Morgunblaðið - 14.01.1983, Blaðsíða 8

8
STUTT
Pete Way.
Stutt gaman
hjá Pete Way
I>ad reyndist stutt gamanið hjá
þeim Pete Way, fyrrum bassa-
leikara UFO, og „fast“ Eddie
('larke, fyrrum í Motorhead.
Hljómsveit þeirra, sem eðlilega
hlaut nafnið Fast Way, var að-
eins nokkurra vikna gömul er
Way sagði skilið við hana.
Hann hefur nú gengið til liðs
við Ozzy Osbourne og virðist
svo sem aðdráttarafl hans sé
magnaðra en risaseguls.
Mannabreytingar hafa verið
mjög örar í sveit hans undan-
farna 12 mánuði; menn ýmist
látist af slysförum eða gefist
upp sökum álags. Hvernig
skyldi Way endast?
Sammy Hagar
á von á sér
Bandaríski rokkarinn Sammy
Hagar er nú að undirhúa næstu
sólóplötu sína, sem ku væntanleg
með vorinu. Hagar fetar slóð þá
er margir aðrir hafa fetað og fær
til liðs við sig nokkra þekkta
kappa. Má þar nefna að hann lét
Jonathan Cain úr Journey um
eitt laga sinna og tók það síðan
upp með aðstoð Mike Reno úr
Loverboy. Já, dísætt skal það
vera.
Unglingarnir
sátu heima
l*að vakti feikilega athygli í
Bretlandi í haust þegar ungl-
ingasveitin Musical Youth
skaust upp á stjörnuhimininn
með lag sitt „Pass the Dutchie".
í kjölfarið fylgdi auðvitað
breiðskífa, sem náði einnig um-
talsverðum vinsældum.
Umboðsmaður piltanna er
framagjarn mjög og hófst þeg-
ar handa við undirbúning tón-
Jeikaferðalags um Bretland
jvert og endilangt, sem átti að
hefjast nú í lok janúar.
Við það var hinr* vegar hætt
>egar í ljós kom, að árangur
forsölu miða var nánast eng-
inn. Skýringin var einfaldlega
sú, að aðdáendahópur MY er á
bilinu 7—12 ára og unglingar á
)eim aldri fá ekki leyfi for-
eldra til að sækja tónleika á
kvöldin, hvað þá heldur pen-
inga fyrir slíku.
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. JANÚAR 1983
T
Marianne Faithful eins og hún lítur út í dag.
MARIANNE
FAITHFUL
Um miðjan sjöunda áratuginn
voru á ferðinni í Bretlandi nokkrar
söngkonur, sem allar gerðu það gott.
það er eitthvað annað en nú á dög-
um þegar áberandi söngkonur Breta
eru teljandi á fingrum annarrar
handar. Á meðal þekktra kvenna á
þessum tima má nefna Sandie Shaw,
Dusty Springfield, Cillu Black, Mary
Hopkins og reyndar fleiri og fleiri.
Marianne Faithful var ennfremur
ein þessara söngkvenna. Hún er sú
eina þeirra, sem einhverrar umtals-
verðrar frægðar og hylli nýtur í dag.
Það er ekki svo ýkja langt síðan
henni skaut upp á stjörnuhimin-
inn á nýjan leik eftir margra ára
fjarveru úr sviðsljósinu. Nú er svo
komið, að platna hennar er beðið
með mikilli eftirvæntingu og þyk-
ir enginn maður með mönnum
nema hann viti einhver deili á
þessari söngkonu, sem í eina tíð
þótti örugg með að krækja í sjálf-
an Mick Jagger sem eiginmann.
Tengsl þeirra voru um langt skeið
mjög náin, en svo slitnaði skyndi-
lega og fyrirvaralaust upp úr öllu
saman. Marianne fór sýnu verr út
úr þeim skiptum og „hvarf" í óra-
tíma.
Það mun hafa verið í partýi
fyrir heilum 18 árum, að Mari-
anne Faithful, dóttir austurrískr-
ar barónessu, var „uppgötvuð" af
Andrew nokkrum Oldham. Hon-
um hafði tekist vel upp með Roll-
ing Stones og var ætíð vakandi
fyrir nýjum stjörnum, sem kynnu
að leynast á meðal fjöldans. Þann-
ig rakst hann á Marianne.
Oldham þessi hafði lagt hart að
þeim Mick Jagger og Keith Rich-
ard að taka aðra stefnu í laga-
smíðum sínum. Flest fyrstu lög
þeirra voru að hans mati ann-
aðhvort hreinræktuð popplög eða
þá ballöður, sem Oldham fannst
ekki hæfa hljómsveitinni. Hann
lét því mörg laga þeirra fara til
annarra listamanna, s.s. Cliff
Richard, Gene Pitney og George
Bean.
„As tears go by“ var ein ballað-
anna, sem Jagger og Richard
sömdu 1964 og það var einmitt út-
gáfa Marianne Faithful á þessu
lagi, sem beindi athyglinni að
henni. Lagið komst í 9. sæti
breska vinsældalistans í júní þetta
sama ár og gerði tvennt í senn;
vann henni nafn, sem söngkonu og
þeim Jagger og Richard, sem laga-
smiðum.
Marianne gaf þvinæst út lag
Bob Dylan, „Blowing in the wind“,
en sú tilraun tókst afleitlega og
platan seldist nánast ekkert. A
bakhlið þessarar plötu var annað
ámóta frægt lag, „House of the
rising sun“. Þessr tveggja laga
plata telst nú til safngripa.
Næst heyrðist til Marianne í
febrúar 1965 er hún söng lag Jack-
ei de Shannon, „Come and stay
with me“ inn á plötu. Lagið komst
í 4.sætið og er mesta „hit“-lag
Marianne enn þann dag í dag.
Næsta lag hennar var „This little
bird“ en upp af því spratt harðvít-
ug deila. The Nashville Teens, en
svo nefndist hljómsveit, var ein-
mitt með sama lag á svipuðum
tíma.
Það var ekki óalgengt hér áður
fyrr, að tveir og jafnvel fleiri
reyndu fyrir sér samtímis með
sama laginu. Það, sem gerði þetta
dæmi á hinn bóginn svo sérstakt,
var að báðir aðilar, sem í hlut
áttu, voru á snærum Decca. Enn
kyndugra var, að Oldham „pródús-
eraði" lag The Nashville Teens,
bersýnilega vomsvikinn yfir því að
fá ekki að vinna með Marianne að
sama lagi. Þegar upp var staðið
var það þó Marianne, sem bar sig-
ur úr býtum í þessari samkeppni.
Hennar útgáfa af laginu komst í 6.
sæti vinsældalistans, en hinir
urðu að sætta sig við 38. sætið.
Faithful gaf í maí 1965 út EP-
plötu með m.a. hinu ágæta lagi
„Go away from my world" og í
kjölfarið fylgdu tvær breiðskífur,
sem báðar komu út samdægurs.
Önnur var í þjóðlagastíl og hét
„Come my way“, en hin var popp-
aðri og bar einfaldlega nafnið
„Marianne Faithful". Hvorug
Stuðningstónleikar með
stórsvindli Sex Pistols
Eftir rétta viku, sunnudaginn 16.
janúar, mun Fjalakötturinn hefja
sýningu myndarinnar „The great
rock’n’roll swindle" með Sex Pistols
hinum sálugu og Ronald Biggs,
frægasta lestarræningja heims, í að-
alhlutverkum.
Til þess að auglýsa myndina al-
mennilega upp og efla tónlistarlíf
landsmanna um leið hafa nokkrir
stuðningstónleikar verið ákveðnir
í vikunni. Er þar fyrst og fremst
að nefna þá bræður Mikka og
Danna Pollock, sem munu troða
upp ásamt Gunnþóri Sigurðssyni
undir nafninu Rimbaud. Þá
standa einnig vonir til að hljóm-
sveitirnar Tappi Tíkarrass og
KOS leiki á einhverjum þessara
tónleika.
Tónleikar þeir er að framan
greinir verða haldnir í Hafnar-
firði, Kópavogi og Reykjavík. Síð-
ast er Járnsíðan vissi var ekki bú-
ið að ákveða hvar í tveimur fyrr-
nefndu bæjunum tónleikarnir fara
fram. Eitt er þó víst og það er að
lokatónleikarnir fara fram í Fé-
lagsstofnun stúdenta (sem eitt
sinn hét NEFS og þá var bara
gaman) nk. laugardag.
Að því er heimildarmaður
Járnsíðunnar sagði eru þeir bræð-
ur Mikki og Danni með býsna at-
hyglisvert efni, en lítið hefur borið
á þeim eftir að Bodies lagði upp
laupana. Nánar um þetta síðar ef
tækifæri gefst.
Okinu lyfft af Tíbránni
Akraneshljómsveitin Tíbrá lagði
upp laupana á síðasta sumri eftir
vel heppnaða fyrstu plötu. Þótti
mörgum, og þá ekki hvað síst
dyggustu stuðningsmönnum sveit-
arinnar, eftirsjá í henni eftir
margra ára starfsferil.
Nú hefur Járnsíðan fregnað að
upprunalega útgáfan af Tí-
bránni, þ.e. allir nema þeir Finn-
ur Jóhannsson söngvari og Valg-
eir Skagfjörð hljómborðsleikari,
sem var undir lokin allt í öllu í
lagasmíðunum, sé farin að hugsa
sér til hreyfings á ný.
Hefur Járnsíðan fregnað, að
nýju hljómsveitinni verði að Iík-
indum gefið nafnið Ok. Hvort
það nafn er fengið ofan úr Borg-
arfirði eða hvort einhver önnur
ástæða liggur þar að baki skal
ósagt látið.
platan seldist nein ósköp, en þó
báðar þokkalega þegar tillit er
tekið til þess að þær komu út sam-
tímis. Þjóðlagaplatan komst í 12.
sætið og hin í 15.
Hjónaband var næst á dag-
skránni hjá Marianne og hún
kvæntist John Dunbar. Hún gaf út
litla plötu með laginu „Summer
nights" í júlí 1965 og það reyndist
hennar síðasta „topp 10“-plata.
Síðan fór að halla undan fæti. Hið
fræga lag Lennon og McCartney,
„Yesterday" fékk lítinn hljóm-
grunn í hennar meðferð og þær
plötur, sem á eftir komu, náðu
ekki neinum vinsældum. Hún gaf
út þriðju breiðskífuna, „North
country maid“, í apríl 1966 og í lok
sama árs skildi hún við eigin-
manninn.
Þegar hér var komið sögu virtist
svo sem Marianne hefði meiri
áhuga á að spreyta sig í leiklist en
tónlistinni. Hún lék bæði í kvik-
myndum og í leikritum á sviði,
þ.á m. „Þremur systrum" Chekovs
og hlutverk Ófelíu í „Hamlet".
Þegar komið var fram til ársins
1967 fóru plötuupptökur hennar
að verða æ sjaldgæfari. Hún gaf
út eina litla plötu þá og síðan liðu
tvö ár þar til sú næsta leit dagsins
ljós. Hét aðallagið þar „Love in a
mist“.
Á þessu stigi málsins var sam-
band hennar við Mick Jagger orðið
svo náið, að ekkert annað komst
að, hvorki hjá henni sjálfri né í
heimspressunni. Söngferill hennar
var því orðinn aukaatriði að meira
og minna leyti. Næstu árin var
hún reglulegur fréttamatur vegna
sambands síns við Jagger og þá
ekki síður vegna aðskilnaðar
þeirra. Þá var fíkniefnanotkun
hennar blaðamönnum ekki síður
átylla til ítarlegra greinaskrifa.
Þannig leið og beið í næstum sex
ár.
Loksins árið 1975 lét Marianne
sig hafa það að halda í hljóðver á
ný og þá, ekki fyrr en hún hafði
dvalið á meðferðarstofnun fyrir
eiturlyfjasjúklinga. Hún gerði
samning við NEMS-plötufyrir-
tækið og gaf út lag Waylon Jenn-
ings „Dreamin’ my dreams". Hún
bætti öðru lagi við á lítilli plötu,
„All I want to do in life“, en
frægðarljóminn virtist ekki ætla
að láta sjá sig aftur. Lög þessi
vöktu litla athygli, en sá sem „pró-
dúseraði" þau var einmitt Andrew
Oldham.
Þetta virtist þó duga til að
kveikja þann neista, sem Mari-
anne þurfti svo nauðsynlega á að
halda. Snemma árs gaf NEMS út
breiðskífu hennar, „Dreamin’ my
dreams", og allt frá þeim degi hef-
ur vegur hennar farið vaxandi á
ný. Plötur hennar „Broken engl-
ish“ og „Dangerous acquaintanc-
es“ hafa lyft henni upp á stjörnu-
himininn á ný. Eða hver kannast
ekki við lagið „The ballad of Lucy
Jordan", sem fært hefur Marianne
Faithful heimsfrægðina á nýjan
leik?
Mikki Pollock aftur i stjá.