Morgunblaðið - 27.10.1982, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 27. OKTÓBER 1982
+ Fööursystir mín, HELGA SIGUROARDÓTTIR frá Hraunsósi, lést í Borgarspítalanum 26. október. Jaröarförin auglýst síöar. Fyrir hönd vandamanna, Guörún Bjarnadóttir.

t Eiginkona mín, GUDRUN ALBERTSSON, Bögehöj 48, Hellerup, andaöist 18. október sl. r Jaröarförin hefur farið fram. Ólafur Albertsson frá Hesteyri.

+ Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma, GUDMUNDA SIGRlDUR JÓNSDÓTTIR, Þíngseli 10, Reykjavík, andaöist í Borgarspítalanum, mánudaginn 25. október 1982. Kjartan V. Bjarnason, Jenný Marelsdóttir, Vilný Reynkvist Bjarnadóttir, Siggeir Jóhannsson, Hera Newton, Stanley Pólsson, barnabörn og barnabarnabarn.

+ Frænka mín, RANNVEIG SIGFÚSDÓTTIR, Elliheimilinu Grund, lést í Landakotsspitala, mánudaginn 25. október. Ingibjörg Siguröardóttir.

+ Eiginkona mín, móöir, tengdamóöir og amma, SESSELJA JONASDÓTTIR PETERSEN, andaöist í Svíþjóð 22. október. Jaröað veröur í kyrrþey. Svend Petersen, Helga og Pétur Ólafsson, Anna Sif, Árni Páll og Stefán.

+ Maöurinn minn, KJARTAN BJARNASON, fyrrverandi sparisjóösstjóri frá Síglufiröi, andaðist að heimili sinu Stórageröi 20, mánudaginn 25. október. Fyrir hönd aöstandenda. Helga Gísladóttir.

+ Sonur minn, bróöir og faðir okkar, HJALMTÝR HJÁLMTÝSSON, veröur jarösunginn frá Bústaöakirkju, fimmtudaginn 28. október kl. 3 e.h. Guörún B. Daníelsdóttir, Svafa Hlíf Hjálmtýsdóttir, börn og barnabörn.

+ Alúöarþakkir til allra þeirra sem hafa sýnt okkur samúö og hlýhug viö andlát og útför eiginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóöur, dóttur, systur og tengdadóttur, GUÐLAUGAR PÁLSDÓTTUR, Brúarflöt 4, Garöabæ. Grétar Hjartarson, Elín Sigríöur Grétarsdóttir, Pétur Grétarsson, Hjörtur Grétarsson, Páll Grétarsson, Svanhildur Jónsdóttir, Halldóra J. Elísdóttir og börn, _ Ásta L. Björnsdóttir, Hjörtur Hjartarson.

+ Viö þökkum innilega samúö og vinarhug viö andlát og jarðarför KRISTÍNAR RÚNÓLFSDÓTTUR, Noröurgaröi 7, Hvolsvelli. Guö blessi ykkur öll. Björgvin Guðlaugsson og aörir aöstandendur.
Theodór B. Theodórs
son — Minning
Fæddur 2. júni 1910
Dáinn 19. október 1982
Vinur okkar og söngféiagi Theo-
dór B. Theodórsson er látinn.
Minningarnar um hann eru
skírar og bjartar. Hæglátur, prúð-
ur og vingjarnlegur gekk hann um
á meðal okkar, brosti hlýlega,
opnaði sálmabókina og fór á sinn
stað í kórnum. Söngurinn var eins
og maðurinn sjálfur, hreinir og
mjúkir tónar, sem túlkuðu einmitt
það sem átti að túlka.
Við gömlu söngfélagarnir úr
Neskórnum munum ætíð minnast
hans með hlýhug og þakklæti.
Hann var góður félagi og sam-
vizkusamur starfsmaður. Söngfé-
lagar tengjast oft sterkari bönd-
um en almennt gerist um starfsfé-
laga — það þekkja þeir einir og
skilja, sem sungið hafa saman í
áraraðir.
Theodór hafði verið í kirkjukór
Neskirkju frá fyrstu árum kórsins
og þangað til „gamli kórinn" hætti
störfum, eða um það bil 30 ár.
Margan tóninn hefur hann því átt
þar bæði á gleði- og sorgarstund-
um, enda hafði hann að margra
dómi ákaflega hreina og fallega
tenórrödd.
Gömlu söngfélagarnir og þá
einkum þeir, sem höfðu sungið
saman í 15—20 eða 30 ár, héldu vel
hópinn enda söngurinn orðinn
samhljómur, sem sárt var að slíta.
En það kemur að því að ein og ein
rödd þagnar, og nú hefur það skeð
ennþá einu sinni. Söngstjóri og
söngfélagar hafa nú séð á bak ein-
um sinna bestu félaga.
Fyrir samfylgdina, samfélagið
og samstarfið viljum við þakka —
og allar bjartar og góðar minn-
ingar þökkum við.
Við vitum að Theodór var orð-
inn þreyttur á langvarandi veik-
indum, og hefur eflaust þráð
hvíldina, þó ekki gæti hann tjáð
sig.
Una, hans elskulega eiginkona,
stundaði hann í veikindunum af
einskærri alúð og dugnaði. Þar var
vissulega kærleikurinn að verki.
Við óskum þess að Drottinn
þerri tárin og tíminn breiði yfir
sárin.
Við vottum eiginkonu og öðrum
ástvinum okkar innilegustu sam-
úð. Guð blessi minningu hans.
Kveðja frá söngfélögum
úr Neskirkju
I dag kveðjum við í hinsta sinn,
Theodór Bergstein Theodórsson
mótasmið.
Það var síðla dags, miðvikudag-
inn 19. október, að sorgin kvaddi
dyra á Kaplaskjólsvegi 56. Theo-
dór hafði verið með hressasta
móti þá um morguninn en kallið
kom skyndilega síðdegis. Alltaf er
það svo, að kall dauðans kemur
óþægilega við okkur og okkur
fannst það koma óvænt, þrátt
fyrir það að Theodór hafði lengi
átt við erfiðan sjúkdóm að stríða.
Með Theodóri er genginn einn af
þeim mönnum, sem hægt var að
segja um að væri sérstakt prúð-
menni. Hann var sannur, traustur
og einstaklega hjálpfús maður.
Einnig var honum hæglát kímni-
gáfa meðfædd.
Theodór fæddist á Brávöllum á
Stokkseyri 2. júní 1910. Foreldrar
hans voru hjónin Steinunn Þórð-
ardóttir og Theodór Jónsson. Þau
voru Árnesingar að ætt. Faðir
hans var sjómaður og stundaði
sjóinn á bátum frá Stokkseyri og
síðar á togurum frá Reykjavík.
Theodór var næstelstur fimm
systkina og var hann eini sonur
þeirra hjóna. Þrjár systur hans
lifa bróður sinn en ein systir dó
ung. Ein systranna býr í Svíþjóð.
Fjölskyldan bjó á Stokkseyri þar
til Theodór var 8 ára, en þá flutti
hún búferlum að Nesi og síðar að
Bollagörðum á Seltjarnarnesi. Að
síðustu lá leiðin til Reykjavíkur.
Efnahagur fjölskyldunnar var
ekki góður og varð Theodór að
leita sér vinnu ungur að árum, t.d.
vann hann sem sendill hjá
prentsmiðjunni Akta. Tvítugur
missti hann föður sinn og varð
hann þá fyrirvinna heimilisins og
það sem námsmaður.
Árið 1928 hóf hann nám í móta-
smíði hjá Vélsmiðjunni Hamri.
Var hann með þeim fyrstu er
lærðu þá iðn hér á landi. Við þessa
iðn vann hann síðan hátt í 50 ár,
fyrst hjá Hamri og síðan hjá
Járnsteypunni hf. eða þar til hann
varð að hætta sökum veikinda.
Það eru því ófáir steyptir málm-
hlutir, sem Theodór hefur smíðað
mót af í tré. Víða blasa þessir
hlutir við okkur s.s. vegskilti,
grafreitarplötur og brunahanar
svo eitthvað sé nefnt. Mestrar
nákvæmni í mótasmíði var kraf-
ist, þegar steypa þurfti ýmsa véla-
hluti.
^Hann þótti með afbrigðum
vandvirkur smiður og kom það
ekki einvörðungu fram við smíði á
mótum af hlutum við málmsteypu,
heldur einnig við alla smíði sem
hann fékkst við.
Iðulega smíðaði Theodór leik-
föng fyrir börnin meðan þau voru
lítil og eins ef smíða þurfti hlut til
heimilisins. Það kom sér einnig
einstaklega vel fyrir elstu börnin,
er þau stofnuðu sín heimili, að
geta leitað til „pabba" um smíði og
fá góð ráð með eitt og annað.
29. febrúar 1936 gekk Theodór
að eiga eftirlifandi konu sína, Að-
alheiði Unu Sigurbjörnsdóttur, en
hún á ættir að rekja vestur í
Barðastrandarsýslu í móðurætt og
Árnessýslu í föðurætt.
Oft er búið að skemmta sér við
það, þegar þau áttuðu sig á því að
giftingardagurinn var hlaupárs-
dagur.
Árið 1946 höfðu þau hjónin reist
sér einbýlishús við Kaplaskjóls-
veg, eitt af „sænsku húsunum"
svokölluðu. Byggingarfélag var
stofnað um innflutning og smíði
þessara einingahúsa og var Theo-
dór valinn til verkstjórnar við þær
framkvæmdir.
Þau hjónin eignuðust sex börn,
sem öll eru uppkomin, en þau eru:
Gyða, húsmóðir, Gylfi, rennismið-
ur, Hulda, skrifstofustúlka, Sigur-
björn, rennismiður, Theodór,
landfræðingur, og Steinar Engil-
bert, nemi í Tækniskóla íslands.
Öll eru börnin gift eða í sambúð
nema yngsti sonurinn. Barnabörn-
in eru orðin tíu.
Theodór og Una litu jafnan á
börnin sem sérstaka blessunargjöf
og hafði það mótandi áhrif á allt
heimilislíf þeirra. Þar ríkti jafnan
góður andi, enda voru þau hjónin
samhent við allt heimilishald.
Það ríkti ávallt mikil gleði á
Kaplaskjólsveginum þegar barna-
börnin komu í heimsókn og alltaf
var afi brosandi og tilbúinn að
létta þeim stundirnar, enda var
hann einstaklega barngóður.
Eftir að sjúkdómurinn hafði
náð þeim tökum á Theodór, að
hann varð að leggja niður vinnu,
var hann af og til rúmliggjandi og
mikið til síðasta árið. Öll árin eða
þar til í sumar annaðist Una hann
sjálf heima af einstakri natni og
dugnaði og erum við mörg sem
undrumst þrek hennar. Þetta
finnst mér lýsa betur en allt ann-
að hvern hug þau báru hvort til
annars.
Þegar ég kem inn í fjölskylduna
sem tengdasonur þeirra hjóna,
fékk ég að kynnast þeim mann-
kostum sem bjuggu með Theodóri,
að hann var alltaf boðinn og búinn
að rétta hjálparhönd og gefa góð
ráð. Þeir eru reyndar orðnir marg-
ir sem nutu þess að geta hringt í
hann, ef eitthvað þurfti að lag-
færa.
Mer finnst það lýsa manninum í
hnotskurn þegar ég hugsa til
sumarbústaðarins sem hann
byggði í Selásnum og hvernig þau
hjónin breyttu óræktarmel í mik-
inn gróðurreit. Allt var unnið af
slíkri vandvirkni og hagsýrii.
Mikla jarðvegsflutninga þurfti til
að geta komið til gróðri og var allt
unnið í höndum. Nú er þar risin
myndar íbúðarbyggð. Theodór var
mjög söngelskur maður og góður
tenór. Hann söng með Karlakór
Iðnaðarmanna alla tíð og einnig í
Söngsveitinni Fílharmoníu.
Lengst af söng hann í kirkjukór
Nessóknar eða yfir 20 ár. í kirkju-
kórnum ríkti ávallt góður félags-
andi og var það eins og sérstakur
klúbbur. I Neskirkju og víðar við
messur söng Theodór þeim drottni
lof sem gefur líf og tekur það aftur
og við trúum því að nú njóti Theo-
dór blessunar hans.
Meðan Theodór gat, naut hann
þess að hlusta á útvarpsmessur og
tók hann þá jafnan undir sönginn.
Nú, þegar við horfumst í augu
við þá staðreynd að Theodór er
ekki lengur á meðal okkar, er efst
í huga okkar þakklæti. Þakklæti
til hans sem gaf okkur svo mikið
af sér og var okkur slíkur að við
finnum að í skarð hans kemur
enginn annar.
Það er gott að geta beðið Guð
um blessun og styrk, þegar við sjá-
um á eftir góðum vini.
Ég bið Guð að blessa Unu sem
svo mikið hefur misst og blessa
okkur allar góðar minningar um
hann. n.H.
Magnína J. Sveins-
dóttir — Minning
í dag er kvödd vinkona mín, segja. En stærstu gjafir hennar og
Magnína Sveinsdóttir. Hún var
orðin öldruð og lasburða í lokin en
andlegu atgervi hélt hún til hinstu
stundar.
Okkar kynni hófust seint, fyrir
aðeins fáum árum, en það urðu
góð kynni og hlý vinátta.
Magnína var ákaflega gefandi
persóna í orðsins fyllstu
merkingu. Hún varði tíma sínum
og fjármunum til þess að gefa
gjafir. Af miklum höfðingsskap
sendi hún giaðning til síns stóra
ættingja- og vinahóps.
„Það, sem ég hef, fæ ég alltaf
margfalt aftur,“ var hún vön að
þær allra bestu voru á andlega
sviðinu. Magnína var heittrúuð
kona sem varði miklu af tíma sín-
um í bæn og íhugun. Þeir eru
margir«sem hafa hlotið mikla
blessun fyrir bænir hennar. Hún
las mikið í Biblíunni sinni og
skrifaði gjarnan með sinni fáguðu
rithönd upp úr henni vers, sem
henni fundust umhugsunarverð.
Þessi vers svo og frumsamin vers
og vísur, en Magnína var ágætlega
hagmælt, lét hún fylgja pakka, t.d.
með prjónlesi listafallega unnu.
Hún var mikil hannyrðakona og
súkkulaðimolarnir frá henni
Magnínu voru ósviknir og runnu
ljúflega niður hjá yngri kynslóð-
inni.
Ogleymanlegar voru stundirnar
á heimili hennar á Bauganesi 3.
Þar var alltaf hátíð fannst gestin-
um. Kertaljósin tindruðu um alla
stofuna, en stærsti ljóminn stóð af
augum Magnínu og hýra brosinu
sem ávallt prýddi andlitið. Þannig
sé ég hana fyrir mér núna.
Hún átti góða heimvon í húsi
vors himneska föður og hún vissi
það.
Ég verð Magnínu ævinlega
þakklát fyrir það sem hún reynd-
ist mér og minni fjölskyldu. Við
söknum hennar öll og hugsum með
innilegri samúð til ástvina henn-
ar. Guð blessi þá og styrki.
Guð blessi minningu hennan
í þökk.
Rannveig Sigurbjörnsdóttir