagsins? Hvað er
til bjargar einstæðum foreldrum og
ekkjum eða ekklum? Finnst Katr-
ínu eitthvað athugavert við fólk,
sem hefur alist upp hjá slíkum
aðilum? Það er mikið talað um
útivinnandi mæður í dag. En hvern-
ig var þetta á árum áður? ömmur
og langömmur okkar unnu í fiski, í
sveitum, við skúringar og allt sem
til féll, t.d. á kreppuárunum. Sumar
höfðu börn sín með sér í vinnuna,
aðrar skildu elsta barnið eftir
heima með yngri börnin, og voru
hin eldri þó oft ekki nema 9—10 ára
gömul. Börn hér áður fyrr voru auk
þess á ungum aldri farin að vinna
fyrir kaupi í vist og fiskvinnu á
sumrin.
Ekki var allt til fyrirmyndar hér
áður fyrr, þó að alltaf sé verið að
segja að heimur versnandi fari. Ég
tel að það sé vænlegra fyrir hjóna-
bandið, að tveir dálítið þreyttir
foreldrar komi heim að kvöldi en
dauðþreyttur eiginmaður (sem
hlýtur að verða að vinna lengri
vinnudag, ef enginn er til að hjálpa
honum við framfærsluna) komi
heim til alsprækrar eiginkonu, sem
er alveg til í að skreppa í bíó eða
heimsókn til kunningja. Hugsum
líka um eiginmenn okkar, ekki bara
börnin. Eða hafa eiginmennirnir
ekki sál einnig?
Og einu mikilvægu atriði gleymir
Katrín gjörsamlega. Hvernig færi,
ef ailar mæður hugsuðu eins og
hún? Hverjir ættu þá að kenna í
skólunum, vinna á sjúkrahúsunum,
við fiskvinnsluna o.s.frv.? Hrædd er
ég um að einhvers staðar mundi
kreppa að.“