Morgunblaðið - 14.01.1983, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. JANÚAR 1983
25
Minning:
Margrét Sigmundsdóttir
Aðfaranótt 6. janúar sl. andað-
ist á heimili Svövu dóttur sinnar í
Keflavík svilkona mín, Margrét
Sigmundsdóttir.
Mig setti hljóða. Að þessu hlaut
að draga, hafði ég lengi vitað. Hún
hafði um árabil verið bundin rúmi
sínu, en hafði þó fótavist. En það
er eins og dauðinn komi okkur
alltaf jafnmikið á óvart.
Þessi mæta hugprúða kona bar
sjúkleika sinn svo vel, að ekki var
hægt annað en að dást að henni.
Hún kvartaði aldrei. Þau skiptin
sem hún þurfti að dvelja á sjúkra-
húsum, bæði á Borgarspítalanum
og á sjúkrahúsinu í Keflavík, hafði
hjúkrunarfólkið að orði að það
hefði sjaldan kynnst annarri eins
sálarró og hugprýði og hjá þessari
ljúfu konu.
Hún var fædd í Króksfjarðar-
nesi 1897, en fluttist þaðan til Bol-
ungarvíkur þriggja ára gömul með
foreldrum sínum. Ung missti hún
móður sína og varð um fermingu
að vistast til ókunnugra. Það kom
fljótt í ljós að hún var miklum
kostum búin þessi unga stúlka.
Þar fylgdust að hugur og hönd.
Hún var glaðsinna, fjasaði ekki
um hlutina, bara hreinlega fram-
kvæmdi það sem þurfti að gera, og
það af svo mikilli kostgæfni og
myndarskap, að af bar.
Hún giftist ung, eða 23 ára göm-
ul. Eiginmaður hennar, Agnar
Guðmundsson, var orðlagður sjó-
sóknari og aflamaður. Þau bjuggu
fyrst í Súgandafirði, síðan mest
allan sinn búskap á Isafirði. Síð-
ustu árin, eða ævikvöld sitt,
bjuggu þau í Keflavík, þar sem
flest barna þeirra höfðu sest að. Á
ísafirði bjuggu þau sín mann-
dómsár og þar dvaldi hugur þeirra
oft. Þar stundaði Agnar sjó-
mennsku og oftast var hann for-
maður.
Þau eignuðust 14 börn. Af þeim
komust 13 til fullorðinsára, en eitt
dó í bernsku. Öll voru börn þeirra
mannvænleg, þetta var þróttmikil
fjölskylda, sem hefur unnið þjóð
sinni vel.
Það gef^r augaleið, að það hefur
verið þeim hjónum báðum mikið
átak að ala upp þennan stóra
barnahóp. Þá voru hvorki barna-
bætur né almannatryggingar en
bæði stóðu þau sig með stakri
prýði, hann með dugnaði sínum og
harðfylgi á sjónum og hún með
umönnun heimilisins. Hver flik
var heimasaumuð, peysur, sokkar,
vettlingar og húfur handprjónað.
Afköstin voru með ólíkindum. Það
má segja um þessi hjón að þau
hafi upplifað þrjú tímabil, fátækt
í uppvextinum og framan af bú-
skap, uppbyggingu þjóðfélagsins í
kring um 1940 og svo allsnægta-
tímabil seinni ára, sem er bein af-
leiðing vinnuafkasta þessa fólks,
sem er nú óðum að hverfa sjónum
okkar.
Agnar dó fyrir rúmu ári. Þau
hjónin voru einstaklega samrýnd.
Agnar dáði konu sína mjög, enda
var hún bæði fögur og góð kona.
Ég leit oft inn til þessarar góðu
vinkonu minnar þegar ég átti leið
um Keflavík seinni árin. Ég kom
þá jafnan ríkari að andlegri upp-
byggingu frá þeim heimsóknum.
Margrét hafði einstakt lag á því
að láta fólki líða vel í návist sinni.
Það geta sem best borið um allir
vinir hennar, börn, tengdabörn og
barnabörn, sem öll elskuðu hana
og dáðu.
Afkomendur þeirra hjóna munu
nú vera 96.
Tvo syni sína misstu þau hjón af
slysförum með stuttu millibili
fyrir fáum árum og einnig tengda-
son sinn, sem dó óvænt og skyndi-
lega. Þar var skammt stórra
högga á milli. Þessa þungu sorg
báru þau bæði með mikilli hug-
prýði og veittu fólki sínu styrk á
erfiðum stundum með æðruleysi
sínu og kærleika. Vinir og vanda-
menn kveðja nú þessa góðu konu
með söknuði og trega. Margrét var
góð fyrirmynd sem gott er að
minnast. Hún fékk síðustu ósk
sína uppfyllta, að mega skilja við
jarðvist hér í svefni og það var vel.
Ég sendi börnum hennar,
tengdabörnum og stóra barna-
barnahópnum hennar einlægar
samúðarkveðjur mínar og fjöl-
skyldu minnar.
Blessuð sé minning þessarar
mætu konu. Arína fbsen
Fimmtudaginn 6. janúar andað-
ist Margrét Sigmundsdóttir á
heimili dóttur sinnar og tengda-
sonar.
Þegar mér barst sú fregn að
elsku tengdamóðir mín væri öll,
setti mig hljóða, því aldrei er mað-
ur viðbúinn að heyra um lát elsku-
legs vinar, en það var hún frá því
fyrsta ér ég kynntist henni.
Hún var falleg og elskuleg kona,
sem vildi öllum vel.
Börnunum sínum var hún meira
en móðir, hún var vinkona þeirra
líka.
Ég hef aldrei kynnst innilegra
sambandi á milli móður og barna
en var hjá þeim. Hún hafði svo
létta lund að heimilið speglaðist
af, man ég hvað hún gat hlegið
dátt, já, það var oft glatt á hjalla í
kringum hana.
Margt var hún búin að reyna.
Hún eignaðist 14 börn, sem öll
komust upp nema eitt sem dó
ungbarn.
Tvo syni missti hún með tæp-
lega árs millibili. Það var henni
erfið og þung reynsla, en hún bug-
aðist aldrei.
Eiginmann sinn, Agnar Guð-
mundsson, missti hún fyrir rúmu
ári, en hann hafði verið heilsulítill
um árabil.
Samleið þeirra hafði verið löng
og gæfurík, hann var góður mað-
ur, sem bar hana á höndum sér og
var hann mikill persónuleiki.
Hans var sárt saknað af fjöl-
skyldu sinni, ekki síst barnabörn-
unum, sem öll elskuðu afa sinn og
eiga þau nú um sárt að binda er
þau hafa líka misst elskaða ömmu
sína.
Margrét tar vel gefin og vel
gerð, sterktrúuð var hún og sann-
færð um líf eftir dauðann.
Síðustu mánuðina dvaldi hún
hjá Svövu og Garðari og naut hjá
þeim mikillar umönnunar og ást-
úðar.
Að lokum vil ég þakka elsku-
legri tengdamóður minni fyrir
vináttu og tryggð fyrr og síðar.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég systkinunum öllum og fjöl-
skyldum þeirra og bið góðan guð
að varðveita minningu hennar.
Elísabet Halldórsdóttir
I dag verður gerð frá Keflavík-
urkirkju útför ömmu minnar
Margrétar Sigmundsdóttur frá
ísafirði, ekkju Agnars Guð-
mundssonar skipstjóra.
Langri starfsamri ævi er lokið,
gengin er góð kona sem á að baki
langt og gifturíkt ævistarf sem
margir minnast nú með þakklæti
og virðingu.
Ekki er ætlun mín að rekja
æviferil ömmu minnar, aðeins
nokkur þakkarorð fyrir allt sem
hún var mér og minni fjölskyldu.
Æskuár mín á ísafirði voru ná-
tengd þeim ömmu og afa í Fjarð-
arstræti 18. Fyrstu ár mín bjuggu
foreldrar mínir í sama húsi og var
því heimili móðurforeldra minna
sem mitt annað heimili, yngstu
móðurbræður mínir voru á svipuð-
um aldri og ég, og lékum við okkur
þvi mikið saman og ekki var alltaf
verið að fara upp til sín heldur
skroppið á neðri hæðina til ömmu
og þegin biti.
Hógværð og æðruleysi ein-
kenndu ömmu alla tíð og notalegt
var að vera í návist hennar og
mikið máttum við strákarnir
hennar brallk til þess að hún léti
okkur sjá að henni mislíkaði. Hjá
þeim afa og ömmu lærði ég að
meta dyggðir vinnusemi og góð-
vildar.
Um leið og ég kveð mína góðu
ömmu koma þessar ljóðlínur Dav-
iðs mér í hug.
„Kf sérd þú gamla konu, þá minnstu móður þinnar.
sem mildast átti hjarta og þvn^stu störfin vann
og fórnaöi þér kröftum og fegurd æsku sinnar
og fra*ddi þig um lífid og gerði úr þér mann.
I*vi aöeins færö þú heiöraö ojj metiö þína nióöur,
aö minninu hennar veröi þér alltaf hrein og skír,
og veki hjá þér löngun til aö vera öörum góöur
og vaxa inn í himin — þar sem kærleikurinn hýr.“
Blessuð sé minning hennar.
Ossi
Minning:
Valdís Siguröardóttir
Fædd 7. október 1900
Dáin 6. janúar 1983
Valdís Sigurðardóttir frá Borg-
arnesi, Rauðalæk, 12 Reykjavík,
andaðist í Borgarspítalanum 6.
janúar síðastliðinn og fer útför
hennar fram á morgun frá Foss-
vogskirkju.
Valdís var Borgfirðingur að ætt.
Hún fæddist aldamótaárið þann 7.
október að Kletti í Reykholtsdal.
Foreldrar hennar voru hjónin
Þórunn Brynjólfsdóttir og Sigurð-
ur Gíslason.
Þórunn, móðir Valdísar, var
dóttir Brynjólfs Stefánssonar
hreppstjóra á Selalæk á Rangár-
völlum. Móðir Þórunnar var Þór-
unn Ólafsdóttir frá Ægissíðu í
Rangárvallasýslu. Sigurður, faðir
Valdísar, var sonur Gísla Sigurðs-
sonar sem síðast var á Fiskilæk í
Borgarfjarðarsýslu.
Þórunn og Sigurður giftust 1892
og bjuggu fyrsta búskaparár sitt
að Skáneyjarkoti í Reykholtsdal.
En næsta ár fóru þau að Kletti í
Reykholtsdal og bjuggu þar í 21 ár
eða til ársins 1914, þá fluttu þau í
Borgarnes.
Sigurður Gíslason drukknaði 24.
mars 1916, ásamt Steinbirni, elsta
syni þeirra hjóna, af vélbátnum
Hermanni frá Stóru-Vatnsleysu.
Eftir að Þórunn var orðin ekkja
bjó hún áfram í Borgarnesi í húsi
sem þau hjón höfðu byggt árið
1914 og nefndu eftir Kletti í
Reykholtsdal. Eftirlifandi börn
hennar þrjú voru þá á æsku- og
unglingsárum, elstur var Ólafur
18 ára, Valdís 15 ára og Albert 11
ára.
Valdís var jafnan með móður
sinni og héldu þær mæðgur uppi í
mörg ár gisti- og greiðasölu. Borg-
arnes var þá orðið mikil sam-
göngu- og verslunarmiðstöð. Það
var því oft gestkvæmt í Kletti á
þessum árum.
Áður en Valdís giftist var hún
oftast í kaupavinnu á sumrin, en
það var helsta vinnan sem í boði
var í þá daga. Valdís var þrekmik-
ill unglingur og stóð oft við slátt
langan vinnudag.
Arið 1926 giftist Valdís Pétri
Hans Símonarsyni, sem ættaður
var úr Arnarfirði. Pétur hafði þá
fyrir nokkrum árum misst fyrri
konu sína, Ólöfu Daðínu Þórar-
insdóttur, og nýfæddan son úr
hinni alræmdu berklaveiki. Eftir
að Valdís og Pétur fóru að búa var
móðir Valdísar hjá þeim til ævi-
loka, 1940.
Pétur stundaði ýmsa vinnu í
Borgarnesi, lengst af hjá Kaupfé-
lagi Borgfirðinga. Hann var ein-
stakur heiðursmaður sem aldrei
mátti vamm sitt vita. Hagleiki og
snyrtimennska voru honum í blóð
borin. Öllum frístundum sínum
varði hann í að fegra og bæta
heimili sitt. Pétur dó fyrir tæpum
10 árum, varð bráðkvaddur 30.
janúar 1973.
Valdís og Pétur eignuðust 2
dætur, Ólöfu, gift undirrituðum,
og Þórunni, er giftist Birgi Thor-
berg Björnssyni. Þau skildu.
Seinni maður Þórunnar er Malte
Andersson. Hún hefur verið bú-
sett í Stokkhólmi síðan 1958. Dótt-
urson sinn, Björn Leví Birgisson,
tóku Valdís og Pétur að sér tæp-
lega fjögurra ára og ólu upp.
Barnabörn Valdísar eru 8 og
barnabarnabörn 4.
Valdís og Pétur bjuggu að Kletti
í Borgarnesi til 1942, en þá byggðu
þau sér snoturt hús á Helgugötu í
Borgarnesi. Þar áttu þau heima í
29 ár, til ársins 1971, þá fluttu þau
til Reykjavíkur.
Mér er það minnisstætt er ég
kom fyrst til þeirra á Helgugötuna
hvað mér fannst mikið til um alla
smekkvísi og snyrtimennsku.
Valdís Sigurðardóttir var
greind kona og bókhneigð. Alla
sína ævi las hún mikið. Vafalaust
hefði hugur hennar staðið til lang-
skólanáms ef hún hefði verið ungl-
ingur í dag. En á fyrri stríðsárun-
um var undantekning að konur
gengju menntaveginn sem kallað
er. Valdís lærði þó dönsku í einka-
tímum, sem mun þá hafa verið
fremur sjaldgæft. Einnig lærði
hún vandaðan útsaum, svo sem
baldýringu og fleira er ég kann
ekki að nefna.
Valdís hafði mikið yndi af hann-
yrðum og saumaði og heklaði mik-
ið. Best kann ég að meta fallegu
lopapeysurnar og vettlingana. Ég
hygg að flestir afkomendur henn-
ar eigi skrautlegar lopapeysur og
vettlinga sem hún prjónaði. Á
seinni árum prjónaði hún mikið og
að handbragðinu var ekki að
spyrja hjá Valdísi. Að sitja við
handavinnu var hennar líf og
yndi. En heimilisstörfin vanrækti
hún ekki, heimilið var hennar að-
alstarfsvettvangur alla tíð.
Þegar ég lít yfir æviferil Valdís-
ar þá tel ég að hún hafi verið lán-
söm kona. Hún eignaðist góðan
mann og átti gott heimili og líf
hennar var jafnan í föstum skorð-
um. Heilsugóð var hún alla ævi, en
það er afar dýrmætt og ómetan-
legt. Það var fyrst á síðastliðnu
sumri sem hún kenndi sér þess
sjúkdóms er leiddi til þeirra um-
skipta er orðið hafa.
Með Valdísi eigum við á bak að
sjá greindri og listrænni alda-
mótakonu, sem vann öll sín verk í
kyrrþey, en af sérstakri smekkvísi
og skyldurækni.
Að leiðarlokum þakka ég
tengdamóðnr minni fyrir alla
samfylgdina og vináttu á liðnum
árum og bið henni guðs blessunar.
Þorsteinn Ólafsson
Viggó Björn Bjarna-
son - Minning
Fæddur 12. september 1930
Dáinn 1. janúar 1983
Viggó var fæddur í Bolungarvík,
sonur Guðrúnar Kristjánsdóttur
og Bjarna Bjarnasonar. Þau slitu
samvistum. Ungur fór því Viggó
með móður sinni til Siglufjarðar.
Þar giftist Guðrún Hámundi
Björnssyni, sem reyndist Viggó
besti faðir og vinur. Viggó átti
eina alsystur er Birna hét og býr
nú erlendis. Hálfsystkini átti
hann einnig; Gunnar, Eddu og
Hrönn, börn Hámundar og Guð-
rúnar.
Þegar ég frétti um lát fyrrver-
andi mágs míns og vinar fyrsta
dag þessa nýja árs, setti mig
hljóða. Reyndar kom lát Viggós
ekkert á óvart þeim er til þekktu,
því hann hafði þjáðst af langvar-
andi sjúkdómi, er að lokum dró
hann til dauða.
Strax 18 ára gamall sýkist hann
af berklaveikinni og var ýmist á
Kristneshæli á Akureyri eða Víf-
ilsstöðum og Reykjalundi, en þar
vann hann síðustu ár ævi sinnar,
sem vaktmaður.
Ég kynntist Viggó fyrst eftir að
hann hafði kynnst systur minni,
Ernu Ragnarsdóttur. Þetta mun
hafa verið 1953 um verslunar-
mannahelgi á Laugarvatni. Viggó
var hinn föngulegasti maður, er
bar af sér góðan þokka og var ljúf-
ur í viðkynningu.
Oft átti ég síðar margar ferðir
upp að Vífilsstöðum til að hitta
þau. Það eru ljúfar minningar um
þessa samfundi okkar og reyndist
hann mér ávallt sem besti vinur
og reyndist sú vinátta traust allt
til dauðadags.
Eftir giftingu þeirra, 1959, tóku
þau kjörbarn, sem er Ragnheiður
Ösp Viggósdóttir. Hún var sannur
sólargeisli föður síns.
Mig langar að minnast míns
góða vinar, sem reyndist mér í
hvívetna traustur og góður vinur,
þegar erfiðast stóð á fyrir mér og
ég missti minn mann.
Ég votta systur minni, Ernu, og
Ragnheiði Ösp ásamt öllum systk-
inum og vinum hins látna, minar
innilegustu hluttekningu við frá-
fall Viggós.
Megi góður Guð styrkja þau og
leiða á erfiðum aðsteðjandi tímum
og um ókomin ár.
Fyrir hönd móður minnar og
barna minna,
Hilda Björk Jónsdóttir
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast i síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.