Morgunblaðið - 23.03.1983, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. MARZ 1983
71
Skólahljómsveit Tónlistarskólans ásamt skólastjóra.
Stvkkishólmur:
ar
87 nemendur við
tónlistarskólann
Stykkishólmi, 16. marz.
Tónlistarskólinn í Stykkis-
hólmi hefír starfað af fullum
krafti í vetur. Skólastjóri er
Daði l*ór Einarsson og kennir
hann á blásturshljóðfæri. Við
skólann er ein lúðrasveit með
um 30—35 nemendum og hefír
sveitin oft spilað í vetur við
ýmis tækifæri hér í Hólminum
og sett mikinn svip á bæjar-
braginn. Lúðrasveit Stykkis-
hólms, en henni hefír Daði
stjórnað um þriggja ára tíma-
bil, og telur hún nú um 30
meðlimi, æfír nú undir hljóm-
leikahald og er stefnt að því
eftir páska. Skólalúðrasveitin
æfír nú af krafti og stefnir að
því að mæta á skólalúðrasveit-
armóti sem verður haldið í
Vestmannaeyjum 27., 28. og
29. maí í vor.
Þá er kennt á píanó við skól-
ann og þar stunda nám 16 nem-
endur, en 6 nemendur eru að
læra á orgel. Kennari er Sigrún
Sigurjónsdóttir, sem áður starf-
aði við Tónlistarskólann á Pat-
reksfirði.
Loks er að geta um kennslu
sem fer fram í skólanum í gítar-
leik. Þar eru 16 nemendur og
kennari þeirra er Lárus Péturs-
son, Stykkishólmi.
Alls eru nemendur við Tón-
listarskólann í Stykkishólmi 87
og er það með mesta móti, enda
hefir þátttaka aukist frá byrjun
Frúarhúsið.
í hljómlistarnámi hér í Stykk-
ishólmi.
Lúðrasveit Stykkishóms hefir
senn starfað í 39 ár og mest all-
an þann tíma stjórnaði Víkingur
Jóhannsson henni. Arne Björhei
stjórnaði svo í 3 ár, eða meðan
hann var hér skólastjóri Tónlist-
arskólans, en síðan tók Daði við
og er nú eins og áður segir
stjórnandi Lúðrasveitarinnar.
Tónlistarskólinn er til húsa á
tveim stöðum, þ.e. í Hljómskál-
anum en þann skála byggði
Lúðrasveit Stykkishólms, eða fé-
lagar hennar í sjálfboðavinnu
fyrir mörgum árum og þar er
hennar griðarstaður. Þá er og
kennt í Frúarhúsinu, sem er með
elstu húsum Stykkishólms, en
þar er kennt á gítar, orgel og
píanó. Þess skal getið að Daði
Þór Einarsson útskrifaðist úr
Tónlistarskólanum í Reykjavík
sl. vor sem kennari á blást-
urshljóðfæri og er nú búsettur í
Stykkishólmi.
FrétUriUri.
Hörpusláttur iðnaðar-
ráðherra í orkumálum
— eftir Jens í
Kaldalóni
Ekki minna en þrír fílefldir
greindarmenn örkuðu fram í
Kastljósþætti sjónvarpsins 18.
febrúar til þess að leiða okkur
utanborgarmenn útá landsbyggð-
inni í allan sannleika um húshit-
unarkostnað og aðstæður honum
fylgjandi.
Raunar hálfkenndi ég í brjósti
um iðnaðarráðherrann, þar sem
helst var að skilja, að hann vildi
telja okkur trú um það, að hann
væri sá aulabárður, að ekki vissi
hann alltof vel, að 1,5% sem sölu-
skatturinn var hækkaður um á
sínum tíma, ætti að mestu að fara
í niðurgreiðslu á húshitunarolíu
til landsmanna, sem við svo ætt-
um kannski að taka tillit til í mati
okkar og dómum um, hver endalok
hans urðu, n.l. í eyðsluhít ríkis-
sjóðs. En honum er ekki eins auð-
velt og hann hyggur að láta okkur
trúa því, að hann sé heimskari en
hann er, og því viti hann mikið
betur en hann vill vera láta, að
þessi 1,5% voru eingöngu á lögð til
að jafna þennan óbærilega kostn-
að milli þegna þessa lands, enda
þótt endirinn hafi svo orðið, að
hinum bráðskörpu fjármálasnill-
ingum hafi tekist að ímoða honum
til allt annarra hluta og óskyldra
en til var ætlast, og þar með rænt
honum og stolið, eins og Karvel og
Birgir ísleifur bentu réttilega á.
Þeir sem í upphafi settu þessi
lög og reglur, þá af brýnni nauð-
syn talið, að ég man, og viðskipta-
ráðherra núv. þar fremstur í
flokki, svo raunar sem vera bar,
þóttust í huga sér vita, að svo
heimskum mönnum né á neinn
hátt svo illa gerðum, yrðu nokk-
urntíma í stjórnarstóla á íslandi
settir, sem ekki skildu svo auðvelt
mál og þetta, án þess að sérstak-
lega fram skildi tekið, að aurar
þessir mættu ekki koma nálægt
öðrum sjóðum ríkisfjárhirzlunnar
án þess að verða stolið til allt ann-
arra og óskyldra þarfa, og hver
skyldi nú lá þeim það að óreyndu.
Hitt er svo í þokkabót hlálegast af
öllu saman, þá nú er velt vöngum
yfir því að velta úr sessi annarri
fjárheimtu til sömu þarfa og hin
var ákveðin, og sýnir í hnotskurn
þá einstöku óskammfeilni, sem
þessi ráðandi öfl á hinu fjölmenn-
asta vizkuheimili þjóðarinnar
haga gerðum sínum til forsjár og
liðveizlu þjóðar sinnar þegar í
harðbakka slær. Hér er því ekki
um að villast, að fyrir alsjáandi
augum allra landsmanna hefur
hér með sviksamlegu atferli stór-
um fjármunum ráðstafað verið á
allt annan hátt en til var ætlazt,
og myndu flestir heiðarlegir menn
fyrirverða sig fyrir slíka óskilsemi
á fjárreiðum sem trúa átti þeim
fyrir.
Birgir ísleifur
Já, Birgir sagði í framangreind-
um sjónvarpsþætti, að þessum
peningum hefði bara verið rænt og
stolið, — og var ekki langorður um
það mál útaffyrir sig, svo sem rétt
var og satt, og þurfti ekki mörg
orð um að hafa, en taldi að í víð-
ara samhengi þyrfti að líta á mál-
ið, en að miða við upphitunar-
kostnað Reykvíkinga, byggt á
þeirri forsendu, að hann taldi, að
ódýrara væri húsnæði og aðstaða
önnur útá landi en í borginni, sem
meta ætti þeim til tekna.
Satt er það, að víða er styttra
hjá okkur Sændum í fjósið að fara,
og í litlum sjávarþorpum að kom-
ast í vinnu sína, en þar á móti held
ég að margt komi til, sem ekki er
þar með í dæmið tekið. En varð-
andi ódýrara húsnæði útá lands-
byggðinni en höfuðborginni mætti
spyrja: Kosta spýturnar í húsin
okkar, glerið og þakjárnið, sem-
entið og einangrunin, miðstöðin og
rafmagnið minna hjá okkur en
borgarbúum? Kosta smiðir, raf-
virkjar og aðrir byggingamenn,
sem fríar heimferðir taka hálfs-
mánaðarlega, minna, eða malar-
keyrsla marga kílómetra akstur,
vatnslagnir oft um kílómetraleið-
Jens í Kaldalóni
ir, heimreiðavegir og frárennsli,
og allur hinn gífurlegi efnisflutn-
ingskostnaður svona miklu minna
hjá okkur, að við stöndum svona
miklu betur að vígi með fjórfaldan
eða fimmfaldan hitunarkostnað?
En hvað verðum við svo ekki oft
og einatt að sækja til borgarinnar.
Oftastnær fermingarfötin á börn-
in okkar, alla varahluti í dýrum
póstkröfum, læknishjálp i flestum
tilfellum, skóna á fæturna, og ég
tel það ekki né tíni, því það yrði
langur listi. Ekki svo að skilja, að
ég metist á um hagsæld Reykvík-
inga nema síður sé og öfunda þá
ekkert, og allra síst af því að vera
haldið í þeirri spennitreyju að
fyrirtæki þeirra, þ.e. hitalindanna
megi ekki selja vatn sitt nema eft-
ir reglustiku snarvitlausra lög-
mála, sem svo það andvirði engan
veginn fyrir kostnaði dugar. Það
er annað mál og óskylt því að hag-
stæðara sé að búa útá landi og þó
að upphitunarkostnaður yrði eitt-
hvað dýrari hjá okkur, er það ekki
mál málanna, heldur hitt, að hann
er orðinn svo hrikalegur og
ofboðslegur að engu tali tekur, og
þessvegna svo geigvænlegt atferli
að hirða af landsmönnum í hundr-
uð milljóna tali fjármuni í þessu
skyni fram setta, en skila til þess
aðeins 30 milljónum.
Karvel
Um Karvel er lítið að segja. Það
var hárrétt og satt sem hann hafði
þar fram að bera, og því ekki
gagnrýnisvert. Hitt er svo annað
mál, að það er ekki að ófyrirsynju,
að Karvel vekji máls á þessu til
framvindu og umhugsunar, og
hefðu það fleiri mátt gera á þann
hátt að til leiðréttingar mætti að
því vinna, því slík misnotkun á
fyrirfram ákveðnum hlutum er
svo háskalegt athæfi, að láta
nokkurn mann komast upp með,
án þess þar við að spyrna fæti, að
það er beinlínis skylda hvers heið-
arlegs manns að koma í veg fyrir
slíkan ófögnuð með öllu móti. Það
var það minnsta sem hægt var að
gera að láta landsmenn njóta
þessara aura óskertra í þeim
mæli, sem af þeim var tekið, og
engin mannkenndarleg afsökun til
fyrir annarri ráðstöfun þessa fjár,
enda þá kannski ekki jafn hrika-
lega á baki okkar þrunnið sá
óþærilegi kostnaður svo sem nú er
til þess að reyna að halda hlýju í
húsum sínum, en sem var þó að-
eins svipur hjá sjón frá því þessi
söluskattsauki var lögfestur við
það sem nú að orðið er.