Morgunblaðið - 06.02.1983, Side 16

56
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. FEBRÚAR 1983
Veröld
iFASTEIGNIRi
Sprengjur valda verð-
hruni á húsamarkaði
Ef fólk langar í einbýlishús á
sólríkum stað á milli hins
fagra Miðjarðarhafs og fjalla-
tinda, sem eru snævi þaktir á vetr-
um, ætti það að geta fengið ósk
sína uppfyllta við vægu verði á
Korsíku þessa stundina.
„Þau eru öll galtóm" sagði leigu-
bílstjóri einn og benti á húsin uppi
í hæðunum meðfram flóanum
utan við Ajaccio, höfuðborg Kors-
íku. „Ég á allt mitt undir svona
fólki og það sama er að segja um
fjölmargar fjölskyldur hérna. Við
teljum, að það eigi að koma vel
fram við fólk, sem maður hefur
lifibrauð sitt af. Það á að sýna því
kurteisi, en ekki ógna því með
sprengjum."
Leigubílstjórinn mælir fyrir
munn sívaxandi fjölda vinnandi
fólks á Korsíku, sem hefur áhyggj-
ur af harðnandi baráttu skæruliða
þjóðernissinna fyrir sjálfstæði
eyjarinnar. Korsíka er eins og
kunnugt er hluti af franska ríkinu.
Átta hundruð sprengjur löskuðu
íbúðarhús og verzlanir á eynni síð-
astliðið ár. FLNC — þjóðfrelsis-
fylking Korsíku — lýsti yfir
ábyrgð á tæpum helmingi af til-
ræðum þessum, en hér er um að
ræða mjög herskáa þjóðernis-
hreyfingu, sem stofnuð var fyrir
sex árum. f mörgum öðrum tilvik-
um voru að verki glæpamenn, sem
reyna að maka krókinn í hinni
pólitísku ringulreið á eynni. Sumir
þeirra voru einfaldlega að bítast
innbyrðis en aðrir reyndu að kúga
verndarfé út úr kaupsýslu-
mönnum og „nýlendusinnunum"
frönsku.
Ríkisstjórn franska Sósíalista-
flokksins hefur reynt að kaupa
sjálfstæðishreyfinguna af höndum
sér með því að auka sjálfsforræði
eyjarskeggja. Þeir eru 230.000
talsins og hafa nú meira vald í
eigin málefnum en íbúar annarra
hluta franska ríkisins. En skæru-
liðar FLNC, sem njóta aðeins
stuðnings lítils brots af íbúafjölda
eyjarinnar, hafa hins vegar hert
árásir sínar á eignir franskra
„nýlendusinna". Þá brugðu þeir á
það ráð að kúga fé, svokallaðan
byltingaskatt, út úr fólki á megin-
landinu og efnuðum Korsíku-
mönnum. Sá sem neitar að gjalda
þeim skattinn fær sérstaka
kveðju, þ.e. dínamít á tröppurnar
hjá sér, framan við búðarglugg-
ann eða undir bílinn.
Opinberir starfsmenn sem
koma frá meginlandinu til starfa í
skólum á Korsíku, við póstþjón-
ustuna og víðar fá skipun frá
FLNC um að taka föggur sínar og
hypja sig heim hið bráðasta. Ef
þessir „meginlandsbúar" þver-
skallast við og fara hvergi, fá þeir
sinn skammt af dínamíti skæru-
liðasamtakanna.
Á Korsíku hefur jafnan verið
feikinóg af ótíndum glæpa-
mönnum, og þeir taka drjúgan toll
af fórnarlömbum sínum. Svo er
sagt, að í þeirra hópi séu sprengju-
sérfræðingar, sem selji t.d. þjón-
ustu sína kaupsýslumönnum, sem
vilji ná sér niðri á keppinautun-
um.
Nú hefur Mitterrand Frakk-
landsforseti gert sér grein fyrir
því að umburðarlyndi sósíalista
gagnvart öfgasinnuðum þjóðernis-
öflum hefur haft allt önnur áhrif
en að var stefnt. í síðasta mánuði
tók hann það til bragðs að senda
frægasta ógnvald glæpamanna á
meginlandinu til Korsíku og fela
honum að taka í sínar hendur bar-
áttuna gegn hryðjuverkamönnum
á eynni. Maðurinn heitir Robert
Broussard og var til skamms tíma
yfirmaður sérstakrar deildar
frönsku lögreglunnar, sem berst
gegn hryðjuverkamönnum.
Hætt er þó við því, að efnahag-
urinn á þessari fögru eyju beri
ekki sitt barr í langan tíma eftir
þessa hryðjuverkaöldu þótt að-
gerðirnar núna skili einhverjum
árangri. Byggingariðnaður er 70%
af allri iðnaðarstarfsemi á eynni,
og ríkir þar alger stöðnun nú um
stundir. Dæmi eru um, að hús,
sem reisa átti fyrir „útlendinga",
hafi verið sprengd í tætlur áður en
þau voru fullbúin. Enginn hefur
Sum eru sprengd í loft upp áður en
þau eru fullsmíðuð.
efni á að reisa hús, sem aldrei
verður búið í, enda þótt mönnum
auðnist að ljúka við þau.
Sumir húseigendur eru hvorki
Korsíkumenn né franskir „ný-
lendusinnar" og hafa þeir aldrei
verið krafnir um byltingarskatta.
Eigi að síður er þeim ekki rótt.
Þeir óttast að allir þeir, sem eru af
erlendum uppruna og virðast
sæmilega fjáðir, muni fyrr eða
síðar verða skotspónar hryðju-
verkasamtaka. Afleiðingarnar eru
þær að glæsileg einbýlishús eru
auglýst til sölu, eitt af öðru, en
fáir vilja kaupa.
Samkvæmt gamalli hefð á Kors-
íku njóta glæpamenn virðingar og
fólk er þögult sem gröfin yfir
gjörðum þeirra. Hingað til hafa
skæruliðarnir skákað í þessu
skjóli. En reiði í garð FLNC ólgar
nú undir niðri.
„Eins og sakir standa eru allir
hræddir," segir roskinn Korsíku-
búi.“ „En ef þessir villimenn
snerta hár á höfði einhvers úr
samheldinni Korsíkufjölskyldu, þá
má búast við, að margir liggi í
valnum, áður en yfir lýkur.“
Þegar
þögnin er
sterkasta
vopnið
Klukkan hálf sex að morgni
dag nokkurn í síðasta mánuði
ruddust lögreglumenn inn í hús
eitt í London og frelsuðu þar ung-
an mann, sem lent hafði í klóm
mannræningja. Þar með lauk enn
einum þættinum f baráttu Scot-
land Yard við mannræningja, sem
sumir líkja við samfellda sigur-
göngu.
Þetta var í fjórða sinn á átta
árum, sem Lundúnalögreglunni
tekst að bjarga fórnarlambi
mannræningja án þess að nokkurt
lausnargjald hafi verið greitt og
jafnframt að hafa hendur i hári
glæpamannanna. Ein megin-
ástæðan fyrir þessum árangri er
sú, að dagblöð, útvarp og sjónvarp
hafa lagt sitt af mörkum til að
hjálpa lögreglunni. Þau hafa í öll
fjögur skiptin verið beðin um að
þegja sem fastast um málið þar til
þvi væri lokið og hafa alltaf orðið
við þeirri bón vegna hættunnar á
því, að fórnarlömbum mannræn-
ingjanna yrði annars gert mein
eða þau jafnvel drepin.
Aðferðir lögreglunnar eru i
beinu framhaldi af þeirri ósk
mannræningja, að fjölskyldur
fórnarlambanna geri ekki lögregl-
unni viðvart. Upplýsingar um það
fá þeir ekki annars staðar en úr
blöðunum eða í útvarpi og sjón-
varpi og þess vegna er hægt að
telja þeim trú um, að gengið hafi
verið að kröfum þeirra og að þeir
geti sótt lausnargjaldið án ótta við
lögregluna.
Þegar ræningjarnir halda að
allt gangi að óskum, er þeim hætt-
ara við kæruleysislegum mistök-
um, sem geta auðveldað lögregl-
unni að hafa uppi á þeim og gísl-
um þeirra. Þegar lögreglan tók
hús á mannræningjunum nú síð-
ast og frelsaði gísl þeirra, Emm-
anuel Xuereb, sem er 33 ára gam-
all, var það líklega í fyrsta sinn,
sem glæpamennirnir höfðu eitt-
hvert hugboð um að lögreglan
væri með í spilinu.
Það var ekki fyrr en Xuereb
hafði verið leystur úr haldi, að
EKKI
OR0UM
FÓLVÐÍ *
lllaðamönnum er ekki alls varnað.
fjölmiðlar skýrðu frá málinu, sem
hafði hafist fimm dögum áður
þegar grímuklæddir menn höfðu
dregið hann og konu hans, Maríu,
út af heimili þeirra þar sem þeir
höfðu beðið þeirra þegar þau
komu heim um kvöldið.
Strax eftir að manræningjarnir
höfðu haft samband við fjölskyldu
Xuerbs sneri hún sér til lögregl-
unnar og á aðeins nokkrum stund-
um var búið að tryggja, að fjöl-
miðlarnir þegðu um málið. Blaða-
menn fengu hins vegar að fylgjast
með málinu á daglegum fundum
með Scotland Yard og vegna trún-
aðartraustsins, sem þessi sam-
vinna hefur leitt af sér, voru lög-
reglumennirnir miklu opinskárri
við þá en annars er venjan.
Fjórum dögum eftir að þeim
hjónunum hafði verið rænt, létu
glæpamennirnir Maríu lausa, sem
benti til, að þeir væru vissir um,
að allt gengi þeim í haginn. Sól-
arhring síðar komust þeir að raun
um annað. Lögreglan vill hins veg-
ar ekki segja hvað það var, sem
varð ræningjunum endanlega að
falli og leiddi í ljós hvar þeir voru
niður komnir.
„Án hjálpar fjölmiðlanna hefði
starf okkar samt verið til einskis,"
sagði talsmaður Scotland Yard um
þetta mál.
— ROBERT LOW
TÓMSTUNDAGAMAN
Bretar hreykja sér af því að
vera dýravinir er þrátt fyrir
það eru þeir annálaðir fyrir
mikla skotgleði þegar fuglar og
lágfætt dýr með loðið skott eru
annars vegar. Það er því ekki að
furða að deilur skuli standa um
dýradrápið og svo hatrammar
eru þær, að líklega munu þær
hafa allnokkur áhrif í næstu
þingkosningum í Bretlandi, sem
geta orðið fyrr en varir.
í Bretlandi var þetta orðið að
pólitísku hitamáli löngu áður en
öfgafullir dýravinir sendu Mar-
garet Thatcher bréfasprengju í
pósti, eins og kom fyrir nú á dög-
unum, og alltaf þegar um þessi
mál er rætt, ber hennar hátign,
drottninguna, og hennar fólk á
góma.
Elísabet drottning var bara
prinsessa þegar hún skaut fyrsta
andarstegginn sinn og síðan hef-
ur hún verið forfallinn sport-
veiðimaður. Díana prinsessa
felldi sinn fyrsta nú nýlega og
Karl, maður hennar, veit ekkert
dýrlegra en að veiða með hunda-
stóði. Anna, dóttir drottningar,
lætur heldur ekki sinn hlut eftir
liggja.
Áhuga þessara tignu kvenna á
veiðimennsku má rekja til Vikt-
oríu drottningar. Fyrir rúmri
öld horfði hún á mann sinn, Al-
bert prins, skjóta hjört og sagði
þannig frá því í dagbókinni:
„Tígulegt dýrið barðist um á hæl
og hnakka og það rumdi í því.
Albert skaut það þá aftur ...
Þetta var afar spennandi."
Á þessum dögum hafði al-
menningur meira en nóg að gera
við að draga fram lífið við hinar
ömurlegustu aðstæður og hafði
því engan tíma til að vera með
áhyggjur af illri meðferð á
skepnum. Konungsfjölskyldan
breska hefur þó alltaf reynt að
vera í takt við tímann, nema
ekki í þessu eina máli. Hún vill
fá að halda áfram að skjóta og
lætur sig engu skipta almenn-
ingsálitið.
I þessum átökum hefur jafnt
verið úthellt blóði manna og
dýra. Hús og bílar vísinda-
manna, sem fást við tilraunir á
dýrum, hafa verið útbíuð í alls
konar krassi eins og „kvikskurð-
arúrþvætti" og sportveiðimenn-
irnir borga svo fyrir sig með því
að skjóta skepnur, sem dýravin-
irnir hafa skotið skjólshúsi yfir.
Ákafur andstæðingur sport-
veiðimennskunnar var nú fyrir
skemmstu sektaður um nærri
Hinn
blóðugi
ferill
hennar
hátignar
16.000 ísl. kr. fyrir að hafa lamið
veiðimann með lurk og þegar
tveir skoðanabræður hans tóku
upp á því að úða einhverju efni á
jörðina til að villa um fyrir
veiðihundunum, gengu veiði-
mennirnir í skrokk á þeim og
börðu þá með svipusköftum þar
til þeir misstu meðvitund.
„Þetta er barátta upp á líf og
dauða,“ segir Dave Wetton, fé-
lagi í samtökum, sem kalla sig
„Veiðispillana". „Við viljum upp-
ræta þessa hlið á lifnaðarhátt-
um þeirra og þar kemur engin
málamiðlun til greina."
Veiðimennirnir eru alveg jafn
staðráðnir í að standa vörð um
áhugamál sín. íhaldsmaðurinn
Stephen Hastings, sem er for-
maður í samtökum breskra
sportveiðimanna, segir, að hér sé
um að ræða heldur skuggalega
herferð pólitískra öfgamanna,
sem stefni að því að uppræta
gamlar og grónar hefðir í sveit-
um Iandsins. „Veiðarnar eru
hluti af þjóðararfinum. Það, sem
við erum að berjast við, er sam-
bland af fávisku og fordómum,“
segir Hastings.
Dýra-, fugla- og fiskveiðar eru
enn sem fyrrr vinsælasta tóm-
stundagaman efri stéttanna
bresku, en nú virðist sem jafnvel
síðasttalda sportið verði brátt
talið siðferðilega rangt. Dr. Hor-
ace Dobbs, sem hefur helgað sig
umhverfisverndinni á hafsbotni
og við strendur landsins, segist
óttast, að áhugakafarar geti eytt
öllum fiski við strendur Bret-
landseyja. „Allt, sem hefur ugga,
er í hættu fyrir spjótum þeirra,"
segir hann. _ PETER DEELEY
Elísabet kvað vera „forfallin
sportveiðimaður". Hér fer hún ein-
kennisklædd fyrir lífverði sínum á
hinum „opinbcra afmælisdcgi“
sínum sem er í júní.