Morgunblaðið - 06.10.1982, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. OKTÓBER 1982
29
Síðan ber að nefna lækna og
hjúkrunarfólk Landspítalans, sem
allar stundir veittu honum að-
hlynningu af þeirri þekkingu og
hjartahlýju sem létta líkams-
þrautir og veita sálarró. Mér er
ljúft og skylt að flytja hér þakk-
læti Eiríks og venslafólks hans til
starfsliðs spítalans, en mörg hin
síðari ár var Magnús Karl Pét-
ursson umsjónarlæknir hans þar,
ljúfmenni og læknir af lífi og sál.
Kæra starfslið, elskulegu for-
eldrar og systkin. Við sem höfum
fylgst náið með allri ykkar við-
leitni til að styrkja Eirík á löngum
þjáningarferli hans, lofum þann
mannkærleika og mildi, sem þið
hafið sýnt og aldrei orðið lát á.
Nú er þessu æviskeiði lokið. Ef
einhverjum finnst að þar hafi lífið
beðið ósigur, þá er það rangt.
Minnumst þess, að „sigrarinn
dauðans sanni sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni eilíft líf
víst til bjó.“ Eiríkur Valberg var
gæfumaður, því að hann hefur
auðgaö allt sitt venslafólk, vini og
samfylgdarmenn af ljúfum minn-
ingum, án nokkurs skugga. Hverj-
um hlotnast meiri hamingja?
Þótt við samfögnum öll þeim
friði, sem Eiríkur hefur nú hlotið,
þá er söknuður okkar sár. En
dýpstur er harmur ykkar, foreldra
hans og systkina, Aðalbjargar
Kristínar, Lárusar, Kristmundar
og Ingibjargar. Þið hafið líka átt
mest, því að slíkur var Eiríkur
ykkur öllum.
Innilegustu samúðarkveðjur og
þakkir fyrir góðan dreng.
Helgi Þorláksson
Á þessum skínandi fögru haust-
dögum, þegar sól skín í heiði og
landið okkar skartar sínum feg-
urstu litum, sem gleðja hvert sjá-
andi auga, hefur dauðinn enn einu
sinni sigrað ungt líf. Hetjubaráttu
ungs manns er lokið. Þeirri
lengstu og tvísýnustu sem ég
þekki til. Eiríkur Valberg andaðist
í Landspítalanum að kvöldi
sunnudagsins 26. september að-
eins 32 ára að aldri.
Okkur, sem^rst þekktum, kom
andlát hans ekki á óvart. Þó er það
svo, að aldrei erum við viðbúin,
þegar dauðinn ber að dyrum. Ég,
sem rita þessar línur í minningu
vinar míns Eiríks, hef fúslega tal-
ið mér það til tekna að hafa þekkt
hann, talið það gæfu að hafa feng-
ið að kynnast honum náið. Svo
ótal margt lærði ég af þessum
greinda, hugprúða æskumanni.
Það var fyrir tæplega einum og
hálfum áratug, að leiðir okkar
lágu saman, hann var þá einn í
vinahópi dóttur minnar Sigríðar,
sem þá stunduðu öll nám í Kenn-
araskóla íslands og komu þá oft á
heimili mitt, og enn er undur ljúf í
minningu minni, sú fölskvalausa
æskugleði, sem eínkenndi þennan
samstillta hóp. En furðu fljótt
vakti athygli mína einn í hópnum,
fyrir ljúfa og prúðmannlega fram-
komu og einstaka kímnigáfu, það
var vinur minn Eiríkur Valberg.
Þar hófust kynni, sem seinna urðu
að vináttu, sem enst hefur síðan
og verið mér þeim mun meira
virði, sem lengur leið og ég kynnt-
ist manninum betur og gerði mér
Ijósari grein fyrir upplagi hans og
mannkostum, enda var hann einn
þeirra fáu vina minna, sem aldrei
ollu mér vonbrigðum. Við vinir
hans vitum, að hin fágaða fram-
koma og glaðlega viðmót kráfðist
oft mikillar sjálfstjórnar og karl-
mennsku, því oft var hann hel-
sjúkur allt frá 19 ára aldri.
I hvert sinn er hann kom á
heimili mitt, fannst mér húsið
fyllast hlýju. Þessi elskulega.
hógværa kímni hans, sem honum
var svo ríkulega gefin, hún gat
ekki annað en fyllt nærstadda
gleði, hann sá ævinlega spaugilegu
hliðina á málunum og gat jafnvel
gert grín að áralöngum veikindum
sínum.
En undir þessari græskulausu
kímni bjó alvara, sem gjarnan
kom upp á yfirborðið á góðum
stundum. Hann kunni skil á fjar-
skyldustu hlutum og virtist þekkja
gerla flestar hliðar mannlífsins og
oft var lífið og tilveran rædd í
stofunni í Álfheimum, af tveimur
einstaklingum hvorum af sinni
kynslóðinni.
Nú er hann horfinn okkur, langt
fyrir aldur fram, þessi mæti mað-
ur, sem gæddur var fjölhæfum
gáfum og þroska lífsreynds
manns. Eftir mínum skilningi, var
hann valmenni. Já, í heimi minn-
inganna eru margar myndir af
umhverfi og atvikum. Ein er mér
þó nær og hugstæðari en nokkur
hinna og er hún sú, sem mótaðist í
huga mínum, er ég stóð við hvílu
hans nokkru áður en hann hvarf
yfir móðuna miklu.
Ég sé fyrir mér heiðríkjuna í
svipnum, þar sem hann liggur
helsjúkur, ofan á sænginni fagur-
lega mótaðar hendur æskumanns-
ins, sem mér var þá ljóst að aldrei
framar fengju að vinna að neinum
verðmætum. Þegar sorgin ber á
dyr hjá okkur og við erum harmi
slegin, finnst okkur jafnvei und-
arlegt að sólin skuli halda áfram
að skína. En sólin skín og lífið
heldur áfram á hverju sem geng-
ur. Koma mér þá gjarnan í hug
orð virtrar gáfukonu, sem e.t.v.
var ekki sammála því, að „tíminn
læknaði öll sár“ eins og löngum
hefur verið haldið fram, heldur,
„að við lærum að lifa með sárum
okkar“.
Undir þessi viskulegu orð tek ég
af heilum hug og mæli þar af
reynslu. Foreldrum Eiríks, Guð-
nýju og Samúel, öllum systkinum
hans og öðrum ástvinum votta ég
mína innilegustu samúð. Oft hef
ég dáðst að jafnvægi ykkar og
styrk í þrengingum drengsins ykk-
ar. Veri hann svo af mér kært
kvaddur, nærvera hans var góð og
mér alla tíð mikils virði.
Fari hann í friði.
Steingerður Þorsteinsdóttir
Þrjátíu og tvö ár eru ekki löng
ævi. Nærri helminginn af þeirri
stuttu ævi barðist Eiríkur frændi
okkar við óvæginn sjúkdóm. Þetta
var ójöfn glíma þar sem úrslitin
voru fyrirfram gefin, aðeins
spurning hve lengi var hægt að slá
þeim á frest. Hve margir hefðu
leikið það eftir honum að móta sér
innihaldsríkt líf við þessar að-
stæður?
Eiríkur bjó að hlýjunni, sam-
heldninni og léttleikanum úr for-
eldrahúsum. Stundum brá fyrir
sjálfskímninni sem minnti á afa
okkar, Kristmund, sem okkur
þótti öllum svo vænt um. Þá gat
hann spaugað með sitt erfiða
hlutskipti, lystarleysið, holdafar-
ið, allar læknisaðgerðirnar og
hvað eina.
Sjúkdómsglíman jók á lífsvisku
hans og næmi fyrir mönnum og
málefnum og einnig lífslöngunina
og hæfileikann til að njóta gleði-
stunda og félagsskapar. Þannig
geymist hann í vitund okkar:
gleðimaður í veislu og fagnaði,
miðpunktur og tengiliður milli
frænda og vina, lífsins maður í
áralöngu sambýli við dauðann.
Að leiðarlokum viljum við
frændurnir þakka samfylgdina,
þakka veganesti sem hann veitti
af ótrúlegri lífsreynslu. Söknuður-
inn er mikill en minningin er
hrein og skýr. Megi hún styrkja
foreldra, systkini og aðra sam-
ferðamenn sem kveðja góðan
dreng.
Þorsteinn og
Þorlákur Helgasynir
l)aga og nætur tímans tafl er hað
teflt er mönnum utan gæsku og nád.
I»ar flytja’ oss nornir, fella’ ons, gera’ oss mát,
— fyrirlíta andvörp vor og grát —.
l m jarónesk efni og upphefd oft er spurt,
en aðrir stara eitthvað langt í burt.
Tak málminn hreina, hirtu ekki um hitt,
en hugsa og meina, — gefðu hverjum sitt.
Omar Kháyyám.
góða konu, sem gat annast hann
til hinstu stundar.
Að leiðarlokum viljum við
systkinin þakka honum góðar
stundir, eiginkonu, sonum og fjöl-
skyldum þeirra vottum við dýpstu
samúð. Blessuð sé minning góðs
drengs.
Þorbjörg Jensdóttir
Sigurður Guðmunds-
son — Minningarorð
Fæddur 18. apríl 1901
Dáinn 29. september 1982
Þegar ég með nokkrum kveðju-
orðum minnist móðurbróður míns,
Sigga á Bárugötunni, eins og við
segjum, kemur margt skemmti-
legt í hugann frá liðnum tíma.
Þegar ég kom fyrst til Reykjavík-
ur, 1937, voru hann og hans fjöl-
skylda þau fyrstu, sem ég kynntist
og hélt til hjá á Lindargötu hér í
borg. Frá þeim vetri er margs að
minnast, og held ég að mér hafi
aldrei liðið betur um dagana en
einmitt þar. Þótt fólkið væri ekki
mjög efnum búið var alltaf nóg að
bíta og brenna, og ekki spillti and-
rúmsloftið á heimilinu, alltaf glatt
á hjalla, því vægast sagt var hús-
bóndinn skemmtilega hrekkjóttur,
og við þær minningar er gaman að
ylja sér, þegar árin færast yfir.
Sigurður var fæddur 18. apríl
1901 í Nýjubúð í Eyrarsveit. For-
eldrar hans voru Guðmundur
Guðmundsson bóndi og kona hans
Guðrún Hallgrímsdóttir. Þau
eignuðust 12 börn, og var Sigurður
áttundi í röðinni. Nú eru á lífi 5
alsystkin og 3 hálfsystkin. Sigurð-
ur giftist eftirlifandi konu sinni,
Guðrúnu Eggertsdóttur úr
Reykjavík. Þau eignuðust 6 syni,
einn misstu þau í æsku, hinir 5 eru
allir dugandi menn, búsettir hér í
borg.
Sigurður hafði ekki mik'ð af
skólagöngu að segja og var að
mörgu leyti sjálfmenntaður í þvi
starfi sem hann helgaði líf sitt
alla æfi, en það voru pípulagnir.
Lengst af vann hann hjá Sighvati
Einarssyni pípulagningameistara
og síðan við Landspítalann í
Reykjavík. Hjá Sigurði og Guð-
rúnu bjó alla tíð móðir Guðrúnar,
og þeir sem þekktu til, vita að það
lýsir best manninum hvað góður
hann var henni. Síðustu ár átti
hann í stríði við erfiðan sjúkdóm,
en hann var það lánsamur að eiga
Sú helfregn sem barst nú fyrir
fáum dögum, var varla óvænt, því
'svo lengi hafði sá ójafni leikur
staðið sem nú er til lykta leiddur.
Oft hafði okkur, sem utan vallar
stóöum, sýnst það með ólíkindum,
er hamingjuhjólið snerist og vinur
okkar Eiríkur reis upp aftur til
nýrra átaka fyrir lífi sínu og til-
veru, og stundum að því er virtist
tvíefldur.
Við vorum næstum farin að trúa
því, að hann yrði ekki á næstunni
undir í þessari glímu, að hann
gæti ef til vill bitið af sér þann
óvin sem nú hefur orðið leikseig-
ari í þessari löngu og óvægnu
skák.
Þau ár sem við bekkjarsystkini
Eiríks minnumst, eru öll á einn
veg. Við munum góðan vin, í bestu
merkingu þess orðs, hlýjan, hóg-
væran en ekki síst, þann sem
fundvís var á broslegan þátt hvers
máls. Þegar á fyrstu árum okkar í
KI varð okkur ljóst að Eiríkur
gekk ekki heill til skógar, hins
vegar hefur sjálfsagt fáum verið
Ijóst hversu alvarlegt ástandið
var, enda ekki um það rætt, og
áh.vggjum ekki dreift út til bekkj-
arfélaga. Hann hins vegar gladd-
ist með glöðum en lagði gott til,
þar sem skugga bar á. Við aftur á
móti fylgdumst með því, eftir að
leiðir skildust, að ekki var allt með
felldu.
En Eiríkur lét ekki deigan síga,
vann — oftast svo sem kraftar
leyfðu og stundum lagt umfram
það, og þess vegna fór það svo,
hvað eftir annað, að snörpum en
björtum og iitríkum lífskafla lauk
á sjúkrahúsi, þar sem tekist var á
um líf og dauða.
Við bekkjarsystkini Eiríks
Valberg erum þakklát, fyrir það
að hafa átt þá gæfu að fá að njóta
samvista við hann, þann tíma
meðan við öll gengum svipaða
slóð, og stefndum að einu marki.
Þá þegar mun honum hafa verið
fullljóst að hverju stefndi, og í
ljósi þeirrar vitneskju, gat hann
rætt þá þætti mannlífsins, sem oft
vekja ungu fólki spurningar, og
hann var þeim ráðhollur, sem til
hans sóttu.
Á síðastliðnu sumri þegar við
F-bekkingar úr KÍ frá árinu ’72
áformuðum að hittast eftir tíu ára
aðskilnað, hygg ég að flest okkar
hafi spurt að því hvort Eiríkur
yrði ekki með, það var öllum efst í
huga, og svarið var á þá leið, að
Eiríkur væri hress og kæmi ör-
ugglega.
Hins vegar var tekið í taumana
daginn áður en koma átti saman,
og Eiríkur mátti dvelja eitt tíma-
bilið enn á Landspítalanum, á
meðan við hin rifjuðum upp gaml-
ar minningar og skemmtum
okkur.
Daginn eftir var hann glaður og
reifur að vanda, sagði að það væru
ekki nema fimm ár þangað til við
hittumst næst, og þá verð ég ör-
ugglega með ykkur, sagði hann.
En nú er komið að leiðarlokum.
Sá fyrsti úr þessum samstillta
hópi, hefur verið kallaður til ann-
arra starfa. Við hin sem eftir
stöndum, þökkum honum öll árin
sem við áttum saman, við óskum
honum góðrar ferðar, eins og
stundum áður þegar hann var að
leggja í einhverja reisuna og vissi
ekki upp á hár hvenær hann kæmi
til baka, og við vitum nú, eins og
þá að hann á góða heimvon.
„Sælir eru hjartahreinir, því að
þeir munu Guð sjá.“
Við vitum það líka að sé eitt-
hvað hægt að búa í haginn fyrir
okkur hin, þegar þar að kemur, þá
gleymir hann okkur ekki.
Við þökkum vini okkar fyrir allt
og biðjum almáttugan Guð að
geyma hann og blessa foreldra
hans og systkini.
Bekkjarsystkini úr
Kennaraskóla íslands.
Kveöja frá starfsfélögum í
lífeyrisdeild Tryggingastofn-
unar ríkisins
Við andlát starfsfélaga okkar,
Eiríks Valbergs, er margs að
minnast og sakna. Enda þótt
starfsferill hans hjá okkur væri
ekki langur, fóru sterk persónu-
einkenni hans ekki fram hjá
nokkrum manni.
Eirík einkenndi óvenju fágað yf-
irbragð, kryddað fíngerðum húm-
or. Þessir sjaldgæfu eiginleikar
ollu almennum vinsældum hans,
enda veittist honum afar létt að
umgangast fólk.
I starfi hans nýttust þessir eig-
inleikar honum vel, enda um-
gengni við fólk snar þáttur í starf-
inu. Og þegar við bætist næm
greind og samviskusemi, var vart
á betra kosið.
Eiríkur var víða heima og hafði
yndi af að spjalla um allt milli
himins og jarðar. Ósjaldan létti
hann upp á gráan hversdagsleik-
ann með hnyttnum tilsvörum sín-
um, jafnvel galsa, enda oftast
meira gefandi en þiggjandi í sam-
skiptum sínum við fólk. Langvar-
andi veikindi höfðu ekki megnað
að draga úr þessum persónuein-
kennum hans. Þar var af svo
miklu að taka.
Þungbær örlög sín bar Eiríkur
með miklu jafnaðargeði. Þar virt-
ist sem hin létta lund hans kæmi
honum til hjálpar, eftir því sem
hægt var.
Nú þegar Eiríkur er allur, þökk-
um við samveruna.
Foreldrum hans og systkinum
vottum við okkar dýpstu samúð.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö viö andlát og jaröarför
mannsins mins, fööur okkar, tengdafööur og afa,
JÓNS GUÐMUNDSSONAR
frá Hafnarfirði.
Sigríöur Guömunsdóttír,
börn, tengdabörn
og barnabörn.
Innilega þökk til ykkar allra er á einn eða annan hátt sýnduö
vináttu í veikindum og við fráfall,
GUNNLAUGS F. GUNNLAUGSSONAR.
Grettisgötu 81,
Verið Guði falinn.
Guöbjörg Skaftadóttir og fjölskylda.
Lokað vegna
jarðarfarar
EIRÍKS VALBERG,
eftir hádegi í dag.
Offsetfjölritun hf.,
Síöumúla 20.