Morgunblaðið - 20.01.1983, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. JANÚAR 1983
33
Minning:
Guðrún Sigurveig
Pétursdóttir
ræðu, er starfsþrek var eitthvað
tekið að minnka.
Seinustu árin bjó hún á Norður-
brún en síðar hjá Ingu bróðurdótt-
ur sinni á Lynghaganum þangað
til heilsu hennar tók að hraka
meira og bjó hún síðustu 2—3
mánuði á Droplaugarstöðum.
Á langri ævi kynntist hún
mörgu fólki en það sem meira var
og allra mikilvægast var tryggð
hennar. Einkum átti það við fjöl-
skyldu hennar, þ.e. systkini henn-
ar, en aðrir nutu líka góðs af.
Hæfileiki hennar til að umgangast
fólk gerði hana eftirsótta, bæði
innan og utan fjölskyldu.
Nú á dögum alast kynslóðirnar
upp hver fyrir sig og er þá oft ekki
að furða þótt skorti á skilning
þeirra í millum. Það er dýrmætt
að njóta samvista við eldra fólk og
gaman að fræðast um gamla tím-
ann.
Minni Snorru var óbrigðult, hún
var ung í anda og fylgdist vel með
öllu til hinstu stundar. Þess hef ég
og við fleiri notið hjá Snorru þar
sem hún var heimagangur heima
og bjó þar um nokkurt skeið.
Þá var nú dálítið farið að halla
undan fæti en hún var af þessari
aldamótakynslóð og komst langt á
seiglunni, það sem hún ætlaði sér
— gerði hún. Þrautseigjan hjálp-
aði henni í mörgu og hélt hún sín-
um venjum fram á síðustu stund.
Hún var alveg sérstaklega ná-
kvæm, reglusöm og samviskusöm
— og reyndi líka að innræta okkur
þessa góðu siði.
Ættrækin var hún Snorra í
meira lagi og vildi fylgjast með
hvað varð um hennar fólk, í lífi og
starfi og ferðalögum. Umhyggjan
var sérstök í þeim efnum sem öðr-
um.
Ég vil vona að henni vegni vel á
sínu ferðalagi til annars heims og
þakka henni ómetanlega sam-
fylgd.
Guð blessi^ minningu Snorru.
Áslaug Gunnarsdóttir
I dag verður til moldar borin
afasystir mín Snorra Benedikts-
dóttir, sem lézt 8. jan. síðastl.
rúmlega níræð að aldri. Það er
eiginlega erfitt að ímynda sér að
Snorra sé farin héðan. Frá því að
ég man fyrst eftir mér hefur hún
alltaf verið nálæg á einhvern hátt,
þessi virðulega, hjartahlýja eldri
kona.
Snorra giftist aldrei og eignað-
ist ekki börn, en bar alla tíð sér-
staka umhyggju fyrir systkina-
börnum sínum, börnum þeirra og
barnabörnum. Nutum við þess að
eiga þar þriðju „ömmuna", sem
allt vildi fyrir okkur gera. Áldrei
mátti hún heyra nokkru okkar
hallmælt án þess að hún tæki upp
hanskann fyrir okkur, ef við höfð-
um haft einhver prakkarastrik í
frammi. Aldrei lét hún það í ljós
við okkur, en einhvernveginn viss-
um við þetta og þótti okkur gott að
eiga Snorru að bakhjarli. Það var
einkennandi fyrir Snorru hve vel
og af hve nákvæmri reglusemi hún
sinnti þeim störfum, sem henni
voru falin. Fyrst sem símastúlka,
áður en símstöðvarhar urðu
sjálfvirkar og síðar sem bókari í
fyrirtæki bróður síns. Það má
segja með sanni, þó að hún hafi
«ldrei orðað það svo sjálf í mín
eyru, að hennar motto hafi verið,
að væri eitthvað verk þess virði að
vinna það, þá væri það þess virði
að gera það vel. Þetta er ekki ama-
legt fordæmi fyrir okkur yngri
kynslóðina.
Þ^ð er með söknuð í huga sem
við hjónin og dætur okkar kveðj-
um Snorru og huggun að eiga
bjartar minningar um kærleik,
tryggð og hlýju merkrar konu.
Blessuð sé minning hennar.
Hallgrímur Gunnarsson, Lundi
Lífsferill manna er ólíkur, þel
manna misjafnt. Eins er um við-
horfin til lífsins og mat manna á
æðstu verðmætum þess; ólík
reyndar þau markmið í lífinu, sem
menn keppa að. Margur fer geyst
um lífsins stigu og stefnir með
boðaföllum að settu marki, ein-
blínir á hinar stóru augljósu stað-
reyndir en hirðir ekki um smærri,
síður áberandi þætti í daglegu )ífi
— þætti, sem þó oft eru sjálf und-
irstaða alis hins.
Svo eru aðrir, sem ganga sína
braut með meiri hógværð hjart-
ans, fara hvergi um með asa og
gæta þess að traðka ekki á hinu
smæsta í sköpunarverkinu, heldur
virða það og hlúa að því við hvert
sitt fótmál. I þeim hópi var Snorra
Benediktsdóttir; ein af eftirminni-
legustu konum sem ég hef kynnst.
Hljóðlát og hógvær í fasi, bar hún
með sér tiginmannlegan virðu-
leika, sem var henni eðlilegur og í
blóð borinn.
Snorru heyrði ég sem barn oft
getið heima á Seyðisfirði, ætíð að
góðu og með virðingu fyrir sér-
stökum mannkostum hennar. Síð-
ar varð mér að fullu ljóst, hve
miklu þessi nærgætna kona hafði
fengið áorkað í kyrrþey og hve
mikill drengskapur hennar var.
Það var mér ógleymanlegt að
hitta Snorru að máli; hún var þá
orðin háöldruð kona — komin um
nírætt. Með látlausum orðum gat
hún fyrirhafnarlaust leitt viðmæl-
anda sinn á vit löngu liðinna við-
burða, sem hún ýmist hafði sjálf
orðið vitni að í æsku sinni eða
heyrt trúverðugt fólk segja frá.
Minni hennar var einstakt, skiln-
ingurinn skarpur, jafnt á smærri
atriði sem og á víðara samhengi
hluta og aðstæðna; það leiftraði af
frásögn hennar.
Allt til hinztu stundar hélt hún
öllum sálarkröftum sínum og
reisn. Snorra Benediktsdóttir var
gæfukona og var Guði þakklát
fyrir allt hið góða, sem henni
veittist í lífinu. Margt og marg-
víslegt hafði hún séð og reynt áður
en hún var burtkvödd: ísland
hafði tekið stakkaskiptum frá því
hún mundi fyrst eftir sér um alda-
mótin síðustu — gjörla hafði hún
fylgst með öllum meginhræring-
um í íslenzku þjóðlífi og bar vel-
ferð þjóðar sinnar mjög fyrir
brjósti. Henni stóð ekki á sama
um það sem hún elskaði, og landi
sínu og þjóð unni hún fölskva-
laust.
Með Snorru Benediktsdóttur er
genginn merkur fulltrúi rótgró-
innar íslenzkrar menningar — það
er göfug kona, sem í dag er lögð til
hinztu hvíldar.
Fjölskyla mín og ég munum
ávallt standa í þakkarskuld við
Snorru Benediktsdóttur og hafa
minningu hennar í heiðri.
Öllum aðstandendum votta ég
einlæga samúð mína.
Halldór Vilhjálmsson
Það vill oft verða svo, að þegar
kveðja skal gamlan og góðan
starfsfélaga, sem horfinn er af
sjónarsviðinu, þá kemur svo
margt upp í huga manns.
Ég held að efst sé í huga mínum
þegar ég fyrir röskum 40 árum
kom til starfa hjá H. Benediktsson
& Co., hversu vel var tekið á móti
mér af öllum, sem þar störfuðu.
Ég held að ég geri engum órétt,
þótt ég segi, að ég minnist enn
hlýs handtaks hennar Snorru og
margra slíkra frá liðnum árum.
Hún starfaði hjá fyrirtæki
bróður síns, Hallgríms heitins
Benediktssonar, meðan starfsorka
hennar leyfði. Hún var komin um
áttrætt þegar hún hætti þar störf-
um, enda heilsa þá farin að bila.
í gegnum þau ár, sem við störf-
uðum saman, minnist ég ávallt
fúsleika hennar til að hjálpa og
aðstoða, ef einhver þurfti á slíku
að halda. Framkoma hennar var
ávallt á þann veg að sýna tillits-
semi og nærgætni, hver sem í hlut
átti. Öll sín störf rækti hún af ein-
stakri alúð og samviskusemi.
Þessir eiginleikar voru mjög
sterkir í hennar eðli og þegar ég
nú kveð þessa góðu konu, þá verða
þessar minningar um hana efstar
í huga mínum.
Síðast þegar fundum okkar
Snorru bar saman, var það á
heimili bróðurdóttur hennar, Ingi-
leifar, á síðastliðnu ári, en þá átti
Snorra níræðisafmæli. Þar var
margt um manninn, því að kunn-
ingjar og vinir vildu heilsa uppá
afmælisbarnið.
Nú hefur Snorra fengið hvíld
eftir langa hérvist. Blessuð veri
minning hennar.
V.Bj.
Fædd 6. marz 1911
Dáin 13. janúar 1983
í dag verður til moldar borin
Guðrún Pétursdóttir, en hún lézt
að kvöldi 13. janúar sl., að Landa-
kotsspítala. Fyrir rúmum fjórum
árum gekkst Guðrún undir erfiðan
uppskurð og síðan átti hún við
heilsuleysi að stríða og lá tíðum á
sjúkrahúsum.
Guðrún var fædd á ísafirði hinn
6. marz 1911, dóttir hjónanna
Guðbjargar Jensdóttur og Guð-
mundar Finnbogasonar sjómanns.
Þegar Guðrún var tveggja ára,
drukknaði faðir hennar í sjóróðri
og lét eftir sig konu og tíu börn.
Fljótlega eftir föðurmissinn tólíu
hjónin Helga Árnadóttir og Pétur
Jóhannsson bóksali og bókbindari
á Seyðisfirði hana að sér og ætt-
leiddu og var hún einkabarn
þeirra. Pétur og Guðmundur voru
nánir vinir úr Langadal i Húna-
vatnssýslu og skólabræður frá
Möðruvallaskóla.
Guðrún ólst upp á miklu menn-
ingar- og myndarheimili á Seyðis-
firði, þar sem Pétur og Helga ráku
umsvifamikla bóksölu og ‘bók-
bandsstofu. Eftir heimakennslu
fór hún í Húsmæðraskólann að
Laugum í Þingeyjarsýslu. Síðan
vann hún ýmis störf á Seyðisfirði
og víðar.
Til Reykjavíkur lá leiðin árið
1935. Hinn 17. október 1936 giftist
hún eftirlifandi manni sínum,
Sveinbirni Tímóteussyni, þá bif-
reiðarstjóra á BSR, síðar dyra- og
húsverði í Stjórnarráðinu og loks
starfsmanni Morgunblaðsins.
Börn Guðrúnar og Sveinbjörns eru
Helga, fædd 10. júlí 1937 og Pétur,
fæddur 23. ágúst 1945. Helga er
gift Ragnari Magnússyni og þau
eiga einn son, Þorstein. Pétur var
kvæntur Auðbjörgu Guðmunds-
dóttur, þau slitu samvistum en
eiga tvo syni, Guðmund Ármann
og Eggert. Sveinbjörn átti einn
son, Magnús, fæddan 25. nóvem-
ber 1929, bónda að Hrísum í Víði-
dal. Börn hans áttu ávallt greiðan
aðgang að heimili Guðrúnar og
Sveinbjarnar. Þá var Sveinbjörn
Rúnar, sonur Helgu, að mestu al-
inn upp hjá afa sínum og ömmu.
Sá, sem þessi kveðjuorð ritar,
átti því láni að fagna að kynnast
Guðrúnu og fjölskyldu hennar.
Um árabil var ég daglegur gestur
Guðrúnar og Sveinbjarnar í
Drápuhlíð 17, en þar buggu þau í
24 ár. Á unglingsárunum áttum
við félagarnir í Hlíðunum margar
auðnustundir á myndarheimili
þeirra hjóna. Þar var ávallt víst
athvarf, enda var mér tekið eins
og einum úr fjölskyldunni. Létt yf-
irbragð Guðrúnar, hlýja hennar
og umhyggja gleymist engum, sem
henni kynntist. Bros hennar og
hláturmildi lífguðu upp á um-
hverfið. Og jafnaðargeð Guðrúnar
kom sér oft vel, því að vissulega
gátum við Pétur oft verið æði
fyrirferðarmiklir eins og gengur
og gerist hjá félagslyndum og lífs-
glöðum unglingum.
Nú, þegar jarðvist Guðrúnar er
lokið, rifjast upp fyrir mér þessir
gömlu og góðu dagar. Með þessum
fátæklegu kveðjuorðum, vil ég
þakka henni viðkynninguna, sem
er mér verðmæt minning um góða
konu. Sveinbirni, Helgu, Pétri og
öðrum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð.
Friðrik Sophusson
Guðrún Pétursdóttir, Stórholti
17, Reykjavík, andaðist 13. janúar
síðastliðinn, tæplega sjötíu og
tveggja ára að aldri, og er útför
hennar gerð frá Háteigskirkju í
dag.
Guðrún var fædd 6. marz 1911 á
ísafirði, Foreldrar hennar voru
sjómannshjónin Guðbjörg Sigríð-
ur Jensdóttir og Guðmundur
Finnbogason, húnvetnskur að ætt,
og var hún níunda barn þeirra.
Guðrún missti föður sinn þegar
hún var hálfs þriðja árs, en hann
fórst í fiskiróðri með Þórði
Grunnvíkingi, haustið 1913.
Vorið 1914 kom Guðrún föður-
systir hennar er búsett var á Seyð-
isfirði, til ísafjarðar, og hafði með
sér austur til baka, tvær systur úr
barnahópnum, Guðrúnu og Guð-
mundu sem var yngst og fædd eft-
ir drukknun föður þeirra. Guðrún
fór til Péturs Jóhannssonar bók-
sala á Seyðisfirði og Helgu Árna-
dóttur konu hans, en Pétur og fað-
ir hennar höfðu verið jafnaldrar
og sveitungar úr Langadal, og auk
þess verið samvistum vetrarlangt
á Möðruvöllum. Þau Pétur og
Helga gengu Guðrúnu í foreldra-
stað og gerðu hana að kjördóttur
sinni. Þau voru úrvalsfólk og hjá
þeim ólst Guðrún upp við bezta
atlæti til fullorðinsára.
Pétur faðir hennar dó sumarið
1928. Ekki löngu síðar fluttist
Guðrún til Húsavíkur, til Þórarins
Stefánssonar bóksala, en hann var
kunningi föður hennar og hafði
unnið með honum við bókband og
ljósmyndagerð á Seyðisfirði fyrr á
árum. Var Guðrún hjá Þórarni og
Sigríði ljósmyndara konu hans um
eitthvert árabil. Þá fór hún í Hús-
mæðraskólann á Laugum og lauk
þar námi 1932. Síðar lá leið henn-
ar heim til Seyðisfjarðar aftur til
stuttrar dvalar og þaðan til
Reykjavíkur.
Eftir stutta dvöl í Reykjavík
kynntist hún mannsefni sínu,
Sveinbirni Tímóteussyni og gift-
ust þau 17. október 1936. Svein-
björn er Borgfirðingur að ætt.
Hann var lengi bifreiðarstjóri á
B.S.R. og síðar dyravörður í
Stjórnarráðinu. Börn þeirra eru
Helga .húsfrú í Reykjavík og
starfsmaður á söluskrifstofu Arn-
arflugs og Pétur framkvæmda-
stjóri.
Um skeið bjuggu þau Svein-
björn og Guðrún í Suðurgötu 31 en
árið 1947 eignuðust þau íbúð í hús-
inu Drápuhlíð 17 er þá var í bygg-
ingu. Þar bjuggu þau síðan yfir
tuttugu ár. Þar ólust börnin þeirra
upp, þau Helga og Pétur og þaðan
fóru þau að heiman til þess að
stofna sín eigin heimili eins og
gerist og gengur.
Það kom að því, að þeim hjónum
þótti orðið óþarflega rúmt um sig
í Drápuhlíðinni, og að þeim hent-
aði minna húsnæði. Því varð það,
að þau eiga skipti við íbúðareig-
anda í Stórholti 17, þar sem ég bý,
er þetta skrifa. Þau ágætu hjón er
þar bjuggu höfðu átt hið ákjósan-
legasta sambýli við mig og fjöl-
skyldu mína um einar og sömu dyr
yfir tuttugu ár, og við höfðum oft
hugsað með þakklátum huga til
þess ánægjulega sambýlis er við
höfðum notið. — Og nú átti að
koma bráðókunnugt fólk sem ekki
yrði komist hjá að hafa daglegan
samgang við, hvernig svo sem það
líkaði. Og svo komu þau Svein-
björn og Guðrún. Síðan eru liðin
tíu ár og meira þó.
Það er sambýlið þessi tíu ár sem
ég vil þakka fyrir hönd minnar
fjölskyldu, nú þegar Guðrún er á
burtu kvödd. Yfir sambýlinu við
þau hjónin hvílir birta og hlýleiki
sem kært er að minnast.
Guðrún Pétursdóttir var kona
fremur lág vexti, fríð sýnum, nett
og létt á fæti, glaðvær og léttlynd,
hrein og bein og rösk í ákvörðun-
um og snoturvirk. Aldrei fann ég
eða sá í orði eða athöfn misþóknun
gagnvart minni fjölskyldu í dag-
legum samskiptum hennar og
þeirra hjóna. Þetta er ljúft að
þakka þegar leiðir skilja.
Ég flyt ykkur hugheila samúð-
arkveðju Sveinbjörn minn, Helga
og Pétur, og börnunum ykkar. Eg
veit að þið hafið öll misst mikið.
— Þið áttuð hana að, og hún átti
ykkur. En þó hún sé nú farin og
horfin, þá eigið þið hana ennþá í
minningunni og sú minning er
ykkur dýrmæt. Stilling hennar og
æðruleysi, brosið hennar og hin
létta lund verður ykkur leiðarljós í
misvindum lífsins. Guð blessi
minningu hennar.
Indriði Indriðason
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.
t
Alúöar þakkir fyrir auösýnda samúö og virölngu viö andlát og útför
fööur okkar,
ERLENDS ÞÓRDARSONAR,
fyrrv. prests í Odda.
Anna Erlendsdóttir,
Jakobína Erlendsdóttir.
Lokað
veröur eftir hádegi í dag vegna jaröarfarar
SNORRU BENEDIKTSDÓTTUR.
H. Benediktsson hf.