Morgunblaðið - 05.09.1982, Blaðsíða 30

74 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. SEPTEMBER 1982

Umsjón: Séra Karl Sigurbjömsson
Séra Aubur Eir Vilhjálmsdóttir
A U DROTTINSDEGI
í Vindáshlíð
Kinu sinni var allt
svo gott og öruggt
Fólk er alltaf að segja að heim-
ur fari versnandi. Gott ef það hef-
ur ekki verið sagt svo öldum
skiptir. Þótt éjj sé því ekki sam-
mála — nema rett stundum —
verð ég að viðurkenna að stundum
læðist sá ótti að mér að aldrei,
' aldrei aftur muni það merkisfólk,
sem setti svip sinn á umhverfið
einu sinni, eifjnast sína líka með
nýjum kynslóðum. Og þegar ég
talfæri þetta við einhverja, eru
þeir oftar en ekki sammála. Fólk,
sem var svo vingjarnlegt og heið-
arlegt þegar við vorum lítil, á sér
ekki eftirmynd í hraðanum og
sukkinu í þessari þjóðfélags-
ómynd okkar núna, segjum við og
andvörpum sáran.
Og enn er hægt að
gleðjast eins og þá
En svo sannast það aftur og aft-
ur að þetta er óþarfa angist. Enn
er bráðungt fólk heiðarleikinn og
vinsemdin uppmálað. Þegar við
hittum það, öðlumst við nýja trú á
mannkynið og hjörtu okkar hlýna.
Einn slíkan hóp af ungu fólki
finnum við uppi í Vindáshlíð. Þar
ráða nokkrar ungar konur ríkjum,
dveljast þar sumarlangt og taka á
móti nýjum og nýjum hópum lít-
illa stelpna, unglingsstúlkna og
fjölskyldna. Vinkonur þeirra úr
bænum hla>ja að þeim þegar þær í
Hlíðinni eru búnar að gleyma því
hvort það er mánudagur eða
kannski miðvikudagur og fylgjast
mest lítið með fréttum. En það er
góð tilbreyting að yfirgefa hið
venjulega borgarlíf um tíma,
segja heimakonur, hlusta á árnið-
inn og anda að sér birkiilminum
og vinna svona saman frá morgni
til kvólds.
I>ví hópar af góðu
fólki láta hendur
standa fram úr ermum
Eitt kvöldið sit ég í eldhúshorn-
inu í Vindáshlíð, nýkomin í heim-
sókn. Inni í stofu eru tæplega 70
stelpur á aldrinum frá 9 til 13 ára.
Þær eru að undirbúa sig undir
kvöldvökuna. Sigrún Huld Jón-
asdóttir er fyrirliði staðarins og
Þórunn Elídóttir ráðskona. Með
þeim vinna fleiri dugnaðarforkar,
Þeir sem gengu framhjá
13. sunnudagur eftir þrenningarhátíð Lúk. 10, 23—37.
Þeir hröðuðu sér fram hjá. Við skiljum ekki hvernig slíkt getur
gerst. Hvað þá er menn eins og prestur og levíti (n.k. meðhjálpari)
áttu í hiut. Þó er slíkt og þvílíkt alltaf að gerast. Dæmisagan á sér
hliðstæður hér hjá okkur. Þótt það sé sjaldnast um að ræða
einhvern, sem liggur í blóði sínu á gangstéttinni, þar sem við
eigum leið um. Fremur er það yfirleitt „bara“ einhver, sem þarfn-
ast þess, að einhver rétti til hans hlýja vinarhönd, segi orð sem
styrkir og vermir, sýni skilning, samúð, stuðning í verki. Og við
vitum að við ættum að gera þetta, og gætum það. En við megum
bara ekki vera að því. Það er svo mikið að gera. Og við lítum
undan og göngum framhjá. Ég held að þegar allt kemur til alls þá
sé ekki svo mikil munur á okkur yfirleitt og prestinum og levítan-
um í dæmisögunni. Við höfum svo sannarlega ekkert efni á að
fordæma þá. Vegna þess, að það er einn grundvallarmunur á
okkur og þeim, sá, að við berum meiri ábyrgð en þeir. Því við
höfum heyrt boðskap Jesú Krists og játast honum. Af honum
vitum við að það er ekki rétt að „hver er sjálfum sér næstur". Við
vitum að okkur ber að hjálpa, að okkur ber að elska Drottinn af
öllu hjarta, huga og mætti, og náungann eins og okkur sjálf.
Hver skyldi nú vinna í pokahlaupinu og hvað skyldi vera í verðlaun?
Ragnheiður bakari, Helga Soffia,
Brynja Dís, Hanna, Ásta og
Magnea. Ég dáist að öryggi og
vinnusemi þessa hóps ungra
kvenna, sem ekki víla fyrir sér að
láta hendur standa fram úr erm-
um, hika ekki við að elda og baka
fyrir stóra hópa og láta ekki deig-
an síga þótt stundum rigni og þá
þurfi að hafa ofan af fyrir litlum
stelpum inni við. Það eru þeim
forréttindi að fá að boða orð
Guðs, boða það í söng og leik og
samverunni allri, sem líka tekur
til kakósins og kjötbollanna.
En nú hefst
kvöldvakan
Helga Soffía slær gítarinn og
skarinn syngur hraustlega, en
léttilega. Stelpur úr tveimur herb-
ergjum sjá um skemmtiatriði,
Stundum eni haldin svona náttfataboð í Hlíðinni. Þau eru alls ekki haldin uppi í herbergjum heldur niðri í stofu.
Þetta er Vindáshlíð. Stóri íþróttaskálinn sést ekki á myndinni, en kirkjan var flutt úr Saurbæ þegar nýja kirkjan var byggð þar.
Ljéam. Signía H. Jónaad.
sem eru leikrit og leikir og nú er
mikið hlegið. Stelpurnar eru
meira en fúsar til þátttöku í öllu
sem gerist og færri komast að en
vilja. Leikir eru undursamlegt
tæki til að gleyma feimninni og
efla sjáifstraustið og hlýlegir for-
ingjar og uppörvandi jafnaldrar
hafa góð áhrif. Sagan væri samt
ekki sönn, ef við viðurkenndum
ekki að auðvitað getur alltaf
brugðið til beggja vona. Jafnaldr-
ar eru ekki alltaf uppörvandi og
maður getur meira að segja orðið
móðgaður út í „konurnar", því
hugmyndir um hentug uppátæki
eru ekki alltaf eins hjá öllum.
Bak við þennan hóp
er annar hópur
Auðvitað stendur annar hópur
að baki hinum vösku konum í
Vindáshlíð. Hlíðarstjórn, skipuð
reyndum félagskonum í KFUK,
annast skipulag starfsins og við-
hald hússins og fær vinnuflokka
til starfa bæði vor og haust. Saga
sumarstarfsins í Vindáshlíð er
orðin löng. Um langt árabil voru
þær Helga Magnúsdóttir kennari
í forystu á staðnum og Sigurlaug
Svanlaugsdóttir húsfreyja fremst
í flokki í eldhúsi. Nú er Betsy
Halldórsson formaður Hlíðar-
stjórnar. Mikill fjöldi kvenna og
karla hefur lagt starfinu lið, unn-
ið að því í sjálfboðavinnu, lagt
fram fjármuni. Og svo er enn. Og
sífellt er beðið mikið fyrir þessu
starfi, konur út um landið allt
biðja Guð að blessa stúlkurnar í
Vindáshlíð, biðja þess að þær,
sem koma þangað, læri að þekkja
blessun kristinnar trúar.
Og ýmsir hópar hitt-
ast í Hlíðinni
Um verslunarmannahelgina
var fjölskylduflokkur í Vindás-
hlíð. Þá var margvíslegt efni í
boði, bæði fyrir börnin sér og for-
eldra og aðra fyrir sig og svo alla
saman. 1 ágústlok var kvenna-
flokkur, sem er slíkur að vert væri
að skrifa um hann langt mál.
Skólafólk heldur mót í Hlíðinni á
haustin og vorin og fleiri fá að
halda þar fundi og mannamót.
Það er ekkert eins og í Vindáshlíð,
segja foringjarnir í flokknum, og
margir eru þeim sammála.
En nú er mál
að fara heim
Kvöldvökunni lýkur með helgi-
stund. Og svo er farið í háttinn, en
það getur tekið nokkurn tíma.
Fyrir svefninn fara foringjarnir
inn í herbergin, setjast í ró og
spjalla við stelpurnar um daginn
og veginn og trúna á Jesúm Krist
í deginum og á veginum. Þær
biðja með þeim kvöldbænir. Þegar
allt er komið í ró, förum við full-
orðnu í kirkju. Við kveikjum á
kertum og göngum saman til alt-
aris. Það er ekki gert á hverju
kvöldi, en allir dagar eru heldur
ekki eins í Vindáshlíð. En við, sem
keyrum nú heim gegnum sumar-
nóttina, fögnum því mikið að dag-
arnir þar og kvöldin skuli vera
eins og þau eru. Það eykur okkur
bjartsýni og þakklæti.