Morgunblaðið - 05.09.1982, Blaðsíða 18

62
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. SEPTEMBER 1982
ÞRÁTT FYRIR ýmsa smáöröugleika er ekki hægt aö
segja annað en fyrsta raunverulega rokkhátíö Islend-
inga, „Melarokk“, hafi tekist meö miklum ágætum á
laugardag. Á þessari hátíö sást glöggt hversu mikil
gróska er í íslensku tónlistarlífi. Þarna komu fram 16
hljómsveitir og samt voru margar, m.a. Egó, Þursarn-
ir/Stuómenn o.fl. mjög vinsælar sveitir ekki til staðar.
Ef ekki hefði komiö til nístings-
kuldi þegar á daginn leiö er óhætt
aö fullyrða aö aösókn heföi oröið
enn meiri, aö ekki sé nú talaö um ef
tvær áöurnefndar sveitir hefðu troð-
iö upp. Samt er ekki hægt aö
kvarta. Veðurguðirnir stóöu aö
mestu viö sitt, ekki rigndi, en þeir
heföu að ósekju mátt varpa örlítiö
meiri hlýju yfir samkunduna. Flestir
þeirra 1800 gesta, sem greiddu sig
inn, voru nefnilega orönir bláir af
kulda, þegar skemmtuninni lauk.
Þeir, sem ekki höföu brjóstbirtu
meðferöis, héldu á sér hita meö því
aö hoppa um og dansa.
Eftir 90 minútna biö eftir aö há-
tiöin hæfist fyrr um daginn (tafir
viröast vera landlægur sjúkdómur
íslensks poppheims) var ekki laust
viö að óþreyju væri tekið aö gæta í
rööum þeirra, sem hvað lengst
höföu beöið. Ma þar kannski finna
skýringuna á talsveröri drykkju þeg-
ar á kvöldið leiö. Annars er ekki
meö öllu rétt aö kasta ábyrgöinni á
þessarr töf beint á heröar aöstand-
enda hátíöarinnar. Lokatónleikar
Zukovsky-námskeiös nokkurs voru
nefnilega í Háskólabíói kl. 14. Ekki
mátti hætta á aö óæðri tónlist, sem
venjulegt rokk, gæti e.t.v. raskaö ró
þeirra æðri. Var því brugöið á þaö
ráö aö færa hátiöina aftur um 90
mínútur.
Greinilegt var eins og svo oft á
slíkum samkomum, aö margir komu
meira til þess aö sýna sig og sjá
aöra, jafnvel til aö krækja sér í
slagsmál í leiöinni en til þess aö
hlusta á þá tónlist sem boöiö var
uppá. Var Ijótt aö sjá til meölima
tveggja hljómsveitanna undir lokin á
sjálfu sviöinu. Aumt til þess aö vita,
aö ekki einu sinni hljómsveitarmeö-
limirnir, sem manná best vita hversu
leiðinlegt er aö hafa einhvern lýö
uppi á sviöinu, geta hagað sér
skikkanlega á þeirra eigin hátíö.
Ennfremur var hörmung að sjá
hvernig tréstólar, sem voru gestum
til þæginda, voru útleiknir. Mátti sjá
leifar þeirra á víö og dreif sunnan-
vert viö sjálft sviðiö.
Mikil undirbúningsvinna lá aö
baki þessari hátíö. Heljarmikiö sviö
var reist á miöjum vellinum og und-
irrituðum er til efs aö vandaöra sviö
hafi veriö reist fyrir slíka hátiö. Stórt
og rúmgott, án þess þó að vera
eitthvert gímald. „Sándtékk“ var á
föstudag og ekki var hægt aö amast
út í hljómburö á hátíðinni, hefur
sennilega ekki veriö öllu betra á úti-
hátíö hérlendis. Þó voru smávægi-
legir erfiöleikar um miöbik tónleik-
anna, en aö ööru leyti gekk þetta
snuröulaust fyrir sig.
Þar sem töfin langa i upphafi há-
tíöarinnar setti tímaáætlunina nokk-
uö úr skoröum var ákveöið aö keyra
dagskrána áfram með látum. Gekk
þaö framar vonum og þeir, sem riöu
á vaöiö, voru strákarnir í Reflex.
Voru þá nákvæmlega 97 mínútur frá
þvi hátiöin átti upphaflega aö hefj-
ast.
Hér á eftir látum viö gamminn
geisa og birtum örlitla umsögn um
hverja þá hljómsveit, sem kom fram
á hátíöinni. Birtum jafnframt
stjörnugjöf. Rétt er aö benda
hljómsveitunum og aödáendum
þeirra aö hér er ekki um Stóradóm
aö ræöa fremur venju, þannig aö
séu menn ekki sáttir viö þau um-
mæli, sem hér falla eru þeir beönir
aö láta þau bara, sem vind um eyru
þjóta. Viö kynnum um leiö meölimi
allra hljómsveitanna.
Reflex ☆ ☆
Reflex er ein þeirra óþekktu
sveita, sem tróöu upp á „Mela-
rokk"-hátíðinni. Óþekktu hljóm-
sveitirnar áttu þaö flestar sam-
merkt, að þær komu stórlega á
óvart. Reflex er fjögurra manna
sveit skipuö þeim Baldvini Erni
Árnasyni á trommur, Guömundi
Sigmarssyni á gítar, Ólafi Ægissyni,
bassaleikara, og Heimi Má Péturs-
syni, söngvara.
Reflex lék hressilegt rokk, aö
mestu upp á gamla móöinn, og
Björk Guðmundsdóttir og félagar hennar í Tappa Tíkarrassi slógu í gegn með glœsibrag.
Morgunblaðið/ Emilía
„Melarokk“
Ekki var lakara að hafa höfuð-
fatið í lagi.
Mor|(unblaðið/ SSv.
Trommuleikari BARA-flokksins
vakti mikla athygli.
MorjrunblaAid/ SSv.
komst ágætlega frá sínu. Inn á milli,
t.d. í laginu um islensku alþýðuna,
„Skammastu þín", örlaöi á nýbylgju-
tilþrifum. Hljóöfæraleikararnir eru
ekki neinir snillingar hver um sig, en
skipa saman trausta heild Tromm-
aranum hættir þó nokkuð til aö
„hlaupa upp" eins og gjarnan er
sagt um veöhlaupahestana og til
þess aö koma tónlist sinni fullkom-
lega til skila þarf Reflex aö tefla
fram öörum gítarleikara. Þaö er
margt mjög gott viö (>essa sveit og
hún á vafalítiö eftir aö láta mikiö i
sér heyra áöur en langt um líöur.
Tappi Tíkarrass ☆ ☆ ☆ ☆
Tappi Tíkarrass tók viö af Reflex.
Tappinn er skipaöur þeim Björk
Guömundsdóttur, söngkonu, Guö-
mundi „Limbó" Gunnarssyni,
trommuleikara, Jakob Magnússyni,
bassaleikara, og Eyjólfi Jóhanns-
syni, gítarleikara. Þaö er best aö
vera ekkert aö skafa utan af hlutun-
um, en Tappi Tíkarrass er aö mati
undirritaös ein allra efnilegasta
unga hljómsveitin í dag.
Ekki einungis eru meölimir
hljómsveitarinnar pottþéttir hljóö-
færaleikarar heldur er söngkonan,
lítil en fjandanum sviðshressari,
Björk Guðmundsdóttir, á góöri leiö
meö aö veröa frábær. Tónlistina hjá
Tappa er ekki beint auðhlaupið aö
skilgreina. Á köflum má greina
nokkur áhrif af ætt Þeysara, enda
e.t.v. ekki óeölilegt þar sem Jakob
er bróöir Þorsteins Magnússonar.
Gitarleikur Eyjólfs er sérstaklega
eftirtektarveröur þótt e.t.v. sé ekki
rétt aö tína einhvern einn hljóöfæra-
leikara út úr. Sveit, sem stefnir í aö
veröa eitthvaö meiriháttar á okkar
mælikvaröa.
KOS ☆ ☆ ☆ ☆
Þriöja sveitin, sem tróö upp, var
tríóiö KOS, sem viö kynntum hér á
Járnsíöunni fyrir nokkrum vikum.
Hljómsveitina skipa þeir Jón Björg-
vinsson, trommuleikari, Þröstur
Þórisson, bassaleikari, og Þröstur
Þorbjörnsson á gítar.
Þaö má segja um KOS eins og
margar aörar aö hljómsveitin kom
geysilega á óvart. Er ekki fjarri lagi
aö halda því fram, aö hljóðfær.ileik-
ur hafi ekki gerst betri en hja þeim á
allri hátíöinni. Allur flutningur þeirra
var til mikíllar fyrirmyndar og hvergi
feilpúst aö finna. Sérstaklega vakti
trommuleikarinn athygli. Lögin voru
flest nokkuö rokkuð, en inn á milli
mátti greina reggae-áhrif. Var ekki
hlaupiö aö því aö greina aö hér væri
trió á ferö en ekki fjölmennari sveit.
Hljómsveit, sem lofar miklu.
Grýlurnar ☆ ☆ ☆
Ef ég ætti hatt og gengi dags
daglega með slikt höfuöfat væri ég
vafalítiö fyrir löngu búinn að éta
hann líkt og enski blaöamaöurinn
foröum, sem kvaöst mundu éta
hattinn sinn ef Uriah Heep yröi ein-
hvern tíma fræg hljómsveit. Þaö er
best aö viöurkenna þaö strax, að
Grýlurnar eru oröin betri hljómsveit
ern mig óraöi nokkru sinni fyrir að
hún yröi.
Þaö er í raun dálítiö merkilegt,
ekki hvaö síst í Ijósi þess að gítar-
leikurinn er enn óskaplega veik-
buröa, þó svo nú sjái tvær um hlut-
verk einnar áöur. Hvorki Inga Rún
né Bára Grimsdóttir búa yfir þeirri
leikni, sem myndi gera útslagiö fyrir
hljómsveitina. Synd og skömm því
hinar þrjár, Ragnhildnr Gisladóttir,
Linda Björk Hreiöarsdóttir og Her-
dis Hallvarösdóttir mynda saman
mjög þéttan kjarna. Herdís hefur
hreinlega ekkert fyrir því að spila á
bassakrílið sitt.
Tónlistin hjá Grýlunum hefur í
sjálfu sér ekki mikiö breyst, en flutn-
ingurinn er allur annar en áöur var.
Hægt er aö flokka flest lögin undir
blöndu popps og rokks. Inn á miili
var hraöinn þó keyrður upp og
sveitin naut sin virkilega eins og í
lögum á borö viö Status Quo-
rokkarann „Break the Rules". Til
þess aö veröa enn betri þurfa Grýl-
urnar aö veröa sér úti um gítarleik-
ara, sem er fær um aö koma því á
framfæri, sem honum er ætlað. Þaö
dugar ekki aö bæta öörum jafn
slökum viö.
Hin Konunglega
flugeldarokksveit ☆
Þaö veröur ekki um þau i sveitinni
sagt, að gerviö hafi ekki veriö
ágætt. Nafniö sömuleiöis gott. Vafa-
laust getaö þau spilaö ágætlega
líka, en þaö var ekki sjá aö þau
heföu áhuga á aö sýna snefil af
kunnáttu sinni. Enda er óhætt aö
segja, aö viötökurnar sem hljóm-
sveitin fékk, segi meira en mörg
orö. Undirtektir voru ákaflega tak-
markaöar.